สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 869

"มันเดาได้ไม่ยาก บางทีอาจจะมีคนตั้งใจทำเช่นนี้ อาจจะเป็นการกระทำของอาวุโส" หลินหยางพูดอย่างสงบ: "ถ้ามีคนตั้งใจทำจริงๆ แค่ตรวจสอบว่าทางเข้าตรงไหนไม่มีการแข่งขันเพื่อแย่งชิงแหวนศักดิ์สิทธิ์บ้างก็พอแล้ว! จากนั้นพวกเขาก็จะรู้ว่าแหวนนี้เป็นของปลอมและไม่ไปเสียเวลาแย่งชิงพวกมัน"

เจิ้งตานพยักหน้าเงียบๆ

"แต่ต้องพูดเลยว่าคนที่จัดวางแหวนนี้ขึ้นมาตรงนี้เลวจริงๆ! ไม่รู้ว่ามีกี่คนต้องตายเพราะแหวนปลอมนี้"

หลินหยางพูดอย่างเฉยเมย

หลังจากมั่นใจแล้วว่าแหวนนี้เป็นของปลอม เจิ้งตานแหละหลินหยางก็เดินทางต่ออีกครั้ง ไปยังพื้นที่ที่เจิ้งตานบอกว่าเป็นสถานที่ที่เก็บแหวนศักดิ์สิทธิ์ของจริงไว้

"ในเมื่อคุณได้แผนที่มา บนแผนที่ไม่มีการแสดงของรูปลักษณ์ของแหวนเลยหรอ​? ไม่มีรูปเลยหรอ?" หลินหยางถาม

"ไม่...ไม่มี..." เจิ้งตานตื่นตระหนัก พูดเบาๆ: "นั่นเป็นแค่แผนที่ธรรมดาๆ..."

"แล้วคุณไปรู้เกี่ยวกับแผนที่นั้นมาจากไหน?" หลินหยางถามอีกครั้ง

"เอ่อ...จาก...จากพ่อของฉัน ฉันรู้มาจากพ่อของฉัน" เจิ้งตานพูดด้วยรอยยิ้ม

"หรอ?"

หลินหยางสงสัยเล็กน้อย

หลินหยางหยุดเดินในเวลานี้

"รอก่อน!" เขาพูด

เจิ้งตานผงะ หันหน้าไปมองเขา

และพบว่าหลินหยางมีสีหน้าที่จริงจัง

เขามองไปรอบ ๆ ดวงตาที่คมกริบของเขาดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

ไม่นานเขาก็เปิดปากของเขาออกมาอย่างแผ่วเบา

"ในเมื่อมาแล้วก็ไม่ต้องซ่อนตัว ออกมาให้หมด!"

"อะไร?"

เจิ้งตานผงะ มองไปรอบๆ

และเห็นร่างจำนวนมากเดินออกมาจากทุกทิศทุกทาง

คนเหล่านี้ล้วนแต่งกายด้วยชุดดำและถือดาบอยู่ในมือ

ดาบของพวกเขาไม่เพียงแต่เย็นชาและมืดมนเท่านั้น แต่ยัง... เปื้อนเลือดอีกด้วย

"อ๊า?"

เจิ้งตานอุทานเสียงหลงออกมา

เธอเพิ่งพบว่าจริง ๆ แล้วเธอถูกรายล้อมไปด้วยคนอื่น...

"ในโลกนี้ มีแต่พวกที่ถือคติในตัวเองเท่านั้นแหละที่เป็นคนโง่ รู้อยู่ว่าไม่ได้มีคนมาหาเรื่อง แต่ตัวกลับอยากใช้กลอุบายของตัวเองเพื่อแสดงพลัง น่าขำสิ้นดี!"

ชายที่อยู่ด้านหน้าเดินออกมา มองหลินหยางและเจิ้งตาน

"คุณหมายความว่าอะไร? คุณ...พวกคุณเป็นใคร? ?" เจิ้งตานถามเสียงสั่น

"คุณยังมองไม่ออกหรอ? พวกเขาเป็นเพียงโจรที่ของจากคนอื่นเท่านั้น" หลินหยางพูด

"โจรหรอ?"

เจิ้งตานผงะและเข้าใจอะไรบางอย่าง

"ฉันได้ยินมาจากคนตำหนักกู่หลิงก่อนหน้านี้ว่า การประชุมใหญ่ในครั้งนี้มีหลายตำหนักอุทิศตนให้กับการปล้นสะดม พวกเขารู้ว่ามันยากสำหรับพวกเขาที่จะหาแหวนศักดิ์สิทธิ์ตงหวงนั้น ดังนั้นพวกเขาจึงวางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากเวลานี้เพื่อสังหารผู้คน และสะสมความเงินทองถ้าแหวนศักดิ์สิทธิ์ตงหวงถูกศัตรูของพวกเขาได้ไป พวกเขาก็สามารถนำเงินทองเหล่านี้ออกไปจากนิกายตงหวงหรือรวมเข้ากับนิกายอื่น...ฉันคิดว่านี่เป็นแค่ความกังวลของคนอื่นๆ ตอนนี้เหมือนว่าจะเป็นความจริง!" เจิ้งตานพูดอย่างเคร่งขรึม

"เหอะ แล้วยังไง? เดิมทีศิษย์พี่ศิษย์น้องของพวกเราเห็นพวกคุณสองคนจนมาก ก็เลยไม่ได้อยากจะทำอะไร แต่ไอโง่นี้กลับรู้แผนของพวกเรา พวกเราก็เลยหมดหนทางทำได้แค่ออกมาบนเส้นทางของพวกคุณ!"

คนนั้นพูดด้วยสีหน้าหมดหนทาง เมื่อสิ้นเสียงก็ยกดาบขึ้นไปฟันไปทางหัวของหลินหยาง

แต่ในเวลานี้ มีเสียงตะโกนด้วยความโมโหดังขึ้น

"หยุด!"

หลังสิ้นเสียง ผู้คนจำนวนมากในชุดขาวก็รีบวิ่งมาที่สถานที่แห่งนี้และล้อมทุกคนที่อยู่อย่างรวดเร็ว

หลินหยางตกใจ

เมื่อคนชุดดำเหล่านั้นเห็นคนเหล่านี้ก็หน้าถอดสี

"ทีมจือซู่? ?"

เมื่อสิ้นเสียง คนของทีมจื่อซู่รอบๆ ก็หยิบมีดและกระบี่ออกมาจากเอวและชี้ไปทางคนกลุ่มนั้น

อาวุธทุกอันมีไอเย็น

สีหน้าของชายชุดดำกระชับขึ้นทันที และพวกเขาทั้งหมดก็เอนตัวเข้าหากัน ไม่กล้าเคลื่อนไหว

"ศิษย์พี่..."

หลายคนมองไปที่ชายชุดดำที่ด้านหน้า

ผู้ชายคนนั้นเงียบไม่พูดอะไร

"ทำไม? ยังต้องให้พูดอีกครั้งหรอ? คุณคิดว่าฉันมีความอดทนมากขนาดนั้นเชียวหรอ?" ศิษย์พี่หรงตะโกน

เสียงของเธอดังมาก เหมือนว่าจะกระทบกับจิตใจของชายคนนั้นโดยตรง

เขากัดฟัน พูดอย่างเคร่งขรึม: "ศิษย์พี่หรง...อย่ารีบร้อน! พวกเรายอมแล้ว! พวกเรา...ยอมแล้ว..."

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ขยิบตาให้คนอื่นๆ

ทุกคนมองหน้ากัน สุดท้ายก็วางอาวุธในมือลง

"ศิษย์ทั้งสอง พวกคุณมาจากตำหนักไหนกัน? ทำไมมีแต่พวกคุณสองคน? แล้วคนอื่นหล่ะ?" ผู้หญิงที่ชื่อหรงซิงหงถามอย่างจริงจัง

การประชุทตงหวงแต่ละตำหนักมักจะมีคนรวมกันเป็นร้อยเป็นพันคน หาได้ยากที่จะเจอคนรวมตัวกันแค่สองคน

"ศิษย์พี่ ฉันเป็นคนตำหนักกู่หลิง คนนี้คือ...ศิษย์พี่หลิน อยู่ตำหนักชิงเหอ แต่เขาไม่ใช่ศิษย์ของตำหนักชิงเหอ เขาได้รับการสืบทอดตำแหน่งเจ้าตำหนักมาจากเจิ้งหลัวแล้ว และเป็นเจ้าตำหนักชิงเหออย่างเป็นทางการ!" เจิ้งตานพูดด้วยรอยยิ้ม

เมื่อสิ้นเสียง ดวงตาของดอกพีชที่มีเสน่ห์ของหรงซิงหงก็หยุดนิ่งในทันใด

"เจ้าตำหนักหรอ?"

เธอกวาดสายตามองหลินหยาง ระมัดระวังมากขึ้น

ต้องรู้ว่าหลายตำหนักมีการเปลี่ยนตำแหน่งเจ้าตำหนักมากมาย หลังจากการล่มสลายของนิกายตงหวง ก็มีการฆ่าฟันเพื่อแย่งชิงตำแหน่งเจ้าตำหนักกัน ทีมจื่อซู่เบื่อหนายกับเจ้าตำหนักวัยเยาว์แบบนี้เป็นพิเศษ

แต่ในเวลานี้คนข้างๆ เธอก้าวไปข้างหน้าและกระซิบคำบางคำในหูของเธอ

หรงซิงหงตกใจทันที