วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1407

“ทำไมถึงล้มเหลวอีกแล้วนะ?”

เยี่ยชิวคิดไม่ตก ได้แต่ขมวดคิ้วแน่น

เขาทำตามตำราปรุงยา แต่หม้อกลับระเบิดถึงสองครั้ง

หม้อปรุงยาเสียหายแค่เรื่องเล็ก แต่เราเสียเถาวัลย์พันปีไปอย่างเปล่าประโยชน์

ตอนนี้เถาวัลย์พันปีในกระเป๋าเฉียนคุนเหลืออยู่แค่หนึ่งก้าน

และนี่ยังเป็นยาวิเศษพันปีเพียงหนึ่งเดียวที่อยู่ในมือของเยี่ยชิวอีกด้วย

“ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันจะทำยาอายุวัฒนะให้สำเร็จให้ได้ มีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่จะช่วยให้พี่หลินรักษารูปลักษณ์ให้คงเดิมไว้ได้”

เยี่ยชิวรู้สึกลำบากใจ

หม้อเผาระเบิดไปแล้ว จะใช้อะไรมาปรุงยาล่ะ?

ทันใดนั้นนัยตาของเขาเป็นประกาย ถึงแม้ว่าเตายาจะระเบิดไปแล้ว แต่ฉันยังมีหม้อเฉียนคุนอยู่นี่นา!”

ปิ๊ง!

เยี่ยชิวแค่คิดขึ้นมา หม้อเฉียนคุนก็ปรากฏออกมาตรงหน้าเขา เขานำรากเถาวัลย์พันปีที่เหลืออยู่ออกมา

คราวนี้ เยี่ยชิวนำรากเถาวัลย์พันปีทั้งหมดมาบดละเอียดเป็นผง หลังจากนั้นเขาใส่มันลงไปในหม้อเฉียนคุน

“จะได้ผลหรือไม่ ก็รอดูครั้งนี้ล่ะ”

เยี่ยชิวเริ่มทำการปรุงยาตามขั้นตอนเหมือนกับก่อนหน้า

หลายชั่วโมงผ่านไป

ของเหลวส่วนที่สำคัญค่อยๆกลายเป็นรูปเป็นร่าง เยี่ยชิวใจจดใจต่อ ดวงตาจับจ้องไปที่หม้อเฉียนคุน

ในไม่ช้า เม็ดยาลูกกลอนก็ค่อยๆปรากฏขึ้นในหม้อ ส่งกลิ่นหอมหวนไปรอบๆ

“สำเร็จแล้ว!”

เยี่ยชิวตื่นเต้นดีใจ รีบหยิบยาลูกกลอนกว่าสามสิบเม็ดออกมาจากหม้อเฉียนคุนทันที

แม้ว่ายาแต่ละเม็ดจะมีขนาดเท่านิ้วก้อย สีดำเข้ม ผิวสัมผัสของมันหยาบเล็กน้อย แต่นี่ก็เป็นผลสำเร็จแล้ว

“คิดไม่ถึงว่า รากเถาวัลย์พันปีเพียงแค่หนึ่งราก จะสามารถทำยาได้มากขนาดนี้”

“มียาติ้งเหยียนพวกนี้ ก็ไม่ต้องกังวลว่าพวกพี่หลินจะแก่แล้ว”

“ดีจัง”

เยี่ยชิวรีบเก็บยาติ้งเหยียน จากนั้น เขาก็เกิดความสงสัยในใจขึ้น

“แปลกแฮะ การปรุงยาทั้งสามรอบนั้นก็เหมือนกันทุกรอบ แต่ทำไมสองรอบก่อนหน้านั้นถึงไม่สำเร็จกันล่ะ?”

“มันมีปัญหาตรงไหนกันนะ?”

เยี่ยชิวคิดไปคิดมา สุดท้ายเขาก็นึกขึ้นได้ว่า ปัญหาอยู่ที่เตาปรุงยานั่นเอง

“ดูเหมือนฉันจะมองข้ามบางอย่างไป ไฟที่เผาไหม้โดยยันอัคนีนั้นสูงกว่าอุณหภูมิของไฟปกติ นอกจากนี้เมื่อพลังมังกรถูกใช้เพื่อกลั่นของเหลว พลังก็มากเกินไป ดังนั้นเตาธรรมดาจึงไม่สามารถต้านทานได้”

“โชคดีที่ฉันมีหม้อเฉียนคุน ไม่งั้นคงล้มเหลวอีกรอบแน่”

เยี่ยชิวมีความสุขอย่างมาก

“คิดไม่ถึงว่า หม้อเฉียนคุนจะมีประโยชน์ขนาดนี้ เกิดมาเพื่อเป็นเตาปรุงยาเลยนะเนี่ย ดีจริงๆ”

