สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 899

ผู้ที่ได้รับบาเจ็บหรือเสียชีวิตจะถูกส่งไปยังตำหนักป๋ายฉ่าวเพื่อรับการรักษา แต่ผู้ที่ตายไปแล้ว หลินหยางจะใช้พืชแปลกๆ บางชนิดเพื่อพยายามรักษาพวกเขา

เฟิงซิ้นจื่ออาวุโสของตำหนักป๋ายฉ่าวคือหญิงชราอายุ 60 กว่า ผมของเธอขาว ผอมแห้ง แต่ทักษะการฝังเข็มและการแพทย์ของเธอเป็นไม้ตายในนิกายตงหวง

ตั้งแต่เกิดความขัดแย้งในนิกายตงหวง แต่ละตำหนักก็ฆ่าฟันกันอย่างต่อเนื่อง และเพื่อรักษาบาดแผลในตำหนักส่วนใหญ่นั้นจะมีการจัดเตรียมผู้ที่รู้ทักษะทางการแพทย์เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บเหล่านั้น

ถึงกระนั้น ไม่ว่าจะเป็นใครมาจากตำหนักไหนก็ไม่กล้าทำอะไรกับตำหนักป๋ายฉ่าว

เพราะตำหนักป๋ายฉ่าวเป็นตำหนักเดียวของนิกายตงหวงเป็นตำหนักทางการแพทย์หนึ่งเดียว

แต่ถึงกระนั้นไม่ว่าจะเป็นคนบาดเจ้บจากตำหนักไหนมาที่นี่ พวกเขาก็จะรักษาอย่างสุดความสามารถ ดังนั้นจึงมีกฎที่ไม่ได้เขียนเอาไว้ในนิกายตงหวง ไม่ว่าการต่อสู้จะรุนแรงแค่ไหนก็ห้ามทำอะไรกับตำหนักป๋ายฉ่าว!

เพราะเช่นนี้เอง ตำหนักป๋ายฉ่าวจึงไม่เป็นอะไร

เพียงแต่ว่าอาวุโสเฟิงซิ้นจื่อของตำหนักป๋ายฉ่าวนั้นเป็นคนที่เย่อหยิ่งเป็นพิเศษ

"จบแล้วหรอ! ความวุ่นวายนี้น่าจะจบแล้ว ทำไม? เจ้าหนู คุณได้รับแหวนศักดิ์สิทธิ์ตงหวงมาแล้วเป็นเจ้านิกายของพวกเราหรอ ดูหนุ่มมาก!"

เฟิงซิ้นจื่อถือไม้เท้า เดินออกมาจากตำหนักป๋ายฉ่าว กวาดสายตามองหลินหยางและพูด

"อาวุโสเฟิง คุณอย่าไร้มารยาทเกินไป ทำไมถึงไร้มารยาทกับเจ้านิกายหล่ะ? ทั้งยังใช้นำเสียงแบบนั้นพูดกับเจ้านิกายอีก?" คนข้างๆ พูดอย่างจริงจัง

"ฉันก็ไม่มีมารยาทแบบนี้มาตลอด ถ้าเจ้านิกายไม่พอใจฉันก็ลงมือฆ่าฉันเสียเถอะ แม้ว่าฉันจะเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ แต่ศิลปะการต่อสู้ของฉันไม่ได้เรื่อง เจ้านิกายนั้นไร้เทียมทาน การฆ่าฉันก็คงจะเป็นเรื่องง่ายๆ!" เฟิงซิ้นจื่อกวาดสายตามองผู้คน พูดอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

"คุณ..." ฝูงชนกลุ่มนั้นโมโห จะพูดบางอย่าง แต่หลินหยางห้ามไว้

"ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาทะเลาะกัน อาวุโสเฟิง รีบต้มยาเถอะ คนในนิกายของผมได้รับบาดเจ็บจากการประชุมนี้เป็นจำนวนมาก อีกทั้งยังมีบาดแผลที่สาหัส พวกเขาเป็นเสาหลักในนิกายของผม จะเสียไปไม่ได้! ผมหวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือกับผมในการรักษาพวกเขา!" หลินหยางพูด

"พวกคุณอยากได้ชื่อเสียงและผลประโยชน์ ทำร้ายกันและกัน สมควรแล้ว แต่ฉันในฐานะแพทย์คงจะมองดูพวกเขาตายไม่ได้ ฉันจะหาวิธีรักษาพวกเขา... เดี๋ยวนะ!" จู่เฟิงซิ้นจื่อรู้สึกว่าบางอย่างผิดปกติ มองหลินหยางด้วยความแปลกใจและพูดด้วยความไม่เข้าใจ: "เจ้านิกาย ฉันไม่ใช่ได้ยินผิดไปใช่ไหม? คุณบอกว่าต้องการให้ฉัน...ให้ความร่วมมือกับคุณ! คุณจะรักษาพวกเขาหรอ?"

"ใช่ มีปัญหาอะไรหรอ?" หลินหยางพูด

"คุณจะรักษาหรอ?"

