วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1388

หลินจิงจื้ออยู่ในสภาวะบ้าคลั่ง

เยี่ยชิวมีเพียงแค่ความรู้สึกเดียวเท่านั้นคือ ผู้หญิงดุร้ายราวกับเสือ

พี่หลินดุเหมือนเสือ!

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ หลินจิงจื้อก็สงบลง มือทั้งสองข้างกอดคอเยี่ยชิวไว้ ใบหน้าซบที่ไหล่ของเขา

ทันใดนั้น เยี่ยชิวรู้สึกถึงหยาดน้ำอุ่นๆบนไหล่ของเขา เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยก่อนที่จะหันมา เห็นหลินจิงจื้อที่น้ำตาอาบแก้มทั้งสองข้าง

“พี่หลิน นี่พี่......”

ว้าว!

หลินจิงจื้อร้องไห้เสียงดัง

เยี่ยชิวทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย ตั้งแต่รู้จักหลินจิงจื้อมา เขาไม่เคยเห็นหลินจิงจื้อเป็นแบบนี้มาก่อน

“ฮือฮืออ......”

หลินจิงจื้อร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ

ถึงแม้ว่าในใจเยี่ยชิวเหมือนโดนมีดกรีดแต่เขาก็ไม่รู้ว่าต้องปลอบเธอยังไง เขาได้แต่กอดหลินจิงจื้อไว้แน่นจนเธอแทบจะรวมเป็นเลือดเนื้อของเขา

ไม่กี่นาทีผ่านไป

เสียงร้องไห้ของหลินจิงจื้อก็เงียบลง เธอพูดกับเยี่ยชิวอย่างจริงจังว่า “ฉันสนับสนุนให้คุณไปที่โลกฝึกเซียน แต่คุณรับปากฉันอย่างนึงได้มั้ย ว่าคุณจะต้องมีชีวิตกลับมาให้ได้”

“ไม่ว่าจะสามปีห้าปี หรือสามสิบปีห้าสิบปี ฉันก็จะรอคุณเสมอ”

“ถ้าคุณไม่รับปากฉัน ฉันจะตายต่อหน้าคุณตอนนี้แหละ”

เยี่ยชิวรู้สึกประทับใจ เขารู้ว่ามันยากที่จะเจอผู้หญิงที่รักเขาได้มากขนาดนี้

“ไม่รู้จริงๆว่าชาติที่แล้วผมทำบุญด้วยอะไร ชาตินี้ผมถึงได้เจอผู้หญิงแบบพี่หลิน”

“ได้เมียดีแบบนี้แล้ว สามีจะขออะไรได้อีก?”

“พี่หลิน ผมสัญญา ว่าผมจะมีชีวิตกลับมาครับ”

เมื่อหลินจิงจื้อได้ยินอย่างนั้นก็ปาดน้ำตาที่อาบแก้ม เธอมองเยี่ยชิวก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “ตอนฉันร้องไห้มันน่าเกลียดมากเลยใช่มั้ย?”

“ไม่สักนิด พี่หลินสวยที่สุดในใจผมเสมอ” เยี่ยชิวกล่าว

หลินจิงจื้อซบกายในอ้อมกอดของเยี่ยชิว ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข เธอพูดเบาๆว่า “ฉันไม่รู้ว่าคุณจะกลับมาเมื่อไหร่ฉันเกรงว่าตอนที่คุณกลับมาฉันคงกลายเป็นหญิงแก่ผมหงอกหน้าคงมีแต่รอยเหี่ยวย่นเต็มไปหมด”

เยี่ยชิวพูดเสียงดัง “พี่หลินครับ ไม่ว่าพี่จะเปลี่ยนไปยังไง พี่ก็คือคนที่ผมรักที่สุดนะ”

“ที่รัก ฉันรักคุณนะ” หลินจิงจื้อจุ๊บไปที่แก้มเยี่ยชิวเบาๆ

“ผมก็รักพี่ครับ” เยี่ยชิวจูบลงบนหน้าผากของหลินจิงจื้อ ในเวลานี้ ในใจเขาก็คิดถึงเรื่องอะไรบางอย่าง

ไปโลกฝึกเซียนครั้งนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับมา ดังนั้นเขาจึงคิดหาวิธีที่จะให้หลินจิงจื้อยังคงวัยหนุ่มสาวเอาไว้

หลินจิงจื้อพูดขึ้นว่า “ที่รัก วันนี้คุณไม่ต้องกลับไปแล้ว รอไปทานข้าวกันก่อนนะ แล้วเราค่อยไปทำเรื่องใหญ่กัน”

“เรื่องใหญ่อะไร?” เยี่ยชิวสงสัย

หลินจิงจื้อทำเสียงฮึดฮัดออกทางจมูกก่อนจะพูดว่า "ผลิต......คนไง"

“โอเค” เยี่ยชิวตอบตกลง

เขาคิดว่า ถ้าตัวเองมีลูกกับหลินจิงจื้อแล้ว ก็พอจะช่วยเยียวยาจิตใจเธอได้บ้างหลังจากที่เขาต้องจากไป

“มาเถอะ ล้างเนื้อล้างตัวซะหน่อย แล้วเราค่อยไปทานข้าวกัน”

หลินจิงจื้อดึงเยี่ยชิวเข้าไปในห้องน้ำ ตอนที่กำลังล้างตัวอยู่นั้นเยี่ยชิวก็แทบจะอดใจไว้ไม่ไหว

“พี่หลินเหมือนนางฟ้าจริงๆ!”

