สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 911

คำพูดของคนนิกายตงหวงเป็นเหมือนสายฟ้าฟาดในวันที่ท้องฟ้าสดใส พุ่งเข้าใส่จิตใจของคนเหล่านี้

พวกเขาไม่คิดไม่ฝัน หมอเทวดาหลินคนนี้จะเป็นเจ้านิกายของนิกายตงหวง!

คิดถึงตรงนี้ บนหน้าผากของชายไว้หนวดเคราแพะและคนอื่นเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อทันที

"เจ้านิกายตงหวง? เทพเจ้าตงหวง? ทำไม? ทำไมถึงเป็นแบบนี้?"

"แสดงว่า…ตระกูลหนานกงของเรากำลังสู้กับนิกายตงหวง?"

"จบแล้ว คราวนี้…คราวนี้จบแล้ว…"

"เร็ว จำเป็นต้องแจ้งหัวหน้าตระกูล รีบแจ้งหัวหน้าตระกูลเดี๋ยวนี้!"

ชายไว้หนวดเคราแพะเงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหัน ตะคอกใส่พรรคพวกของตนเอง

ส่วนพรรคพวกรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรทันที

แต่ตอนที่เขาเพิ่งหยิบโทรศัพท์ออกมา กลับโดนคนของนิกายตงหวงใช้เท้าเหยียบแขนของเขา

เสียงกระดูกแตกร้าวดังขึ้น

"อ๊าก!"

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังก้องไปทั่ว

มือข้างที่ถือโทรศัพท์เกือบโดนเหยียบจนแทบหัก ส่วนเจ้าของมือเจ็บปวดจนหมดสติไปโดยตรง

"ผมรู้สึกว่าพวกคุณอย่าทำเรื่องโง่จะดีกว่า แบบนั้นมันอาจจะดีต่อพวกคุณ" หลินหยางก้าวออกมา พูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

ร่างกายของชายไว้หนวดเคราแพะและคนอื่นสั่นอย่างบ้าคลั่ง สีหน้าของแต่ละคนคล้ำม่วงไปหมด

"คุณยังจำคำพูดก่อนหน้านี้ของผมได้หรือเปล่า?" หลินหยางนั่งลงด้านข้างของผู้ชายคนนั้น ถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"หมอเทวดาหลิน คุณ…คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?" ชายไว้หนวดเคราแพะถามด้วยเสียงที่สั่นเทา เขาพยายามทำให้ตัวเองสงบนิ่งมากที่สุด แต่มันกลับไม่มีประโยชน์

ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าสร้างแรงกดดันมากเกินไป

"ผมถาม คุณตอบ ถ้าหากไม่ยอมพูด ผมคงต้องฝังพวกคุณไว้ที่นี่" หลินหยางพูดเสียงเบา

ชายไว้หนวดเคราแพะหน้าปาก ในแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

"หมอเทวดาหลิน เจ้านิกายหลิน ไว้ชีวิต…ไว้ชีวิตด้วย…"

เขาตะโกนเสียงสั่น จิตใจแทบจะพังทลายลงแล้ว

"ตระกูลหนานกงมีแผนเล่นงานผมยังไงบ้าง?" หลินหยางถาม

"เรื่อง…เรื่องนี้…" ชายไว้หนวดเคราแพะเริ่มลังเล

หลิวหม่าที่อยู่ด้านข้างก้าวออกมาพร้อมกับชักกระบี่ตรงเอว หลังจากนั้นใช้ปลายกระบี่จ่อคอของชายไว้หนวดเคราแพะ

ปลายกระบี่ที่แหลมคมกรีดโดนผิวหนังของเขา

เลือดสีแดงสดไหลออกมา ทำให้เขาตกใจกลัวจนตัวสั่นอย่างแรง

"แผนการที่ตระกูลหนานกงของเราเตรียมใช้เล่นงานคุณมีเยอะมาก ตั้งแต่บริษัทจนไปถึงคนของคุณ จากตัวของคุณไปจนถึงคนข้างกายคุณ ทุกอย่าง…"

ชายไว้หนวดเคราแพะตะโกนเสียงดัง

แววตาของหลินหยางเย็นชาลงทันที

"จากบริษัทถึงคน จากผมถึงคนข้างกาย…ตระกูลหนานกงคิดจะทำลายผมให้สิ้นซากเลยเหรอ?"

ชายไว้หนวดเคราแพะทำได้แต่ก้มหน้าลงไม่พูดอะไร

หลินหยางสูดหายใจเข้าลึกๆไม่ได้พูดอะไร สีหน้าของเขาในตอนนี้ดูมืดมนมาก

อันที่จริงเขาสามารถเข้าใจได้

ตระกูลยักษ์ใหญ่อย่างตระกูลหนานกง พวกเขาไม่สนใจเรื่องผลประโยชน์รอบข้าง

เงิน พวกเขามีเยอะจนใช้ไม่หมด

เครือข่ายความสัมพันธ์ ไม่มีใครอยู่ในสายตาของพวกเขา

สิ่งเดียวที่พวกเขาให้ความสำคัญคือ

ศักดิ์ศรี

พวกเขากำลังใช้วิธีของตนเองทำให้โลกรู้จักพวกเขา ทำให้ผู้คนกลัวพวกเขา

ดังนั้นพวกเขาจะขายหน้าไม่ได้เด็ดขาด!

และให้ความสำคัญกับศักดิ์ศรีเป็นอันดับแรก!

อย่างหลินหยางที่ทำลายตระกูลสาขาของพวกเขาทั้งตระกูล มันคือสิ่งที่พวกเขายอมรับไม่ได้มากที่สุด

เพราะเหตุนี้พวกเขาจึงใช้วิธีที่โหดเหี้ยมมากที่สุดไปทำลายหลินหยาง!

"หูตาของตระกูลหนานกงที่อยู่ในเมืองเจียงเฉินมีพวกไหนบ้าง? ติดต่อกับพวกเขายังไง?" หลินหยางมองชายไว้หนวดเคราแพะแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ความหมายของหลินหยางมันชัดเจนมาก

ถ้าเขาไม่ทำลายตระกูลหนานกง ชายไว้หนวดเคราแพะและคนอื่นอย่าหวังจะได้ไปจากนิกายตงหวง!

"พาตัวไป" หลินหยางพูด

"ครับ เจ้านิกาย!"

หลิวหม่ายกมือขึ้นประสานคารวะ หลังจากนั้นส่งสายตาให้คนที่อยู่ด้านข้าง

คนด้านข้างรีบเดินเข้ามาลากคนพวกนี้ออกไปทันที

หลินหยางมองไปทางทหารรับจ้างพวกกัน

ร่างกายของทหารรับจ้างสั่นสะท้าน รีบโยนปืนในมือทิ้ง

"คุณ…คุณ พวกเราก็แค่รับงานมาเพราะเงิน…" ชายฉกรรจ์เค้นรอยยิ้ม พูดด้วยสีหน้าที่เหมือนไม่รู้อะไรด้วย

"ผมรู้ว่าพวกคุณรับงานเพราะเงิน เดิมทีผมก็ไม่ได้คิดจะลงมือกับพวกคุณ แต่พวกคุณกลับช่วยผมหยุดคนของตระกูลหนานกงอย่างกะทันหัน มันทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจมาก" หลินหยางส่ายหัว

"ไม่สบายใจ? คุณ…คุณหมายความว่าอะไร?"

"เพื่อเอาชีวิตรอด พวกคุณยอมหักหลังผู้จ้างวาน ถ้าหากผมปล่อยพวกคุณไป ต่อไปถ้ามีคนมาข่มขู่พวกคุณ พวกคุณจะไม่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ออกไปเหรอ?"

หลินหยางจ้องพวกเขา

แต่ละคนได้ยินคำพูดประโยคนี้ ถึงกับตกใจจนเหงื่อชุ่มเต็มหน้าผาก

ตอนนี้ หลินหยางยังไม่ต้องการเปิดเผยสถานะของตนเอง

ไม่เช่นนั้นไพ่ตายของเขาก็จะลดลง หูตาของตระกูลหนานกงก็ค่อนข้างเยอะ เวลาเคลื่อนไหวก็ไม่สะดวก

เห็นได้ชัดว่าทหารรับจ้างพวกนี้ไม่ใช่คนซื่อสัตย์ ถ้าปล่อยไปแบบนี้ พวกเขาเก็บความลับไม่อยู่แน่นอน

หลินหยางก็ไม่ใช่สัตว์เลือดเย็น อีกฝ่ายแค่ต้องการมีชีวิตรอด ส่วนเขาก็ไม่จำเป็นต้องฆ่าทหารรับจ้างพวกนี้ให้หมด ไม่อย่างนั้นเขาจะดูเป็นคนไร้ความเมตตามากเกินไป

เขาไม่อยากทำให้คนของนิกายตงหวงรู้สึกว่าตนเองเป็นเจ้านิกายหัวรุนแรง

หลังจัดการคนพวกนี้ หลินหยางรีบเดินทางไปเมืองเจียงเฉินทันที หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาหม่าไห่ระหว่างทาง

"ฟังให้ดี รีบส่งคนไปจับดูสถานที่พวกนี้เอาไว้ อย่าส่งคนของคุณไป ให้ส่งคนของสำนักฉี๋หลินแทน คนของคุณเอาไม่อยู่!"

"ครับ ประธานหลิน"

หม่าไห่ได้รับข่าว รีบไปจัดการทันที