วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1492

แววตาของหลินเทียนดูเยือกเย็นเคร่งขรึม

เดิมทีสำนักหยินและนิกายดาบชิงอวิ๋นก็ไม่ถูกกันอยู่แล้ว เมื่อบวกกับพวกเขาเหล่านี้เข้าไป คนที่เขาหวาดกลัวมากที่สุดก็คือ หยุนซี

หากหยุนซีเข้าร่วมกับพวกเขาเพื่อจัดการกับเขา เช่นนั้นเขาจะต้องตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน

"หยุนซี เจ้าเองก็คิดจะร่วมมือกับคนเหล่านั้นเพื่อจัดการข้าอย่างนั้นเหรอ?" หลินเทียนตะคอกใส่

หยุนซีชำเลืองมองกลุ่มอำนาจใหญ่ทั้งสามและกล่าว "มรดกเทพนักปราชญ์เป็นเรื่องของโชคชะตา ในเมื่อโชคไม่เข้าข้างข้า เช่นนั้นข้าก็จะไม่คาดหวังอะไรอีก"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินเทียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลินเชียนเชียนกล่าวอย่างเย็นชา "จะมัวเสแสร้งไปทำไมกัน ถ้าไม่อยากได้มรดกเทพนักปราชญ์แล้วจะเข้ามาในสุสานทำไมกัน?"

หลินเชียนเชียนเป็นนักปราชญ์หญิงของพื้นที่ฮุ่นตุ้น มักมีคนเอาเธอไปเปรียบเทียบกันกับหยุนซีและทุกคนต่างก็คิดว่าหยุนซีเก่งกว่าเธอมาก

และที่สำคัญก็คือ หยุนซียังมีรายชื่อลำดับที่สามในลำดับเทพสวรรค์อีกด้วย ทว่าหลินเชียนเชียนกลับไม่ติดอันดับเลยแม้แต่นิดเดียว

ฉะนั้น หลินเชียนเชียนจึงรู้สึกโกรธและเกลียดหยุนซีมาก

"เป็นเรื่องดีที่เขาไม่ร่วมมือด้วย หากเขาคิดจะร่วมมือกับเราละก็ ถึงตอนนั้นคงต้องแบ่งผลประโยชน์ต่างๆ ให้เธอไม่น้อย" ฮวงฝู่ฉีกล่าว

ทัวปาเหย่กล่าว "อย่ามัวเสียเวลาเลย รีบกำจัดหลินเทียนเถอะ"

จากนั้น ฮวงฝู่ฉี หลินเชียนเชียน ทัวปาเหย่และอันลั่วเฉินก็เดินไปข้างหน้าพร้อมกัน

สงครามครั้งใหญ่กำลังจะเริ่มขึ้น

หลินเทียนมองดูทั้งสี่คนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ก็ไม่ได้รู้สึกหวาดลัวแต่อย่างใด ทว่ากลับยกนิ้วขยับเพื่อเป็นการเชื้อเชิญและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "เข้ามารับความตายเสียเถอะคนชั่วทั้งหลาย!"

พวกเขาทั้งสี่ล้วนเป็นอัจฉริยะที่อายุน้อยกว่า เมื่อถูกยั่วยุต่อหน้าแบบนี้ก็ทำให้โกรธมากและลงมือทันที

"ฟรึ่บ!"

ร่างกายของทัวปาเหย่ปลดปล่อยแสงสีทองออกมาเสมือนกับเทพเจ้าองค์หนึ่งที่ดูทรงพลังและครอบงำไปทั่วพร้อมกับยกมือขึ้นเหวี่ยงไปที่หลินเทียนราวกับท้องฟ้ากำลังถล่มทลายลง

ฮวงฝู่ฉีคว้าหอกสงครามเหวี่ยงไปมาทำให้เกิดพลังที่น่าสะพรึงถูกปลดปล่อยออกมาเสมือนกับกระแสน้ำในแม่น้ำ

หลินเชียนเชียนหมุนตัวพร้อมกับมีเข็มวิเศษปล่อยออกมาโจมตีเข้าใส่หลินเทียนจากสองแขนอย่างต่อเนื่อง

ส่วนอันลั่วเฉินเองก็ปลดปล่อยพลังที่น่าสะพรึงกลัวในร่างกายออกมาพร้อมกับยกฝ่ามือขึ้นตบออกไปจนเกิดแสงสว่างเจิดจ้า

เมื่อทั้งสี่ลงมือพร้อมกันทำให้เหมือนกระบวนท่าแห่งความตาย

ไกลออกไป ผู้คนต่างเฝ้าดูอย่างไม่ละสายตา

อัจฉริยะทั้งสี่ลงมือพร้อมกันใครจะต้านทานได้?

ทว่าวินาทีต่อมาทุกคนก็ต่างตกตะลึง

จากนั้นก็เห็นหลินเทียนยื่นมือออกไปด้วยสีหน้าท่าทางนิ่งเฉยพร้อมกับมีน้ำเต้าขาวดำปรากฏขึ้นที่ฝ่ามือและโยนออกไป

"ควับ!"

น้ำเต้าขาวดำบินออกไปอยู่เหนือศีรษะของหลินเทียนและปลดปล่อยแสงสีขาวสว่างไสวออกมาคอยเป็นเกราะป้องกันให้หลินเทียน

"ฟรึ่บ ฟรึ่บ ฟรึ่บ........"

