ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 172

ซือเย่เจ๋วลุกขึ้นอย่างช้าๆ มองดูเธอแล้วพูดชัดถ้อยชัดคำว่า "ป้อนอาหารให้ผม"

ถ้าเป็นอดีต เจียงเซิงคงจะวางกล่องอาหารลงแล้วบ่นออกไปว่าไม่อยากกินก็ไม่ต้องกินเลย แต่ตอนนี้เธอก็ไม่ได้พูดอะไรเลย

เธอกลับนั่งข้างเตียงแล้วส่งอาหารเข้าปากเขาแทน เธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อยเมื่อเขาจ้องมองเธอแล้วอธิบายว่าว่า "เพื่อเหยียนเหยียน ฉันถึงยอมฝืนใจทำ"

ซือเย่เจ๋วกินอาหารที่เธอป้อนและจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา โดยยกมุมปากของเขาขึ้นเล็กน้อย

ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักว่าการได้รับบาดเจ็บนั้นดูไม่เลวเลย

หลังจากที่เขากินเสร็จแล้ว เจียงเซิงก็ยืนขึ้นและเก็บปิ่นโตไว้ ซือเย่เจ๋วพิงหมอนแล้วมองดูเธอ และเห็นว่าเธอยังไม่จากไป "อยู่ต่อเป็นเพื่อนผม?"

"คุณคิดว่าฉันเต็มใจเหรอ" ถ้าไม่ใช่เพราะเขาได้รับบาดเจ็บเพื่อช่วยเหยียนเหยียน เธอคงไม่อยู่ต่อ

ซือเย่เจ๋วหรี่ตาลง จู่ๆ ก็ดึงผ้าห่มออกไปและตบพื้นที่ว่างข้างๆ เขา "ผมใจดีจะให้คุณนอนเตียงของผมครึ่งหนึ่งเป็นเวลาหนึ่งคืน"

เจียงเซิง "..."

ซือเย่เจ๋วพูดอย่างจริงจัง "ผมเป็นคนไข้นะ แต่เป็นคุณต่างหาก ถ้าคุณทำอะไรกับผม ผมก็ต่อต้านไม่ได้นะ"

เจียงเซิง "..."

ให้ตายเถอะ ทำไมเขาไม่โดนงูพิษกัดจนตายล่ะ?

เจียงเซิงปฏิเสธที่จะขึ้นไปบนเตียงของเขา ส่วนซือเย่เจ๋วไม่ได้ฝืนใจเธอและผล็อยหลับไป

เจียงเซิงพิงผนังและมองออกไปนอกหน้าต่าง ดูเหมือนว่าเธอจะต้องนั่งอดทนแบบนี้ทั้งคืนจริงๆ อาจเพราะแากาศหนาวนิดหน่อย เธอตัวสั่นเล็กน้อย และกอดตัวเองไว้แน่นแล้วหลับไปบนม้านั่งใกล้เคียงโดยไม่รู้ตัว

เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับ เธอง่วงมาก เลยหลับไปอย่างรวดเร็ว

ซือเย่เจ๋วลืมตาขึ้นช้าๆ หันกลับมามองผู้หญิงที่ซุกตัวนอนอยู่บนม้านั่ง

อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าหัวใจของผู้หญิงคนนี้แข็งจนเปลี่ยนไม่ได้ หรือว่าเขาใช้ผิดวิธี?

บางทีเขาควรจะทำความรู้จักกับเธอก่อน

เมื่อเห็นว่าเธอตัวสั่นจากความหนาวเย็น ซือเย่เจ๋วก็เดินลงจากเตียงอย่างจนใจและอุ้มเธอไปที่เตียงคนไข้

เขานอนลงข้างเธอแล้วห่มผ้าห่มให้เธอ เจียงเซิงพลิกตัวและซุกตัวเข้าไปในที่ที่อบอุ่น

**

หลังจากที่ซือเย่เจ๋วออกจากโรงพยาบาล คุณท่านซือก็สั่งให้คนเตรียมอาหารกลางวันสุดหรูเพื่อต้อนรับเขา สองพี่น้องหลัวเชว่และหลัวหยิงก็นั่งร่วมโต๊ะเดียวกันเพื่อเฉลิมฉลองการออกจากโรงพยาบาลของเขา

"เซิงเซิงเอ๊ย ขอบคุณที่ดูแลเย่เจ๋วมาสองนะ" คุณท่านซือหันไปหา เจียงเซิงแล้วพูด

เจียงเซิงหยุดชั่วคราว ก่อนยิ้ม "คุณลุง ลุงเกรงใจเกินไปแล้วค่ะ"

"พี่สะใภ้ ต้องเรียกว่าพ่อไม่ใช่เหรอ?"

หลัวหยิงที่กำลังกินข้าวอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมองและพูดออกมา แต่ถูกหลัวเชว่กดหัวของเธอเอาไว้ "กินข้าวยังเติมเต็มปากของเธอไม่ได้หรือไง"

เจียงเซิงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

คุณท่านซือหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า "ไม่ช้าก็เร็วนี่แหละ ยังไม่รีบ ไม่รีบนะ"

"โอ้อ่าๆๆๆ ที่แท้ว่าท่านเจ๋วยังตามจีบภรรยาไม่สำเร็จนะ ฉันจะหัวเราะจนน้ำตาไหลเลย" หลัวหยิงอดไม่ได้ที่จะเยาะซือเย่เจ๋วที่โต๊ะอาหาร แทบจะตบโต๊ะและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

ถ้าคุณท่านซือไม่เห็นเธอเป็นคนในครอบครัว เขาคงไล่เธอออกไปนานแล้วมั้ง