วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1485

มีคำระหว่างคิ้วของรูปปั้นหิสี่คำ "มรดกขั้นสูงสุด" นั้นเปล่งประกายและแวววาว

"ฉันว่าแล้ว ตราบใดที่เราข้ามผ่านค่ายกลนี้แล้ว ก็จะต้องได้รับสมบัติมหาศาล"

หลังจากที่อมตะชางเหม่ยพูดจบ เขาก็รีบวิ่งไปที่รูปปั้นหินอย่างรวดเร็ว โดยหวังว่าจะได้รับมรดกขั้นสูงสุด

แต่แล้ว ในขณะนั้นเอง รูปปั้นหินก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

หลังจากนั้นทันที สระน้ำทรงสี่เหลี่ยมก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นด้านหน้ารูปปั้นหิน

อมตะชางเหม่ยหยุดลงทันทีและมองเข้าไปในสระน้ำ

สระน้ำมีความยาวประมาณ 4 เมตร กว้าง 3 เมตร เต็มไปด้วยของเหลวสีเข้มราวกับหมึกหนา

"นี่คืออะไรกัน?"

ในขณะที่อมตะชางเหม่ยสับสน ทันใดนั้น ของเหลวสีดำในสระเริ่มกลิ้งเหมือนน้ำเดือด

ทันใดนั้นกลิ่นเลือดก็เล็ดลอดออกมาจากสระน้ำทำให้ผู้คนรู้สึกคลื่นไส้

"เลือดสด?"

อมตะชางเหม่ยตกตะลึงและเหลือบมองรูปปั้นหิน มือที่ชี้อยู่ของรูปปั้นหินบังเอิญชี้ไปที่สระเลือด

ไม่เพียงเท่านั้น คำว่า "มรดกขั้นสูงสุด" ก็ได้ออกมาจากรพหว่างคิ้วของรูปปั้นหินและลอยอยู่เหนือสระเลือด

"หรือว่าเลือดในสระนี้เป็นมรดกขั้นสูงสุดงั้นเหรอ?"

อมตะชางเหม่ยตะโกนบอกเยี่ยชิว: "ไอ้สารเลว แกรีบเข้ามาเร็ว"

ในเวลานี้เองเยี่ยชิวก็มาถึงด้านหลังของอมตะชางเหม่ย แล้ว

"ทำอะไร?" เยี่ยชิวถาม

"ในนี้เป็นเลือดมนุษย์หรือเปล่า" อมตะชางเหม่ยถาม

เยี่ยชิวจ้องไปที่สระเลือดแล้วพูดว่า "ดูเหมือนจะไม่ใช่เลือดมนุษย์"

"งั้นเป็นเลือดสัตว์เหรอ?" อมตะชางเหม่ยถามอีกครั้ง

"ตอนนี้ยังไม่แน่ใจ" เยี่ยชิวกล่าว

"ไม่สนละ มาลอกกัน" หลังอมตะชางเหม่ยพูดจบเขาก็กำลังจะกระโดดลงสระเลือด

โดยไม่คาดคิดว่า ทันทีที่เขาเดินไปหน้าสระเลือด ความกดดันที่น่าสะพรึงกลัวก็ปรากฏขึ้นอย่างมองไม่เห็น

บูม!

อมตะชางเหม่ยถูกกระแทกออกไปจนล้มลงอย่างน่าสมเพชร

เยี่ยชิว รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย จ้องมองไปที่สระเลือด และเปิดดวงตาสวรรค์ขึ้นอย่างเงียบ ๆ

วินาทีต่อมา เขาก็เห็นว่าเลือดทุกหยดในสระส่องแสงเจิดจ้ามาก เต็มไปด้วยออร่าราวกับเม็ดทองคำ และแทบจะสว่างจนทำให้เขาตาบอด

เยี่ยชิวรีบเก็บสายตากลับมา รู้สึกตกใจอย่างมาก

"นี่มันคือเลือดอะไรกัน ทำไมถคงเต็มไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้?"

เยี่ยชิว ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วก็มาถึงหน้าสระเลือด

"บูม!"

ทันใดนั้น ความกดดันอันทรงพลังก็ปรากฏขึ้นและโจมตีหาเขา

เยี่ยชิวใช้หม้อเฉียนคุนโดยตรง เพื่อใช้ป้องกันแรงกดดันนี้โดยไม่พูดอะไร

โดยไม่คาดคิดว่ามันจะไม่ได้ผลอะไรเลย

"บูม!"

เยี่ยชิว บินออกไปและล้มลงข้างๆอมตะชางเหม่ย

"ไอ้สารเลว นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันเเน่? ทำไมแกถึงถูกกระแทกออกมาด้วย?" อมตะชางเหม่ยถาม

"ไม่รู้" เยี่ยชิวรีบลุกขึ้นจากพื้นแล้วเดินไปที่สระเลือดอีกครั้ง

ครั้งนี้ก่อนที่เขาจะเข้าใกล้สระเลือด ก็มีเรื่องคาดไม่ถึงเกิดขึ้น

"ฟู่!"

รูปปั้นหินสั่นเล็กน้อยและความกดดันที่น่าสะพรึงกลัวก็แผ่กระจายไปทั่วทุกทิศทาง จากนั้น แสงสีขาวชิ้นหนึ่งก็ปกคลุมสระเลือดราวกับโล่ป้องกัน

"เจ้าของสุสานจะสื่อถึงอะไรกัน?"

"เขาทิ้งมรดกไว้เพื่ออให้รุ่นหลังๆได้มาครอบครองไม่ใช่?"

"ทำไมถึงได้ทำเช่นนี้"

อมตะชางเหม่ยโกรธเล็กน้อย เขาหยิบอิฐสีดำออกมา เต็มด้วยพลีงชี่แท้ แล้วโยนมันไปที่แสงสีขาว

"ปัง!"

ทำไม ได้แล้วก็ก้ามร้าวแล้วเหรอ?

เยี่ยชิว จะไม่เข้าใจความคิดของนางฟ้าไป๋ฮวาได้อย่างไร เขาเดินไปหานางฟ้าไป๋ฮวา อย่างเงียบ ๆ และกอดเอวของเธอไว้

นางฟ้าไป่ฮวาเป็นคนขี้อายและรีบผลักมือของเยี่ยชิวออกไป

"เพี้ยะ!"

เยี่ยชิวตบลงไปที่ด้านหลังเอวของนางฟ้าไป๋ฮวา ทันใดนั้นนางฟ้าไป๋ฮวาก็ตัวสั่นไปทั้งตัวและใบหน้าที่สวยงามของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

"เสียงอะไรกัน?"

อมตะชางเหม่ยยืนอยู่ข้างหน้าของทั้งสอง เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวจากด้านหลัง เขาจึงหันกลับไปถาม

"ฉันตบยุงหน่า” เยี่ยชิวพูด “มันใหญ่มาก"

นางฟ้าไป่ฮวาก้มศีรษะลงและคิดในใจว่า เขาหมายความว่าอะไรกันแน่?

ไม่ชอบอันใหญ่เหรอ?

ว่ากันว่าแบบใหญ่มันตั้งควรรภ์ง่ายไม่ใช่เหรอ?

อีกทั้งของพี่หว่านก็ใหญ่เหมือนกันนี้...

ในขณะที่นางฟ้าไป๋ฮวาคิดไปเรื่อยอยู่ มือของเยี่ยชิวก็บีบด้านล่างเอวของเธอไปทั่วอีกครั้ง นางฟ้าไป๋ฮวาหัวตกใจมากจนเธอรีบจับมือของเยี่ยชิวไว้ มองเขาด้วยสายตาวิงวอน และบอกเขาว่าอย่าทำเช่นนี้

เยี่ยชิวใช้การส่งสัญญาณด้วยเสียงผ่านคำพูดไปที่ข้างหูของเธอ: "มันใหญ่และนุ่มมาก ฉันชอบ"

นางฟ้าไป๋ฮวาจะเคยได้ยินคำพูดที่ก้าวร้าวและตรงไปตรงมาแบบไหนมาก่อนได้ไง ชั่วครู่หนึ่ง เธอรู้สึกเพียงว่าร่างกายของเธออ่อนเเรงลงและหัวใจของเธอก็เต้นแรง หากตรงนี้ไม่มีคนนอก ครั้งนี้เธออาจจะปลดหล่อยตัวเองไปแล้ว

ผู้ชายคนนีช่างเจ้าเล่ห์สักจริงๆ!

เธอไม่รู้เลยว่าภายใต้การสอนของหลินจิงจื่อ เยี่ยชิวก็มีทฤษฎีเกี่ยวกับวิธีการพิชิตใจผู้หญิงของตัวเองแล้ว

ตัวอย่างเช่น สำหรับคนอิจฉาอย่างไป๋ปิง แค่ต้องเกลี้ยกล่อมเธอด้วยคำพูดหวาน ๆต่อเธอก็พอ สำหรับผู้หญิงที่มีความเป็นผู้ใหญ่อย่าง ฉินหว่าน แค่ต้องให้ความรู้สึกมั่นคงแก่เธอก็พอแล้ว สำหรับหลินจิงจื่อเพียงแค่ต้องมี ..

ทักษะพิเศษที่เกินกว่าทุกคนก็พอ

ฝีมือที่ยอดเยี่ยม!

สำหรับนางฟ้าไป๋ฮวา เธอดูเป็นคนที่จริงๆจังๆ แต่จริงๆ แล้วในใจเธอนั้นราวกับไฟ และคำพูดที่ตรงไปตรงมาและก้าวร้าวสามารถได้ใจเธอมากกว่า

ในขณะที่เยี่ยชิว และ นางฟ้าไป๋ฮวากำลังจุกจิกกันอยู่ เสียงกรีดร้องของ ลู่หลัวก็ดังขึ้น: "อ๊าก——"