วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1091

เยี่ยชิวตกใจและรีบถามออกไป "เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

"นายกลับมาก่อนแล้วค่อยเล่าให้ฟังทีหลัง" ผู้อาวุโสเยี่ยพูดจบก็วางสายลงทันที

เยี่ยชิวเริ่มรู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันที ผู้อาวุโสเองก็รู้ว่าเขาอยู่กับถังถัง ทำไมถึงยังโทรให้เขารีบกลับไป แบบนี้ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างแน่นอน

เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

เยี่ยชิวไม่มีเวลาคิดอะไรมากไปกว่านี้ "ถังถัง ผมไปกินข้าวกับคุณไม่ได้แล้ว ผู้อาวุโสเยี่ยโทรมาบอกให้ผมรีบกลับไปเดี๋ยวนี้"

ถังถังรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย นานทีเธอจะหาโอกาสอยู่กับเยี่ยชิวได้ตามลำพัง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าโอกาสจะหลุดลอยไปแบบนี้

ทว่าเธอก็พูดออกไปอย่างเข้าใจ "ผู้อาวุโสเยี่ยต้องมีเรื่องสำคัญมากแน่ๆ นายรีบกลับไปเถอะ!"

"แล้วคุณล่ะ?" เยี่ยชิวถาม

"เดี๋ยวฉันเรียกรถกลับไปเอง" ถังถังกล่าว

เยี่ยชิวพูดต่ออีกว่า "กลับไปถ้ามีโอกาสผมจะไปดูหนังกับคุณ"

ถังถังยิ้มพร้อมกับพยักหน้า "อืม"

หลังจากที่ทั้งสองแยกย้ายกัน เยี่ยชิวก็รีบมุ่งหน้าเดินทางกลับบ้านอย่างรวดเร็ว

เมื่อเดินเข้าประตู

เยี่ยชิวก็เห็นว่าในห้องโถงรับแขกนอกจากจะมีผู้อาวุโสเยี่ยแล้วก็ยังมีทหารระดับนายพลที่แต่งกายเต็มเครื่องแบบอีกคนอยู่ด้วย บนบ่าของเขาประดับดาวสีทองข้างละสามดวง

เมื่อเดินเข้าไปในห้องรับแขก

เยี่ยชิวก็ถามขึ้น "ผู้อาวุโสเรียกผมกลับมามีธุระอะไรเหรอครับ?"

"หมอเยี่ย ผมเองที่ต้องการตัวคุณ" นายพลอาวุโสกล่าวขึ้น

เยี่ยชิวมองไปที่นายพลอาวุโสคนนั้นด้วยความสงสัย

"เยี่ยชิว ฉันจะแนะนำให้นายรู้จัก คนนี้คือนายพลจูเฉิงอวี้ เป็นผู้บัญชาการทหารทางทิศตะวันตกเฉียงใต้" ผู้อาวุโสเยี่ยกล่าว

จูเฉิงอวี้กล่าวเสริม "ฉันได้ยินว่าหมอเยี่ยอยู่ที่นี่ก็เลยรีบเดินทางมาที่นี่"

"ฉันตั้งใจมาหาหมอเยี่ยเลยนะ"

"หมอเยี่ย ฉันเจอกับปัญหาบางอย่างและต้องการขอความช่วยเหลือจากคุณ"

เยี่ยชิวไม่ได้ตอบรับทันที ทว่ากลับถามออกไป "นายพลจู ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรที่ผมพอจะช่วยได้เหรอครับ?"

จูเฉิงอวี้กล่าว "คืออย่างนี้ ลูกชายของฉันได้รับบาดเจ็บและอาการหนักมาก ฉันอยากให้คุณช่วยรักษาให้ลูกชายผมหน่อย"

เยี่ยชิวชำเลืองมองดูผู้อาวุโสเยี่ย ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขากำลังขอคำแนะนำจากผู้อาวุโสเยี่ย

เพราะเขาไม่เคยรู้จักจูเฉิงอวี้มาก่อน และไม่รู้ด้วยว่าจูเฉิงอวี้และตระกูลเยี่ยมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องอะไรกัน

ถ้าเป็นศัตรูกัน เช่นนั้นเขาไม่มีทางช่วยแน่นอน

ผู้อาวุโสเยี่ยรับรู้ได้ถึงความคิดของเยี่ยชิวพร้อมกับพูดขึ้นมา "เยี่ยชิว ช่วยนายพลจูหน่อยเถอะ!"

เยี่ยชิวจึงถามออกไป "นายพลจู ไม่ทราบว่าตอนนี้ลูกชายของคุณอยู่ที่ไหนเหรอ?"

"เขาอยู่ที่โรงพยาบาลสามศูนย์สามน่ะ" จูเฉิงอวี้ตอบ

"นายพลจู คุณรอผมประเดี๋ยว ผมขอเปลี่ยนชุดก่อนแล้วเราค่อยไปโรงพยาบาลกัน" เยี่ยชิวพูดจบก็กลับเข้าไปในห้องและรีบเปลี่ยนชุดหลังจากนั้นก็หยิบเข็มทองออกไปด้วย

จากนั้นก็นั่งรถของจูเฉิงอวี้มุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล

ระหว่างทาง

เยี่ยชิวถาม "นายพลจู ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกกับอาการของลูกชายของคุณเลย คุณช่วยเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม"

จูเฉิงอวี้กล่าว "ลูกชายของฉันชื่อจูฉยงยิง เขาเองก็เป็นทหารนายหนึ่ง เขาถูกระเบิดเข้าที่ขาขวาขณะที่กำลังช่วยเพื่อนทหารอีกคนในการกวาดล้างทำลายทุ่นระเบิด อาการของเขาหนักหนาสาหัสมากและโรงพยาบาลสนามที่สนามรบก็ไม่สามารถรักษาได้ ฉันเลยส่งเขามารักษาต่อที่เมืองหลวง"

"หลังจากที่หมอชำนาญการทำการรักษาก็บอกว่าต้องตัดขาทิ้ง"

"ไม่เพียงเท่านั้น ในปอดของลูกชายฉันยังมีเศษระเบิดติดอยู่ด้วย"

"ฉันเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นก็เลยต้องมาขอความช่วยเหลือจากหมอเยี่ย ฉันได้ยินมาว่าทักษะการรักษาของหมอเยี่ยนั่นเป็นที่ประจักษ์ต่อสายตาทุกคน ได้โปรดช่วยชีวิตลูกชายของผมด้วยเถอะ"

"ฉันมีลูกชายเพียงคนเดียวเท่านั้น หากเขาเป็นอะไรขึ้นมา เช่นนั้นตระกูลจูของเราคงไม่มีใครสืบทอดตระกูลอีกแน่"

เยี่ยชิวพยักหน้าและจากนั้นก็กวาดสายตามองผู้ป่วยบนเตียง

จากนั้นก็เห็นชายวัยกลางคนผิวดำคล้ำในวัยสามสิบกว่าปีนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ และหมดสติ ขาขวาของเขาถูกพันด้วยผ้าก็อซหนา

"ผู้อาวุโสหลี่ อาการของผู้ป่วยเป็นยังไงบ้างเหรอครับ?" เยี่ยชิวถาม

หลี่ชุนเฟิงยื่นประวัติผู้ป่วยไปให้เยี่ยชิว

เยี่ยชิวรับประวัติผู้ป่วยมาดูและจากนั้นก็ถามออกไป "ผู้อาวุโสหลี่ พวกคุณมีแผนการรักษายังไงบ้างเหรอครับ?"

หลี่ชุนเฟิงหันไปมองจูเฉิงอวี้และจากนั้นก็จูงมือเยี่ยชิวออกไปที่มุมหนึ่งพร้อมกับกระซิบ "อาการบาดเจ็บของจูฉยงยิงหนักมาก หมอผู้เชี่ยวชาญหลายสิบคนและฉันทำการวินิจฉัยร่วมกันและปรึกษาลงความเห็นกันแล้วว่าต้องตัดขาทิ้ง"

"การตัดขาทำได้ง่ายกว่า แต่สิ่งที่ลำบากที่สุดตอนนี้คือเศษกระสุนในปอดของเขา"

"หลังจากระเบิด เศษกระสุนเล็กๆ จำนวนมากก็เข้าไปในปอดของเขา กระสุนที่เล็กที่สุดนั้นเล็กกว่าเมล็ดข้าวและมีจำนวนเยอะมาก ทำให้การผ่าตัดครั้งนี้มีความเสี่ยงอย่างมาก"

"ฉันได้หาผู้เชี่ยวชาญระดับสูงสองคนในสาขานี้มาแล้ว แต่หลังจากอ่านรายงานการตรวจสอบแล้ว พวกเขาทั้งสองปฏิเสธที่จะทำการผ่าตัดให้กับจูฉยงยิงทันที"

เยี่ยชิวสงสัย "ทำไมเหรอ?"

หลี่ชุนเฟิงถอนหายใจ "พวกเขากลัวว่าจะทำพลาด"

นี่ก็เปรียบเสมือนแม่ทัพผู้โด่งดังที่ต่อสู้เพื่อชัยชนะมาทั้งชีวิต เมื่อพบกับการต่อสู้ที่ตัวเองไม่สามารถคาดการณ์ได้ เขาก็ปฏิเสธเพื่อไม่ให้ชื่อเสียงของเขาเสียหาย

แม้ว่าเยี่ยชิวจะเข้าใจแนวทางนี้ แต่เขาก็ยังคงโกรธมากอยู่ในใจ

หรือจะพูดให้น่าฟังก็คือ เขากลัวที่จะทำลายชื่อเสียงของตัวเองไปตลอดชีวิต หรือพูดให้ชัดกว่านี้ นั้นคือเขาเป็นคนขี้ขลาด

ไม่ว่าหมอหรือทหารยุคไหนถ้าขี้อายและไร้ความรับผิดชอบเมื่อต้องเผชิญความเสี่ยงแม้เพียงน้อยนิด แล้วประชากรในประเทศนี้จะมีอนาคตที่ดีได้ยังไง?

ยิ่งไปกว่านั้น คนที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลยังคงเป็นวีรบุรุษคนหนึ่งอีกด้วย!

หากไม่มีวีรบุรุษเหล่านี้ โลกจะสงบสุขได้ยังไงกัน?

เยี่ยชิวกล่าวออกไป "ในเมื่อพวกเขาไม่ทำการผ่าตัด งั้นผมทำการผ่าตัดเอง!"