วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1470

"ตกลง!"

เยี่ยชิวไม่รอให้นางฟ้าไป๋ฮวาพูดจบก็พูดแทรกขึ้นมาทันที

ตอนนี้ไม่ว่านางฟ้าไป๋ฮวาขออะไร เขาไม่มีทางปฏิเสธอย่างแน่นอน

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวอย่างอ่อนล้า "ฉันยังไม่ทันพูดเลย คุณตอบตกลงแล้วเหรอ?"

"ไม่ว่าเรื่องอะไรผมก็ยอม" เยี่ยชิวกอดนางฟ้าไป๋ฮวาแน่น

นางฟ้าไป๋ฮวายิ้มและกล่าวว่า "เยี่ยชิว คุณ.....จูบฉันหน่อยได้ไหม?"

เมื่อพูดจบ นางฟ้าไป๋ฮวาก็หลับตาลงด้วยความเขินอายและไม่กล้ามองหน้าเยี่ยชิวอีกเลย

เยี่ยชิวก้มลงจูบริมฝีปากของนางฟ้าไป๋ฮวาอย่างไม่ลังเล

ขณะที่เขาจูบลงไปก็สัมผัสรับรู้ได้ถึงความเย็นยะเยือกที่ริมฝีปากของเธอ แต่วินาทีต่อมาก็สัมผัสได้ถึงความร้อนระอุราวกับดวงไฟที่ลุกโชน

ความรู้สึกนี้เหมือนกับน้ำแข็งยังไงยังงั้น......

ไฟ

โชคดีที่ร่างกายของเยี่ยชิวพิเศษ ไม่เช่นนั้นละก็ เขาอาจแข็งไปตอนแรกและสุดท้ายก็เหมือนถูกแผดเผา

นางฟ้าไป๋ฮวาพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีในการตอบสนองต่อเยี่ยชิว

ทั้งสองจูบกอดกันอย่างดูดดื่ม

ทันใดนั้นเอง เยี่ยชิวก็รับรู้ได้ว่าลมหายใจของนางฟ้าไป๋ฮวาเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

มือขวาของเขารีบสัมผัสไปที่ชีพจรของนางฟ้าไป๋ฮวาอย่างรวดเร็วและก็พบว่ามีพลังงานบางอย่างปรากฏขึ้นภายใต้เส้นชีพจรของเธอ

เกิดอะไรขึ้น?

แสงสายัณห์ของตะวันรอน?

หรือว่าเพราะเธอถูกเขาจูบก็เลยทำให้อาการดีขึ้น?

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

นางฟ้าไป๋ฮวาเองก็รับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงไปของร่างกาย เธอยกมือทั้งสองข้างมาคล้องคอเยี่ยชิวไว้และไม่ยอมปล่อยให้เยี่ยชิวไปไหนพร้อมกับจูบเขาอย่างดุเดือด

เยี่ยชิวพยายามตอบสนองความต้องการของเยี่ยชิวก็คอยเฝ้าสังเกตความเปลี่ยนไปของร่างกายเธอ เขาพบว่าร่างกายของเธอค่อยๆ ดีขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ

เมื่อจูบกันอย่างดุเดือดจนแทบหายใจไม่ทัน เยี่ยชิวก็ผละตัวออกจากนางฟ้าไป๋ฮวา

และขณะนี้เอง นางฟ้าไป๋ฮวาก็ลุกขึ้นนั่ง ทว่าแขนทั้งสองข้างของเธอยังคงคล้องคอเยี่ยชิวไว้พร้อมกับจับจ้องเยี่ยชิวอย่างลึกซึ้ง

"คุณชอบฉันไหม?" นางฟ้าไป๋ฮวาถาม

"ชอบ" เยี่ยชิวรู้สึกดีต่อนางฟ้าไป๋ฮวา แต่อันที่จริงที่เยี่ยชิวพูดไปว่าชอบเธอในตอนนี้ก็เป็นเพราะว่าอาการที่ย่ำแย่ของเธอ เขากลัวว่าหากเขาพูดไปว่าไม่ชอบอาจทำให้เธอเสียใจได้ และอาการที่เพิ่งจะกลับมาดีขึ้นจะยิ่งแย่ลงกว่าเดิม

เมื่อเธอได้ยินคำตอบของเยี่ยชิวก็ยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมกับกล่าวออกไป "งั้นคุณสัญญาอะไรกับฉันอีกเรื่องหนึ่งได้ไหม?"

"แน่นอน" เยี่ยชิวตอบอย่างไม่ลังเลใจ

นางฟ้าไป๋ฮวาทำหน้าเขินอายและจากนั้นก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเยี่ยชิวลงไปนอนกับพื้น

"คุณทำอะไร?" เยี่ยชิวตกใจ

นางฟ้าไป๋ฮวาโถมตัวไปบนตัวของเขาพร้อมกับกล่าว "ก่อนที่ฉันจะตาย ฉันอยากฝากตัวเองไว้กับคุณ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็จะไม่รู้สึกเสียใจอะไรอีกแล้ว"

เอ่อ.....

มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ?

อีกอย่าง ร่างกายของนางฟ้าไป๋ฮวาก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไรนัก เธอจะทนรับกับความรุนแรงดังฝนฟ้ากระหน่ำเช่นนี้ได้เหรอ?

แถมสภาพแวดล้อมของที่นี่ก็......

เยี่ยชิวยังไม่ทันพูดอะไรก็พบว่าเธอกำลังร้องไห้ฟูมฟาย

"คุณเป็นอะไร?" เยี่ยชิวรีบถาม

"ตอนนี้ฉันดูน่ารังเกียจมากเลยใช่ไหม?" นางฟ้าไป๋ฮวาถาม

"ไม่ คุณสวยงามมาก"

"แล้วทำไมคุณถึงดูรังเกียจฉันขนาดนี้?"

เยี่ยชิวแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ผมรังเกียจคุณตั้งแต่เมื่อไร?"

"เพราะคุณรังเกียจฉัน ไม่งั้นคุณถึงยังไม่ตอบสนองอะไรเลย ในเมื่อฉันออกจะริเริ่มแสดงออกมากขนาดนี้แล้ว?"

อาจเป็นเพราะเธอรู้ว่าตัวเองกำลังจะตาย ฉะนั้นจึงทำให้เธอมีความกล้ามากขึ้นกว่าเดิมมากและไม่คิดจะปกปิดความต้องการของตัวเองอีก

เยี่ยชิวรีบตอบ "คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมแค่รู้สึกว่าเรื่องนี้เราไม่ต้องรีบร้อนก็ได้ รอให้ร่างกายคุณดีขึ้นแล้วเราค่อย......"

"ร่างกายฉันดีกว่านี้ไม่ได้แล้ว เยี่ยชิว สัญญากับฉัน อย่าปล่อยให้ฉันต้องรู้สึกเสียใจอะไรอีกได้ไหม?"

"ผมจะบอกวิธีทำงานของชีพจรกับคุณไป จากนั้นคุณก็ทำตามที่ผมบอก"

เยี่ยชิวพูดจบก็บอกทักษะเทคนิคลับการทำงานของชีพจรกับเธอ หลังจากนั้นทั้งสองก็ฝึกฝนกันอย่างดุเดือด

เวลาผ่านไป

สำหรับรายละเอียดนั้น......

เพื่อประหยัดคำที่ถูกจำกัดไว้ กรุณาคิดจินตนาการด้วยตัวเอง

(มันคงไม่ยากไปสำหรับพวกคุณใช่ไหม?)

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน

เรื่องราวทั้งหมดก็จบลง

นางฟ้าไป๋ฮวาเหน็ดเหนื่อยอย่างมาก เธอนอนลงบนตัวเยี่ยชิวพร้อมกับเหนื่อยหอบ

เยี่ยชิวรีบตรวจชีพจรของเธอก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าพิษในร่างกายของเธอหายไปอย่างน่าประหลาดใจ

"ได้ผลจริงด้วย?"

เยี่ยชิวกล่าวด้วยความตื่นเต้นดีใจ "นางฟ้าไป๋ฮวา พิษไฟที่อยู่ในร่างกายของคุณหายไปหมดแล้ว คุณหายดีแล้ว"

"จริงเหรอ?" นางฟ้าไป๋ฮวารีบตรวจดูและพบว่าเป็นจริงตามที่เขาบอก ตอนนี้เธอหายดีเป็นปกติแล้ว

"แบบนี้ก็สามารถกำจัดพิษได้จริงเหรอเนี่ย?"

นางฟ้าไป๋ฮวารู้สึกเหลือเชื่อพร้อมกับกล่าวออกไปอย่างเขินอาย "ถ้ารู้ว่าทำแบบนี้แล้วสามารภกำจัดพิษได้ แบบนี้ฉันจะเดินทางมาไกลแบบนี้ทำไมกัน? เยี่ยชิว ขอบคุณมากนะ"

เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม "แค่คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวต่ออีกว่า "ถ้าฉันตาย คุณจะรู้สึกเสียใจไหม?"

"เสียใจสิ" เยี่ยชิวกล่าว

"คนเจ้าชู้" นางฟ้าไป๋ฮวาด่าทอออกไปและจากนั้นก็กอดเยี่ยชิวไว้และกล่าวด้วยสีหน้ามีความสุข "แต่ฉันชอบเหลือเกิน"

จะพูดไปก็แปลกที่สถานที่แห่งนี้หนาวเย็นมาก ทว่าหลังจากที่ทั้งสองผ่านเรื่องราวสงครามแห่งความสุขด้วยกันก็พบว่าที่นี่ไม่ได้หนาวเหน็บอะไรขนาดนั้นแล้ว ซึ่งก็สามารภยืนยันคำกล่าวที่ว่า ชีวิตเราควรต้องออกกำลัง!

"เยี่ยชิว ฉัน......"

นางฟ้าไป๋ฮวาเพิ่งจะอ้าปากก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป "แย่แล้ว......"