สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 981

กลุ่มคนที่มีอิทธิพลมืดแบบนี้ มันใช่คนที่บุคคลธรรมดาอย่างพวกเขาสามารถรับมือได้เหรอ?

ส่วนหัวหน้าเฉินคนนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

เขาไม่มีสิทธิ์แม้กระทั่งถือรองเท้าให้ชวี่เทียนด้วยซ้ำ

ก็ถึงว่าทำไมตอนที่เจอชวี่เทียนเขาทำเหมือนเจอปู่ของตนเอง ชวี่เทียนสั่งให้เขาทำอะไร เขาก็ไปทำอย่างเชื่อฟัง

"เป็นไปได้ยังไง…คนไร้ประโยชน์อย่างหลินหยาง…ทำไมถึงรู้จักชวี่เทียนแห่งเจียงเฉิน?" หลิวเจี้ยนเฟยนั่งอยู่บนพื้น สีหน้าซีดขาว พูดด้วยเสียงที่สั่นเทา

ไม่มีใครตอบคำถามของเขา

เพราะคนอย่างชวี่เทียนแห่งเจียงเฉิน ไม่ใช่บุคคลที่คนอย่างพวกเขาสามารถเข้าใกล้…

เอี๊ยด!

ประตูของร้านกาแฟถูกคนผลักจนเปิดอีกครั้ง

หลังจากนั้นมีผู้ชายร่างอ้วนเล็กน้อยคนหนึ่งวิ่งเข้ามา

"นายท่านเทียน! เข้าใจผิด! ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด!" ผู้ชายร่างอ้วนรีบเดินเข้ามาหาชวี่เทียน เค้นรอยยิ้มออกมาแล้วพูด

คนคนนี้คือฉงเซียน

หลิวเจี้ยนเฟยมองหัวหน้าของตนเอง ความสามารถในการนึกคิดของเขาแทบจะหยุดทำงานแล้ว

คราวนี้ ถือว่าเจอของจริงเข้าแล้ว

"เข้าใจผิด? ฉงเซียน คำว่าเข้าใจผิดคำเดียวไม่สามารถแก้ปัญหาของเรื่องนี้" ชวี่เทียนพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"นายท่านเทียน คนของผมไม่เคยพบคุณ เพราะแบบนี้จึงล่วงเกินคุณ เรื่องนี้เป็นความผิดของผมเอง! หวังว่าผู้ใหญ่อย่างคุณจะใจกว้าง ไม่ถือสากับพวกเรา!"

ฉงเซียงเค้นรอยยิ้มออกมา หลังจากนั้นหันไปตะคอกใส่หลิวเจี้ยนเฟย "ยังไม่รีบไปขอโทษนายท่านเทียน?"

หลิวเจี้ยนเฟยสะดุ้ง เข้าใจได้ในทันที รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไป

"นาย…นายท่านเทียน ผมขอโทษ ผมมีตาแต่ไม่มีแวว เขาไท่ซานอยู่ตรงหน้าแต่ไม่รู้จัก ล่วงเกินคุณแล้ว ได้โปรดให้โอกาสผมสักครั้ง ผมขอโทษ…" หลิวเจี้ยนเฟยโค้งคำนับขอโทษไม่หยุด

"แค่นี้เองเหรอ?" ชวี่เทียนถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"นี่…" ฉงเซียงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เขาเป็นคนของชวี่เทียน ติดตามชวี่เทียนมานานหลายปีแล้ว อันที่จริงบริษัทยาเจียเย้าก็เป็นบริษัทในเครือของหยางหัว ชวี่เทียนเป็นคนมอบหมายให้เขาดูแล

ชวี่เทียนเห็นเขาเป็นคนกันเอง ปกติไม่เคยเคร่งครัดถึงขนาดนี้ แต่ทำไมวันนี้ถึงต้องบีบคั้นกันให้ได้?

ต้องเป็นเพราะยังจริงใจไม่พอแน่นอน

ฉงเซียงรีบหันไปส่งซิกทางสายตาให้หลิวเจี้ยนเฟย

หลงเจี้ยนเฟยรู้สึกอึ้ง รีบหันไปมองคนของตระกูลหลิวที่อยู่ด้านหลัง ตะคอกเสียงดัง "พวกคุณยังจะยืนบื้ออยู่ทำไม? รีบมาขอโทษนายท่านเทียนซิ!"

"นี่…"

คนของตระกูลหลิวเริ่มลังเล

"พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว! ขอโทษผมมันไม่มีประโยชน์ คนที่พวกคุณต้องขอโทษคือคนที่อยู่ด้านหลังของผม" ชวี่เทียนพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ ก้าวหลบไปทางด้านข้าง

ร่างของหลินหยางปรากฏต่อหน้าสายตาของฉงเซียง

รูม่านตาของฉงเซียงขยายกว้าง สีหน้าของเขาซีดเซียวลงอย่างกระทันหัน!

"คุณ…"

"ฉงเซียง คุณน่าจะเข้าใจแล้วมั้งว่าทำไมผมถึงสั่งให้คุณมาจัดการ?" ชวี่เทียนเดินเข้ามาใกล้ จ้องหน้าฉงเซียงที่มองตาค้างแล้วพูด

หัวใจของฉงเซียงเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมา

เขาหันไปตะคอกใส่หลิวเจี้ยนเฟยอย่างกะทันหัน "คุณรีบคุกเข่าลงไปเดี๋ยวนี้!"

หลิวเจี้ยนเฟยสะดุ้งตกใจ มองฉงเซียงด้วยความตกตะลึง "ประธานฉง คุณ…คุณพูดอะไรนะ?"

"ตกลงคุณจะคุกเข่าหรือไม่คุกเข่า?" ฉงเซียงตบหน้าของหลิวเจี้ยนเฟยโดยตรง หลังจากนั้นตะคอกเสียงดัง

หลิวเจี้ยนเฟยโดนตบจนมึน สมองว่างเปล่าไปหมด

แต่หลังจากเห็นสายตาที่แทบจะกินคนของฉงเซียง สุดท้ายก็เข่าอ่อนคุกเข่าลงบนพื้น

ในขณะเดียวกัน ฉงเซียงก็รีบคุกเข่าลงต่อหน้าหลินหยางเช่นกัน ตะโกนพูดเสียงดังด้วยเสียงที่สั่นเทา "คุณหลิน…ขอ…ขออภัย เป็นเพราะผมสั่งสอนคนของผมไม่ดี ได้โปรด…อภัยให้ผมสักครั้ง ปล่อยพวกเราไปเถอะ…"

ลมหายใจของคนตระกูลหยุดนิ่งไปหมดแล้ว

หลินหยางคนนี้มันยังไงกันแน่?

หลังจากฉงเซียงเห็นสีหน้าที่ชวี่เทียนไม่เคยแสดงออกมาให้เห็น และจนกระทั่งเห็นหลินหยาง เขาตกใจจนวิญญาณแทบจะหลุดหายไป ไม่สามารถควบคุมตนเองได้อีกแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ปล่อยพวกเขาไปเถอะในที่นี้หมายความว่ายังไง?

หรือลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนนี้จะฆ่าฉงเซียงเหรอ?

"ลุกขึ้นมาพูดเถอะ"

หลินหยางนั่งลงบนเก้าอี้ หลังจากนั้นจุดบุหรี่โดยไม่สนใจคนอื่น

คนของตระกูลหลิวรู้สึกหนังศีรษะชาไปหมด แต่ละคนหวาดกลัวจนถึงขีดสุด

คุณนายช่ายก็เข้าใจแล้ว ถ้าหากสั่งให้หลินหยางคุกเข่าลง เกรงว่าพรุ่งนี้คงจะไม่มีตระกูลหลิวอีดต่อไป…

"พอได้แล้ว ไอ้หนูหลิน อย่ามาไม่มีกับฉัน! ถือว่าฉันมองพลาดไป!" คุณนายหลิวสูดหายใจเข้า พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"พูดแบบนี้หมายความว่าผมไม่ต้องคุกเข่าแล้วเหรอ?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ไม่ต้องแล้ว ฉันรับไม่ไหว" คุณนายช่ายพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"รับไม่ไหว?" หลินหยางมองไปทางเธอ ถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "หมายความว่านอกจากเรื่องนี้ อย่างอื่นคนของตระกูลหลิวรับไว้?"

ลมหายใจของคุณนายช่ายหยุดชะงัก เลิกคิ้วขึ้น "ทำไม? คุณต้องการเอาตระกูลหลิวของเรามาระบาย? ยังไงพวกเราก็เป็นญาติของคุณ! ไอ้หนูหลิน คุณจะเอาญาติของคุณมาระบายความโกรธเหรอ?"

หลินหยางไม่ได้ตอบคำถามของคุณนายช่าย แต่มองไปทางหลิวต้าเปียว หลังจากนั้นโบกมือ

ชวี่เทียนเข้าใจทันที ชี้นิ้วไปทางหลิวต้าเปียว

บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังของเขาสองคน พุ่งเข้าไปหาหลิวต้าเปียว

"พวกคุณจะทำอะไร? ไสหัวไปเดี๋ยวนี้!"

หลิวต้าเปียวทั้งกลัวทั้งโกรธ ตะคอกเสียงดังต้องการโต้ตอบ

แต่ถึงแม้ร่างกายของเขากำยำกว่าและมีแรงเยอะกว่า ทว่าเมื่อเทียบกับบอดี้การ์ดมืออาชีพ ยังมีความห่างชั้นกันอยู่พอสมควร

ถูกอีกฝ่ายล็อคตัวเอาไว้โดยตรง

"พวกคุณกำลังจะทำอะไร?"

"รีบปล่อยเขาเดี๋ยวนี้!"

"ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้!"

คนของตระกูลหลิวคิดจะวิ่งเข้าไปช่วย

แต่ถ้าจะเทียบจำนวนคน ชวี่เทียนไม่ได้กลัวตระกูลหลิว

มีบอดี้การ์ดเจ็ดคนวิ่งมาจากด้านนอก ขวางคนของตระกูลหลิวเอาไว้

คนของตระกูลหลิวทำได้แต่มองดูหลิวต้าเปียวถูกบอดี้การ์ดทั้งสองคนลากตัวเข้าไปหาหลินหยาง

"ไอ้หนูหลิน? คุณคิดจะทำอะไร? หรือคุณคิดจะฆ่าเขาเหรอ?" คุณนายช่ายทนดูไม่ได้ ตะคอกเสียงดัง

"ไม่ถึงขั้นฆ่าเขาหรอก แค่หักแขนหักขาของเขาคงไม่เป็นไรมั้ง?"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย