วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1518

หลังจากที่ปรมาจารย์จากสามดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้ตายลงด้วยน้ำมือของฉินเจี้ยนเซียนทีละคน

เลือดสาดเป้นฝนกลางอากาศ

น่าเศร้าอย่างยิ่ง

ฉินเจี้ยนเซียนยื่นมือขวาออกมาและทำลายเข็มแห่งเทพสังหารทิ้งด้วยน้ำมือของเขา จากนั้นเขาก็เก็บเข้าไปในวงแหวน

"ศิษย์น้อง นายยังคงเก่งเหมือนเดิมเลย!"จิ่วเจี้ยนเซียนพูดด้วยหน้าตาชมเชย

"ไม่ใช่ว่าฉันเก่ง แต่มันเก่งต่างหาก"ฉินเจี้ยนเซียนโบกสบัดแส้ตีเทวดาในมือ

สีหน้าของจิ่วเจี้ยนเซียนงุนงง"แส้อันนี้คือ......"

"ไอ้เด็กนั้นเป็นคนให้ฉันยืม"ฉินเจี้ยนเซียนชี้ไปทางเยี่ยชิว จากนั้นสายตาก็จ้องมองดูแส้ตีเทวดา พลิกไปพลิกมาดูและพูดว่า"แปลกประหลาด ไม้แส้อันนี้ดูธรรมดา แต่พลังยุทธ์กลับเยอะจนน่าตกใจ"

"หรือว่าเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์?"จิ่วเจี้ยนเซียนถาม

"ไม่เหมือนอาวุธศักดิ์สิทธิ์"ฉินเจี้ยนเซียนพูด"ก่อนหน้านี้ไอ่เด็กนั้นบอกกับฉันว่าแส้เส้นนี้สามาถฟาดคนที่มีระดับสูงกว่าได้ ตอนนั้นฉันยังไม่เชื่อรอตอนที่ได้ใช้ถึงรู้ว่าที่ไอ้เด็กนั้นพูดไม่ได้โกหก"

"เมื่อกี้ตอนที่ต่อสู้กัน ฉันฟาดแส้นี้ออกไปเฝิงเยี่ยนและหยางชางตงถูกตึงเอาไว้ ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงไม่ตายเร็วขนาดนี้"

"แส้เส้นนี้เป็นสมบัติล้ำค่าเลยสิ!"

ฉินเจี้ยนเซียนมีสัญชาตญาณที่แข็งแกร่ง เขากล้าเอาแส้เส้นนี้ต่อสู้กับนักบุญที่แข็งแกร่ง

จิ่วเจี้ยนเซียนยนยิ้มพูด"สมบัติล้ำต่าของไอ่เด็กนั้นก็ไม่น้อยนะเนี้ย ก่อนหน้านี้เขาให้ใบยาวิเศษกับฉันและให้ฉันยาอมฤตอีกหนึ่งเม็ดดังนั้นร่างกายฉันเลยฟื้นฟูเนื้อได้รวดเร็ว"

"เขามียาอมฤต?"ฉินเจี้ยนเซียนรู้สึกเหลือเชื่อถามว่า"ไอ่เด็กนั้นเป็นใครมาจากไหน?"

จิ่วเจี้ยนเซียนพูด"ฉันก็ไม่ทราบอย่างเจาะจง ได้ยินหยุนซีบอกว่าไอ่เด็กนั้นฆ่านักบุญไปแล้วหลายสำนักใหญ่"

"ก่อนหน้านี้ฉันยังสงสัย เขาเป็นเพียงขั้นแกนทองทำไมสามารถฆ่าพวกหลินเทียนได้?"

"ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว คงจะเป็นเพราะแส้เส้นนี้ช่วยชีวิตเขาไว้"

ฉินเจี้ยนเซียนมองเยี่ยชิวและพูดกับจิ่วเจี้ยนเซียนว่า"รุ่นพี่ ไอ่เด็กนั้นยังอายุน้อย ก็กล้าที่จะฆ่นักบุญสูงสุดของตงฮวง แสดงให้เห็นว่าเขากล้าหาญมาก คนมีพรสวรรค์แบบนี้ควรที่จะถูกรับเลือกให้เข้ามาอยู่ในนิกายดาบชิงอวิ๋นของพวกเรา"

จิ่วเจี้ยนเซียนพยักหน้า"ฉันก็กำลังคิดแบบนี้อยู่เหมือนกัน"

ต่อมาทั้งสองคนลงมาถึงพื้นโลก

"คืนให้นาย"

ฉินเจี้ยนเซียนโยนแส้ตีเทวดาให้เยี่ยชิวพูดว่า"ต้องขอบคุณนายที่ช่วยไว้ ไม่งั้นละก็เกรงว่าฉันและรุ่นพี่ยากที่จะชนะ"

"โปรดรับความขอบคุณของฉัน"

ฉินเจี้ยนเซียนพูดจบก็โค้งคำนับให้กับเยี่ยชิว

เยี่ยชิวพูดอย่างเกรงใจว่า"เรื่องเล็กน้อยๆเอง รุ่นพี่อย่าได้เกรงใจกันเลย"

"นายชื่ออะไร?"ฉินเจี้ยนเซียนถาม

เยี่ยชิวตอบว่า"ศิษย์น้องเยี่ยฉังเซิง"

"ฉังเซิง บอกฉันหน่อยว่านายเป็นคนจากสำนักไหน?"น้ำเสียงของฉินเจี้ยนเซียนมีความกระตือรือร้น

เยี่ยชิวพูด"พูดตามความจริงผมเป็นแค่ผู้ปลูกฝังสบายๆคนหนึ่ง ไม่มีสำนัก"

ฉินเจี้ยนเซียนถามต่อ"เอ่อใช่ แส้เส้นนั้นของนายได้มาจากไหน เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์หรอ?"

เยี่ยชิวตอบ"แส้เส้นนี้ฉันได้มาโดยบังเอิญ ไม่รู้ว่าเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ไหม"

พูดจบเยี่ยชิวก็เอแส้ตีเทวดาเก็บเข้าถุงเฉียนคุน

เยี่ยชิวเคารพฉินเจี้ยนเซียน"ขอบคุณผู้อาวุโสมากครับ"

ฉินเจี้ยนเซียนหันหลังและโบกมือ พิณโบราณที่แตกละเอียดบนพื้นก็ถูกดูดกลับมาในวงแหวน จากนั้นเขาก็พูดกับจิ่วเจี้ยนเซียนและหยุนซีว่า"รุ่นพี่ หยุนซี ฉันขอตัวไปก่อน พิณโบราณนี้เสียฉันต้องกลับไปซ่อมพิณ"

"โอเค"หยุนซีพยักหน้า

จิ่วเจี้ยนเซียนเตือน"ระหว่างทางระวังตัวด้วย"

ฉินเจี้ยนเซียนพยักหน้าและพูดกับเยี่ยชิวว่า"ฉังเซิง พวกเราคงต้องลาจากกัน นายก็ดูแลตัวเองดีๆด้วย"

พอสิ้นเสียง ร่างของฉินเจี้ยนเซียนก็หายวับไปทันทีต่อหน้าทุกคน

เขาพึ่งไปจิ่วเจี้ยนเซียนยนก็พูดว่า"พิณนั้นอยู่คู่กับศิษย์น้องมานับพันปี เขากับพิณโบราณนั้นเหมือนเป็นพี่น้องแท้ๆกัน วันนี้พิณโบราณเสียศิษย์น้องคงจะเสียใจมาก"

"หวังว่าศิษย์น้องจะซ่อมพิณโบราณนั้นให้เสร็จเร็วๆ"

จิ่วเจี้ยนเซียนพูดจบสายตาก็มองไปที่เยี่ยชิวใบหน้ายิ้มแย้มพูดว่า"ฉังเซิง นายอยากไปนิกายดาบชิงอวิ๋นกับฉันไหม ฉันสามารถทำให้นายเป็นนักบุญได้นะ"

เยี่ยชิวปฏิเสธอีกครั้ง"ขอบคุณผู้อาวุโสครับ แต่ผมรักอิสระมาโดยตลอด กลัวว่าจะไม่สามารถปฏิบัติตามกฏเกรณ์ของนิกายได้ ดังนั้นตอนนี้ยังไม่มีความคิดที่อยากจะเข้าร่วมนิกายครับ"

จิ่วเจี้ยนเซียนแนะนำว่า"ฉังเซิง ฉันรู้สึกว่านายไปนิกายดาบชิงอวิ๋นกับฉันเถอะ"

"รอบนี้นายฆ่าพวกฮวงฝู่ฉีไปทั้งหมด ถ้าเกิดว่าคนของสามดินแดนศักดิ์สิทธิ์โบราณ สำนักหยินหยางและสำนักปู่เทียนรู้เรื่อง พวกเขาตามไล่ล่านายแน่นอน"

"ถ้าหากนายเข้าร่วมนิกายดาบชิงอวิ๋น นิกายสามารถคุ้มกันนายได้ นิกายสำนักอื่นไม่กล้าที่จะทำอะไรนาย"

"อีกอย่างต่อให้นายไม่คิดเผื่อตัวเองนายก็ควรที่จะคิดเผื่อเพื่อนนาย"

"หรือว่านายอยากให้พวกเขาก็ถูกตามไล่ล่าไปกับนายตลอดทาง ใช้ชีวิตแบบหลบๆซ่อนๆหรอ?"

คำพูดของจิ่วเจี้ยนเซียนพูดถึงใจของอมตะชางเหม่ยมาก อมตะชางเหม่ยพูด"ฉันรู้สึกว่าผู้อาวุโสพูดถูก เจ้าเด็กเหลือขอนายอย่าได้ลังเลเลย พวกเราไปนิกายดาบชิงอวิ๋นตอนนี้เถอะ"

เยี่ยชิวไม่ต้องการจะเข้าร่วมนิกายดาบชิงอวิ๋น แต่ก็ไม่อยากให้นางฟ้าไป๋ฮวาและพวกเขาต้องค่อยใช้ชีวิตหลบซ่อนไปกับเขา เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดกับจิ่วเจี้ยนเซียนว่า"ผู้อาวุโส ผมขอพูดอะไรกับคุณหน่อยครับ?"