ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 283

ซูหลิงโหรวสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย วั่งฉีคนนี้ปากดีจริง ๆ เลย ปกติอยู่ต่อหน้าคนอื่นวั่งฉีชมเธอแบบนี้เธอรู้สึกว่ามีหน้ามีตาอย่างมาก แต่พูดแบบนี้ต่อหน้าเจียงเซิง เป็นการตบหน้าซูหลิงโหรวอย่างไม่ต้องสงสัย

วั่งฉีไม่ได้สังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของใบหน้าของซูหลิงโหรว เธอมองเจียงเซิงอย่างดุดัน: "ต่อให้เธอเก่งแค่ไหนแล้วยังไง ฉันบอกเธอให้นะ ตอนนี้ท่านเจ๋วอยู่ในค่ายฝึก ถ้าเธอกล้าลงมืออีก ฉัน......"

"เพี๊ยะ!"

การตบครั้งนี้ทำให้วั่งฉีตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ เธอกล้าดียังไง!

เจียงเซิงเผยรอยยิ้มที่มุมปากขึ้นมา: "ทำไม อยากให้คุณหนูซูเรียกท่านเจ๋วมาหนุนหลังให้เธอเหรอ? งั้นวันนี้ฉันขอพูดตรงนี้ ต่อให้ท่านเจ๋วยืนอยู่ตรงนี้ ฉันก็ตบเธอเหมือนเดิม หรือจะลองดูไหม?"

"แก......แก......." วั่งฉีจุกจนพูดไม่ออก เจียงเซิงทำไมถึงกล้ากำเริบเสิบสานแบบนี้ ใครเป็นคนให้ความกล้า?

"ถ้าหากปกติเธอพูดไม่เป็นแบบนี้ ก็ไม่ถึงกับต้องถูกตบ" เจียงเซิงยิ้มเล็กน้อย

สายตาเคลื่อนไปทางซูหลิงโหรว: "คุณหนูซู คุณว่าไหมคะ?"

ความเย็นชาในสายตาของซูหลิงโหรวตั้งแต่แรกจนจบก็ไม่ได้เผยออกมา เธอเพียงแค่ยิ้มบาง: "คุณเจียงฉลาดเกินคน แต่ตอนนี้อยู่ในค่ายฝึก ควรจะเคารพกฎ"

เจียงเซิงฟังความหมายออก นี่บอกให้เธออยู่ในค่ายฝึกอย่างถูกทำนองคลองธรรม อย่าเรียกซือเย่เจ๋วออกมา

เธอตะโกนขึ้นมา: "เคารพกฎเป็นเรื่องสมควรอยู่แล้ว แต่ว่าก็ต้องดูว่าใครบางคนทำเกินเหตุก่อน คนอื่นไม่มายุ่งกับฉันฉันก็ไม่ยุ่งกับใคร ถ้าหากใครหาเรื่องฉัน งั้นฉัน......ก็ไม่ใจเย็นแล้ว"

เจียงเซิงเหลือบมองพวกเธอแล้วหันหลังเดินจากไป

ซูหลิงโหรวมองดูแผ่นหลังของเธอที่จากไป สายตาเย็นชาและดุดัน

เจียงเซิงกลับถึงหอพัก พบว่าบนเตียงมีดอกกุหลาบสีฟ้าช่อใหญ่ และยังมีอาหารเสริมล้ำค่าจำนวนหนึ่ง

เธอกำลังเหม่อลอย ติงเมิ่งหลานก็ปรากฏตัวขึ้น ยิ้มแล้วมาข้าง ๆ เธอ: "เป็นอย่างไร ตกตะลึงใช่ไหมล่ะ?"

เจียงเซิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรู้สึกว่ามอบดอกไม้กับอาหารเสริมไม่เหมือนกับสไตล์ของซือเย่เจ๋ว เธอถามขึ้น: "ของพวกนี้ใครเป็นคนให้......"

ท่านผู้เฒ่าและลูกชายกำลังนั่งเล่นหมากลุกอยู่ที่ศาลาในลานบ้าน

ซูหลิงโหรวกับหลัวหู่เดินเข้ามาจากด้านนอก หลัวหู่มารายงานผลการประเมินผลของเจียงเซิงที่ในค่ายฝึกต่อท่านผู้เฒ่า

ท่านผู้เฒ่าได้ฟัง ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย: "เจียงเซิงคนนี้ดูท่าว่ายังมีความสามารถอยู่บ้างสินะ?"

คุณท่านซือที่นั่งอยู่ตรงข้ามมั่นอกมั่นใจอย่างมาก: "สายตาของผมกับลูกชายของผมไม่มีทางแย่หรอกครับ"

เขาพึงพอใจเจียงเซิงลูกสะใภ้คนนี้มากกว่าใคร นอกจากจะเพิ่งลูกหลานให้ตระกูลซือสามคนแล้ว ยังมีฝีมือและความสามารถของเธอด้วย

ดังนั้นต่อให้พ่อของตัวเองไม่พอใจ เขากับลูกชายก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง

ซูหลิงโหรวเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาเคร่งขรึม: "คุณปู่คะ หนูคิดว่าต่อให้คุณเจียงชนะการแข่งครั้งนี้ ภายใต้การต่อสู้ด้วยมือเปล่าแต่กลับใช้แหวนเป็นอาวุธ เพียงแค่จุดนี้ก็ไม่ยุติธรรมต่อคู่ต่อสู้แล้ว"