การโจมตีจากทั้งสี่ทิศทางล้วนถูกยับยั้งไว้ได้โดยแสงสีขาว หลินเทียนยืนเอามือไพล่หลังอยู่ข้างหลังของแสงสีขาวด้วยสีหน้ามีความสุข

"นั่นคืออาวุธเทพอย่างหนึ่ง!" ฮวงฝู่ฉีกล่าว

"อย่าว่าแต่เป็นอาวุธเทพเลย ต่อให้เป็นของวิเศษ ถึงยังไงวันนี้ก็ต้องกำจัดเขาให้ได้" ทัวปาเหย่พูดจบก็พุ่งเข้าไปใส่หลินเทียนเหมือนกับสิงโต

อีกสามคนก็พากันลงมือ

"ไม่ได้ต่อสู้จริงจังแบบนี้มานานแล้ว วันนี้ข้าจะเล่นสนุกกับพวกเจ้าหน่อยแล้วกัน"

หลินเทียนเก็บน้ำเต้าขาวดำทันทีพร้อมกับพุ่งออกไปรับมืออย่างรวดเร็ว

"ฟรึ่บ!"

การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด

เพียงชั่วพริบตา หลินเทียนและทั้งสี่ต่อสู้กันอย่างไม่หยุดยั้งและพลังที่น่าสะพรึงก็สั่นสะเทือนต้นไม้พันธุ์พืชนับพันนับหมื่น

พลังอำมหิตแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณจนพื้นดินเกิดรอยแตกแยกขนาดใหญ่จำนวนมากเหมือนใยแมงมุม

"ครื่น ครื่น ครื่น!"

หลินเทียนสู้กันทั้งสี่เพียงลำพังโดยไม่รู้สึกหวาดกลัวและไม่ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ทว่ากลับต่อสู้อย่างกล้าหาญราวกับเป็นเทพแห่งการต่อสู้คนหนึ่งยังไงยังงั้น

"ฟรึ่บ!"

หลินเทียนยกฝ่ามือรับหมัดของทัวปาเหย่จนทำให้ทัวปาเหย่กระเด็นลอยออกไป

"ศิษย์พื้นที่เทพฮวงกู่? ฮ่าๆ เหลวไหลสิ้นดี!"

หลินเทียนหัวเราะอย่างเยือกเย็นพร้อมกับยกหมัดข้างขวาขึ้นและปล่อยพลังชี่หยินหยางออกไปโจมตีใส่หอกสงครามของฮวงฝู่ฉี

"เมื่อข้าได้มรดกเทพนักปราชญ์มาครองเมื่อไรค่อยจัดการกับพวกเจ้าแล้วกัน"

หลินเทียนนึกได้ถึงตรงนี้ก็ริเริ่มโจมตีเข้าใส่อันลั่วเฉิน อันลั่วเฉินรีบหลบพร้อมกับปลดปล่อยแสงสีขาวออกมาจากฝ่ามือเสมือนกับเกราะป้องกันขนาดมหึมาที่ตกลงมาจากท้องฟ้า

หลินเทียนหลบและลอยผ่านงูเหลือมนีกสองตัวไปอย่างรวดเร็ว

"ดูมานานขนาดนี้แล้วก็ควรจะพอใจแล้วใช่ไหม!"

ฟรึ่บ!

แสงสีขาวที่ตกลงมาจากท้องฟ้าได้เข้าโจมตีใส่หนึ่งในงูเหลือมนรก

"โฮ่......"

งูเหลือมนรกโอดครวญและเปล่งเสียงร้องทุรนทุรายพร้อมกับเลื้อยไปหาอันลั่วเฉินอย่างเกรี้ยวกราด

และในขณะเดียวกัน งูเหลือมนรกอีกตัวที่ศีรษะมีแผลก็พุ่งเข้ามา

สถานการณ์เป็นไปอย่างโกลาหล

หลินเทียนใช้โอกาสนี้หนีออกไป ไม่นานเขาก็เห็นหุบเขาทั้งเก้าที่ทอดตัวยาวเหมือนกับมังกรขนาดใหญ่เก้าตัว ที่ทอดตัวยาวหลายพันเมตร

กลางหุบเขาทั้งเก้ามีภูเขาสีม่วงสูงประมาณหนึ่งพันเมตร

ดวงตาอันแหลมคมของหลินเทียนมองเห็นสัตว์ร้ายเฝ้าสุสานสองตัวพร้อมกัน

"โฮ่!"

หลินเทียนมาถึงหน้าสัตว์ร้ายเฝ้าสุสานอย่างรวดเร็วและพบถ้ำแห่งหนึ่งพร้อมกับเดินก้าวเข้าไปในนั้นทันที

ทันทีที่เขาเข้าไปในถ้ำ เขาเห็นตัวอักษรขนาดใหญ่ที่อยู่ไกลออกไปเปล่งประกายอยู่ตรงหน้าเขา

"มรดกที่สาม!"

หลินเทียนหันไปเห็นกล่องไม้กล่องหนึ่ง

"มรดกเทพนักปราชญ์!"

หลินเทียนรู้สึกมีความสุขและก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดกล่องไม้ ในนั้นมีกระดาษแผ่นหนึ่งพร้อมกับเขียนอะไรบางอย่างไว้บนนั้น

"หากต้องการฝึกฝนทักษะเทพ จำเป็นต้องทำการตัดตอนก่อน!"