วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1021

หลงเอ้อร์！

เมื่อเยี่ยชิวได้ยินชื่อนี้ก็ตกใจเป็นอย่างมาก：“พระราชวังต้องห้ามหลงเอ้อร์?”

ชายชรายิ้มและพยักหน้า：“ใช่ ข้าเอง”

ใบหน้าของเยี่ยชิวนั้นถอดสีไปมาก และเขาก็รีบตะโกนสั่งให้ทุกคนถอย：“ถอยออกไปเร็ว!”

ทุกคนไม่มีใครเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นยังคงงุนงงยืนอยู่กับที่ แต่ฟู่เหยียนเจี๋ยยิ่งแล้วไปใหญ่เขาเอ่ยถามเยี่ยชิวว่า：“หัวหน้าเยี่ย เกิดอะไรขึ้น?”

“ถอยออกไป”เยี่ยชิวตะโกนสั่งอีกครั้ง

แม้ว่าฟู่เหยียนเจี๋ยและคนอื่น ๆ จะไม่เข้าใจว่าเยี่ยชิวหมายถึงอะไร แต่พวกเขาก็ถอยออกไปหลายสิบเมตรทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของเยี่ยชิวที่ดูจริงจัง

“ไม่ต้องกังวลไป ข้าไม่มีพิษมีภัยอะไรหรอก”หลงเอ้อร์ยิ้ม

เยี่ยชิวไม่เชื่อที่ชายชราพูด เขาจ้องมองไปที่ดวงตาของหลงเอ้อร์และถามว่า：“คุณจะมาฆ่าฉันหรอ?”

“เข้าใจผิดแล้ว ที่ข้ามาเจียงโจวครั้งนี้ ข้าไม่ได้จะมาฆ่านาย”หลงเอ้อร์พูด:“จะพูดให้ถูกก็คือ ถ้าข้าคิดจะฆ่านายล่ะก็ ปานนี้นายคงตายไปแล้วล่ะ”

เยี่ยชิวยังคงไม่ไว้วางใจ เขาถามขึ้นอย่างระมัดระวังว่า：“งั้นคุณมาหาฉันทำไมกัน?”

หลงเอ้อร์ตอบกลับ：“ที่จริงแล้วข้ามาหาก็มีเรื่องอยู่สองเรื่องนะ”

“เรื่องแรก ข้าอยากจะมาดูหน้าคนที่ฆ่าพี่น้องของข้า ว่าหน้าตาที่แท้จริงนั้นเป็นยังไง”

“เรื่องที่สอง ข้าจะส่งจดหมายเชิญให้คุณในนามของพี่ชายของข้า”

เยี่ยชิวเสียงต่ำพูดกลับไปว่า：“หลงเอ้อร์ คุณออกจากการบำเพ็ญแล้วหรอ?”

หลงเอ้อร์ไม่ตอบคำถามของเยี่ยชิวและพูดเรื่องอื่น：“เยี่ยชิว คุณเป็นคนที่ไม่เลวเลยนะ”

“แต่น่าเสียดาย คุณไม่น่าเป็นศัตรูกับพระราชวังต้องห้ามเลย และคุณก็ไม่ควรจะฆ่าพี่น้องของข้า”

เยี่ยชิวยื่นมือไปรับจดหมายเชิญ และเปิดออก ด้านในการ์ดเชิญเขียนตัวหนังสือตัวเล็กๆเอาไว้

“ในวันส่งท้ายปีเก่า โปรดไปที่พระราชวังต้องห้ามเพื่อตาย!”

ลงชื่อ: หลงอี

ใจของเยี่ยชิวตอนนี้เต้นไม่เป็นจังหวะ นี้ไม่ใช่จดหมายหรือการ์ดเรียนเชิญอะไร แต่มันคือจดหมายท้าประลอง!”

และในขณะนั้นเอง

จดหมายท้าประลองก็กลายเป็นผง และมีเจตนาฆ่าอันไม่มีที่สิ้นสุดพุ่งออกมาเต็มไปหมด

เยี่ยชิวที่เตรียมพร้อมกับทุกสถานะการณ์เขาก็ไปชกหมัดออกไปหนึ่งหมัด

“บูม!”

一มีเสียงดังขึ้น

แสงสีขาวพวกนั้นไม่ได้ถูกกด้วยหมัดของเยี่ยชิวเลยแม้แต่น้อย แต่กลับส่งเสียงดังเหมือนดาบที่คมกริบออกมา

หึ!

เพียงเยี่ยชิวส่งเสียงหึออกมา พลังชี่แท้โดยกำเนิดด้ามสามเล่มก็ออกมาพร้อมกับเสียงคำรามของมังกร ทันใดนั้นแสงสีขาวนั้นก็หายไป

เมื่อหลงเอ้อร์เห็นพลังชี่แท้โดยกำเนิดด้ามสามเล่มที่อยู่บนศีรษะของเยี่ยชิวแล้วก็เกิดความอิจฉา

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณสามารถฆ่าพี่น้องของข้าได้ ที่ไหนได้เป็นเพราะนายฝึกพลังชี่แท้โดยกำเนิดได้แล้วนี้เอง”

“เยี่ยชิวคุณเป็นคนที่มีพรสวรรค์มากจริงๆ ถ้านายไม่ได้เป็นศัตรูกับพระราชวังต้องห้ามล่ะก็ข้าจะรับนายเป็นลูกศิษย์สายตรงของข้า”

