วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1022

เยี่ยชิวหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา เห็นสายเรียกเข้าจากหมายเลขที่ไม่รู้จัก

กดปุ่มรับสาย

“สวัสดี ฉันเยี่ยชิว……”

ก่อนที่เยี่ยชิวจะพูดจบประโยค เสียงแหบห้าวก็ดังเข้ามาทางโทรศัพท์

“ฉันเอง”

แม้ว่าจะเป็นเพียงสองคำ แต่เยี่ยชิวก็รู้ตัวตนของผู้โทรแล้ว

นั่นคือผู้อาวุโสเยี่ย!

“แคะแคะ……” เยี่ยชิวไออย่างรุนแรง มีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก

ดวงตาของซูลั่วยิงมีน้ำตาไหลออกมา เธอพูดว่า “เยี่ยชิว คุณไว้คุยกันทีหลัง พักก่อนนะ”

เสียงของผู้อาวุโสเยี่ยก็ดังขึ้นมา “เยี่ยชิว เกิดอะไรขึ้น? คุณรู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?”

เยี่ยชิวทำท่าทางให้ซูลั่วยิงและคนอื่นๆ ส่งสัญญาณให้พวกเขาไม่พูด แล้วตอบว่า “ฉันสบายดี ฉันเพิ่งสำลักน้ำไปก่อนหน้านี้”

“จู่ๆคุณโทรหาฉันทำไม มีอะไรหรือเปล่า?

ผู้อาวุโสเยี่ยกล่าวว่า “หลงอีอาจจะออกจากสันโดษแล้ว”

“ฉันเพิ่งได้รับจดหมายท้าทายที่ส่งมาจากเมืองต้องห้าม”

“หลงอีเชิญฉัน หวู่เว่ย หวู่ตี้ และคนอื่นๆ ไปที่เมืองต้องห้าม เพื่อเผชิญหน้ากับความตายในวันที่สามสิบของปีใหม่”

“เยี่ยชิว คุณระวังด้วย ฉันกังวลว่าหลงอีอาจมาที่เจียงโจวเพื่อตามหาคุณ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “หลงอีไม่ได้มา แต่ฉันเพิ่งได้พบกับหลงเอ้อร์”

“หลงเอ้อร์ก็ส่งจดหมายท้าทายมาให้ฉันด้วย”

“เนื้อหาเหมือนกับที่คุณได้รับ”

ผู้อาวุโสเยี่ยตื่นตระหนกและถามอย่างรวดเร็วว่า “คุณไม่ได้เผชิญหน้ากับหลงเอ้อร์ใช่ไหม?”

“ไม่” เยี่ยชิว ไม่ต้องการทำให้ผู้อาวุโสเยี่ยกังวล ดังนั้นเขาจึงจงใจปกปิดความจริงที่ว่า เขาได้รับบาดเจ็บในการเผชิญหน้า

ผู้อาวุโสเยี่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วพูดว่า “ดีแล้ว หลงเอ้อร์ อยู่อย่างสันโดษมาหลายปีแล้ว ความแข็งแกร่งของเขาต้องน่ากลัวมาก คุณจะเสียเปรียบหากเผชิญหน้ากับเขา”

“เยี่ยชิว เหลือเวลาอีกไม่ถึงสามเดือน ก็จะถึงวันที่สามสิบของปีใหม่”

“คุณต้องใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ และต้องพยายามเพิ่มความแข็งแกร่ง ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม”

เยี่ยชิวพยักหน้า “ฉันเข้าใจ”

“เอาล่ะ ฉันจะวางสายตอนนี้” ขณะที่ผู้อาวุโสเยี่ยวางสาย โทรศัพท์ของเยี่ยชิวก็ดังขึ้นอีกครั้ง

คราวนี้มันเป็นสายเรียกเข้าของเทพทหาร

“เยี่ยชิว ทำไมสายโทรศัพท์ของคุณถึงไม่ว่าง? ให้ฉันบอกคุณว่า ฉันเพิ่งได้รับจดหมายท้าทายจากเมืองต้องห้าม เรียกฉันไปที่เมืองต้องห้ามและเผชิญหน้ากับความตายในวันที่สามสิบของปีใหม่” เทพทหารกล่าว

เยี่ยชิวตอบว่า “ฉันก็ได้รับจดหมายท้าทายจากเมืองต้องห้ามด้วย”

“ฉันรู้แล้ว พวกเขาคงส่งคำท้าทายมาให้คุณเหมือนกัน” เทพทหารพูดด้วยความโกรธ “คนเหล่านั้นในเมืองต้องห้ามนั้นโหดเหี้ยมอย่างแท้จริง”

“เห็นได้ชัดว่าพวกเขามีพลังที่จะกำจัดเราทีละคน แต่พวกเขาออกจดหมายท้าทายโดยตั้งใจให้เวลาเรา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องการให้เราต่อสู้ในช่วงเวลาที่กำลังจะตาย ใช้ชีวิตด้วยความกลัวทุกวัน”

“ฮึ่ม แม้ว่าฉันจะตาย ฉันจะให้พวกเขาชดใช้”

เทพทหารเร่งเร้า “เยี่ยชิวรีบฝึกฝน วันต่อสู้ขั้นเด็ดขาดถูกกำหนดไว้แล้ว และเวลาของเรากำลังจะหมดลง”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ฉันเพิ่งต่อสู้กับหลงเอ้อร์”

“โอ้?” เทพทหารถามด้วยความประหลาดใจ “เป็นยังไงบ้าง?”