เยี่ยชิวยิ้มเจื่อนๆ

หลังจากที่ทั้งสองล้างเนื้อล้างตัวเสร็จ พวกเขาก็เปลี่ยนสวมเสื้อผ้าสะอาด หลินจิงจื้อยังแต่งหน้านิดหน่อย หลังจากนั้นทั้งคู่ก็พากันออกจากห้องทำงาน

พวกเขาออกมาจากห้องและเห็นซุนเมิ่งเจี๋ยที่ยืนพิงกำแพงเล่นโทรศัพท์อยู่

“เมิ่งเจี๋ย เธอมาทำอะไรที่นี่?” หลินจิงจื้อถามด้วยความประหลาดใจ

ไม่ใช่ว่าเธอกำลังช่วยคุณเฝ้าประตูไว้หรอกนะ?

ซุนเมิ่งเจี๋ยรีบเก็บโทรศัพท์แล้วพูดว่า “ประธานหลิน ฉันเพิ่งมาแล้วเห็นประตูปิดอยู่ เดาว่าคุณน่าจะมีแขก ก็เลยไม่ได้เคาะประตูน่ะค่ะ”

เกินความคาดหมาย หลินจิงจื้อไม่โกรธแต่อย่างใดแต่เธอกลับยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันอยากอยู่กับเยี่ยชิวตามลำพังน่ะ”

“ที่รัก พวกเราไปกันเถอะ”

หลินจิงจื้อกอดแขนเยี่ยชิวไว้ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข เธอสวยราวกับดอกท้อที่บานสะพรั่ง งดงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ซุนเมิ่งเจี๋ยยืนอยู่ตรงทางเดิน มองตามหลังหลินจิงจื้อด้วยความข่มขื่น

“ทำไมประธานหลินถึงดีกับเขาขนาดนี้? ผู้ชายมันมีดีขนาดนั้นเลยเหรอ?

จากนั้น ซุนเมิ่งเจี๋ยจ้องมองไปที่หลังของเยี่ยชิว เธอกำหมัดโดยไม่รู้ตัวก่อนที่จะส่งเสียงเบาๆออกมาว่า “ไอ้สารเลว……”

“คุณด่าผมเหรอ?” ทันใดนั้น เสียงที่เหมือนกับวิญญาณของเยี่ยชิวก็ดังขึ้นที่ข้างหูของซุนเมิ่งเจี๋ย

ซุนเมิ่งเจี๋ยตกใจสะดุ้งโหยง “ใคร?”

“ทำไม คุณแอบด่าผมข้างหลัง แต่ฟังเสียงผมไม่ออกงั้นเหรอ?” เยี่ยชิวใช้การส่งเสียงที่มีเพียงแต่ซุนเมิ่งเจี๋ยเท่านั้นที่ได้ยินและพูดยั่วเย้าต่อว่า “วันนี้รบกวนคุณเยอะเลย เพื่อเป็นการขอบคุณ ให้ผมช่วยคุณ……”

“ฉันไม่ต้องการ” ตอนนี้ซุนเมิ่งเจี๋ยรู้สึกหวาดกลัวในใจ เยี่ยชิวห่างจากเธอไกลขนาดนั้น ไม่เพียงแค่ได้ยินว่าเธอพูดอะไรออกไปเท่านั้น แต่แม้แต่หลินจิงจื้อยังไม่รับรู้ถึงบทสนทนานี้ ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเหลือเกิน

“โอเค เธอไม่ต้องการก็ไม่เป็นไร”

จากนั้น เสียงหัวเราะกวนอารมณ์ของเยี่ยชิวก็ได้ดังขึ้นในหูของซุนเมิ่งเจี๋ย “ยินดีด้วยนะ อายุแค่นี้ก็เป็นเจ้าของสนามบินแล้ว”

ซุนเมิ่งเจี๋ยโกรธจนตัวสั่น แต่ไม่……

ตัวสั่น!

……

คืนนี้เยี่ยชิวอยู่ที่วิลล่าของหลินจิงจื้อ ทั้งคู่อยู่ด้วยกันสองต่อสองทั้งคืน

เช้าวันรุ่งขึ้น

เยี่ยชิวมาถึงโรงพยาบาล เขาเจอไป๋ปิงอยู่ในห้องทำงานของผู้อำนวยการ

“นายมาได้ยังไง?” ไป๋ปิงที่กำลังตรวจเอกสารอยู่ เห็นเยี่ยชิวเดินเข้ามา เธอรู้สึกแปลกใจเลยรีบวางเอกสารลงแล้วยืนขึ้น

“พี่ปิง ผมมาลาออกครับ!”