วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1389

ลาออก?

เมื่อไป๋ปิงได้ยินก็ทำหน้านิ่งและถามอย่างเคร่งขรึม "ทำไมต้องลาออก?"

"ผมจะไปจากเจียงโจว" เยี่ยชิวกล่าว

ไป๋ปิงรู้สึกแอบดีใจเพราะคิดว่าเขาจะไปที่เมืองหลวง?

ถ้าเป็นแบบนั้นจริง เช่นนั้นเธอก็สามารถย้ายกลับไปทำงานที่นั่นแถมยังได้ดูแลคุณปู่

"นายจะไปไหน?" ไป๋ปิงถาม

"โลกแห่งการฝึกเซียน!"

ไป๋ปิงตกใจและความดีใจที่มีอยู่ก่อนหน้าก็มลายหายไป

เยี่ยชิวกล่าว "แม้ว่าเราจะกำจัดทำลายเมืองต้องห้ามได้แล้ว แต่ผู้พิทักษ์เมืองยังอยู่ที่โลกแห่งการฝึกเซียน และความสามารถของเขาก็แข็งแกร่งมาก หากพ่อของผมเจอเข้ากับเขาจะต้องอันตรายอย่างมากแน่ ฉะนั้นผมต้องไปหาพ่อของผมที่โลกแห่งการฝึกเซียนเพื่อร่วมมือกับเขาในการรับมือกับผู้พิทักษ์"

ไป๋ปิงขมวดคิ้วเล็กน้อย "นายไปหาพ่อที่โลกแห่งการฝึกเซียน แล้วเกี่ยวอะไรกับการลาออก?"

เยี่ยชิวเป็นหมอนักปราชญ์ แม้ว่าเขาจะไม่ต้องคอยนั่งรักษาคนไข้ เพียงแค่มีชื่ออยู่ในโรงพยาบาลเจียงโจวก็ถือเป็นเรื่องดีสำหรับเจียงโจวมากแล้ว

เยี่ยชิวกล่าว "เพราะผมไม่รู้ว่าผมจะกลับมาเมื่อไร"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไป๋ปิงก็รู้สึกพูดไม่ออก

เธอเข้าใจว่าการไปโลกแห่งการฝึกเซียนครั้งนี้ เยี่ยชิวจะต้องเจอกับอันตรายมากมาย

เยี่ยชิวพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา "พี่ปิง ผมไม่รู้ว่าผมไปครั้งนี้ จะได้กลับมาอีกเมื่อไร หากผมไม่ได้กลับมาพี่ก็หาผู้ชายดีๆ สักคนแต่งงาน......"

เพี๊ยะ!

ไป๋ปิงเดินไปข้างหน้าพร้อมกับยกฝ่ามือขึ้นตบหน้าเยี่ยชิวและจากนั้นก็ด่าทอ "นายจำเอาไว้นะ ไม่ว่าฉันจะเป็นหรือตาย ถึงยังไงฉันก็จะเป็นของนายแค่คนเดียว"

"ถ้านายไม่กลับมา ฉันจะขออยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต"

เยี่ยชิวกอดไป๋ปิงพร้อมกับกล่าวอย่างอ่อนโยน "พี่ปิง ทำไมพี่ถึงโง่ขนาดนี้"

"สัญญากับฉันว่านายจะต้องกลับมา ไม่ว่านายแค่ไหนฉันจะรอนาย" ไป๋ปิงพูดเหมือนกันกับหลินจิงจื้อ

"อืม ผมสัญญา" เยี่ยชิวกล่าวอย่างหนักแน่น

ไป๋ปิงจับใบหน้าของเยี่ยชิวพร้อมกับถาม "ทำไมเมื่อกี้นายถึงไม่หลบ? เจ็บไหม?"

"ไม่เจ็บ" เยี่ยชิวกล่าว "ผมหน้าหนาออกจะตายไป"

ไป๋ปิงยิ้มและจากนั้นก็กล่าวขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง "ก่อนจะไป สัญญากับฉันเรื่องหนึ่งได้ไหม ฉันอยากมีลูก"

"คุณปู่อายุมากแล้วและเขาก็คอยบ่นอยู่ตลอดเวลา"

"เรื่องนี้จะรอต่อไปไม่ได้แล้ว"

"ได้" เยี่ยชิวพยักหน้าตอบตกลง

"วันนี้ฉันไม่ทำงาน เรากลับบ้านกันเถอะ" ไป๋ปิงจูงมือเยี่ยชิวเดินออกไป

"พี่ปิง วันนี้ไม่ได้ ผมยังมีเรื่องต้องจัดการอีก" เยี่ยชิวเห็นสีหน้าของไป๋ปิงเปลี่ยนไปจึงรีบกล่าว "พี่วางใจได้ ผมสัญญาว่าก่อนที่ผมจะจากไป ผมจะต้องทำให้พี่ท้องให้ได้"

จากนั้นสีหน้าของไป๋ปิงก็ดีขึ้นพร้อมกับกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ "ถ้านายมีธุระอะไรก็รีบไปเถอะ อย่ามารบกวนเวลาทำงานของฉัน"

"งั้นผมไปก่อนนะ" เยี่ยชิวเดินไปถึงหน้าประตูก็พูดขึ้นอีกครั้ง "อ้อใช่ ผมขอลาหยุดให้ลั่วยิงและซุนเซิ่งโซ่ว สองสามวันนี้พวกเขาจะไม่ได้มาทำงานนะ"

"ฉันรู้แล้ว" ไป๋ปิงกล่าว

"แล้วเจอกันนะ" เยี่ยชิวโบกมือและเดินจากไป

หลังจากที่เขาจากไป ไป๋ปิงก็นั่งเศร้าอยู่ที่เก้าอี้ทำงาน

.........

