วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1031

เวลาหนึ่งทุ่ม

เยี่ยชิวลากกระเป๋าเดินทางเดินออกจากสำนักงานใหญ่ของหลงเหมินด้วยรอยยิ้ม

"เฉาชิงเฉิง คิดจะลองดีกับฉัน? ฮึ ฉันจะทำให้นายคุกเข่าร้องขอชีวิตเลยคอยดู"

ขณะนี้เอง รถเก๋งหงฉีคันหนึ่งก็ขับมาจอดตรงหน้าประตู

คนขับรถคือเยี่ยหวู่ตี้

"ขึ้นรถ!" เยี่ยหวู่ตี้ตะโกนเรียก

เยี่ยชิวเข้าไปนั่งข้างคนขับและพูดขึ้นมา "ไม่แปลกเลยที่เป็นรถหงฉี นุ่มสบายมาก"

"หยุดพูดเหลวไหล นี่เป็นถึงรถคันโปรดของท่านผู้อาวุโส ทั้งประเทศมีเพียงไม่กี่คันเท่านั้น" เยี่ยหวู่ตี้กล่าวอย่างไม่พอใจ "คนทั้งตระกูลต่างกำลังรอนายอยู่ ทำไมนายเพิ่งจะมาเอาตอนนี้?"

เยี่ยชิวกล่าว "เพิ่งทำธุระสำคัญเสร็จ"

เยี่ยหวู่ตี้ไม่ได้ถามอะไรมากและจากนั้นก็ขับรถออกไป

สามสิบนาทีต่อมา

รถก็ขับเข้าไปในถนนฉางอันโดยผ่านเข้าไปทางเมืองต้องห้าม

เยี่ยชิวมองไปที่กำแพงเมืองที่มีรอยด่างและสูง มีแสงเย็นวาบในดวงตาของเขา และเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

เยี่ยหวู่ตี้สัมผัสได้ถึงความโกรธแค้นของเยี่ยชิวพร้อมกับกล่าวขึ้นมา "ควบคุมอารมณ์ให้ได้ ต้องมีสักวันที่ต้องจัดการพวกเขาให้ได้"

"อืม" เยี่ยชิวตอบรับ

รถเลี้ยวไปมาอีกไม่กี่โค้งในที่สุดก็ขับเข้าไปในตรอกที่เงียบสงบและหยุดที่ทางเข้าคฤหาสน์

ที่ทางเข้าคฤหาสน์หลังนี้มีสิงโตหินแกะสลักคู่หนึ่งยืนอยู่ ประตูสีแดงและกระเบื้องสีน้ำเงินดูคล้ายกับพระราชวังโบราณมาก

เหนือประตูมีแผ่นจารึกแนวนอนเขียนข้อความไว้ว่า

คฤหาสน์ตระกูลเยี่ย!

เยี่ยชิวเดินลงจากรถและเงยหน้ามองแผ่นป้ายสลักหินนั้นอยู่นานโดยไม่ละสายตา

"คิดไม่ถึงเลยว่าการกลับมาที่นี่ครั้งแรก จะต้องเจอกับความเป็นความตายแบบนี้"

เยี่ยชิวรู้สึกหดหู่ใจอย่างมาก

เยี่ยหวู่ตี้ตบไหล่เยี่ยชิวและกล่าวออกไป "มัวทำอะไรอยู่ รีบเข้าไปกันเถอะ!"

ทั้งสองกำลังจะเดินเข้าไป แต่เยี่ยหวู่เว่ยและอิงจื่อก็เดินออกมา

"เยี่ยชิว ยินดีต้อนรับกลับบ้าน"

เยี่ยหวู่เว่ยยิ้มและเดินเข้าไปกอดเยี่ยชิว

เยี่ยชิวรู้สึกทำตัวไม่ถูกที่ต้องใกล้ชิดกับผู้ชายขนาดนี้ เขาผลักเยี่ยหวู่เว่ยออกเล็กน้อยและทักทาย "อารอง" จากนั้นก็หันไปถามอิงจื่อ "ผู้อาวุโส สบายดีไหม?"

อิงจื่อกล่าวด้วยรอยยิ้ม "กินอิ่มนอนหลับ สบายมาก"

เยี่ยชิวยิ้มและกล่าวออกไป "ดีแล้ว"

อิงจื่อกล่าว "รีบเข้าไปข้างในกันเถอะ ทุกคนต่างก็รอนายอยู่"

เยี่ยชิวพยักหน้าเล็กน้อยและเดินตามอิงจื่อเข้าไปข้างใน

คฤหาสน์ของตระกูลเยี่ยไม่นับว่าโอ่อ่าหรูหราเท่าไรนัก แต่มีสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบและถูกออกแบบตกแต่งอย่างประณีตเช่นเดียวกับอุทยานเจียงหนาน

เมื่อเข้าไปในห้องโถง

ข้างในกลับไม่มีคนแม้แต่คนเดียว

"ท่านผู้อาวุโสล่ะ?" เยี่ยชิวถามด้วยความประหลาดใจ

"อยู่ในห้องอาหารน่ะ" เยี่ยหวู่เว่ยเดินนำเยี่ยชิวไปผ่านประตูเล็กๆ ออกไป

เมื่อเยี่ยชิวเดินเข้าไปในห้องอาหารก็พบว่ามีสายตาหลายคู่กำลังจับจ้องมาที่เขา

เยี่ยชิวทำหน้าเรียบเฉยและกวาดสายตามองไปรอบๆ เขาเห็นหลายคนที่สนิมคุ้นเคยกัน

เทพสงคราม

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์

ถังเฟย

หลงเยี่ย!

นอกจากนี้ยังมีหญิงวัยกลางคนสวมชุดกี่เพ้า ดูเหมือนเธอจะอายุสี่สิบเศษ ผิวของเธอดีมากและได้รับการดูแลอย่างดี เธอดูคล้ายกับเยี่ยต้าเป่ามาก เยี่ยชิวเลยเดาว่าผู้หญิงคนนี้คงเป็นแม่ของเยี่ยต้าเป่าแน่นอน

สุดท้ายสายตาของเขาก็ไปหยุดที่ชายชราคนหนึ่งที่อยู่ข้างเทพสงคราม

ชายชราใบหน้าซูบผอม แต่ดูจิตใจดี

เยี่ยชิวจำได้ทันทีว่าชายชราคนนี้คือคุณปู่ของเขา ครั้งหนึ่งเขาเคยดำรงตำแหน่งสูงและเป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุดที่คอยควบคุมผู้คนนับหมื่นคน

ขณะที่เยี่ยชิวกำลังจ้องมองชายชราอยู่นั้น ท่านผู้อาวุโสเยี่ยเองก็กำลังคอยสังเกตเขาอยู่เช่นกัน

เวลาผ่านไป

เยี่ยชิวก็โค้งคำนับพร้อมกับกล่าวทักทาย "สวัสดีครับท่านผู้อาวุโส"

เห็นได้ชัดว่าเขากลัวเยี่ยชิวมาก

เยี่ยชิวถามด้วยรอยยิ้ม "ชีวิตที่ค่ายฝึกที่วังซาตานราบรื่นดีใช่ไหม?"

เยี่ยต้าเป่าเบะปากเล็กน้อย

"ต้าเป่า นั่งลง!" ท่านผู้อาวุโสเยี่ยกล่าว

เยี่ยต้าเป่าพยักหน้าและหาเก้าอี้ว่างนั่งลง

ท่านผู้อาวุโสเยี่ยกล่าว "อาหารมื้อนี้เพื่อเป็นการต้อนรับเยี่ยชิวกลับมา"

"ในเมื่อมากันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว งั้นก็เริ่มทานอาหารได้!"

เมื่อท่านผู้อาวุโสเยี่ยพูดจบก็ยกตะเกียบคีบขาหมูและวางไว้ในถ้วยของเยี่ยชิวพร้อมกับกล่าวอย่างอ่อนโยน "ทำตัวตามสบาย ที่นี่ก็คือบ้านของนาย"

"ครับ" เยี่ยชิวตอบรับเสียงแผ่วเบา

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ

แม่ของเยี่ยต้าเป่าและบรรดาคนรับใช้ต่างพากันรีบเก็บกวาดโต๊ะอาหารพร้อมกับเสิร์ฟผลไม้และขนมของว่างต่างๆ และชงชาดื่ม จากนั้นก็ออกจากโต๊ะอาหารไป

หลังจากนั้นก็เป็นการพูดคุยเรื่องสำคัญ

ท่านผู้อาวุโสเยี่ยกล่าว "คืนพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันตัดสินแล้ว ขอใช้โอกาสที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าปรึกษาถึงแผนการรับมือสักหน่อย"

"แม้ว่าสถานการณ์ตอนนี้จะไม่เป็นผลดีกับเราเท่าไรนัก"

"แต่เราจะนั่งรอเป็นแพะรับบาปแบบนี้ไม่ได้"

"ตามที่สายข่าวรายงานมา คืนพรุ่งนี้ศัตรูตัวฉกาจของเราน่าจะเป็นหลงอีและหลงเอ้อร์"

"แต่ยังมีอีกคนที่เราจะประมาทไม่ได้ นั่นก็คือจูเก่อหยุน สำนักประตูดาบที่เป็นลูกศิษย์ของหลงอี"

"หวู่ซวงได้ทำลายสำนักประตูดาบไป แถมยังฆ่าจูเก่อชิง แค้นนี้ จูเก่อหยุนจะต้องมาลงที่เราอย่างแน่นอน"

"หวู่ตี้ นายคิดว่ายังไง"

เยี่ยหวู่ตี้พูดขึ้นมา "ความสามารถของหลงอีไม่อาจคาดเดาได้ ผมเดาว่าวรยุทธ์ของเขาต้องไปถึงระดับขั้นเซียนแล้วแน่ๆ"

"หลงเอ้อร์เองก็อาจฝึกฝนไปถึงขั้นพลังชี่แท้เก้าวิถี หรืออาจเป็นถึงยอดฝีมือชี่แท้สิบวิถีก็เป็นได้"

"ส่วนจูเก่อหยุน ผมไม่รู้ว่าวรยุทธ์ของเขาเป็นยังไง ถ้าให้คาดเดา วรยุทธ์ของเขาคงถึงขั้นพลังชี่แท้หกวิถีหรืออาจมากกว่านั้น"

"ถ้าสู้อย่างประมาท เราไม่มีทางชนะได้แน่"

"ฉะนั้น ผมคิดว่าวิธีที่ดีที่สุดสำหรับเราก็คือสู้กันตัวต่อตัว!"