อุบายรักแม่ทัพหน้านิ่ง / รักเร้นใจใต้เงาองครักษ์ นิยาย บท 3

ยังไม่ทันจะไปถึง ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ท่าทางราวกับบัณฑิตสะโอดสะองก็ถูกผลักจนหน้าคะมำ ก่อนจะโดนทุบเข้าที่หลังเต็มแรง

“นี่พวกเจ้า มีอะไรก็ค่อย ๆ พูดค่อยจากันดี ๆ สิ ไม่เห็นต้องใช้กำลังเลยนี่”

“แม่นาง นี่เป็นเรื่องของบุรุษ เจ้าอย่าแส่จะดีกว่า”

“เขาทำอะไรผิด หากเป็นเรื่องเงิน ข้าจะจ่ายให้ ต้องการเท่าไหร่ก็ว่ามา” นางไม่สนใจเสียงกระโชกโฮกฮากและสายตาไม่เป็นมิตรของคนพวกนั้น แล้วหันไปหาลู่อิงที่รีบหยิบถุงเงินออกมา

“ข้าไม่ต้องการเงิน พวกที่ชอบใช้เงินทองฟาดหัวคนอื่น ควรจะได้รับบทเรียนเสียบ้าง”

“หากเจ้าไม่ปล่อยเขาไป ข้าจะแจ้งทางการ”

เสียงหัวเราะเยาะหยันดังลั่นเมื่อนางกล่าวประโยคนั้นจบ

“ที่นี่อยู่ไกลจากศาลาว่าการตั้งเท่าไหร่ กว่าเจ้าจะไปแจ้ง ข้าก็ทุบเจ้านี่จนน่วมไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เพราะฉะนั้นข้าข้อเตือนให้แม่นางถอยไปห่าง ๆ เสียดีกว่า”

หยางจูไม่รู้สึกพรั่นพรึงต่อคำขู่นั้น หากการเจรจาไม่ได้ผล นางก็รู้ดีว่าองครักษ์เซี่ยที่มาด้วยกันจะสามารถรับมือกับคนพวกนี้ซึ่งดูไม่ต่างจากโจรกระจอกได้

“เจ้าไม่ต้องการสิ่งนี้จริงหรือ” นางรับถุงเงินจากลู่อิงแล้วเขย่าไปมาตรงหน้า

“เจ้านี่พูดไม่รู้ความ ออกไป ก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน แล้วจะมาหาว่าข้าใจร้ายกับสตรีไม่ได้นะ” พูดแล้วก็ปราดเข้ามาหาอย่างมุ่งร้าย

เซี่ยหานปิงที่จับตามองทุกฝีก้าวขยับเข้ามาขวางเอาไว้ด้วยความรวดเร็วผิดจากคนธรรมดา

“อย่ายุ่งกับนายหญิงของข้า ท่านไม่อยากจะมีเรื่องกับข้าหรอก” เขาเตือนเสียงเย็น

“คิดว่าข้าจะกลัวเจ้าเรอะ บอกไว้ก่อนนะว่าพวกเรามันหมาหมู่เสียด้วย” มันว่าแล้วพวกลูกสมุนก็หัวเราะรับอย่างเหิมเกริม

ระหว่างที่ทั้งสองฝ่ายฮึ่มฮั่มใส่กัน หยางจูก็อาศัยความเร็วตรงเข้าไปดึงมือบัณฑิตหนุ่มแล้วพาวิ่งหนีออกมาจากวงล้อมทันที

“มาเร็ว”

“หา”

“ตามข้ามาเร็วเข้า”

นางฉุดกระชากเขาไปตามทาง ก่อนจะหันไปเรียกลู่อิง แต่นางรู้ใจนายหญิงเป็นอย่างดีอยู่แล้ว จึงวิ่งตามมาติด ๆ

“เฮ้ย จะหนีไปไหน”

“คิดว่าจะหนีพ้นเรอะ”

“ไปตามจับพวกมันมาเดี๋ยวนี้”

กลุ่มชายฉกรรจ์ทำท่าจะวิ่งตาม แต่ถูกเซี่ยหานปิงเข้าขัดขวาง แม้จะใช้เพียงมือเปล่า แต่ก็สามารถต่อสู้ได้อย่างไม่ลำบากยากเย็นอะไรนัก

ขณะเดียวกัน หยางจูก็รีบพาทุกคนมาที่รถม้าที่อยู่ใกล้ที่สุด

“เจ้าขับรถม้าเป็นหรือไม่” นางถามชายหนุ่มที่ถูกนางลากมา

เขาส่ายหน้า

นางถอนหายใจ ก่อนจะปีนขึ้นไปบนแท่นที่นั่ง แล้วดึงบังเหียนของม้าด้วยความทะมัดทะแมง

“คุณหนูเจ้าคะ นั่นไม่ใช่รถม้าของเรานะเจ้าคะ” ลู่อิงละล่ำละลัก

“ขึ้นมาเถอะน่า” นางเร่ง แต่แล้วก็เกิดสำนึกผิดชอบชั่วดีขึ้นมา “เอาเงินวางไว้บนพื้นด้วยก็แล้วกัน เดี๋ยวเจ้าของเขาก็ออกมาเห็นเองนั่นแหละ”

ลู่อิงทำตามอย่างว่าง่าย ขณะที่บัณฑิตหนุ่มยังลังเลที่จะขึ้นรถม้า

“เอ้า อยากให้พวกมันตามมาฆ่าเจ้าหรือ ขึ้นมาได้แล้ว” นางตะโกนเร่ง

เมื่อไม่มีทางเลือก เขาก็จำต้องยอมยัดตัวเองเข้าไปพร้อมกับลู่อิง องค์หญิงผู้เรียนรู้ทุกอย่างเพราะอยากจะทัดเทียมกับบุรุษหวดแส้เข้ากับสีข้างของม้าหนุ่ม แล้วบังคับให้มุ่งตรงไปยังกลุ่มอันธพาล แล้วตะโกนเรียกองครักษ์ของตนไปด้วย

“พี่เซี่ยรีบขึ้นมาเร็วเข้า”

“อย่าให้พวกมันหนีไปได้เด็ดขาด”

เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายผสมปนเปไปกับเสียงเกือกเท้าม้าไม่ได้ทำให้นางหวั่นเกรงแต่อย่างใด นางชะลอความเร็วลงเล็กน้อยให้องครักษ์หนุ่มกระโดดขึ้นมาได้

“เร่งความเร็วเต็มที่เลยขอรับ”

เมื่อเขาขึ้นมาได้ นางก็บังคับให้ม้าวิ่งห้อเต็มฝีเท้าไปบนถนน เจ้าพวกนั้นพยายามวิ่งตามมาเป็นขบวนแต่ก็ไร้ผล เมื่อเห็นว่าพวกมันหมดปัญญา ได้แต่ยืนมองอยู่ไกล ๆ นางก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

“คุณหนูทำแบบนี้ไม่ดีนะขอรับ มันอันตราย” องครักษ์เอ่ยเตือน

“แต่เราก็รอดมาได้ไม่ใช่หรือ” นางตอบอย่างไม่เห็นเป็นสำคัญ “ส่วนสัมภาระของเรา ก็ค่อยส่งคนกลับไปเอาแล้วกัน” ถึงอย่างไรนางก็ไม่อาจละทิ้งนิสัยเอาแต่ใจไม่ได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน