วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1483

หลังจากที่อมตะชางเหม่ยเดินไปแล้ว เยี่ยชิวก็หยิบปากกาและกระดาษออกมา เขียนลงไปสองประโยค ใส่เข้าไปในกล่องไม้ แล้วก้าวไปข้างหน้า

นางฟ้าไป๋ฮวาถามลู่หลัวว่า: "ธนูสังหารเทพแทงเข้าไประหว่างคิ้วของคุณ ไม่ก่อผลเสียอะไรกับคุณใช่ไหม"

ลู่หลัวส่ายหัว: "ไม่มีนะ ฉันรู้สึกเหมือนปกติเลย"

"งั้นก็ดีแล้ว" นางฟ้าไป๋ฮวาเตือน: "ก่อนที่พลังยุทธ์ของเธอยังไม่ถึงขั้นทงเสิน ทางที่ดีที่สุดคืออย่าให้คนอื่นรู้ว่าคุณมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์อยู่ในมือ เพื่อไม่ให้คนอื่นออิจฉา"

“ใช่” ลั่วลั่วพยักหน้า

ในไม่ช้า ตัวอักษรขนาดใหญ่ที่แวววาวอีกสามตัวก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหน้า

“มรดกที่สี่!”

อมตะชางเหม่ยกำลังเดินอยู่ข้างหน้า เมื่อเขาเห็นตัวละครใหญ่ทั้งสามตัว เขาก็รีบวิ่งไปราวกับสายฟ้า

เหมือนกับก่อนหน้านี้ มีกล่องไม้วางอยู่ใต้ตัวอักษรเรืองแสงขนาดใหญ่ทั้งสามตัว

“สมบัติชิ้นนี้เป็นของฉัน”

หลังจากที่อมตะชางเหม่ยพูดจบ เขาก็เอื้อมมือไปเปิดกล่องไม้ จู่ๆ แสงสีขาวก็พุ่งออกมาจากด้านบนของกล่องโดยไม่คาดคิด

"ปัง!"

อมตะชางเหม่ยถูกกระแทกออกไป หลังของเขากระแทกกับกำแพงหิน ทำให้กระดูกหักไปสองชิ้นในทันที จากนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้นอย่างแรง

“โอ๊ย เจ็บ” อมตะชางเหม่ย กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

เยี่ยชิวเดินไปช่วยอมตะชางเหม่ยลุกขึ้น และถามว่า "ไม่ถึงตายใช่ไหม?"

ทันทีที่เขาพูดเช่นนี้ออกมา เขาก็พบกับสายตาที่โกรธเกรี้ยวจากอมตะชางเหม่ย: "ไอ้สารเลว แกหมายความว่าอย่างไร แกหวังว่าฉันจะตายจริงๆงั้นเหรอ?"

“ไม่ใช่สิ ฉันเป็นห่วงคุณ” เยี่ยชิวกล่าว

“มีใครที่ไหนเขาเป็นหว่งกันแบบนี้?” อมตะชางเหม่ยกล่าว “กระดูกที่หลังของฉันหัก แกรีบช่วยฉันรักษาเร็ว”

เยี่ยชิว ใช้หัตถ์เติมสวรรค์ทันทีเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของอมตะชางเหม่ยอย่างรวดเร็ว

จากนั้นอมตะชางเหม่ยก็เดินไปที่กล่องไม้อีกครั้ง

คราวนี้อมตะชางเหม่ยระมัดระวังมากขึ้น เขาปลดปล่อยชี่แท้ เพื่อปกป้องร่างกายทั้งหมดของเขา จากนั้นค่อย ๆ เปิดกล่องไม้ด้วยมือทั้งสองข้าง

แต่แล้ว ทันทีที่มือของเขาสัมผัสกับกล่องไม้ แสงสีขาวก็ปรากฏขึ้นบนกล่องอีกครั้ง

"ปัง!"

อมตะชางเหม่ยถูกกระแทกออกไปอีกครั้ง โชคดีที่ครั้งนี้เขาได้เตรียมตัวมาอย่างดีและไม่ได้รับบาดเจ็บ

“ผู้เฒ่า ต้องการให้ฉันช่วยไหม” เยี่ยชิวถาม

"ไม่จำเป็น! แค่กล่องไม้อันเดียวไม่สามารถทำไรฉันได้" หลังจากที่อมตะชางเหม่ยพูดจบ เขาก็เหยียดแขนออก และดาบกลั่นอสูรที่พันรอบแขนของเขาก็ปรากฏขึ้นบนมือของเขาทันที

"ฟู่!"

