วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1007

ห้าโมงเย็น

หลินจิงจื้อและเยี่ยชิวเพิ่งออกมาจากสํานักงาน ก็ได้พบกับซุนเมิ่งเจี๋ยที่รีบเข้ามา

“แย่แล้ว ผู้จัดการหลิน มีเรื่องเกิดขึ้น ”

ซุนเมิ่งเจี๋ยกล่าวด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

“เกิดอะไรขึ้น?”หลินจิงจื้อถาม

ซุนเมิ่งเจี๋ยตอบว่า“เพิ่งได้รับข่าวว่าสื่อหลายแห่ง ไม่เข้าร่วมพิธีเปิดบริษัทของพวกเราในวันพรุ่งนี้แล้ว ”

“เหตุผลล่ะ?”หลินจิงจื้อถาม

ซุนเมิ่งเจี๋ยกล่าวว่า“ พวกเขาไม่ได้บอกเหตุผล แต่ฉันไปรู้ว่า สื่อเหล่านี้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับสวี่ซื่อกรุ๊ป”

หลินจิงจื้อถามอีกครั้ง“มีสื่อกี่แห่งที่ไม่มา?”

“เจ็ดแห่ง”ซุนเมิ่งเจี๋ยกล่าวว่า“เราเชิญสื่อทั้งหมดยี่สิบเจ็ดสื่อ มีเจ็ดสื่อบอกว่าไม่มาแล้ว”

ฮึ!

หลินจิงจื้อกรนอย่างเย็นชา“ไม่มาก็ช่าง ใครจะเเคร์? ยังไงก็ยังมีสื่ออีกยี่สิบสื่อ”

เยี่ยชิวพูดข้างๆเขา“น่าจะเป็นฝีมือของสวี่หมิงฮุย”

หลินจิงจื้อบอกกับซุนเมิ่งเจี๋ยว่า “เดี๋ยวเธอให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์ตรวจสอบอีกที ดูว่าจะมีสื่อและแขกเข้าร่วมพิธีเปิดในวันพรุ่งนี้กี่คน?”

“จำไว้ ต้องตรวจสอบให้ชัดเจน ”

“ไม่อย่างนั้น รอถึงพรุ่งนี้ ถ้าเกิดอะไรขึ้น พวกเราก็จะตกอยู่ในการถูกกระทํา”

ซุนเมิ่งเจี๋ยพยักหน้า“โอเค”

“สามี พวกเรากลับบ้าน”หลินจิงจื้อควังแขนของเยี่ยชิวไว้ และออกจากบริษัท

หลังจากกลับถึงวิลล่า

เยี่ยชิวลงทำมือทําอาหารเอง ทํากับข้าวสองสามอย่างให้กับหลินจิงจื้อ

กินข้าวเสร็จ

หลินจิงจื้อถามว่า “สามี นายมีช่วงหนึ่ง ไม่ได้ไปหาพี่หวั่นแล้วใช่ไหม?”

“อืม”เยี่ยชิวกล่าวว่า“เธอก็รู้ ว่าช่วงนี้ฉันยุ่งตลอดเวลา ไม่สามารถเเลดูพี่หวั่นได้เลย”

หลินจิงจื้อพูดอย่างจริงจัง“กลับไปหาเวลาดูพี่หวั่นเถอะ ช่วงนี้เธอแย่มาก”

“พี่หวั่นเป็นอะไร?”เยี่ยชิวถาม

หลินจิงจื้อพูดด้วยหน้าจม“ เขาใกล้จะตายแล้ว”

อะไรนะ!

เยี่ยชิวตกใจ และรีบถามหลินจิงจื้อ“พี่หวั่นเป็นอะไรกันแน่?”

“ครั้งก่อนที่ฉันเห็นเข เขายังสบายดีเลย ”

“ทําไมตอนนี้……”

หลินจิงจื้อถอนหายใจเบาๆ “ถ้านายไม่ไปหาพี่หวั่นอีก เขาจะแห้งงตายเเล้ว”

เยี่ยชิว“......”

หลินจิงจื้อยิ้มและพูดว่า“พี่หวั่นคิดถึงนายมาก ช่วงนี้โทรถามฉันตลอดว่านายกําลังทําอะไรอยู่?เเต่ก็ไม่กล้าโทรหานาย กลัวว่าจะรบกวนนาย นายมีเวลาเเล้วก็ไปดูเขาหน่อยเถอะ”

“ ฉันไปหาเขาตอนนี้ ”เยี่ยชิวพูดจบก็จะไป

หลินจิงจื้อรีบคว้าแขนของเยี่ยชิวแล้วพูดว่า “นายห้ามไป ฉันยังกินไม่อิ่มเลย”

