วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1452

ทันใดนั้นฉางเหม่ยก็ถูกชายคนนั้นจับมือไว้ทำให้รู้สึกจะอ้วก

เพราะมือของชายคนนั้นเหมือนเพิ่งเอาออกมาจากถ่านหิน มันจึง...

สกปรกมาก!

ฉางเหม่ยอยากจะตบมือของเขา แต่ชายคนนั้นจับแน่นเกินไป ซึ่งทำให้เขาโกรธและอดไม่ได้ที่จะถามว่า "คุณเป็นใคร"

“คุณคือหลงผูซ่าเหรอ?” เยี่ยชิวพูดขึ้นทันที

ฉางเหม่ยตะลึง

ผู้ชายคนนี้คือหลงผูซ่าหรือเปล่า?

ชายคนนั้นมองไปที่เยี่ยชิว "คุณรู้จักฉันไหม"

คือหลงผูซ่าจริงๆด้วย!

เยี่ยชิวรู้สึกขำในใจ เขาไม่คาดคิดว่าผู้พิทักษ์เมืองตอนนี้จะเหมือนขอทาน

ความคิดของเยี่ยชิวเริ่มคิดขึ้นและกล่าว "แม้ว่าฉันจะไม่รู้จักผู้อาวุโส แต่ฉันได้ยินเกี่ยวกับชื่อเสียงของผู้อาวุโส ฉันก็รู้ด้วยว่าคุณเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งในเมืองต้องห้ามและเป็นศัตรูของผู้คนนับหมื่นในโลกฆราวาส "

“การได้ยินเพียงครั้งเดียวยังดีกว่าการได้เห็นสักครั้ง ผู้อาวุโสเป็นวีรบุรุษและสง่างามอย่างแท้จริง”

"อีกไม่นานคุณจะกลายเป็นบุคคลที่มีอำนาจมากที่สุดในโลก"

ชายผู้สวมเสื้อผ้าได้มากมายแต่ไม่เคยยกยอใครเลย หลงผูซ่า ได้รับการยกย่องจากเยี่ยชิวและรอยยิ้มอันภาคภูมิใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

“เมื่ออายุยังน้อย คุณเป็นผู้ฝึกฝนแกนทองคำจริงๆ ทำไมฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นคนในโลกฆราวาสมาก่อน”

ดวงตาของหลงผูซ่าดูอันตรายมาก และเขาสามารถมองเห็นระดับพลังยุทธ์ของเยี่ยชิวได้อย่างรวดเร็ว

เยี่ยชิวกล่าว "เหตุผลที่การฝึกฝนของคนนี้ดีขึ้นไวมาก ไม่เพียงเพราะโอกาสบางอย่างเท่านั้น แต่ยังรวมถึงคำแนะนำของผู้อาวุโสหลงอี ด้วย"

“คุณรู้จักหลงอีไหม?” หลงผูซ่าประหลาดใจเล็กน้อย

"อืม" เยี่ยชิวโกหกและพูดโดยเก็บอาการ "ผู้อาวุโสหลงอี ชื่นชมคนนี้มาก"

“จริงเหรอ?” หลงผูซ่าประหลาดใจเล็กน้อยและถามว่า “คุณรู้จักหลงอีได้อย่างไร”

เห็นได้ชัดว่าหลงผูซ่ายังคงมีข้อควรกังวลต่อเยี่ยชิว

“ฉันชื่อ ไป๋หยู่จิง … ” เยี่ยชิวกำลังจะแกล้งทำเป็นไป๋หยู่จิง แต่แล้วเขาก็คิดว่าไป๋หยู่จิง อยู่ในเมืองหลวงมาเป็นเวลานานแล้วตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ หลงผูซ่าน่าจะเคยเห็นเขามาก ดังนั้น เขากล่าว "ฉันเป็นพี่ชายของไป๋หยู่จิงผู้อาวุโสหลงอีเป็นคนที่เขาพาฉันมาพบ"

“ฉันเข้าใจแล้วล่ะ” หลงผูซ่าถาม “ตอนนี้หลงอีและคนอื่นๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ค่อนข้างดี” เยี่ยชิวกล่าว "หลังจากที่ผู้อาวุโสหลงอีออกมา เดิมทีเขาจะต้องต่อสู้กับเยี่ยหวู่ซวงจนตาย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เยี่ยหวู่ซวงก็หายตัวไป"

“ บางคนบอกว่าเยี่ยหวู่ซวงกำลังซ่อนตัวอยู่ด้วยความกลัวต่อเมืองต้องห้าม คนอื่น ๆ บอกว่าเยี่ยหวู่ซวงได้มาถึงโลกแห่งการฝึกฝนแล้ว ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงไหม”

“แต่เมื่อฉันเข้าไปในเมือง ฉันเห็นประกาศที่ต้องการจากหยินหยางเขียนบนกำแพงเมือง พวกเขากำลังมองหาชายที่ชื่อเยี่ยหวู่ซวง ฉันแค่ไม่รู้ว่าเยี่ยหวู่ซวงคนนี้คือเยี่ยหวู่ซวงในนั้นหรือไม่ โลกฆราวาส”

คำพูดของเยี่ยชิวนั้นจริงครึ่งหนึ่งและเท็จครึ่งหนึ่ง ซึ่งทำให้หลงผูซ่าสงบลง

เยี่ยชิวกล่าวอีกว่า "ผู้อาวุโส บางทีคุณอาจยังไม่รู้ แต่ตอนนี้ผู้อาวุโสหลงอี ได้ทะลุทะลวงไปสู่อาณาจักรแห่งราชาแล้ว และจะใช้เวลาไม่นานก่อนที่เขาจะเข้าสู่โลกแห่งการฝึกฝน"

หลงผูซ่ากล่าว "เมื่อฉันออกจากโลกฆราวาส ผู้คนที่ฉันกังวลมากที่สุดคือหลงอีและคนอื่น ๆ ตอนนี้เมื่อได้ยินสิ่งที่คุณพูดฉันก็รู้สึกโล่งใจ"

ต่อมาหลงผูซ่าได้ถามฉางเหม่ยว่า “ท่านมาจากภูเขาหลงหูหรือ?”

“ใช่แล้ว ข้ามาจากภูเขาหลงหู” ฉางเหม่ยเหลือบมองเยี่ยชิว เห็นคนหลังขยิบตาให้เขา และพูดอย่างตื่นเต้น “ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเมื่อเรามาถึงโลกแห่งการฝึกฝนครั้งแรก เราจะได้พบกับ รุ่นพี่จริงๆนะ เมื่อเพื่อนชาวบ้านเห็นเพื่อนชาวบ้านก็น้ำตาไหล"

ทักษะการแสดงในชีวิตจริงของฉางเหม่ยพัฒนาขึ้น และเขาต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ เขาดูตื่นเต้นมาก

“มีชายผู้ทรงพลังสามคนในปรมาจารย์ข้างนอก เช่นเดียวกับทหารหลายหมื่นคน พวกเขาปิดประตูเมืองและเปิดการป้องกันเมือง ฉันหนีไม่พ้นหรอก”

เมื่อหลงผูซ่าพูดแบบนี้ ก็แหงนหน้ามองท้องฟ้าแล้วถอนหายใจว่า "ผู้เป็นเจ้า เหตุใดพระองค์จึงทรงปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้"

“ผู้อาวุโส อย่าเพิ่งท้อแท้ มีทางออกเสมอ” เยี่ยชิวกล่าว "ฉันจะรีบออกไปทีหลังและดึงความสนใจของคนเหล่านั้น ผู้อาวุโสท่านจะหาทางหนีจากที่นี่ได้แน่นอน"

ทันทีที่เยี่ยชิวพูดเช่นนี้ ไม่เพียงแต่หลงผูซ่าเท่านั้น แต่ฉางเหม่ยก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกัน

ไม่มีเหรอ?

ควรทำไงดีล่ะ?

“เจ้าเด็กน้อย เจ้าหมดหวังที่จะมีชีวิตแล้วหรือ?” ฉางเหม่ยกล่าว "มีคนมากมายอยู่ข้างนอก หากเจ้ารีบออกไป เจ้าจะต้องตายแน่นอน"

เยี่ยชิวกล่าวด้วยสีหน้าราวกับว่าเขารอคอยความตาย "ผู้อาวุโสคือบุคคลที่ฉันชื่นชมมากที่สุด และผู้อาวุโสหลงอี ก็ใจดีกับฉัน ตราบใดที่ฉันสามารถพบความหวังที่น้อยนิดสำหรับผู้อาวุโสของฉัน ฉันจะ ไม่ต้องเสียใจแม้ว่าฉันจะตายก็ตาม”

หลงผูซ่าจ้องมองเยี่ยชิวอย่างว่างเปล่า นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาได้เห็นผู้ภักดีเช่นนี้ ในขณะนี้ เขาไม่มียามในใจอีกต่อไป นอกจากรู้สึกสะเทือนใจแล้ว เขายังสัมผัสได้

“แม้ว่าฉันไม่อยากให้คุณตกอยู่ในอันตราย แต่นี่ก็ยังเป็นวิธีที่อยู่ พ่อหนุ่ม ถ้าคุณตาย ฉันจะล้างแค้นคุณอย่างแน่นอน…”

ก่อนที่หลงผูซ่าจะพูดจบ ฉางเหม่ยก็แทรกไว้

“ผู้อาวุโส ข้าได้ยินใครบางคนจากหยินหยางบอกคุณว่าคุณมีสิ่งของนักบุญครึ่งหนึ่งอยู่ในมือใช่ไหม?”

หลงผูซ่าพยักหน้า “ใช่แล้ว”

“รีบเอามันออกไปให้ฉันดูหน่อยสิ ฉันยังมีรูปแบบการสร้างนักบุญอีกครึ่งหนึ่งอยู่ในมือด้วย” ฉางเหม่ยกล่าว

“จริงเหรอ?” หน้าของหลงผูซ่าเต็มไปด้วยความยินดี และเขาก็รีบหยิบแผ่นหินออกมาครึ่งหนึ่ง

ฉางเหม่ยก็หยิบแผ่นหินออกมาครึ่งหนึ่งเช่นกัน ในตอนนั้น ทันทีที่ทั้งสองเข้ามาใกล้กัน พวกเขาก็รวมเป็นหนึ่งเดียวเหมือนแม่เหล็กหนึ่งเดียว