ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 224

ไม่รู้ว่าซือเย่เจ๋วอธิบายกับเธออย่างจริงจังได้อย่างไร "เซิงเซิง ถ้าผมระงับมันจนทำให้มันเสีย มันจะไม่ดีกับคุณ... "

กลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลซือ ซือเย่เจ๋วอุ้มเจียงเซิงขึ้นไปชั้นบนแล้วโยนเธอลงบนเตียง

เจียงเซิงรีบต่อต้านร่างกายที่กดทับเข้ามาของเขา "นี่... เด็กอยู่ที่บ้าน นี่มันไม่ดี..."

"ไม่เป็นไร พวกเขาหลับกันหมดแล้ว" ซือเย่เจ๋วถอดเสื้อของเธอออกอย่างเร่งรีบ

"แล้ว…ห้องในโรงแรมนั่นมันเสียเปล่า!"

"ผมไม่ขาดแคลนเงินเล็กน้อยนั้น"

"ซือเย่เจ๋ว...เออ!" คำพูดที่เจียงเซิงต้องการจะพูดนั้นถูกระงักโดยศีรษะที่ลดลงของเขา...

ก่อนที่เจียงเซิงจะหายใจได้ ซือเย่เจ๋วก็หยุดชั่วคราว และบรรยากาศในห้องก็หยุดนิ่ง มันเต็มไปด้วยความอึดอัดใจเล็กน้อย

ซือเย่เจ๋วยืนขึ้นและหันหลังให้เธอ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดูแข็งทื่อเล็กน้อย

เจียงเซิงตกตะลึง แค่นี้เนี่ยเหรอ?

เธอเหล่ไปที่ซือเย่เจ๋ว ชายหล่อที่มีร่างกายที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้คงไม่ใช่ว่ามีโรคอะไรที่บอกไม่ได้มั้ง?

ดังนั้นเธอจึงเชื่อว่าเขาไม่ได้แตะต้องเจียงเวยในช่วงหกปีที่ผ่านมา และนั่นเป็น "เหตุการณ์ไม่คาดคิด" จริงๆ กับเธอเมื่อหกปีที่แล้ว?

หากเป็นเช่นนี้ก็โชคร้ายจริงๆ นี่มันเกี่ยวข้องกับศักดิ์ศรีของเขาในฐานะผู้ชาย ถ้าเธอไม่พูดอะไร เกรงว่าเขาจะเสียใจมากกว่านี้

ในกรณีนี้ เมื่อพิจารณาว่าเขาดีต่อลูกได้ดีมาก เธอจะต้องปฏิบัติต่อเขาให้ดีขึ้นในอนาคต

"ซือเย่เจ๋ว คุณ...อย่ากังวล แม้ว่าคุณจะมีอาการป่วยซ่อนอยู่ ฉันก็จะไม่ไม่รังเกียจคุณ"

ถึงเวลานี้ก็ต้องพูดคำปลอบใจสักหน่อยสินะ

เธอไม่พูดแบบนี้ก็คงไม่เป็นไร ทันทีที่เธอพูดแบบนี้ ดวงตาของซือเย่เจ๋วก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา "คุณกำลังตั้งคำถามกับผมงั้นเหรอ?"

เจียงเซิงยิ้ม แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไร ร่างกายสูงใหญ่ของซือเย่เจ๋วก็นอนทับลงอีกครั้ง "ผมว่าผมต้องจริงจังแล้วแหละ!"

วินาทีต่อมา เจียงเซิงสำนึกผิดจริงๆ

เจียงเซิงกอดอกและนั่งบนโซฟามองเขา "แล้ว คุณนายลู่ แม่ของคุณให้คุณมาหาฉันเหรอ"

ลู่ลี่เซินหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบด้วยสีหน้าสงบ "ว่าอย่างนั้นก็ได้ แม่ของผมอยากพบคุณ แต่ผมรู้ว่าคุณไม่ยอมไปพบเธอเพราะเรื่องของเจียงเวย ดังนั้นผมก็เลยมาหาคุณ"

"ฉันบอกไปแล้วว่าตัวตนของตระกูลกุง ฉันไม่ต้องการ แล้วนามสกุลของฉันคือเจียง…"

"แต่ผมได้ยินมาว่าคุณไม่ยอมรับว่าคุณเป็นสมาชิกของตระกูลเจียง ความสัมพันธ์ของคุณกับตระกูลเจียงนั้นไม่ดีไม่ใช่เหรอ?" ลู่ลี่เซินพูดอย่างใจเย็น

เจียงเซิงหยุดชะงัก และเงยหน้าขึ้นมอง "แม้ว่าฉันจะไม่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลเจียง แต่นามสกุลของฉันคือเจียง มันก็เป็นเรื่องจริงที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้"

"จริงๆ แล้วมันไม่สำคัญว่าคุณต้องการตัวตนจากตระกูลกุงหรือไม่" ลู่ลี่เซินวางถ้วยชาลงแล้วพูดช้าๆ "เพียงแต่ว่าคุณตาอยากจะเห็นหลานสาวของเขาก็เท่านั้น"

"แต่ว่า หากเมื่อรอคุณต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับแม่ของคุณ ก็ค่อยติดต่อผมอีกทีเถอะ แล้วคุณสามารถคิดให้ดีๆ"

ลู่ลี่เซินวางนามบัตรของเขาลง

เจียงเซิงมองไปที่เครื่องหมายบนนามบัตร เขากลับเป็นครูสอนพิเศษที่โรงเรียนดนตรีรอยัล