"ใช่"

"คุณ..." เฟิงซิ้นจื่อรู้สึกอับอาย แต่พูดไม่ออก ในขณะที่โมโห เธอพยักหน้าและกระแทกเสียง: "ได้สิ! ไม่คิดว่าเจ้านิกายคนใหม่ของพวกเราจะเข้าใจทักษะทางการแพทย์! ดี! ถ้าอย่างงั้นฉันก็จะให้ความร่วมมือกับคุณอย่างสุดความสามารถ จะได้เปิดโลกด้วย ดูว่าเจ้านิกายคนใหม่ของพวกเรามีทักษะทางการแพทย์ที่พิเศษแค่ไหน!"

เมื่อพูดเสร็จเธอก็โบกมือ ให้คนไปเตรียมต้มยา

หลินหยางนำผู้บาดเจ็บเดินเข้าไปในตำหนักป๋ายฉ่าว...

ตั้งแต่ความขัดแย้งของนิกายตงหวง ตำหนักป๋ายฉ่าวเต็ไมปด้วยผู้บาดเจ็บ ศิษย์ที่บาดเจ็บหลายคนถูกนำตัวส่งมาที่ตำหนักทุกวัน ภายในระยะเวลาหนึ่งด้านหลังของตำหนักป๋ายฉ่ายก็เต็มไปด้วยเสื่อฟาง เมื่อมองดูมันคือคนจำนวนมากที่กำลังนอนอยู่

ศิษย์ตำหนักป๋ายฉ่าวหลายคนมีเหงื่อไหลบนหน้าผากเพราะพยายามอย่างหนักเพื่อทายาให้กับคนอื่นๆ

แต่ตำหนักป๋ายฉ่าวมีทางเข้าเพียงทางเดียว จะไปดูแลคนจำนวนมากขนาดนี้ได้อย่างไร?

จึงทำให้มีผู้บาดเจ็บมากมายถึงแม้บาดแผลจะเป็นหนองและบาดเจ็บสาหัสไม่ได้รับการรักษา

นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมตอนนั้นตำหนักชิงเหอมีผู้บาดเจ็บมากมาย แต่กลับไม่อยากมาที่ตำหนักป๋ายฉ่าว

พวกเขาคิดว่าแม้ว่าจะไปที่ตำหนักป๋ายฉ่าวก็คงไม่ได้รับการรักษา

ความจริงแล้วเป็นเช่นนี้

หลินหยางเดินเข้าไปในตำหนักป๋ายฉ่าว กลิ่นที่เขาสัมผัสได้ไม่ใช่กลิ่นของยาสมุนไพร แต่เป็นกลิ่นหนองของบาดแผลที่อักเสบและเน่า

ระหว่างทางเดินมีคนนั่งอยู่ทุกหนแห่ง

หลายคนหน้าซีด บางคนนอนขดตัวและตัวสั่นเทา

บางคนคร่ำครวญราวกับว่าความเจ็บปวดจากบาดแผลนั้นเหลือทนสำหรับพวกเขา

เด็กหนุ่มคนนี้คือใคร?

ทำไมเขาถึงมีความสามารถในการครอบงำฝูงชนและนั่งบนบัลลังก์ของผู้นำได้?

ทุกคนไม่เข้าใจ และทุกคนไม่สามารถยอมรับได้

หลินหยางเหลือบมองทุกคนและพูดเบาๆ: "หลายคนเหล่านี้ได้รับบาดเจ็บภายนอก ทำไมไม่จัดรถเพื่อส่งพวกเขาไปที่โรงพยาบาลนอกเขาเพื่อรักษา?"

"เอ่อ..."

คนที่ติดตามหลินหยางลังเล

"เก้ๆ กังๆ อะไร? บอกผมมา!" หลินหยางพูดอย่างเย็นชา

หลินหยางถามอีกครั้ง คนข้างๆ ไม่กล้าลังเล ทำได้เพียงพูดความจริงออกมา

"เจ้านิกาย ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากส่งไป ความจริงแล้วพวกเราส่งไปไม่ได้ และไม่สามารถส่งได้" คนที่ชื่อหลิวหม่าข้างๆ พูดออกมา

"ทำไมไม่สามารถส่งไปได้?"

"เจ้านิกาย ก่อนการเริ่มการประชุมใหญ่ มีการต่อสู้กับของตำหนัก ทุกตำหนักต้องการกำลังคนอย่างเร่งด่วน แม้ว่าคนเหล่านี้ได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ยังมีพลังต่อสู้อยู่บ้าง ดังนั้นผู้คนในตำหนักจึงไม่อนุญาตให้พวกเขา ออกจากเขาตงหวงเพื่อไปรักษาด้านนอก" หลิวหม่าพูด

"อะไรกัน?"

รูม่านตาหลินหยางเบิกกว้างเล็กน้อย

"ยิ่งไปกว่านั้น มีคนขวางถนนไปด้านนอกของภูเขาเป็นจำนวนมาก พวกเขาต้องค้นหาชั้นของน้ำมันและน้ำเมื่อเข้าออก ถ้าไม่มีน้ำมันและน้ำ พวกเขาจะไม่ปล่อยให้ไปตอนนี้ ตอนนี้ในนิกายของพวกเรานอกจากตำหนักเหล่านั้นด้านนอกแล้ว ตำหนักอื่นๆ ทั้งหมดยากจน พวกเขาจะกล้าออกไปหรอ? เกรงว่ายังไม่ทันได้ออกไปได้ พวกเขาก็ไม่รอดแล้ว!"

หลินหยางไม่พูดอะไร

เขาเข้าใจดี