วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1387

หลังจากที่ชุดกี่เพ้าของหลินจิงจื้อถูกถอดออก มีชุดเซ็กซี่สวยงามบนร่างงดงามของเธอ

ผ้าน้อยชิ้นมาก

นอกจากนี้เนื้อผ้ายังโปร่งแสงและมีตาข่ายรูเล็กๆปรากฏ

"รอบก่อนที่นายไป ฉันบอกแล้วว่ารอให้นายกลับมา ฉันจะใส่ชุดสวยๆให้นายดู"

หลินจิงจื้อเดินไปข้างหน้าใช้สองแขนคล้องคอเยี่ยชิวถามเสียงนุ่มนวลว่า"ที่รัก สวยไหมคะ?"

"สวยครับ"เยี่ยชิวพยักหน้า

"ชอบไหมคะ?"หลินจิงจื้อถามอีกครั้ง

"ชอบครับ"เยี่ยชิวพยักหน้าอีกครั้ง

"นายชอบก็ดี ฉันกังวลว่านายจะไม่ชอบ ดังนั้นจึงเตรียมเสื้อผ้าร้อยกว่าชุดร้อยกว่าแบบไว้ ให้ฉันไปเปลี่ยนมาให้นายดูไหม?"

"พี่หลินผมมีเรื่องอยากคุยกับพี่......"

"รีบอะไร!"หลินจิงจื้อขยิบตาแล้วพูดว่า"ต่อให้เป็นเรื่องที่สำคัญ สำคัญกว่าเรื่องตรงด้านหน้าไหม?"

"รีบให้ฉันตรวจสอบดูเร็ว"

"ไปนานขนาดนี้ก็ไม่รู้ว่าจะอั้นจนเสียของหรือยัง?"

ตอนที่หลินจิงจื้อพูดนั้นก็นั่งยองอยู่ที่พื้นแล้ว

เยี่ยชิวยิ้มอย่างขมขื่น บางทีในสายตาของซูลั่วยิงกับเชียนซานเสวี่ยเขาอาจจะเป็นนักรบที่มีประสบการณ์มากมาย มีแต่เขาที่รู้ว่าต่อหน้าหลินจิงจื้อเขาเป็นเพียงคนที่อ่อนหัด

หลินจิงจื้อสวยมีเสน่ห์นอกจากนี้เธอยังจงใจยั่วยวนเขาอีก ไม่ช้าร่างกายเยี่ยชิวก็ร้อนรุ่มขึ้นมา

เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป อุ้มหลินจิงจื้อไปที่โซฟาและโยนลง

เยี่ยชิวกำลังจะขึ้นครอม แต่ถูกหลินจิงจื้อใช้เท่าดันไว้

"พี่หลิน พี่จะทำอะไร?"

"ฉันไม่ชอบตรงนี้"

หลินจิงจื้อพูดจบ็ลุกขึ้นยืน จากนั้นเดินที่หน้าโต๊ะทำงานมือทั้งสองกวาดของทิ้ง

พรึบ……

เอกสารบนโต๊ะทำงานทั้งหมดตกลงบนพื้น

หลินจิงจื้อโน้มตัวไปข้างหน้า ครึ่งตัวบนนอนแผ่ราบอยู่บนโต๊ะทำงานและยกส่วนนั้นขึ้นสูง เธอหันกลับไปมองเยี่ยชิวด้วยสายตายั่วยวนเอานิ้วไว้บริเวณปากและพูดอย่างมีเสน่ห์ว่า"ที่รัก รีบมาสิ～"

ดวงตาเยี่ยชิวเป็นสีแดง เขาฉีกเสื้ผ้าตัวเองออกเป็นสองส่วนและกระโจนเข้าหาเหมือนหมาป่าหิวโหย

ไม่ช้าเสียงโต๊ะทำงานก็ดัง"เอี๊ยดอ๊าด เอี๊ยดอ๊าด"และในเวลาเดียวกันก็มาพร้อมกับเสียงเล้าโลม

ในมือของซุนเมิ่งเจี๋ยถือเอกสารมาชุดหนึ่ง มุ่งหน้าไปทางห้องทำงานหลินจิงจื้อ เตรียมตัวให้หลินจิงจื้อเซ็นเอกสารให้

ยังไม่ทันถึงประตูห้อง ซุนเมิ่งเจี๋ยก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวมาจากห้องของหลินจิงจื้อ

นอกจากนี้เสียงเอี๊ยดอ๊าดก็ค่อนข้างเสียงดัง

"ประธานหลินทำอะไรอยู่?"

