วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1472

“เย่ว์เอ้อร์ รอฉันแปปนึงนะ”

เยี่ยชิวพูดจบก็เดินตรงไปที่ดอกชื่อหลิงกู่

“คุณจะทำอะไร?”นางฟ้าไป๋ฮวาคว้ามือขอเยี่ยชิวไว้ พร้อมกับพูดว่า：“คุณจะเด็ดดอกชื่อหลิงกู่หรอ?”

“ใช่”เยี่ยชิวพยักหน้า

“มันมีพิษร้ายนะ” นางฟ้าไป๋ฮวากล่าว

“ฉันรู้” เยี่ยชิวไม่กลัวอะไรทั้งนั้น แม้ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาจะเป็นดอกชื่อหลิงกู่ก็ตาม เขาก็ไม่กลัว

เขาคิดว่า ในเมื่อดอกชื่อหลิงกู่สามารถวางยาพิษแก่บาทหลวงขั้นหยวนอิงได้นั้น เขาจะพลาดมันไปได้อย่างไร?

“ระวังนะ”นางฟ้าไป่ฮวาพูดขึ้นอย่างคงกังวล

“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เป็นไรหรอก” หลังจากที่เยี่ยชิวจบ เขาก็เดินไปหาซื่อหลิงกู่และในมือของเขาก็ถือกิ่งไม้ไว้

วินาทีต่อมา เยี่ยชิวพบว่ามือขวาของเขาเปลี่ยนเป็นสีม่วงเข้ม ซึ่งเป็นสัญญาณของพิษ

“พิษมันรุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?”

สีของเยี่ยชิวเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เพียงครู่หนึ่ง มือขวาของเขาก็กลับมาเป็นปกติ

เยี่ยชิวถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดึงดอกซื่อหลิงกู่ทั้งหมดออกมาแล้วใส่ลงในถุงเฉียงคุน

“คนของนิกายหยินหยาง คุณควรอยู่ห่างจากฉัน ไม่งั้นฉันจะวางยาพิษคุณจนตาย”

เยี่ยชิวคิดกับตัวเอง

นางฟ้าไป่ฮวาเห็นว่าเยี่ยชิวไม่ถูกพิษของดอกซื่อหลินกู่ ความกังวลของเธอหายไปและมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ

“ว่าแต่ แล้วลู่หลัวกับนักบวชลัทธิเต๋าคนนั้นอยู่ที่ไหนล่ะ ทำไมฉันไม่เห็นพวกเขาเลยล่ะ?” นางฟ้าไป๋ฮวาถามเกี่ยวกับลู่หลัวและอมตะชางเหม่ย

“ฉันก็ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน?” เยี่ยชิวพูดตัดจบอย่างสั้นๆ

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ นางฟ้าไป๋ฮวาก็พูดด้วยความประหลาดใจว่า：“ฉันไม่คิดว่าที่นี้จะเป็นสุสานของนักบุญจริงๆ”

“ฉันเคยได้ยินท่านอาจารย์พูดว่าสุสานของนักบุญนั้นอันตรายมาก”

“เยี่ยชิว เราต้องตามหาลู่หลัวและนักบวชลัทธิเต๋าโดยเร็วนะ ก่อนที่จะเกิดเหตุอันตรายขึ้น”

เยี่ยชิวตอบกลับว่า：“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน เรารีบออกจากที่นี้กันเถอะ จะได้ออกตามหาลู่หลัวกับอมตะชางเหม่ย”

พูดจบเยี่ยชิวก็จับมือกันและเดินไปข้างหน้า

ในขณะที่เดิน

ทันใดนั้น ภาพตรงหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไป อยู่ๆมีหุบเขาปรากฏขึ้น

เยี่ยชิวและนางฟ้าไป๋ฮวาหยุดที่หน้าหุบเขา เมื่อพวกเขามองขึ้นไป พวกเขาเห็นธารน้ำแข็งสูงตระหง่านทั้งสองด้านของหุบเขา ทอดยาวอย่างไม่มีที่สิ้นสุดราวกับดาบวิเศษ ตรงขึ้นไปบนท้องฟ้า

ส่วนด้านในของหุบเขานั้นเต็มไปด้วยชั้นหมอกสีดำราวกับว่าเป็นหมึกหนาที่ไม่สามารถละลายได้ ทำให้เกิดบรรยากาศที่น่าขนลุกและแปลกประหลาด

“หมอกดำนี้มีพิษไม่ใช่?” นางฟ้าไป่ฮวากล่าวขึ้น

“พวกมันไม่มีพิษ” เยี่ยชิวตอบกลับอย่างมั่นใจ เขาเป็นปราชญ์ทางการแพทย์และเชี่ยวชาญด้านเภสัชวิทยา นอกจากนี้ ร่างกายของเขาคงกระพันต่อพิษทุกชนิด หากหมอกดำเป็นพิษ เขาจะสังเกตเห็นมันทันที

หลังจากนั้นทันทีเยี่ยชิวก็ลืมตาขึ้น

ทันใดนั้น เขาก็ค้นพบว่าหมอกสีดำในหุบเขานั้นสร้างขึ้นจากพลังแห่งความตาย

“ทำไมมีพลังแห่งความตายมากมายขนาดนี้?”

เยี่ยชิวตกตะลึง เห็นว่ามีคนจำนวนมากเสียชีวิตในหุบเขานี้

เยี่ยชิวยังต้องการเห็นสิ่งที่อยู่ภายในหุบเขา แต่เขาไม่คาดคิดว่าพลังแห่งความตายจะแข็งแกร่งมากจน ดวงตาสวรรค์ของเขาก็ไม่สามารถมองทะลุผ่านได้

“มีอะไรผิดปกติหรอ?” นางฟ้าไป่ฮวาถามขึ้นเมื่อเห็นว่าการแสดงออกของเยี่ยชิวที่ผิดปกติไป

“หุบเขาแห่งนี้อันตรายมาก ดูเหมือนว่าเราจะต้องอ้อมแล้วล่ะ” เยี่ยชิวไม่ต้องการเสี่ยง ท้ายที่สุด นี่คือสุสานของนักบุญ พลังยุทธ์ของพวกเขาอ่อนแอเกินไป และพวกเขาอาจจะต้องตายที่นี้ก็เป็นได้ หากพวกเขาระวังไม่มากพอ

นางฟ้าไป๋ฮวตระหนักได้ว่าหุบเขาแห่งนี้คือที่ไหน และเนื่องจากเธอมอบทั้งร่างกายและจิตใจให้กับเยี่ยชิวแล้ว เธอจึงฟังทุกอย่างที่เยี่ยชิวพูด และเธอก็พูดว่า ：“ได้ ฉันเชื่อคุณ”

ทั้งสองจับมือกันกำลังจะหันหลังกลับ ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องดังมาจากหุบเขา：“อ้าาาาา...”

ทันใดนั้น เยี่ยชิวและนางฟ้าไป๋ฮวาก็หยุดเท้าลงและทั้งคู่มองเข้าไปในหุบเขา

“ดูเหมือนว่าฉันจะได้ยินเสียงของนักบวชลัทธิเต๋าที่มากับคุณนะเมื่อกี้ ฉันได้ยินถูกหรือเปล่า?” นางฟ้าไป๋ฮวาพูดขึ้น

“คุณได้ยินถูกต้องแล้วล่ะ มันเป็นเสียงของตาเฒ่านั้น” ในขณะที่เยี่ยชิวพูดอยู่นั้น ใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมเป็นอย่างมาก

“ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับคนเหล่านี้ตอนนี้หรอก เรารีบไปกันเถอะ”

“เราต้องรีบหาตาเฒ่านั้นให้เร็วที่สุด”

เยี่ยชิวและนางฟ้าไป๋ฮวายังคงเดินหน้าต่อไป ระหว่างทาง พวกเขาพบโครงกระดูกหลายพัน

สถานที่แห่งนี้ดูไม่เหมือนหุบเขาลึก แต่เหมือนกองคนตายมากกว่า

ยิ่งไปกว่านั้น โครงกระดูกเหล่านี้ยังเป็นสีดำสนิทและเสียชีวิตด้วยพิษ

ขณะที่พวกเขาเดินไปข้างหน้า พวกเขายังคงเหยียบโครงกระดูกใต้ฝ่าเท้าของพวกเขาและเสียงก็ดัง “ปึด ปับ”ไปเรื่อยๆ

“จื้อ จือ——”

ทันใดนั้น เสียงแผ่วเบาก็เข้ามาในหูของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวหยุดทันทีและมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง

เขามองไปรอบๆและพรางพูดขึ้นว่า：“ฉันเหมือนจะได้ยินอะไรบางอย่าง เยว์เอ๋อร์ คุณได้ยินไหม?”

นางฟ้าไป่ฮวาถามอย่างกังวล：“เสียงอะไรหรอ?”

“มันฟังดูเหมือนเสียงร้องของหนู” เยี่ยชิวกล่าว

“เป็นไปไม่ได้” นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวต่อว่า： “สถานที่แห่งนี้หนาวมากขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงหนูหรอก แม้แต่พวกสัตว์วิเศษๆ ก็ไม่สามารถอยู่รอดได้หรอก คุณได้ยินผิดหรือเปล่า?”

“บางทีฉันอาจจะกังวลเกินไป!” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็ก้าวเดินต่อไปและกำลังจะก้าวไปข้างหน้า

“จื้อจือ——”

เสียงแปลกๆ ดังเข้าหูของเยี่ยชิวอีกครั้ง

“เฮ้ ฉันว่าน่าจะเป็นเสียงของหนูนะ” ครั้งนี้นางฟ้าไป๋ฮวาก็ได้ยินเสียง ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

และหลังจากนั้นดวงตาของเยี่ยชิวก็มองลงไปที่เท้าของเขา ในเวลานี้ มีกะโหลกศีรษะเหยียบอยู่บนฝ่าเท้าของเขา

ตอนนี้เขาได้ยินชัดเจนแล้วว่าเสียงมาจากหัวนี้

อะไรอยู่ในนั้น?

เยี่ยชิวกำลังจะลืมตาขึ้น แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นสิ่งมีขนเล็กๆ คลานออกมาจากรูตาในกะโหลกศีรษะของเขา...