สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 870

"ที่คุณพูด...คือความจริงหรอ? ตำหนักชิงเหอที่เป็นตำหนักที่โหล่ของนิกายตงหวงหรอ?"

"ใช่ ศิษย์พี่ ตอนนี้ตำหนักไม่รอดแล้ว เมื่อวานผมได้ยินศิษย์น้อยพูดมาว่า เจ้าตำหนักคนก่อนเจิ้งหลัวพาศิษย์ของเขาไปหาอาวุโสคนอื่น! ผมคิดว่าคนนี้คือคนที่เจิ้งหลัวใช้มาเพื่อเก็บกวาดอย่างแน่นอน" คนข้างๆ พูดเบาๆ

"ที่แท้ก็เป็นอย่างงี้นี่เอง..."

หรงซิงหงมองไปทางหลินหยาง

เมื่อเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของอีกฝ่าย เธอก็หน้าแดงขึ้นมา

และเห็นว่ามีศิษย์น้อยหลายคนที่กำลังมองหลินหลายด้วยหัวใจที่กระชุ่มกระชวย

"ฉันเห็นว่าศิษย์น้องคนนี้มีผิวพรรณดี ผิวนุ่ม ศิลปะการต่อสู้ไม่น่าจะสูง การมาสถานที่แบบนี้อันตรายอย่างมาก ให้พวกเขาออกไปการประชุมตงหวงละกัน" หรงซิงหงพูด

"รับทราบ!"

คนข้างๆ พยักหน้า เดินเข้าไปและพูดกับหลินหยางและเจิ้งตาน

"ศิษย์ทั้งสอง เชิญตามผมมา!"

"ไปไหน?"

"ออกจากการประชุมใหญ่ตงหวง"

"ไม่ได้ พวกเราจะไปตามหาแหวนศักดิ์สิทธิ์!" เจิ้งตานพูด

"ตามหาแหวนศักดิ์สิทธิ์หรอ?"

"หรงซิงหงขมวดคิ้วพวก พวกคุณตามหาแหวนศักดิ์สิทธิ์อะไรกัน? นี่ไม่ใช่เรื่องไร้สาระหรอ? รีบไป!"

"ศิษย์พี่ ถ้าพวกเราไม่ไป...คุณจะทำอะไร?" เจิ้งตานมองหลินหยางที่ไม่พูดอะไรอย่างเงียบๆ จู่ๆ ก็ถามขึ้นมา

เมื่อสิ้นเสียง ทีมจื่อซู่ทุกคนก็ผงะ

หรงซิงหงแปลกใจเช่นกัน

ผู้หญิงคนนี้พูดอะไร?

เธอปฏิเสธทีมจื่อซู่หรอ? หรือว่า...กำลังยั่วยุทีมจื่อซู่?

หลายคนขมวดคิ้วขึ้น

หลินหยางมองเจิ้งตานอย่างเฉยเมย

อย่างไรก็ตามกลับเห็นเจิ้งตานก้าวเดินอย่างเงียบๆ ค่อยๆ ตีตัวห่างหลินหยาง แต่ปากของเธอยังไม่หยุดพูด

"ศิษย์พี่หรง ศิษย์พี่หลินของพวกเราบอกแล้วว่า! แหวนศักดิ์สิทธิ์ตงหวงนี่ เขาต้องเป็นคนได้ ถ้าไม่ได้แหวนศักดิ์สิทธิ์เขาก็จะไม่ออกไปจากที่นี่! ใครก็ตามที่สนใจในแหวนศักดิ์สิทธิ์นี้คือศัตรูของเขา! ดังนั้น...ดังนั้นพวกเราจึงออกจากที่นี่ไม่ได้! อย่างน้อย...อย่างน้อยเขาก็ไม่กลับไป" เจิ้งตานพูดอย่างระมัดระวัง

ทุกคนต่างรู้สึกรำคาญ

"นี่คือใครกัน! เย่อหยิ่งขนาดนี้?"

"คุณไม่ดูตัวเองบ้างหรอ! ยังอยากจะได้แหวนศักดิ์สิทธิ์ตงหวง คิดว่าวัชพืชข้างถนนนี้อยากจะเด็ดก็เด็ดได้หรอ?"

"นี่มันใครมาจากไหนกัน! ถึงได้ไม่รู้จักกลัวตายเช่นนี้!"

"คุณหรอที่คู่ควรกับแหวนศักดิ์สิทธิ์ตงหวง? อยากจะตบให้ตายสักที!"

"ไสหัวไป! รีบไสหัวไป!"

"ถ้ายังไม่ไป ผมฆ่าคุณได้ เชื่อไหม?"

หลายคนยืนออกมาและชี้หน้าด่าหลินหยาง

สีหน้าของหรงซิงหงไม่ธรรมชาติ

เธอจ้องไปที่หลินหยางอย่างเย็นชาและกระแทกเสียง: "ศิษย์น้อยหลิน! คุณรู้ไหมว่าแหวนศักดิ์สิทธิ์ตงหวงคืออะไร? คุณต้องการได้มันมาหรอ? ฉันว่าคุณหาเรื่องตายมากกว่า!"

หลินหยางมองเหลือบเจิ้งตานอย่างลึกซึ้ง จากนั้นหันศีรษะและพูดว่า: "ศิษย์พี่หรง ในเมื่อผมมาที่นี่แล้วก็แสดงว่าผมเตรียมพร้อมมาแล้ว! อันที่จริงเจิ้งตานพูดถูก ผมมาที่นี่เพื่อแหวนศักดิ์สิทธิ์ ใครมาขวางผม ใครมาสู้กับผม พวกเขาเหล่านั้นก็คือศัตรู!"

"อวดดี! !" ชายร่างใหญ่ที่มีเคราเต็มโกรธคำรามชี้ไปที่หลินหยางและสาปแช่ง: "ที่คุณว่าคือทีมจื่อซู่ของพวกเราคือศัตรูของคุณหรอ?"

"พวกคุณต้องการแหวนศักดิ์สิทธิ์หรอ?" หลินหยางถามออกมาทันที

"ไร้สาระ แหวนศักดิ์สิทธิ์ก็เป็นหนึ่งในภารกิจของพวกเราเช่นกัน เข้าใจไหม!" ชายร่างใหญ่ตะโกนด้วยความโกรธ

"นั่นก็แสดงว่าถูก!"

หลินหยางพูด: "พวกคุณคือศัตรูของผม"

เจิ้งตานหวานเย็น: กล้าพูด!

"คุณ!"

ทุกคนระเบิดความโกรธออกมา

บางคนที่อารมณ์รุนแรงถึงกับพุ่งเข้ามาเพื่อที่จะต่อย

หลินหยางมองเจิ้งตานอย่างเฉยเมย

สีหน้าเจิ้งตานซีดทันที เธอทรุดลงไปกับพื้น

เดิมทีเธอคิดจะกระตุ้นให้หลินหยางกับทีมจื่อซู่สู้กับ แต่ตอนนี้ทีมจื่อซู่กลายเป็นเครื่องมือในการตรวจสอบว่าเจิ้งตานโกหกหรือไม่!

ตอนนี้หลินหยางให้เจิ้งตานนำทางให้หรงซิงหงหรอ?

แย่แล้ว!

เจิ้งตานตัวสั่น ดวงตาหวาดกลัว

เธอรู้ว่าถ้าหลินหยางรู้ว่าเจิ้งตานกำลังหลอกเขาอยู่ เขาต้องแก้แค้นอย่างแน่นอน!

"ศิษย์น้องเจิ้ง ว่ายังไง? ยังไม่รีบนำทางอีกหรอ?" หลินหยางพูดเบาๆ

"โอเค...โอเค..."

เจิ้งตานกลืนน้ำลาย ยืนตัวสั่น...

ไม่มีใครเห็นมัน มือของเธอจับเอวเธออย่างเงียบๆ

มีมีดคมกริบอยู่ตรงนั้น...

ภายใต้ความกดดันของหลินหยาง เจิ้งตานต้องเป็นคนนำทางให้กับทีมจื่อซู่เพื่อไปยังตำแหน่งของแหวนศักดิ์สิทธิ์

ทุกคนมุ่งหน้าไปยังใจกลางภูเขาตงหวง

หรงซิงหงจับตามองเจิ้งตานตลอดเวลา จากนั้นก็เหลือบมองหลินหยางและสับสนเล็กน้อย

แต่หรงซิงหรงไม่ได้สังเกตเห็นว่าหลินหยางคอยสังเกตการแสดงออกของหรงซิงหงตลอดเวลา

เขาเชื่อว่าหรงซิงหงต้องรุ้ว่าตำแหน่งของแหวนศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่ไหน แต่เธอตั้งใจไม่บอกเพื่อไม่ให้เกิดปัญหา

หลินหยางวางแผลที่จะให้หรงซงหรงทดสอบเจิ้งตานว่าจริงๆ แล้วเธอรู้หรือไม่ว่าแหวนศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่ไหน

เขาไม่อยากเสียเวลากับเจิ้งตานนาน

ตลอดเส้นทางเงียบสนิท

เมื่อเห็นว่าทีมจื่อซู่อยู่ตรงนี้ คนที่พบระหว่างทางก็หลีกออกไป ไม่กล้าเข้ามาหาเรื่อง

ไม่มีใครมาขวางกั้น