สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 915

การกระทำที่โง่เขลาของซูเหยียนทำให้หลินหยางรู้สึกโกรธมาก

เขาไม่เพียงโกรธตระกูลหนานกง แต่ยังโกรธพฤติกรรมที่ไร้เดียงสาของผู้หญิงคนนี้ด้วย

การฆ่าตัวตายสามารถแก้ปัญหาทุกอย่างเหรอ?

มันเป็นเพียงการหนีปัญหาเท่านั้น!

หลินหยางอยากดุด่าเธอมาก แต่มันจะมีประโยชน์อะไร?

ซูเหยียนถูกส่งเข้าไปในห้องปลอดเชื้อ หลังจากนั้นควบคุมร่างกายในพิษด้วยอุปกรณ์การแพทย์ที่ทันสมัยที่สุดรวมไปถึงทักษะเข็มเงินของหลินหยาง เพื่อทำให้พิษไม่กระจายไปทั่วร่างได้เร็วขึ้น

แต่ฤทธิ์ยาพิษรุนแรงมากเกินไป ถึงตอนนี้จะสามารถควบคุมพวกมันเอาไว้ ไม่ทำให้แทรกซึมเข้าไปอวัยวะภายในของซูเหยียนมากเกินไป แต่ท้ายที่สุดมันก็ไม่ใช่วิธีการรักษา ยาพิษยังคงกลืนกินชีวิตของเธอทีละนิด

หลินหยางนำสมุนไพรแปลกประหลาดที่ได้จากสำนักฉี๋หลินมาใช้ในการรักษาด้วย แต่อย่างมากก็แค่สามารถซื้อเวลาให้เธอเจ็ดวัน หลังจากนี้เจ็ดวัน ระบบการทำงานในร่างกายของซูเหยียนจะล้มเหลวและตายไปในที่สุด

หลินหยางเรียกทีมแพทย์มาประชุม แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ผลลัพธ์อะไร

ยาพิษชนิดนี้แปลกประหลาดมากเกินไป คนส่วนใหญ่ไม่เคยเห็นไม่เคยได้ยิน

หลังจากครุ่นคิด หลินหยางตัดสินใจสืบหาข้อมูล

ในตอนช่วงใกล้ค่ำ หูตาของตระกูลหนานกงที่อยู่ในเมืองเจียงเฉินถูกพาตัวมาที่นี่หลายคน

เติมทีหลินหยางไม่คิดจะแตะต้องพวกเขา

เพราะมันจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น คนของตระกูลหนานกงต้องรู้ทันทีแน่นอนว่าเขารู้ตัวแล้วว่ากำลังถูกจับตามอง และจะทำการอย่างระมัดระวังมากขึ้น

แต่สถานการณ์ในตอนนี้เร่งด่วน ไม่มีเวลาให้สนใจเรื่องพวกนี้

ในห้องทำงานของหลินหยาง

"เข้าไป!"

เสียงตะคอกดังขึ้น มีผู้ชายหลายคนถูกชวี่เทียนผลักเข้าไปในห้องทำงาน

คนพวกนี้ล้วนแต่เป็นคนของตระกูลหนานกง ตอนนี้พวกเขาถูกปากกระบอกปืนจ่อที่กลางหลัง ไม่มีใครกล้าต่อต้านแม้แต่นิดเดียว

หลินหยางนั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงโต๊ะทำงาน สีหน้าไร้อารมณ์

"ประธานหลิน ทุกคนอยู่ที่นี่แล้ว" ชวี่เทียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เคารพ

"ไปเอามีดมา"

หลินหยางพูด

"ได้ครับ" ชวี่เทียนรับมีดสั่นจากบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างมาวางลงบนโต๊ะ

คนของตระกูลหนานกงเห็นสถานการณ์ ลมหายใจสั่นสะท้าน สีหน้าซีดขาว

"พวกคุณ…พวกคุณคิดจะทำอะไร?"

"ผมขอเตือนพวกคุณเอาไว้ก่อน ถ้าพวกคุณกล้าทำอะไรพวกเราแม้แต่นิดเดียว ตระกูลหนานกงไม่มีทางปล่อยพวกคุณไปแน่!"

คนทั้งกลุ่มหวาดกลัวจนถึงขีดสุด หนึ่งในนั้นกัดฟันแน่น จ้องหลินหยางแล้วพูด

หลินหยางมองเขาแวบหนึ่ง เอ่ยปากพูด "ลากตัวออกไปสับให้เป็นอาหารสุนัข!"

"ครับ ประธานหลิน!"

ชวี่เทียนพยักหน้าพร้อมกับโบกมือ

บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างเดินเข้ามากระชากตัวของผู้ชายคนนั้นออกไปทันที

"หา?"

คนของตระกูลหนานกงหน้าถอดสี

ส่วนคนคนนั้นพยายามดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง

"พวกคุณจะทำอะไร? ปล่อยผมเดี๋ยวนี้! ปล่อยผมเดี๋ยวนี้! ช่วยด้วย! ช่วยผมด้วย!"