ซุนเมิ่งเจี๋ยรู้สึกถึงความแปลก เดินไปที่หน้าประตูสังเกตเห็นว่าประตูห้องทำงานไม่ได้ปิดสนิท มีช่องว่างเล็กน้อย

เธอเกาะที่ประตูและมองเข้าจากช่องว่าง ทันใดนั้นก็เหมือนกระต่ายที่ตกใจรีบถอยหลังสองก้าวและหายใจเข้าเฮือกใหญ่

"เขา ทำไมเขารังแกประธานหลินแบบนั้น?"

"เขากล้าได้ยังไง?"

"ไอ่สารเลว!"

ในชณะนี้ซุนเมิ่งเจี๋ยรู้สึกเหมือนใจตัวเองจะแตกสลาย กำหมัดแน่นทั้งอายทั้งโมโห

และในเวลานี้ซุนเมิ่งเจี๋ยเห็นลิฟต์ปลายทางเดินเปิดออก และมีหญิงวัยกลางใส่ชุดทำงานเดินถือเอกสารออกมาจากด้านใน เธอมองแวบเดียวก็รู้ว่าหญิงวัยกลางคนนั้นคือผู้จัดการหวัง แผนกการเงินของโรงแรม

"ไม่ดีแล้ว ถ้าเกิดผู้จัดการหวังเห็นว่าประธานหลินกำลังทำเรื่องอย่างว่ากับเยี่ยชิวด้านในคงเป็นปัญหาแน่เลย"

ซุนเมิ่งเจี๋ยรีบเดินไปหา ขวางผู้จัดการหวังไว้

ซุนเมิ่งเจี๋ยขวางผู้จัดการแผนกห้องพักโรงแรมไว้พูดว่า"ประธานหลินกำลังจัดการเรื่องสำคัญอยู่ ไม่พบบุคลใดเชิญกลับไปเถอะ!"

ผู้จัดการแผนกห้องพักโรงแรมทักทายซุนเมิ่งเจี๋ยและก็กลับไป

"เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาต่างๆ ดูเหมือนว่าฉันคงต้อเฝ้าอยู่ตรงนี้สินะ"

ซุนเมิ่งเจี๋ยอดไม่ได้ที่จะนึกถึงตอนเยี่ยชิวขยิบตาให้ โมโหมาก

"ไอ่สารเลว นายรังแกประธานหลินอยู่ด้านใน ฉันยังต้องมาค่อยนั่งเฝ้าตรงนี้ให้นาย นายนี้มันหน้าด้านจริง!"

เวลาค่อยๆผ่านไป

ซุนเมิ่งเจี๋ยรู้สึกขาชาเล็กน้อย เหลือบมองนาฬิกา โอมายก๊อดสองชั่วโมงแล้ว

ในช่วงเวาที่ผ่านมนี้เธอห้ามพนักงานที่มาหาหลินจิงจื้อห้าคน

"ไอ่สารเลวยังไม่ออกมาอีก รังแกประธานหลินนานขนาดนี้ ฉันละอยากจะฆ่านายจริงๆ"

……

ด้านในห้องทำงาน ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ

ทั้งกอดคนกอดกันบนโซฟา

เยี่ยชิวลูบไหล่เนียนนุ่มของหลินจิงจื้อพูดด้วยเสียงเบาว่า"พี่หลิน ฉันตัดสินใจแล้วว่าหลังจากหนึ่งเดือนจะมุ่งหน้าไปแดนบำเพ็ญเพียร ถึงเวลานั้นไอ่แก่ นางฟ้าไป๋ฮวาและลู่หลัวจะไปด้วย"

หัวใจของหลินจิงจื้อสั่นไหวถามว่า"นายจะกลับมาเมื่อไหร่?"

"ไม่รู้ บางทีอาจจะสามห้าเดือนบางทีอาจจะสามห้าปีหรือบางทีอาจจะไม่......"

เยี่ยชิวยังพูดไม่ทันจบเสียงของเขาก็หยุดลงทันที เพราะว่าปากของเขาถูกนิ้วของหลินจิงจื้อปิดไว้

ตามมาด้วย หลินจิงจื้อพลิกตัวขึ้นนั่งครอมบนตัวเยี่ยชิว

"พี่หลิน พี่——"

"ฉันยังอยากทำอีก!"