“ฉันไม่สามารถวัดความแข็งแกร่งที่แท้จริงของหลงเอ้อร์ได้ แม้ว่าฉันจะไม่ได้ใช้พลังเต็มที่ แต่หลงเอ้อร์ก็ทำร้ายฉันด้วยนิ้วเดียว” เยี่ยชิวกล่าว “ฉันประเมินว่า หลงเอ้อร์ได้ฝึกฝนพลังที่แท้จริงทั้งสิบ”

หัวใจของเทพทหารจมลงและเขาพูดว่า “เยี่ยชิว ไม่ว่าเมืองต้องห้ามจะทรงพลังแค่ไหน คุณก็ไม่ต้องกลัว”

“ศักดิ์ศรีจะคงอยู่ตลอดไป แม้กายจะสลาย”

“นอกจากนี้ แม้ว่าท้องฟ้าจะถล่มลงมา ฉันก็จะคอยพยุงมันไว้”

เยี่ยชิวต้องการโต้ตอบเทพทหารจริงๆ คุณไม่มีทักษะศิลปะการต่อสู้ คุณจะจัดการกับสัตว์ประหลาดเก่าเหล่านั้นในเมืองต้องห้ามได้อย่างไร?

แต่เขารู้ว่าเทพทหารพูดแบบนี้เพื่อให้กำลังใจเขา

เยี่ยชิวรู้สึกสะเทือนใจมาก

หลังจากสาปแช่งด้วยความโกรธอยู่พักหนึ่ง อมตะชางเหม่ยกล่าวต่อ “คุณอาจจะได้รับจดหมายท้าทายจากเมืองต้องห้ามในอีกไม่กี่วันข้างหน้า”

“ดูเหมือนว่าหลงอีอาจจะออกมาจากความสันโดษแล้ว”

“เจ้าหนู คุณคิดว่าเราควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้?”

เยี่ยชิวโต้กลับ “ผู้อาวุโส คุณวางแผนจะทำอะไร?”

อมตะชางเหม่ยตอบว่า “ฉันทนไม่ไหวแล้ว”

“เมืองต้องห้ามเกินไปแล้ว”

“ฉันตัดสินใจแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะพาสุ่ยเซิงออกจากภูเขาหลงหู่ เพื่อหาที่ซ่อน”

“อะไรนะ?”

เยี่ยชิวคิดว่าเขาได้ยินผิดจึงถามว่า “ผู้อาวุโส คุณพูดว่าอะไรนะ?”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “พรุ่งนี้ฉันจะออกจากภูเขาหลงหู่กับสุ่ยเซิง และซ่อนตัวอยู่ในภูเขาลึกลับที่มีป่าเก่าแก่”

เยี่ยชิวดุอย่างโกรธๆ “คุณเป็นหัวหน้าของสำนัก แต่คุณยังต้องการซ่อนตัวเหมือนเต่า คุณไม่ละอายใจบ้างเหรอ?”

“จะมีประโยชน์อะไร? ความละอายมันจะไม่ช่วยชีวิตคุณได้” อมตะชางเหม่ยกล่าว “เจ้าหนู คุณควรรีบหนีไปซะ!”

“ไม่อยากทำให้คุณท้อแท้ แม้ว่าคุณจะเป็นอัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้ที่หาได้ยาก ต่อหน้าสัตว์ประหลาดเก่าเหล่านั้นในเมืองต้องห้าม คุณก็เป็นเพียงผู้อ่อนแอ"

“ตราบใดที่ภูเขาไม่ถูกทำลาย ก็ยังมีไม้ให้เผา”

“ฟังคำแนะนำของฉัน รักษาของคุณ เมื่อคุณมีความแข็งแกร่งในอนาคต จากนั้นไปทำลายเมืองต้องห้าม”

“เจ้าหนู ทำไมไม่มาที่ภูเขาหลงหู่ เพื่อตามหาฉันกับสุ่ยเซิงล่ะ? เราสามารถซ่อนตัวอยู่ในภูเขาลึกลับที่มีป่าเก่าแก่ด้วยกัน ในเวลาว่าง พวกเราสามคนสามารถเล่นไพ่ได้”

เล่นบ้าอะไร

เยี่ยชิววางสายโทรศัพท์ด้วยความโกรธ

วันนั้น ข่าวที่ว่าเมืองต้องห้ามได้ท้าทายเยี่ยชิวและคนอื่นๆ แพร่กระจายไปทั่วปักกิ่ง

ชั่วครู่หนึ่ง ทุกคนก็ตกใจ