เสียงกรีดร้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

คนของตระกูลหนานกงตกใจจนไม่มีใครกล้าขยับตัว

ท้ายที่สุด คนคนนั้นสู้แรงของบอดี้การ์ดสี่ห้าคนไม่ไว้ ถูกลากออกจากห้องโดยตรง

ส่วนคนที่เหลือหน้าซีด รู้สึกกลัวจนถึงขีดสุด

"ทุกคนไม่ต้องกลัว หมอเทวดาหลินแค่ปลอบใจพวกเราเท่านั้น พวกเราแค่ไม่ต้องพูดอะไรก็พอ!" มีคนพูดปลอบใจเสียงเบา

คนที่เหลือพากันพยักหน้า

เรื่องมันมาถึงขนาดนี้ พวกเขาก็ทำได้แต่คิดแบบนี้

แต่ผ่านไปไม่นาน มีนิ้วมือหลายนิ้วถูกนำมาวางลงบนโต๊ะทำงานของหลินหยาง

คนทั้งกลุ่มเห็น ตกใจจนแทบจะทรุดล้มลงบนพื้น

"ประธานหลิน เรียบร้อยแล้ว สุนัขพวกนั้นชอบมาก" ชวี่เทียนพูดเสียงเบา

คนคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่แทบจะร้องไห้

"ยาปลิดชีพ?"

หลินหยางรู้สึกอึ้ง "มันคืออะไร?"

"ในตระกูลหลักของตระกูลหนานกงมีสวนดอกไม้แห่งหนึ่งที่ชื่อสวนดอกปลิดชีพ ด้านในของสวนดอกไม้ล้วนแต่เป็นดอกไม้ปลิดชีพ ส่วนยาปลิดชีพถูกกลั่นมาจากดอกปลิดชีพ" คนคนนั้นพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา

"จริงเหรอ?"

หลินหยางรู้สึกดีใจ รีบถามต่อ "ในเมื่อมียาปลิดชีพ! แสดงว่าต้องมียาแก้พิษใช่หรือเปล่า!"

"ยาพิษมันก็มีอยู่หรอก แต่ว่า…"

"แต่ว่าอะไร?" หลินหยางถาม

คนคนนั้นลังเลสักพักแล้วพูดเสียงเบา "แต่ว่ายาแก้พิษมีเพียงเม็ดเดียว และอยู่ในมือของหัวหน้าตระกูล"

"อะไรนะ? มีแค่เม็ดเดียว?" หลินหยางรู้สึกอึ้ง

"ประธานหลิน ทักษะการแพทย์ของคุณล้ำลึก ถ้าหากพวกเราได้ดอกปลิดชีพมา คุณสามารถวิเคราะห์พิษเพื่อทำการกลั่นยาแก้พิษได้หรือเปล่า?" ชวี่เทียนรีบถาม

หลินหยางส่ายหัว "กลั่นยาแก้พิษไม่ใช่เรื่องยาก เพียงแต่เวลาไม่อนุญาตให้พวกเราทำแบบนั้น ถ้าหากคิดจะใช้ดอกไม้ชนิดนี้มาถอนพิษ เกรงว่าเสี่ยวเหยียนคงรอไม่ถึงตอนนั้น"

"เรื่องนี้…" ชวี่เทียนพูดไม่ออก

"ตระกูลหนานกงของเราต้องใช้เวลาหลายสิบปีในการวิเคราะห์ยาแก้พิษของดอกปลิดชีพ ยิ่งไปกว่านั้นจนกระทั่งถึงตอนนี้ โอกาสสำเร็จมีเพียงร้อยละสิบเท่านั้น และต้องใช้ทรัพยากรจำนวนมากในการกลั่นยาแก้พิษ! หมอเทวดาหลิน ถึงแม้ทักษะการแพทย์ของคุณไม่เป็นสองรองใคร แต่ผมคิดว่าคุณคงไม่สามารถกลั่นยาแก้พิษออกมาในเวลาสิบกว่าวัน…ด้วยทักษะการแพทย์ของคุณ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาครึ่งปีมั้ง?" คนคนนั้นพูดต่อ

"ดังนั้น ผมคงต้องไปถามหายาแก้พิษกับตระกูลหนานกงของพวกคุณ" หลินหยางสูดหายใจเข้าลึกๆ

"ใช่…"

คนคนนั้นก้มหน้าลง ตอบเสียงเบา

หลินหยางเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง รู้สึกเหมือนคนคนนี้ยังมีอะไรปิดบังเขา จึงเอ่ยปากถาม "คุณรู้หรือเปล่าว่ายาแก้พิษเม็ดเดียวที่ว่าถูกเก็บไว้ตรงไหนของตระกูลหนานกง?"

"เรื่องนี้ผมไม่รู้ เรื่องแบบนี้ผมจะไปรู้ได้ยังไง?" คนคนนั้นส่ายหัว

"ไม่รู้จริงเหรอ?"

หลินหยางใช้มีดจ่อไปที่หน้าอกของเขา ออกแรงเล็กน้อย คมมีดเฉือนผิวหนังของเขาจนเกิดแผลทันที

คนคนนั้นตกใจจนเหงื่อชุ่มเต็มหน้าผาก นึกย้อนถึงคำพูดก่อนหน้านี้ สิ่งที่ควรพูดก็พูดไปหมดแล้ว จึงรีบตะโกนพูดเสียงดัง "หมอเทวดาหลิน! เรื่องที่เก็บยาผมไม่รู้ แต่เท่าที่ผมรู้มา อีกวันสองวันมันจะไม่อยู่ในตระกูลหนานกงอีกต่อไป!"

คำพูดประโยคนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกอึ้ง