เยี่ยชิวไม่ได้มาที่แผนกแพทย์จีนหลายวันแล้ว ครั้งนี้ที่เขาปรากฏตัวขึ้นทำให้ผู้คนอื่นพากันดีอกดีใจอย่างมาก

โดยเฉพาะซูลั่วยิงและซูเสี่ยวเสี่ยว ตอนนี้สองพี่น้องไม่ได้เห็นหน้าเยี่ยชิวต่างพากันโศกเศร้าเหงาหงอยเหมือนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

"เจ้าอ้วน ช่วยไปเรียกหมอทุกคนในแผนกแพทย์จีนมาหน่อยสิ ฉันมีเรื่องสำคัญจะประกาศ" เยี่ยชิวกล่าว

"อืม" ฟู่เหยียนเจี๊ยรีบไปเรียกทุกคนด้วยความดีใจเพราะนึกว่าจะมีเรื่องอะไรดีๆ มาประกาศ

ไม่นาน

ทุกคนในแผนกแพทย์แผนจีนต่างมารวมตัวกันครบ

"ทำไม่ได้ก็เรียนรู้ ตำแหน่งนี้ถึงยังไงก็เป็นของคุณ" เยี่ยชิวกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังขณะมองไปที่ซูลั่วยิง จากนั้นเขาก็หันไปพูดกับทุกคน "ทักษะการรักษาของลั่วยิง พวกคุณเองก็เห็นกันแล้ว"

"ผมพูดได้อย่างเต็มปากว่านอกจากผมแล้ว คงไม่มีใครเทียบความสามารถของลั่วยิงได้"

"จากทักษะความสามารถของเธอ การได้เป็นแค่หัวหน้าแผนกแพทย์แผนจีนถือเป็นเรื่องที่ค่อนข้างดูถูกความสามารถของเธอไปหน่อย" ซินปี่กล่าว

"แต่ลั่วยิงอายุยังน้อยและยังต้องเจอกับบททดสอบอีกมาก ฉะนั้นผมหวังว่าทุกคนจะคอยช่วยเหลือและสนับสนุนการทำงานของเธอ หากผมได้กลับมาที่เจียงโจว ผมจะขอเลี้ยงข้าวพวกคุณเพื่อเป็นการขอบคุณ"

"สุดท้าย ผมอยากบอกว่า ผมรู้สึกมีความสุขมากๆ ที่ได้ร่วมงานกับทุกคน"

"ขอบคุณทุกคนมาก"

เยี่ยชิวโค้งคำนับทุกคนอีกคนเพื่อเป็นการขอบคุณ

เหล่าเซี่ยงกล่าว "หัวหน้าเยี่ย หากไม่ได้คุณ ป่านนี้แผนกแพทย์แผนจีนของเราคงถูกปิดไปนานแล้ว และไม่รู้ว่าเราทุกคนจะไปอยู่ที่ไหนด้วยซ้ำ"

"จะว่าไปแล้ว คุณต่างหากที่ช่วยแผนกแพทย์แผนจีนเอาไว้ คุณต่างหากที่ช่วยพวกเราไว้"

"คุณไม่เพียงมีทักษะการแพทย์ที่สูงส่งและยังมีจรรยาบรรณการแพทย์ที่หนักแน่น เราเรียนรู้จากตัวคุณได้มากมายจริงๆ"

"ทุกคน ผมขอให้ทุกคนมาร่วมกันขอบคุณหัวหน้าเยี่ยพร้อมกันดีไหม!"

จากนั้นทุกคนก็ต่างพากันโค้งคำนับเยี่ยชิว

แววตาของทุกคนต่างแดงก่ำ ทุกคนต่างเก็บกั้นน้ำตาไว้เพื่อไม่ให้ไหลออกมา

พวกเขาไม่ต้องการให้เยี่ยชิวไป!

"หัวหน้า ผมอยากถ่ายรูปร่วมกับคุณ" ฟู่เหยียนเจี๋ยกล่าว

"ไม่มีปัญหา ทุกคนมาถ่ายด้วยกันสิ!" เยี่ยชิวกล่าวอย่างเต็มใจ

หลังจากถ่ายรูปร่วมกันเสร็จ

เยี่ยชิวก็กล่าวขึ้นอย่างไม่เต็มใจ "ทุกคน ลาก่อน ขอให้ทุกคนประสบความสำเร็จในการทำงานและสุขภาพแข็งแรง"

"ลั่วยิง ซุนเซิ่งโซ่ว พวกคุณตามผมมา!"

เมื่อพูดจบ เยี่ยชิวก็พาซูลั่วยิงและซุนเซิ่งโซ่วเดินออกไป