ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 169

เจียงเซิงหยุดชั่วคราว และยิ้มอย่างเชื่องช้า "คุณลุง ฉันไม่ได้เข้าใจผิดอะไรค่ะ"

"ฉันแค่บอกเธอไปอย่างนั้น ยัยหลัวหยิงไม่สนใจเย่เจ๋ว และยังรังเกียจเขาด้วยนี่น่ะ หากเธอได้รู้จักกับยัยคนนั้น เธอก็จะชอบเช่นกัน"

เจียงเฉินเฉิน "ใช่ๆ แม่จ๋า น้าหลัวหยิงเป็นคนดีมาก แต่เธอแค่ซื่อๆ ไปหน่อย และชอบพูดเสียงดังไปหน่อยด้วย"

เจียงเซิงเพียงแต่ยิ้ม

ถ้าเธอพูดอะไรมากกว่านี้ มันจะดูเหมือนเธอหึงแล้วจริงๆ?

จะหึงใครก็ตาม แต่เธอไม่ต้องการหึงเพราะซือเย่เจ๋ว!

ใช่แล้ว เธอแค่หึงเด็กน้อยสามคนนี้ที่ถูกผู้หญิงคนอื่นซื้อเป็นพวกอย่างรวดเร็ว!

เจียงนวนนวนเข้าหาเจียงเฉินเฉิน และพึมพำ "แม่ดูโกรธๆ นะ พี่ว่าอย่างนั้นไหม?"

เจียงเฉินเฉินพยักหน้าเห็นด้วย

"อ๊ะ! แย่แล้ว แย่แล้ว!"

หลัวหยิงที่วิ่งซุ่มซ่ามเข้ามาพลางตะโกนสุดเสียง และหายใจหอบก่อนจับที่ประตูไว้

คุณท่านซือยืนขึ้นและพูดว่า "เกิดอะไรขึ้น? เธอไม่ได้ออกไปกับ เย่เจ๋ว และเหยียนเหยียนเหรอ?"

หลัวหยิงโบกมือแล้วพูดว่า "เหยียนเหยียนบอกว่าเขาต้องการซื้อของเล่นมาให้น้องๆ ของเขา เราจึงไปตลาด แต่เหยียนเหยียนก็หายตัวไป ท่านเจ๋วและฉันแยกกันตามหาพวกเขา ตอนนี้ฉันหาพวกเขาไม่เจอ!"

เจียงเซิงลุกขึ้นยืนทันทีและมองเธอด้วยความตกใจ "เหยียนเหยียนหายตัวไปเหรอ?"

หลัวหยิงทิ้งตัวเข้าหาเธอและเกือบจะคุกเข่าลง "ฉันขอโทษ พี่สะใภ้ คุณตำหนิฉันทุบตีฉันเถอะ!"

คุณท่านซือไอสองทีและพูดอย่างเคร่งขรึม "เอาล่ะ ส่งคนไปค้นหาเดี๋ยวนี้เลย แม้ว่าเขตนี้จะไม่ได้ใหญ่มาก แต่บริเวณมีกล้องวงจรปิดก็ไม่ได้กว้างเท่าไร การค้นหาจะลำบากกว่าในเมืองมาก"

"คุณท่าน ฉันจะรีบไป จะไปเดี๋ยวนี้ หากไม่พบเขาก็ตีฉันจนขาหักได้!" หลัวหยิงรู้สึกผิดจริงๆ ที่เธอก่อปัญหาขึ้น ดังนั้นเธอจึงรีบออกไปทันที

เขาสมเป็นลูกหลานของตระกูลซือของเขาจริงๆ

เจียงเซิงติดตามหลัวหยิงไปที่ตลาดเพื่อมองหาเด็ก อย่างที่หลัวหยิงว่า เธอไปทุกที่ที่พวกเขาเริ่มแยกย้ายกัน

และก็ถามเจ้าของร้านด้วย เจ้าของร้านมีความประทับใจต่อหลัวหยิง ตามคำอธิบายของเธอ เขาจำได้ว่าเขาเคยพบกับซือเย่เจ๋วและเหยียนเหยียนด้วย

แต่เขาไม่ได้สังเกตว่าพวกเขาไปทางไหน

เจียงเซิงตื่นตระหนกอย่างยิ่ง เหยียนเหยียนยังเด็กมาก ถ้าเขาหลงทางจริงๆ ต้องทำยังไงดีล่ะ?

ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ ทำไมเธอถึงตื่นสาย ถ้าเหยียนเหยียนหายตัวไปจริงๆ เธอควรทำอย่างไรดี เหยียนเหยียนก็เป็นสุดที่รักของเธอเช่นกัน!

"พี่สะใภ้ คุณไม่ต้องกังวลเกินไป ฉันให้พี่ชายส่งคนมาแล้ว เราจะหาพวกเขาได้เจอแน่นอน" หลัวหยิงยังคงโทรหาไม่หยุดพลางปลอบใจเจียงเซิงด้วย

เจียงเซิงรู้ว่าเธอไม่มีทางที่จะตำหนิใครได้ เธอทำได้เพียงโทษตัวเองเท่านั้น