“ไม่ใช่มั้ง เมื่อกี๊เธอกินเยอะขนาดนั้นยังกินไม่อิ่ม?”เยี่ยชิวพูดว่า “พี่หลิน หรือฉันทําบะหมี่ให้เธอ?“

“ฉันไม่อยากบะหมี่ ฉันอยากกินนาย ”

ดวงตาของหลินจิงจื้อมีน้ํา ฟันกัดริมฝีปากล่างเบาๆ และจงใจถูเยี่ยชิวด้วยร่างกาย

พร้อมกัน มือของเธอก็ขยับไปบนร่างของเยี่ยชิวอย่างกระสับกระส่าย

ยังไงเยี่ยชิวก็เป็นผู้ชายที่อยู่ในวัยที่จิตใจกำลังฮึกเหิม จะทนต่อการล้อเล่นของหลินจิงจื้อได้ยังไงและในทันที ไฟชั่วร้ายในช่องท้องของเขาก็ไปทั่วร่างกาย เขาก็กอดหลิงจิงจื้อไว้ และขึ้นไปข้างบน

แน่นอนอยู่เเล้ว

เป็นการนองเลือดอีกรอบหนึ่ง

จนหมดแรง ทั้งสองถึงจะกอดกันและผล็อยหลับไป

ตอนดึก

“นั่นก็หมายถึง พวกเขาจะนําพาคำสั่งซื้อมาให้บริษัทของพวกเรา ”

“งบประมาณเบื้องต้น คําสั่งซื้ออย่างน้อยหนึ่งพันล้าน ”

“นายลองคิดดูสิ วันที่บริษัทเปิด มีคําสั่งซื้อหนึ่งพันล้านออเดอร์ จะทําให้เกิดความรู้สึกครึกโครมมากแค่ไหน”

“นายรีบปลุกผู้จัดการหลินตื่นดีกว่า พวกเรามาคิดหาทางด้วยกันดีกว่า ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“วันนี้พี่หลินเหนื่อยเกินไปแล้ว ปล่อยให้เธอพักผ่อนกันเถอะ!”

“ส่วนสื่อและแขกรับเชิญ รวมถึงเรื่องออเดอร์ ฉันมาจัดการ”

“ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้จะไม่ทำให้พี่หลินอับอาย ”

ซุนเมิ่งเจี๋ยสงสัยเล็กน้อย“ เยี่ยชิว นายภแน่ใจว่านายสามารถจัดการได้?”

"เชื่อฉันเถอะ“เยี่ยชิวกล่าวว่า“เรื่องของพี่หลิน ก็เป็นเรื่องของฉัน ฉันจะไม่ปล่อยให้พี่หลินกลายเป็นเรื่องตลกในสายตาของคนอื่น”

“ก็ได้ ถ้าพรุ่งนี้นายทําให้ผู้จัดการหลินเสียหน้า ฉันจะไม่ปล่อยนายแน่” ซุนเมิ่งเจี๋ยพูดคำโหดร้ายไว้ แล้วหันไปเดินลงชั้นล่าง

“ใช่เเล้ว”จู่ๆ เยี่ยชิวก็พูด

ซุนเมิ่งเจี๋ยหยุดก้าวเท้า และมองไปที่เยี่ยชิว “อะไร?”

เยี่ยชิวถามว่า “เสี่ยวเจี๋ย ช่วงนี้เธอกินมะละกออยู่ใช่ไหม?”

“นายรู้ได้ไง?”ซุนเมิ่งเจี๋ยสงสัย

เยี่ยชิวหลือบมองไปข้างหน้าของซุนเมิ่งเจี๋ย และพูดด้วยรอยยิ้ม“ฉันมองออกมา”

ทันใดนั้นหน้าและหูของซุนเมิ่งเจี๋ยก็แดงขึ้น และเธอก็เหลือบมองเยี่ยชิวอย่างดุเดือดด้วยดวงตา“ไอ้ผู้มักมากบ้าตัณหา!”

เยี่ยชิวไม่โกรธและพูดด้วยรอยยิ้ม“เสี่ยวเจี๋ย แม้ว่าวิธีเสริมอาหารเเบบนี้จะดี แต่เห็นผลช้าเกิน ”

“จริงๆแล้ววิธีที่ดีและเร็วที่สุดคือการนวด ”

“ถ้าเธอต้องการ เธอสามารถขอความช่วยเหลือจากฉันได้ ”

“เธอน่าจะรู้ ว่าฉันเป็นคนที่ชอบช่วยเหลือคนอื่นมาโดยตลอด......”

“หุบปาก!”ซุนเมิ่งเจี๋ยจ้องเยี่ยชิวทีหนึ่ง และลงไปชั้นล่างด้วยความฮึกเหิม

เยี่ยชิวยิ้ม เเล้วกลับไปที่ห้อง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและส่งข้อความให้ทีละคน