“น่าเสียดาย น่าเสียดายจริงๆที่เวลาของนายมันเหลือไม่มากแล้ว”

“นับจากตอนนี้ไปถึงสิ้นปีก็มีเวลาไม่ถึงสามเดือน เยี่ยชิว ฉวยโอกาสนี้รีบฝึกฝนเถอะ”

“ในวันสิ้นปี ข้าจะเป็นคนส่งนายขึ้นสวรรค์ด้วยมือของข้าเอง”

“ลาก่อน”

พูดจบหลงเอ้อร์ก็หันหลังจากไป

“หยุดก่อน！”

เยี่ยชิวตะโกนขึ้น：“หลงเอ้อร์ ที่นี้คือเจียงโจว ไม่ใช่ที่ที่ใครอยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป”

หลงเอ้อร์หยุดเดินและหันกลับมามองเยี่ยชิว เขายิ้มและพูดว่า ：“ทำไม อยากให้ข้าอยู่ต่อหรอ?”

เยี่ยชิวยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า：“ถ้ายังอยู่ในเจียงโจวแล้วฉันยังสามารถข้าคุณได้ล่ะ เป็นเช่นนี้ถึงสิ้นปีฉันก็จะได้เผชิญหน้ากับหลงอีเพียงคนเดียวใช่ไหม”

หลงเอ้อร์มองไปที่เยี่ยชิว เขายังคงยิ้มไม่หุบ：“ข้าชื่นชมในความกล้าหาญของนาย แต่นายน่ะไร้เดียงสาไปหน่อย”

“นายไม่ใช่คู่แข่งของข้า”

“ถ้านายไม่เชื่อก็ลองดูสิ”

“ได้ งั้นก็ลองดู”เยี่ยชิวชกหมัดไปที่ด้านหน้าของหลงเอ้อร์

บูม!

เสียงดังสนั่นหวั่นไหวก็ดังขึ้น

วินาทีถัดมา

สีหน้าของเยี่ยชิวก็เปลี่ยนไป

เพราะหมัดที่เขาชกออกไปเมื่อสักครู่ไม่เพียงแต่จะไม่โดดนหลงเอ้อร์แล้วนั้น มันยังถูกหยุดได้ภายในมือเดียว

เยี่ยชิวเงียบไม่ตอบอะไร หลงเอ้อร์แข็งแกร่งเกินไป ถึงดึงตันต่อไปก็ไร้ประโยชน์

“มันช่างเป็นการไม่เคารพนายเอาซะเลย นายชกข้าอยู่ฝ่ายเดียว แต่ข้ากลับรับมันเฉยๆ”

หลงเอ้อร์พูดจบเขาก็ยื่นนิ้วไปข้างหน้า

ปึง——

ตอนนี้กำปั้นของเยี่ยชิวรับรู้ได้ถึงพลังที่กระทบที่นิ้วของหลงเอ้อร์ มันช่างแรงมหาศาลรามกับคมมีด

ทันใดนั้นเอง เยี่ยชิวกระเด็นลอยขึ้นไปบนอากาศและตกลงมากระแทกที่พื้นด้านหน้าฟู่เหยียนเจี๋ยและคนอื่นๆ

ปัง!

เยี่ยชิวรู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังจะหัก

“เยี่ยชิว——”

“หัวหน้าเยี่ย——”

ซูลั่วยิง ซูเเสี่ยวเสี่ยว ฟู่หยานเจี๋ย และคนอื่นๆก็ช่วยพยุงเยี่ยชิวให้นั่งบนพื้นอย่างรวดเร็ว

“เยี่ยชิววันสิ้นปีอย่าลืมมาพระราชวังต้องห้ามล่ะ”

“ข้าจะส่งนายไปสวรรค์ด้วยมือของข้าเอง”

“ถ้านายไม่มา คนที่รู้จักกับนาย ไม่ว่าจะเป็นญาติ เพื่อนหรือเพื่อนร่วมงาน ข้าก็จะฆ่าพวกเขาให้หมด”

“พวกเราวันส่งท้ายปีเก่าเจอกัน！”

หลงเอ้อร์ยิ้มและเดินจากไป

สายตาของเยี่ยชิวยังคงจ้องมองไปที่หลังของหลงเอ้อร์จนกระทั้งเขาเดินไปไกลจนลับสายตา เยี่ยชิวถึงจะเอ่ยปากพูดออกมา

“หว่า——”

เลือดที่อยู่เต็มปากของเขาก็กระอักออกมา

เพียงนิ้วเดียวของหลงเอ้อร์ก็ทำให้เยี่ยชิวเจ็บหนักได้แล้ว

เมื่อเห็นเยี่ยชิวกระอักเลือดออกมา ซูลั่วยิงก็รีบพูดขึ้นว่า：“เยี่ยชิว เป็นไงบ้าน?”

“หัวหน้า เป็นอะไรมากไหม?”ซูเเสี่ยวเสี่ยวพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง

ฟู่หยานเจี๋ยรีบพูดขึ้นต่อว่า: “หัวหน้า เดียวพวกเราพาไปพักที่ห้องผู้ป่วยนะ”

และในตอนนั้นเอง

โทรศัพท์ของเยี่ยชิวก็ดังขึ้น