ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 1

ณ จวนอ๋องเฉิน แคว้นตงหลิง

“สารเลว!”

“โอ๊ย!”

เสียงตวาดแผดขึ้น ร่างผอมบางร่างหนึ่งถูกถีบจนกระเด็นเข้าชนกับเสาที่ผนัง ก่อนกระแทกกับพื้นอย่างแรง ปิ่นเงินร่วงลง เส้นผมสีดำกระจายลงบนพื้น

เจ็บ...

เจ็บจัง...

เธอเพิ่งเสร็จสิ้นการผ่าตัดใหญ่ที่นานถึงสามสิบแปดชั่วโมงโดยไม่หยุดพัก พอออกมาจากห้องผ่าตัดก็หมดสติล้มลงกับพื้น แต่ทำไมตัวเธอถึงได้เจ็บขนาดนี้นะ?

จากนั้น ความทรงจำที่ไม่คุ้นเคยกลุ่มหนึ่งก็เบียดเข้ามาในหัวสมองและฉายให้เห็นอย่างรวดเร็ว

ฉู่เชียนหลี คุณหนูสี่ผู้ไม่เป็นที่ชื่นชอบของจวนอัครมหาเสนาบดีฉู่ ใบหน้าอัปลักษณ์ไร้ซึ่งความงาม นางแต่งเข้าจวนเฉินอ๋องเมื่อสามเดือนก่อน ไม่เคยได้รับความชื่นและต้องอยู่ลำพังในห้องว่างเปล่าเรื่อยมา

วันนี้อ๋องเฉินรับอนุภรรยา นางถูกเรียกให้มาปรนนิบัติอนุภรรยา แต่เพราะพลั้งเผลอปัดน้ำชาหกไปลวกถูกอีกฝ่าย จึงถูกอ๋องเฉินถีบจนตายในคราวเดียว!

เป็นผู้ชายที่โหดจริงๆ!

แต่ในเมื่อมาแล้ว ก็ทำใจอยู่อย่างสงบเสีย

ฉู่เชียนหลีรับเรื่องราวต่างๆ เข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว ฝืนทนความเจ็บปวด เงยหน้าขึ้นมา

ห้องหอที่ประดับตกแต่งด้วยสีแดงแห่งงานมงคล ชายหญิงในชุดแต่งงานคู่หนึ่งอยู่ข้างหน้าเตียงสมรส บุรุษมีใบหน้าอันแสนเย็นเฉียบเฉกเกล็ดหิมะบนยอดภูเขาน้ำแข็ง ยืนอยู่อย่างหยิ่งผยอง ดวงตาแสนยโสมองเหยียดทุกสรรพสิ่ง เค้าโครงหน้าที่มีเส้นสายขอบหมุมชัดเจนนั้น ดุจสวรรค์บรรจงปั้นแต่ง น่าตื่นตะลึงดังชาวสวรรค์ ยามได้ชุดแดงขับให้เด่น ยิ่งดูสูงส่งไร้เทียบเทียม

ยามนี้ ดวงตาสีหมึกทั้งคู่ถมึงทึง จับจ้องฉู่เชียนหลีอย่างเย็นเฉียบ “จิตใจคับแค้บ ไม่ยอมรับอนุ ใจแคบเฉกลำไส้ไก่ แล้วเจ้ายังคู่ควรครองตำแหน่งชายาเอกอีกหรือ?”

ข้างๆ กัน เซียวจือฮว่าอนุภรรยาที่เพิ่งรับเข้ามาใหม่ดึงแขนเสื้อของบุรุษ ดวงหน้าขาวนวลแสนอ่อนโยนนั้นเปี่ยมด้วยความร้อนใจ

“เฉิน เป็นฮว่าเอ๋อร์เองที่ไม่ระวังไปปัดถูกน้ำชา หาได้เกี่ยวข้องกับพี่หญิงไม่ ท่านอย่าโกรธนางเลย” น้ำเสียงละมุนดังน้ำ เปี่ยมลมวสันต์โชยกิ่งหลิว บอบบางปลิดปลิวตามลม เพียงพอที่จะปลุกเร้าบุรุษทั้งปวงหมายจะปกป้องนาง

“ใครก็ได้ เตรียมพู่กันกับหมึกมา!”

แววแห่งรอยยิ้มสมดังหมายแล่นผ่านในดวงตาของเซียวจือฮว่าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็แสร้งเอ่ยอย่างร้อนใจว่า “เฉิน อย่าเลย อย่าเจ้าค่ะ การแต่งงานของพวกท่านเป็นสมรสพระราชทานจากฮ่องเต้เชียวนะ”

พูดยังไม่ทันสองประโยค นางก็เอามือทาบอกอย่างอ่อนแรง หอบหายใจใหญ่

สิบปีก่อน นางเคยกระโดดลงบ่อน้ำเพื่อช่วยอ๋องเฉินที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเหลือเพียงลมหายใจรวยริน นับแต่นั้นมา นางก็เป็นที่รักเพียงหนึ่งเดียวของอ๋องเฉิน และทำให้มีโรคหัวใจกับปอดไม่ดีติดตัว พอร้อนใจก็จะมีอาการหอบ

ฉู่เชียนหลีประคองตัวกับผนัง โซเซหยัดตัวลุกขึ้น

น่าขำ!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน