วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1034

หลังจากที่ขับรถไปได้สักพัก

ผู้อาวุโสเยี่ยพูดว่า"เยี่ยชิว สิ่งที่ชาตินี้ฉันเป็นหนี้มากสุดก็หวู่ซวงกับนายและแม่เอง"

"หวังว่าชาติหน้าจะได้มีโอกาสตอบแทนบุญคุณ"

"อันนี้นายเก็บไว้"

ผู้อาวุโสเยี่ยล้วงเอาเม็ดยาออกมาจากกระเป๋าเสื้อยื่นให้เยี่ยชิว

เยี่ยชิวเอาเม็ดยามาดมแล้วถามว่า"ยาพิษ?"

"ใช่"ผู้อาวุโสเยี่ยพูด"ถ้าหากรบแพ้แต่ยังไม่ตาย พวกหลงอี้จะทรมานนายให้กินยาเม็ดนี้จะได้ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดลงหน่อย"

เยี่ยชิวขยี้ทิ้งพูดว่า"ไม่ต้องการ ฉันไม่มีทางยอมให้พวกมันทรมานฉันหรอก ฉันจะสู้จนถึงลมหายใจสุดท้าย"

ผู้อาวุโสเยี่ยถอนหายใจ"นิสัยยอมตายดีกว่าต้องจำนนของนายนี้เหมือนหวู่ซวงไม่มีผิดเลยจริงๆ"

จู่ๆ

คนขับรถก็หยุด

"ผู้อาวุโสด้านหน้ามีคนขวางทางไว้ครับ"คนขับรถพูด

เยี่ยชิวยื่นหัวออกไปดู เห็นคนนับพันกว่าคนยืนอยู่บนถนนมืดสนิท ในมือทุกคนถือเหล้าไว้หนึ่งชาม

คนนำคือเฉาชิงเฉิง

ตามหลังเฉาชิงเฉิงมีชิงหลง ฉีหลิน เจ้าหู่ เซียวจ้าน

"เป็นคนของหลงเหมิน เดี๋ยวฉันลงไปดู"

เยี่ยชิวเปิดประตูรถเดินลงไปถามว่า"ชิงเฉิง นี้พวกนายทำอะไร?"

เฉาชิงเฉิงพูดว่า"ฉันพาพวกลูกน้องมาส่งนาย"

เซียวจ้านยื่นชามเหล้าไปตรงหน้าเยี่ยชิวพูดว่า"ขอให้ลูกพี่กลับมาอย่างปลอดภัยครับ"

เยี่ยชิวรับชามเหล้ามาและมองไปทั่วทิศพูดว่า"ขอบคุณมากพี่น้อง"

"พวกนายจงจำไว้"

"ไม่ว่าฉันจะเป็นหรือตายหลงเหมินต้องคงอยู่"

"ชน!"

เยี่ยชิวเงยหน้าและกระดกเหล้ารวดเดียวหมดจากนั้นก็โยนชามเหล้าทิ้งและเดินกลบขึ้นรถ

เฉาชิงเฉิงมือขวาโบกนิดหน่อย

ทันใดนั้นลูกน้องทั้งหมดในหลงเหมินขยับไปยืนตามสองข้างทางและคุกเข่าพร้อมพูดเสียงดังว่า

"ลาก่อนท่านอาจารย์!"

เสียงดังกึงก้องไปทั่วฟ้า

รถขับต่อไปด้านหน้า

ยี่สิยนาทีผ่านไป ก็มาถึงเมืองต้องห้าม

รถจอดอยู่ด้านหน้าประตูเมืองต้องห้าม

จากระยะไกลสามารถเห็นเทพทหารนั่งอยู่บนรถเข็นด้านหลังมีผู้ชายใส่เสื้อสีดำสี่สิบกว่าคน

สีหน้าแต่ละคนเย็นชามีรังสีความเย็นชาแผ่ออกมาจากตัว

เยี่ยชิวเข้าใจ คนพวกนี้คือคนที่ผู้อาวุโสและเทพทหารเป็นคนอบรมออกมา

ถังเฟยกับหลงเยี่ยยืนอยู่ด้านหลังเทพทหาร

"เทพทหาร มาเร็วนะเนี่ย!"ผู้อาวุโสเยี่ยยิ้มทักทาย

เทพทหารหัวเราะพูดว่า"อยากมาฆ่าคนเร็วๆ"

จากนั้น

สายตาเทพทหารไปตกอยู่ที่เยี่ยชิวถามว่า"กลัวไหม?"

"กลัว กลัวจะตายอยู่แล้ว"เยี่ยชิวพูดติดตลก"ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก ฉันน่าจะตอบตกลงไอ่แก่นั้น หลบอยู่ในป่าลึกเพื่อต่อสู้กับเจ้าของบ้าน"

"นายหนีไปตอนนี้ยังทัน"เทพทหารพูด

เยี่ยชิวส่ายหัว"มาก็มาแล้วหนีไปก็เปล่าประโยชน์"

"เอาล่ะ หยุดพูดไร้สาระแล้วเข้าด้านในกันเถอะ!"เทพทหารสั่งการถังเฟยกับหลงเยี่ย"ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการ ถ้าหากพวกเราตาย พวกนายรีบพาเยี่ยต้าเป่าหนีออกไปจากเมืองหลวงทันที"

"ครับ!"ถังเฟยและหลงเยี่ยโค้งคำนับเทพทหารพูดว่า"เทพทหารรักษาตัวด้วยครับ"

เทพทหารหัวเราะพูดว่า"พวกนายก็ระวังตัวด้วย"

ทั้งสองคนพยักหน้าและมาถึงหน้าเยี่ยชิว

"เยี่ยชิวระวังตัวด้วย"

"ลูกพี่ต้องมีชีวิตรอดกลับมานะครับ!"

ถังเฟยกับหลงเยี่ยพูดด้วยตาแดงๆ

"พอได้ละ เป็นลูกผู้ชายอย่าทำอะไรที่มันขนลุกแบบนี้รีบไสหัวไป"เยี่ยชิวด่าว่า

ถังเฟยและหลงเยี่ยมองเยี่ยชิวอย่าอาลัยอาวรณ์จากนั้นหันหลังและเดินจากไป

"เยี่ยชิว!"

เสียงของถังถังด้านมาจากด้านหลังอีกรอบพูดว่า"เยี่ยชิว รอนายออกมาฉันจะบอกความลับบางอย่างให้ นายต้องออกมานะ!"

"โอเค!"เยี่ยชิวหันกลับมายิ้ม

ไม่นานหลังจากนั้น

พวกเขาก็เข้ามาถึงด้านในเมืองต้องห้าม

รอบด้านมีแต่กำแพงสูงใหญ่ ตรงกลางมีโถงงดงามและยิ่งใหญ่

ประตูห้องโถงถูกปิดลง

ด้านหน้าโถงใหญ่เป็นลานขนาดใหญ่

บริเวณลานมีเก้าอี้วางไว้เป็นจำนวนมาก

ในเวลานี้เก้าอี้เหล่านี้มีคนนั่งนับร้อยกว่าคน

เยี่ยชิวกวาดตามองไปเห็นผู้อาวุโสถัง นายพลไป๋ เซียวชิงตี้ และยังมีคนที่เขาไม่รู้จักอีกแต่เขารู้ว่าคนที่นั่งอยู่ในที่นี้ต้องตำแหน่งที่สูง

หลังจากที่พวกเขาปรากฏตัวทุกคนในลานก็หันมามองพวกเขา

บางคนก็มองด้วยความกังวล บางคนก็เฉยๆ บางคนก็มองด้วยความยินดี……

ผู้อาวุโสเยี่ยพาเยี่ยชิวเขาเข้าไปทักทายผู้อาวุโสถัง

"คืนนี้พวกนายระวังตัวกันหน่อย"ผู้อาวุโสถังพูดเสียงเบา

ผู้อาวุโสเยี่ยพยักหน้าจากนั้นพาเยี่ยชิวเขามานั่งอยู่บนที่นัง

ในลานเงียบจนน่ากลัว

ข้างเยี่ยชิวเป็นเซียวชิงตี้นั่งอยู่

เยี่ยชิวพึ่งนั่งลงก็ได้ยินเสียงเซียวชิงตี้ดังขึ้นมา

"เยี่ยชิวไม่คิดว่านายจะมีวันนี้นะเนี่ย!"

"ตอนแรกฉันเตรียมจะหาโอกาสที่จะฆ่านายทิ้งแต่ตอนนี้ดูแล้วฉันคงไม่ต้องลงมือเอง"

"นายมีชีวิตไม่รอดคืนนี้หรอก"

เยี่ยชิวหันหน้าไปและเห็นใบหน้าเซียวชิงตี้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม พูดว่า"ไม่รู้ว่าก้วนจวินโหวเคยสอนนายหรือป่าวว่าอย่าไปมีเรื่องกับคนที่ใกล้ตาย"

เซียวชิงตี้คิ้วขมวด"นายหมายความว่าอะไร?"

"ความหมาของฉันก็คือนายมันโง่มาก"พอเยี่ยชิวพูดจบ ก็ตบหน้าของเซียวชิงตี้รอบหนึ่ง

เพี๊ยะ