อมตะชางเหม่ยฟันลงไปที่กล่องไม้

โดยไม่คาดคิด กล่องไม้ถูกฟันไปหนึ่งครั้งกลับไม่ได้รับความเสียหายเลยสักนิด ดูแข็งแกร่งมาก

“เคบมีผู้อาวุโสท่านหนึ่งพูดกับฉันว่า ถ้าดาบเล่มหนึ่งไม่ไหวก็ใช้ดาบสองเล่ม”

อมตะชางเหม่ย โจมตีกล่องไม้ด้วยดาบสองเล่มติดต่อกัน แต่กล่องไม้ก็ยังคงไม่ได้รับความเสียหายใดๆ

“และก็มีผู้อาวุโสอีกคนดคยพูดกับฉันว่า ถ้าดาบสองเล่มไม่ได้ผลก็ฟันมันไปเรื่อยๆ”

อมตะชางเหม่ย ระเบิด และฟันดาบไปร้อยกว่าครั้งในทีเดียว

ฟันไปทุกมุม

ใบดาบชนกับกล่องไม้ ทำให้เกิดประกายไฟปรากฏขึ้น แต่ไม่ว่าอมตะชางเหม่ยจะทำอะไร กล่องไม้ก็ยังไม่ได้รับความเสียหาย

“เชี้ยเอ๋ย ทำไมถึงได้แข็งขนาดนี้”

อมตะชางเหม่ย ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทิ้งดาบกลั่นอสูรออกไป จากนั้นจึงเอายันต์อัคนีสองสามอันออกมา

“แกทำจากไม้ ฉันไม่เชื่อว่ายันต์อัคนีจะไม่สามารถทำแกเสียหายได้”

ฟู่!

ยันต์อัคนีตกลงบนกล่องไม้และถูกเผาเป็นไฟลุกขึ้น

“ผู้เฒ่า คุณไม่กลัวหรือว่าสมบัติในกล่องไม้จะถูกเผาโดยยันต์อัคนีด้วย?” เยี่ยชิวกล่าว

"อย่ากังวลไป ฉันรู้สัดส่วนดี" ทันทีที่อมตะชางเหม่ยพูดจบ เปลวไฟที่ลุกไหม้ก็ดับลงทันที

“ลองดู คุณพูดสักชิวเลยนะ ถ้าไม่ได้ผลฉันจะโดนกระแทกออกไปอีกแน่”

“คุณถุฏกระแทกไปสองร้อยกว่าครั้งแล้ว ยังจะมาสนใจครั้งนี้อีกทำไม”

อมตะชางเหม่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งรู้สึกว่าคำพูดของเยี่ยชิวดูสมเหตุสมผล เขาจึงรีบลุกขึ้นทันทีเดินไปที่กล่องไม้แล้วยื่นมือออกไป

คราวนี้แสงสีขาวไม่ปรากฏขึ้นอีก

อมตะชางเหม่ยเปิดกล่องไม้อย่างราบรื่น

“หม้อเฉียนคุนเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์จริงๆ มันช่างทรงพลังจริงๆ” อมตะชางเหม่ยยิ้มแย้มแจ่มใสและมองเข้าไปในกล่องไม้ ทันใดนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไป

“ในกล่องมีสมบัติอะไรเหรอ?” เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยรู้สึกตัวและด่าด้วยความโกรธ: "เชี้ยอะไรเนี่ย"

เยี่ยชิวและอีกสามคนสบตากัน สับสนเล็กน้อย กล่องถูกเปิดออกแล้ว ทำไมอมตะชางเหม่ยถึงได้โกรธขนาดนี้?

ในขณะนั้น ทั้งสามคนก็ก้าวไปข้างหน้าและมองเข้าไปในกล่องไม้

วินาทีต่อมา การแสดงออกของทั้งสามคนก็เริ่มแปลก

"อิฐ?"

เยี่ยชิว ดูประหลาดใจ

ภายในกล่องไม้มีอิฐหินสี่เหลี่ยมยาวประมาณ 20 เซนติเมตร กว้าง 10 เซนติเมตร ทั้งมืดทึบและดูธรรมดามากๆ

“ฉันถูกกระแทกออกไปตั้งหลายครั้ง และในที่สุดก็เปิดกล่องไม้ออกมาได้ คิดว่าจะมีสมบัติบางอย่างอยู่ข้างใน แต่ใครจะรู้ว่าจริงๆ แล้วคืออิฐก้อนนึง เชี้ยอะไรเนี่ย ”

อมตะชางเหม่ยหยิบอิฐออกจากกล่องไม้ด้วยความโกรธ ไม่มีน้ำหนักเลย ดูเบาและเกือบจะเหมือนกับอิฐสีแดงที่ใช้สร้างบ้านทั่วไปยกเว้นแค่สี

“ผู้เฒ่า มีกระดาษคราฟท์แผ่นหนึ่งอยู่ที่ด้านล่างของกล่อง” เยี่ยชิวเตือน

อมตะชางเหม่ยหยิบกระดาษคราฟท์ออกมาที่มีคำเล็กๆ สองสามบรรทัดเขียนอยู่บนนั้น

“วัตถุนี้เป็นรูปสี่เหลี่ยม ขอบแหลมคม มืดและพร่างพราย เย็นและน่ากลัว เหมาะสำหรับกับการป้องกันทั้งระยะใกล้และไกล จุดเด่นของมันก็คือดูธรรมดา!”

“สิ่งนี้ก็ยังเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ชั้นยอด!”

"คุณ สมควรได้รับมัน!"