หลังจากนั้น เยี่ยชิวนำหยกเขียวจักรพรรดิเม็ดนั้นออกมาจากกล่องไม้

เขาวางมันลง หลังจากนั้นปล่อยพลังแห่งดาบจากปลายนิ้วของเขาเพื่อผ่าหยกออกมา

เยี่ยชิวยังคงปล่อยพลังงานดาบต่อไปด้วยปลายนิ้วของเขา และในที่สุด หยกเขียวจักรพรรดิหนักห้ากิโล ถูกผ่าแยกออกมาเป็นจี้หยกชิ้นเล็กชิ้นน้อย

มีจำนวนหลายสิบชิ้น

ทุกเม็ดมีขนาดเท่ากับไข่ไก่

เยี่ยชิวใช้พลังแห่งดาบวาดลวดลายลงบนจี้หยก เพราะพลังแห่งดาบนั้นมีความคมมากและจี้หยกก็มีความบอบบาง ดังนั้นเวลาที่แกะสลักเขาต้องระมัดระวังอย่างมาก

ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่วันแล้ว

“ท่านคิดว่าผมไม่เห็นงั้นเหรอ?” เยี่ยชิวสีหน้าเย็นชาก่อนจะด่าออกไปว่า “เป็นถึงผู้นำนิกายและปรมาจารย์ลัทธิเต๋า แต่มานั่งดูวิดิโออะไรแบบนี้ ช่างน่าละอายจริงๆ”

“ไอ้เด็กเปรต เจ้าพูดอะไร? ข้าไม่เข้าใจ ข้ากำลังอ่านนิยายอยู่จริงๆ” อมตะชางเหม่ยพูดจบ ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาอีกรอบยื่นให้เยี่ยชิวดู “เอ้า ดูสิ”

เยี่ยชิวเหลือบมองเล็กน้อย เขาเห็นตัวหนังสือตัวใหญ่เตะตา 《คุณหมอมหัศจรรย์》เขียนโดยสุนัขจิ้งจอกปากพล่อย

“หึ!” เยี่ยชิวถอนหายใจฮึดฮัดออกทางจมูกพร้อมกับถามว่า “เซียวจ้านล่ะ?”

“ไอ้หนู......” ไม่ทันที่อมตะชางเหม่ยจะพูดจบ เซียวจ้านก็เดินเข้ามาเขายิ้มแล้วพูดว่า “อยู่นี่ครับ”

เซียวจ้านเดินมาและถามว่า “พี่เขย พี่ปรุงยาอายุวัฒนะเสร็จแล้วเหรอครับ?”

“อื้ม”เยี่ยชิวพยักหน้าเบาๆ

เซียวจ้านกล่าวว่า “พี่เขย ผมให้พี่สาวเตรียมอาหารไว้หลายอย่างเลย ให้ผมไปส่งพี่เลยมั้ยครับ?”

“ยังก่อน ฉันค่อยไปหาอี้เหรินพรุ่งนี้ ตอนนี้นายพาฉันไปภูเขาอวิ๋นอู้ก่อน” เยี่ยชิวกล่าว

“พี่เขย พี่จะไปพบราชามังกรใช่มั้ย?” เซียวจ้านรู้ว่าราชามังกรอยู่ที่ภูเขาอวิ๋นอู้

“อื้ม” เยี่ยชิวพยักหน้าเล็กน้อย พูดว่า “ดั่งสุภาษิตกล่าวไว้ว่า เป็นมนุษย์อย่าลืมรากเหง้าตัวเอง”

“ในตอนที่ฉันยังเป็นหมอตัวเล็กๆ ราชามังกรให้ความช่วยเหลือและดูแลฉันอย่างดี ก่อนฉันจะไปจากที่นี่ ก็ควรไปลาท่านก่อน”

เซียวจ้านขับรถอกไปทันที พาเยี่ยชิวไปยังภูเขาอวิ๋นอู้

“เยี่ยชิว เจ้างานยุ่งขนาดนั้น ทำไมถึงมาหาตาเฒ่าอย่างข้าที่นี่ได้ล่ะ?”

เมื่อราชามังกรได้เห็นเยี่ยชิวเขาดีใจมาก เขาหัวเราะเหอะๆก่อนจะพาเยี่ยชิวไปนั่งที่ห้องรับแขก

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ผมต้องเดินทางไกลเร็วๆนี้ วันนี้ผมเลยมาลาท่านครับ”

พูดจบ เยี่ยชิวหยิบจี้หยกที่แกะสลักรูปเจ้าแม่กวนอิมขึ้นมา และมอบให้กับราชามังกรพร้อมกับพูดว่า “ผมเอามาให้ท่านครับ”

“เขียวจักรพรรดิ!” ราชามังกรมองแค่แวบเดียวก็รู้ทันที “จี้หยกนี้ในตลาดมันมีมูลค่าหลายล้านเชียว มันมีค่ามากเกินไป เจ้าไม่จำเป็นต้องให้ข้าหรอก”

“ท่านเก็บไว้เถอะครับ!” เยี่ยชิวชี้ไปที่วัตถุมงคลด้านหลังของจี้หยกแล้วพูดว่า “ผมสลักยันต์ไว้บนจี้หยก หากท่านเจอภัยอันตรายหรือเวลาคับขัน จี้หยกเม็ดนี้สามารถช่วยชีวิตท่านได้ครับ”