ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ นิยาย บท 7

สายตาอวิ๋นฝูหลิงหันมองหินลูกเล็กที่ตกอยู่ข้างกายโหวซานก้อนนั้น

ใช้เพียงหินก้อนเล็กก้อนเดียวก็สามารถฆ่าคนได้ อีกฝ่ายย่อมไม่ธรรมดา

อวิ๋นฝูหลิงแหวกพงหญ้าออก ทันใดนั้นสบเข้ากับดวงตาดำขลับล้ำลึก

ภายในพงหญ้ามีชายหนุ่มคนหนึ่งสวมชุดผ้าแพรสีดำปักลายสีทองนั่งอยู่

มือขวาของเขาถือกระบี่ป้องกันไว้ตรงหน้า ดูระมัดระวังอย่างมาก

สายตาที่มองอวิ๋นฝูหลิงเต็มไปด้วยความระแวง

ชายหนุ่มดูเหมือนคนอายุยี่สิบกว่า ใบหน้าหมดจด คิ้วโก่งดั่งภาพวาด เป็นคนที่รูปงามมาก ทว่าท่าทางตึงเครียดของเขาในตอนนี้

ทำให้รังสีรอบตัวเขาดูขึงขังขึ้นมาก

อวิ๋นฝูหลิงรู้สึกแค่ว่าช่วงตาของชายหนุ่มดูคุ้นเคย แอบคิดในใจว่าหรือจะเป็นคนที่เจ้าของร่างเดิมรู้จัก

แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายจ้องตนอย่างแปลกหน้า เห็นได้ชัดว่าไม่เคยรู้จักเจ้าของร่างเดิมมาก่อน

อวิ๋นฝูหลิงจึงไม่คิดอะไรอีก

นางสังเกตเห็นริมฝีปากที่ขาวซีดของชายหนุ่ม ใบหน้าเขาซีดเผือด จากนั้นได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง จึงรู้ว่าอีกฝ่ายบาดเจ็บสาหัส

หากไม่รีบรักษาแล้วห้ามเลือด เกรงว่าคงยืนหยัดได้อีกไม่นาน เขาอาจจะตายเพราะเสียเลือดมากเกินไป

อวิ๋นฝูหลิงครุ่นคิด แล้วนำผงยาออกมาจากกระเป๋าหนึ่งขวด จากนั้นโยนให้ชายหนุ่ม

“นี่คือผงห้ามเลือด ใส่แผลได้เลย ตอบแทนที่ท่านช่วยลูกชายข้าเมื่อครู่”

อวิ๋นฝูหลิงไม่รู้ที่มาของคนผู้นี้ แต่ดูจากชุดที่เขาสวมใส่และบาดแผลบนตัวเขา เกรงว่าคงไม่ใช่คนธรรมดา

นางไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนแบบนี้มากเกินไป เพราะไม่อยากให้ภัยมาถึงตัว

ให้ยาผงห้ามเลือดเขาหนึ่งขวด ถือว่าช่วยชีวิตเขาและทดแทนบุญคุณที่เขาช่วยอวิ๋นจิงมั่วเมื่อครู่แล้ว

อวิ๋นฝูหลิงพูดจบ พลันหันหลังอุ้มอวิ๋นจิงมั่วจากไปทันที

อวิ๋นจิงมั่วเกาะอยู่บนไหล่อวิ๋นฝูหลิง ดวงตากลมโตเปียกชื้น แล้วมองสำรวจชายที่อยู่ในพงหญ้าด้วยความใคร่รู้

เมื่อเซียวจิ่งอี้เงยหน้าขึ้น สบเข้ากับดวงตาสุกใสไร้เดียงสาของอวิ๋นจิงมั่วพอดี

ไม่รู้เพราะเหตุใด ในใจเขาอ่อนยวบไปชั่วขณะ รู้สึกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก

ระหว่างเดินทางกลับเมืองหลวงเขาถูกกลุ่มคนไม่ชัดเจนลอบสังหาร

องครักษ์ตายไปมากกว่าครึ่ง คุ้มกันเขาให้หนีออกมา

เขาพลัดกับองครักษ์แล้วหลงเดินเข้ามาที่นี่ ลากสังขารที่บาดเจ็บมาขอความช่วยเหลือ

โชคดีที่ฝนตกหนัก ทำให้ชะล้างร่องรอยที่ผ่านมาตลอดทาง ทำให้การไล่ล่าของคนกลุ่มนั้นช้าลง

เซียวจิ่งอี้ทั้งเหนื่อยทั้งบาดเจ็บ จึงหาพงหญ้ารกซ่อนตัว

ใครจะไปรู้ว่าพักได้เพียงครู่เดียว ทันใดนั้นพลันได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว

เดิมเซียวจิ่งอี้นึกว่าถูกกลุ่มคนที่ไล่ล่าเขาตามมาถึงที่นี่ ไม่นึกว่าจะเห็นพวกคนชั่วรังแกเด็กน้อยคนหนึ่งและหญิงที่ออกเรือนแล้วอีกหนึ่งคน

เซียวจิ่งอี้กำลังลังเลว่าจะช่วยสองแม่ลูกหรือไม่ แต่เรื่องราวต่อจากนั้นกลับอยู่เหนือความคาดหมายของเขา

หญิงสาวผู้นั้นอาศัยจังหวะลมพัดโปรยผงยา ทำให้ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นแขนขาอ่อนแรงจนล้มลง

ต่อมานางแค่ข่มขู่ไม่กี่คำ กลับทำให้พวกมันแตกแยกและโยนความผิดใส่กัน ซ้ำยังเริ่มขอร้องวิงวอน

หญิงสาวสามารถจัดการปัญหาที่พบเจอได้อย่างง่ายดาย

เซียวจิ่งอี้ที่กำลังดูเหตุการณ์อย่างเพลิดเพลิน ไม่ระวังจนเกิดความเคลื่อนไหว ทำให้หญิงสาวระแวงทันที

ขณะนั้นหนึ่งในคนร้ายคิดฉวยโอกาสลงมือกับเด็กน้อย

เซียวจิ่งอี้สงสารและรู้สึกผิด หากไม่ใช่เพราะความเคลื่อนไหวของเขาที่ทำให้หญิงสาวเสียสมาธิ คนร้ายคงไม่มีโอกาสทำเช่นนั้น

เขาจึงเก็บหินมาหนึ่งก้อน แล้วเดินพลังภายใน ซัดหินใส่คนร้ายคนนั้น

แม้จะช่วยเด็กเอาไว้ได้ แต่ก็เปิดเผยที่ซ่อนของเขาเช่นกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน