สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 913

"ไม่ได้ ตอนนี้ฉันไม่ต้องการพบใครทั้งนั้น! อารมณ์ของฉันกำลังแปรปรวน คุณอย่าเข้ามากระตุ้นฉันอีกเลย" ซูเหยียนรีบตะโกนตอบกลับ เสียงกำลังสั่นเหมือนกลัวหลินหยางเดินเข้ามา

หลินหยางครุ่นคิดแล้วพูด "หรือไม่เรียกหลินหยางสามีของคุณมา ว่ายังไง?"

"หลินหยาง? ได้ บอกให้เขารีบมาเลย" ซูเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงเล็กน้อย

หลินหยางขมวดคิ้ว เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ

เขาตะโกนตอบกลับ "คุณรอก่อน"

พูดจบ เขาเดินไปเปลี่ยนชุดที่ห้องด้านข้าง ทำให้หน้าตากลับมาเป็นหลินหยาง หลังจากนั้นเดินเข้าไปในห้อง

ทว่าหลังจากที่เดินเข้าไปในห้อง พบว่าซูเหยียนเอาแต่ขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ไม่ยอมเผยให้เห็นหน้า

เธอกำลังทำอะไร?

กงซีหยุนรู้สึกประหลาดใจ

"เสี่ยวเหยียน คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?" หลินหยางถาม

"คุณ…คุณมาแล้วเหรอ…" ซูเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงเล็กน้อย

"เสี่ยวเหยียน ทำไมคุณถึงไม่ยอมพบหมอเทวดาหลิน? ทักษะการแพทย์ของหมอเทวดาหลินลึกซึ้ง และยังเป็นถึงประธานของหยางหัว ถ้าหากคุณมีปัญหาอะไร เขาช่วยคุณได้แน่นอน" หลินหยางพูดเสียงเบา

"ช่วยฉัน? หลินหยาง คุณไม่กลัวว่าพวกเราไม่สามารถใช้คืนเหรอ?"

"ใช้คืน?"

"พวกเราติดค้างประธานหลินมามากพอแล้ว หรือพูดอีกอย่างคือฉันติดค้างประธานหลินมามากพอแล้ว ฉันไม่ต้องการติดค้างเขาอีก" ซูเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด

"แต่ตอนนี้คุณต้องรักษาอาการบาดเจ็บให้หายก่อน ที่ติดค้างเขา พวกเราค่อยใช้คืนทีละนิดก็ได้" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"เรื่องพวกนั้นค่อยว่ากันทีหลัง หลินหยาง ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณ"

"เรื่องอะไร?"

"เกี่ยวกับเรื่องของบริษัท อีกอย่าง…ฉันมีความในใจอยากพูดกับคุณด้วย…" ซูเหยียนพูด

แต่น้ำเสียงของเธอยิ่งอยู่ก็ยิ่งอ่อนแรงลง

ตอนที่พูดเริ่มหอบหายใจเล็กน้อย

"เสี่ยวเหยียน คุณเป็นอะไร?" หลินหยางรู้สึกถึงความผิดปกติ ถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"ฉัน…ฉันไม่เป็นอะไร"

"ไม่ คุณต้องเป็นแน่นอน คุณออกมาจากผ้าห่มก่อน"

"ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ ฉันก็แค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย อยากพักผ่อน" ซูเหยียนรีบพูด

ทว่ายิ่งอยู่ก็ยิ่งหอบหายใจแรงขึ้น

หลินหยางยื่นมือออกไปจับผ้าห่ม เตรียมตัวกระชากออก

"อย่า…" ซูเหยียนตะโกนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

แต่แรงของเธอหรือจะสู้แรงของหลินหยาง? ผ้าห่มถูกกระชากลง เผยให้เห็นใบหน้าของซูเหยียน

ตอนที่หลินหยางเห็นใบหน้าของซูเหยียน เขาแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมาทันที

"หา?"

กงซีหยุนมองตาค้าง ตกใจจนทรุดทิ้งก้นนั่งลงบนพื้น

ซูเหยียนที่อยู่ใต้ผ้าห่มผมของเธอกลายเป็นสีขาว ไม่เพียงแค่นั้น ใบหน้าของเธอก็ซีดขาวจนถึงขีดสุด ขาวจนแทบจะสามารถมองเห็นเส้นเลือดและเส้นเอ็นบนใบหน้าได้อย่างชัดเจน

หลินหยางเบิกตากว้าง

กงซีหยุนตกใจจนไม่สามารถลุกขึ้นยืน

ซูเหยียนตั้งสติได้ รีบเบือนหน้าหนีไม่กล้ามองหลินหยาง

แต่หลินหยางกลับจับมือของเธออย่างกะทันหัน ต้องการตรวจชีพจรให้เธอ

"อ๊าก…"

ซูเหยียนร้องด้วยความเจ็บปวด

หลินหยางรู้สึกอึ้ง รีบมองไปที่ข้อมือของเธอ พบว่าตรงข้อมือของเธอกลายเป็นสีแดง และเริ่มผิดรูปเล็กน้อย

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น? คุณซู มือของคุณได้รับบาดเจ็บตั้งแต่เมื่อไหร่?" กงซีหยุนถามเสียงสั่น

"เรื่องนี้พวกคุณไม่ต้องสนใจ หลินหยาง คุณออกไป พวกคุณออกไปให้หมด!"

"เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับคุณ? ฉันพูดแล้ว! คุณแค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ! เรื่องอื่นไม่ต้องถามอะไรมาก! ทรัพย์สินทั้งหมดของเยว่เหยียนอินเตอร์เนชั่นแนลพอที่จะให้คุณใช้ทั้งชีวิตแล้ว!"

"หมายความว่าคุณไม่ยอมพูด?"

"หลินหยาง…คุณเลิกถามได้แล้ว ถือว่าฉันขอร้อง!" ซูเหยียนกัดฟันแน่น พูดด้วยความเจ็บปวด

"ได้! ในเมื่อคุณไม่ยอมพูด งั้นก็อย่าโทษผมก็แล้วกัน"

หลินหยางสูดหายใจเข้าลึกๆ หันไปมองทางกงซีหยุน "หลายวันมานี้ คุณอยู่กับซูเหยียนตลอดเลยใช่หรือเปล่า?"

ร่างกายของกงซีหยุนสั่นสะท้าน รีบคุกเข่าลงพื้น พูดด้วยเสียงที่สั่นเทา "คุณหลิน ฉันขอโทษ ฉันละเลยหน้าที่ของฉัน มันเป็นความผิดของฉัน! ฉันขอโทษ…"

ดวงตาของซูเหยียนยังไม่หายดี มองไม่เห็นกงซีหยุนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น แต่เธอได้ยินคำพูดของเธออย่างชัดเจน

"คุณกง คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษหลินหยาง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ! ทางด้านของประธานหลิน ฉันจะอธิบายกับเขาเอง" ซูเหยียนรีบพูด

"คุณอธิบายกับเขาแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร? ประธานหลินสั่งให้เธอมาเฝ้าคุณ แต่ปรากฏว่าคุณถูกยาพิษ ตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย! นี่คือการละเลยหน้าที่ของเธอ! ประธานหลินต้องฆ่าเธอแน่นอน" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

กงซีหยุนได้ยินแล้วอุทานออกมาด้วยความตกใจ "คุณหลิน ไม่นะ คุณหลิน ฉันขอร้อง คุณให้โอกาสฉันอีกสักครั้งเถอะ ฉันยังไม่อยากตาย…"

เธอร้องไห้เสียงดัง หวาดกลัวจนถึงขีดสุด

ซูเหยียนไม่รู้ คำพูดที่ออกจากปากของหลินหยางก็คือคำพูดของประธานหลิน

คำพูดของกงซีหยุนถูกหลินหยางมองข้าม

ซูเหยียนกลับนั่งไม่ติดแล้ว เธอรีบยกมือขึ้นคลำหาไปทั่ว แต่ก็ไม่รู้ว่ากงซีหยุนอยู่ไหน ทำได้แต่รีบพูดด้วยความร้อนใจ "คุณกง คุณอย่าทำแบบนี้ ฉันบอกไปแล้ว เรื่องนี้ฉันจะรับผิดชอบคนเดียวเอง มันไม่เกี่ยวกับคุณ คุณอย่าโทษตัวเอง!"

"คุณซู คุณพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ ประธานหลินต้องโกรธมากแน่นอน! ถึงเวลาเขาต้องฆ่าฉันแน่! เขาเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น! เกิดเรื่องขึ้นกับคุณ ฉันคงต้องไปอยู่เป็นเพื่อน!" กงซีหยุนพูดทั้งน้ำตา

"เป็นไปได้ยังไง? ประธานหลินไม่ใช่คนไร้เหตุผลแบบนั้น!" ซูเหยียนพูดเสียงสั่น

"ไม่! คุณซู คุณไม่เข้าใจอะไรเกี่ยวกับประธานหลิน! ประธานหลินสั่งให้ฉันเฝ้าคุณ ก็เพื่อไม่ให้คุณทำเรื่องโง่ เขาเคยพูดอะไรไว้ ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับคุณ ฉันก็ต้องตายไปพร้อมกับคุณ! คุณซู ตอนนี้คุณถูกยาพิษ อันที่จริงก็เท่ากับเป็นการทำร้ายฉันด้วย! ฉันก็ต้องตายด้วย! ฮือฮือฮือ…" กงซีหยุนร้องไห้

เชื่อว่าคนที่ถูกทำร้ายมากที่สุดในเวลานี้ก็คือเธอ

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้…" ซูเหยียนเริ่มรู้สึกกังวล นิ้วมือทั้งสิบประสานเข้าด้วยกันอีกครั้ง

"เสี่ยวเหยียน ถ้าหากคุณพูดความจริงทั้งหมดออกมา บอกเรื่องยาพิษที่อยู่บนร่างกายของคุณให้ผม ผมจะไปคุยกับประธานหลินเอง ประธานหลินเขาจะไม่เอาเรื่องกงซีหยุนแน่นอน! แต่ถ้าหากคุณยืนกรานไม่พูด! กงซีหยุนต้องตายอย่างไม่มีข้อสงสัย! กงซีหยุนคอยดูแลคุณ คอยอยู่เป็นเพื่อนคุณ คุณจะทำแบบนี้กับเธอเหรอ? คุณจะตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้นเหรอ?" หลินหยางจ้องซูเหยียน พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ซูเหยียนเม้มริมฝีปากที่ซีดเซียว พูดเสียงเบา "ฉัน…ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น…"