ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ นิยาย บท 8

อวิ๋นฝูหลิงจ้องลูกพี่อู๋หนึ่งครั้ง

เด็ดเดี่ยว กล้าหาญ อีกทั้งสามารถทำให้ลูกน้องเชื่อฟัง เชื่อใจ และทำตามได้

ถือเป็นคนเก่ง

คนที่มีความสามารถเช่นนี้หากยอมศิโรราบต่อนาง รับใช้นาง ต่อไปต้องเป็นผู้ช่วยที่ดี

อวิ๋นฝูหลิงที่ได้ลูกน้องใหม่สี่คน สั่งให้พวกเขาไปตามหาแหล่งน้ำและเก็บฟืนทันที

อวิ๋นฝูหลิงถือคติตบหัวแล้วลูบหลัง จึงแจกจ่ายถุงยาให้พวกเขาคนละหนึ่งอัน

ถุงยานี้อวิ๋นฝูหลิงปรุงขึ้นอย่างตั้งใจ เมื่อสวมใส่ติดตัวจะมีสรรพคุณขับไล่งูและแมลง เป็นสิ่งจำเป็นเมื่ออยู่ในป่าในเขา

ก่อนหน้านี้อวิ๋นฝูหลิงพาอวิ๋นจิงมั่วไปมาในป่าอย่างตามใจ เพราะมีถุงยานี้ติดตัวทั้งสอง

เมื่อพวกของลูกพี่อู๋รู้ว่าถุงยาสามารถขับไล่งูและแมลง รู้ว่านี่เป็นของดีจึงรีบสวมติดตัวทันที

ความขุ่นเคืองที่ต้องกินยาถอนพิษเพราะไม่มีทางเลือก จึงค่อยสลายไปบ้าง

เมื่อมีพวกลูกพี่อู๋ไปตามหาฟืนและแหล่งน้ำ มือหนึ่งของอวิ๋นฝูหลิงจูงอวิ๋นจิงมั่ว ส่วนอีกมือหนึ่งถือฟืนที่เพิ่งเก็บได้เมื่อครู่ จากนั้นย้อนกลับไปจุดที่ชาวบ้านรวมตัวกัน

หลังจากเซียวจิ่งอี้จัดการแผลบนร่างกายเสร็จแล้ว เขาแหวกพงหญ้าและมองเห็นแผ่นหลังของอวิ๋นฝูงหลิงพอดี

เขากำขวดยาที่อวิ๋นฝูหลิงให้เขาเอาไว้แน่น

เมื่อโรยยาผงลงไปบนบาดแผล เพียงไม่กี่อึดใจ เลือดพลันหยุดไหล

ฤทธิ์ในการห้ามเลือดดีกว่ายาของหมอหลวงที่เขาเคยใช้เสียอีก

หากในกองทัพมียาเช่นนี้ ไม่รู้ว่าจะสามารถช่วยชีวิตทหารได้มากน้อยเพียงใด

เซียวจิ่งอี้ครุ่นคิดสักครู่ ทันใดนั้นฝืนลุกขึ้นยืน เขาเก็บกวาดร่องรอยของตัวเองให้เรียบร้อย จากนั้นจึงตามไปยังทิศทางที่อวิ๋นฝูหลิงจากไป

อวิ๋นฝูหลิงกลับไปจุดที่ชาวบ้านรวมตัวกัน จากนั้นหาที่ว่าง ตากฟืนที่นางไปเก็บกลับมา

นางกำลังยุ่งอยู่ ทันใดนั้นได้ยินเสียงกรีดร้องตกใจ

“เสียวเป่า เจ้าเป็นอะไรไป? อย่าทำให้แม่ตกใจเช่นนี้นะ”

อวิ๋นฝูหลิงหันมองตามเสียง เห็นหญิงที่มีอายุราวยี่สิบสี่ยี่สิบห้าคนหนึ่ง อุ้มเด็กชายอายุเจ็ดแปดขวบร้องตะโกนเสียงดัง

ชาวบ้านเห็นดังนั้น จึงรีบล้อมวงกันเข้ามาทันที

อวิ๋นฝูหลิงสั่งอวิ๋นจิงมั่วให้อยู่ที่เดิมอย่าไปไหน จากนั้นแหวกผู้คนให้แยกออกแล้วเข้าไปตรวจดู

เห็นเพียงเด็กชายคนนั้นใบหน้าขาวซีด อ้าปากกว้างแต่พูดไม่ได้ ลมหายใจอ่อนแรง

ตรงขาของเขามีพุทราเขียวหลายลูกกระจัดกระจาย

ตอนกินพุทราเด็กคนนี้คงไม่ระวัง พุทราจึงไปติดอยู่ในลำคอ ทำให้เขาขาดอากาศหายใจ

หากไม่รีบนำสิ่งที่ติดอยู่ในลำคอออกมา ขาดอากาศหายใจแค่ไม่กี่นาทีก็อาจตายได้

อวิ๋นฝูหลิงกำลังจะเข้าไปช่วย พอเหลือบมองกลับเห็นชายผ้าแพรชุดดำคนหนึ่ง ชายหนุ่มดูเหมือนคนอายุยี่สิบกว่าปี

ชายคนนั้นเบียดอวิ๋นฝูหลิงออก จากนั้นรีบเข้าไปตรวจดูอาการของเด็กชาย

ด้านหลังเขามีแม่นางน้อยอายุสิบสี่สิบห้าปีตามหลัง นางสวมชุดสีชมพูอมแดง ตรงหน้าอกสวมสร้อยอิงลั่วทอง ดูแล้วมีสง่าราศีสูงส่ง

แม่นางน้อยตะโกนเสียงดัง “หลีกทางหน่อย พี่ชายข้าเป็นหมอ ให้พี่ชายข้าดูอาการของเขา”

เมื่อทุกคนได้ยินว่าชายหนุ่มคนนั้นคือหมอ ต่างหลีกทางให้เขาจนกลายเป็นพื้นที่กว้าง

ครอบครัวของเด็กชายเสมือนมองเห็นความหวัง ต่างมองชายหนุ่มอย่างคาดหวัง

เมื่ออวิ๋นฝูหลิงเห็นว่ามีหมอรักษา จึงไม่คิดจะลงมือ เดินไปดูเหตุการณ์อยู่ด้านข้าง

ชายหนุ่มคนนั้นทั้งรักษาทั้งสอบถามอาการ หลังจากผ่านไปสักครู่จึงเอ่ยขึ้น “น่าจะกินพุทราแล้วไปติดอยู่ที่ลำคอ เมื่อหายใจไม่สะดวก ทำให้พูดไม่ออก”

พูดจบเขาก็กางฝ่ามือออก จากนั้นออกแรงตบลงไปที่หลังเด็กชาย

“ไอแรงๆ ถ้าพุทราหลุดออกมาก็จะดีขึ้นเอง”

ทำอยู่เช่นนี้สามสี่ครั้งก็ไม่เห็นผล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน