มั่วเอ๋อร์เอ่ยอย่างรีบร้อน บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย
“เป็นไปได้อย่างไร ซูเนี่ยนคนไร้ประโยชน์นั่นจะรู้วิชาแพทย์ได้อย่างไร” ซูเยียนหรันไม่เชื่อ หลายปีมานี้ซูเนี่ยนอยู่ภายใต้การยกยอชมเชยของท่านแม่ นางเป็นคนไร้ประโยชน์ที่ทำอะไรไม่เป็นคนหนึ่ง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงวิชาแพทย์เลย
“หลิวหมัวมัวล่ะ เป็นอย่างไรบ้าง” ซูเยียนหรันฟื้นคืนความใจเย็น
“ได้ยินว่าถูกท่านอ๋องจับตัวไปคุมขังที่คุกจวนอ๋องเจ้าค่ะ”
“หลิวหมัวมัวเชื่อใจได้หรือไม่”
“คุณหนูวางใจได้ ครอบครัวของหลิวหมัวมัวยังอยู่ในมือของฮูหยิน นางไม่กล้าพูดจาเหลวไหลหรอกเจ้าค่ะ”
“ข้าเชื่อเพียงคำพูดของคนตายเท่านั้น” ซูเยียนหรันกล่าวอย่างดุร้าย
“มั่วเอ๋อร์ หาวิธีส่งจดหมายไปให้ไท่จื่อ บอกให้ท่านคิดหาวิธีจัดการหลิวหมัวมัวนี้ซะ”
“เจ้าค่ะคุณหนู” มั่วเอ๋อร์รับคำ แล้วเดินออกไป
ซูเยียนหรันเม้มปาก ถึงแม้นางจะเข้ามาในจวนอ๋องหลีเพราะคำสั่งของไทเฮา แต่ทว่านางก็เป็นคนขององค์รัชทายาท และมีความสัมพันธ์เป็นสามีภรรยากันตั้งนานแล้วด้วย
เมื่อสามปีก่อน ก็เป็นเพราะการช่วยเหลือของไท่จื่อ นางถึงได้สร้างตัวปลอมขึ้นมา ทำให้อ๋องหลีเชื่อว่านางเป็นคนถอนพิษ จากนั้นค่อยใส่ร้ายซูเนี่ยนกับคนรับใช้ว่าคบชู้กัน
เทียนไหม้อย่างรวดเร็วจนจะถึงก้นเทียนแล้ว ซูเยียนหรันปั้นหน้าเคร่งขรึม จากนั้นเรียกคนเข้ามาปรนนิบัติตนอาบน้ำอาบท่า
นางไม่กังวลเลยแม้แต่นิดว่าฉู่อี้หานจะมา เพราะนางเข้าใจดีว่า การที่นางสามารถเข้ามาอยู่ในจวนอ๋องหลีได้นั้น เป็นเพราะมีพระคุณต่อฉู่อี้หานเท่านั้น ส่วนที่คนลือกันข้างนอกว่าในใจอ๋องหลีมีนางอยู่นั้น ซูเยียนหรันหัวเราะเยาะในใจ มีเพียงคนโง่เขลาอย่างซูเนี่ยนเท่านั้นแหละที่คิดว่าคนเย็นชาอย่างฉู่อี้หานจะรักใครได้ แต่นางไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ขอเพียงผู้คนในใต้หล้านี้คิดว่านางได้รับความโปรดปรานจากอ๋องหลีก็เป็นพอ
สำหรับเรื่ององค์หญิงใหญ่คงทำได้เพียงรอโอกาสต่อไปแล้ว
ณ คุกจวนอ๋องหลีหลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม
มั่วอีเข็นฉู่อี้หานออกมาจากคุกจวนอ๋องด้วยสีหน้าจริงจัง
เพราะเมื่อครู่นี้หลิวหมัวมัวได้เสียชีวิตไปแล้ว ในจวนอ๋องอันกว้างใหญ่นี้มีไส้ศึก!
จวนอ๋องเฝ้าดูแลเข้มงวดเพียงนี้ แต่คนพวกนั้นก็ไม่วายเล็ดลอดเข้ามาได้
แต่ทว่าเป็นใครกันล่ะ ไทเฮาหรือฮ่องเต้ แต่หากเป็นพวกเขา เช่นนั้นเหตุใดถึงต้องใส่ร้ายซูเนี่ยนด้วย เพราะอย่างไรตอนนี้ภายนอกซูเนี่ยนก็ยังเป็นคนของพวกเขาอยู่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง