วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1534

เยี่ยชิวดินออกจากประตู เหลือบมองกลับไปที่ตึกว่างชุน แล้วมองไปที่โทเค็นที่กงซุนหยางให้เขา ในใยเต็มไปด้วยความสงสัย

“ไอ้เด็กเปรต ทําไมกงซุนหยางถึงใจดีกับนายจัง ยังให้โทเค็ที่นพกพาติดตัวให้นาย?”อมตะชางเหม่ยถาม

เยี่ยชิวส่ายหัว“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“ฉันรู้ว่าทำไม”หลินต้าเหนี่ยวกล่าวว่า“คุณกงซุนน่าจะเห็นว่าพี่ฉางเซิงนั้นไม่ธรรมดา สร้างตัวของตัสและเอง ก็เลยทำตัวกับพี่ฉางเซิงเเบบพิเศษ”

อมตะชางเหม่ยทําหน้าดูหวาดกลัว“ต้าเหนี่ยว นายหมายความว่า คุณกงซุนอยากเป็นคู่เกย์กับไอ้เด็กเปรต?”

ใบหน้าของหลินต้าเหนี่ยวเต็มไปด้วยความสงสัย“คู่เกย์คืออะไร”

อมตะชางเหม่ยอธิบายว่า“ก็คือ......”

“อย่าพูดไปเรื่อย”เยี่ยชิวจ้องอมตะชางเหม่ยไปที แล้วขมวดคิ้วพูดว่า ”ไอ้เเก่ ก่อนหน้านั้นที่อยู่ข้างใน เหมือนฉันไม่ได้พูดชื่อตนเองใช่ไหม?

อมตะชางเหม่ย“ไม่ได้พูด”

เยี่ยชิวถามว่า “แล้วพวกนายยังจําได้ไหม ก่อนที่พวกเราออกมา คุณกงซุนพูดอะไรไป?”

หลินต้าเหนี่ยวกล่าวว่า“คุณกงซุนบอกว่า นายน้อยเยี่ย นายน้อยหลิน ฉันยังมีเรื่องด่วนต้องจัดการดังนั้นฉันขอไม่เรียกพวกนายอยู่ต่อแล้ว”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“ถ้าฉันไม่เคยได้พูดชื่อของฉันออกมาต่อหน้าคุณกงซุน เเล้วเขารู้ได้ยังไงว่าฉันนามสกุลเยี่ย?”

อมตะชางเหม่ยก็สับสนเช่นกัน“ใช่สิ เขารู้ได้ไง?”

“หรือพวกนายรู้จักกัน?” หลินต้าเหนี่ยวถาม

เยี่ยชิวกล่าวว่า“วันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบกับเขา ”

หลินต้าเหนี่ยวก็สับสนเช่นกัน และพูดว่า “พี่ฉางเซิง ฉันช่วยนายลูบให้เรียบ”

“ก่อนอื่น นายไม่เคยรู้จักคุณกงซุน ไม่เคยเห็นเขามาก่อนใช่ไหม?”

เยี่ยชิวพยักหน้า“ ใช่”

“วันนี้เป็นครั้งแรกที่พวกนายได้พบกัน แล้วเขาให้โทเค็นที่พกติดตัวให้แก่นายใช่ไหม?”

เยี่ยชิวพยักหน้าอีกครั้ง“ ใช่”

หลินต้าเหนี่ยวกล่าวว่า“นี่ก็แปลกเเล้ว พวกนายเจอกันครั้งแรก เขาไม่เพียงแต่รู้ว่านายชื่ออะไร ยังให้โทเค็นที่พกติตัวนายอีก ดีกับนายมากเกินไป!”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า“นั่นสิ พวกเราไปหาคุณกงซุนด้วยกัน เขาให้โทเค็นแก่ไอ้เด็กเปรตอันหนึ่ง ส่วนฉันก็ไม่ได้ผมแม้แต่เส้นเดียว”

หลินต้าเหนี่ยวกล่าวว่า“นี่นายยังไม่ถือว่าอะไร ฉันยังให้หินวิญญาณยี่สิบสองล้านก้อนแก่เขาด้วย”

เยี่ยชิวด่าว่า“พวกนายสองคนอย่าพูดเรื่องไร้สาระ ช่วยฉันวิเคราะห์หน่อย”

หลินต้าเหนี่ยวกล่าวว่า“ตอนนั้นพ่อของฉันเคยบอกฉันว่า เมื่อคนๆหนึ่งดีกับนายโดยไม่มีเหตุผล มีเพียงสองสถานการณ์ ไม่ก็มีสิ่งต้องการจากนาย ไม่ก็ดีต่อนายจริงๆ ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“ฉันเป็นแค่นักพรตเล็กๆคนหนึ่ง คุณกงซุนจะมีอะไรต้องการจากฉัน?”

“งั้นก็เป็นแบลที่สอง เขาดีต่อนายจริงๆ”หลินต้าเหนี่ยวกล่าวว่า“ฉันก็คิดว่าเป็นแบบที่สอง มิฉะนั้น เขาไม่จําเป็นต้องให้โทเค็นที่พกติดตัวแก่นาย”

เยี่ยชิวก็ยังคงงวย“คําถามกลับไปจุดเดิม ทําไมเขาถึงดีต่อฉันขนาดนี้?”

อมตะชางเหม่ยเกลี้ยกล่อม“ไอ้เด็กฉันเปรต ฉันคิดว่าคำถามนี้นายอย่าคิดมาก เมื่อถึงเวลา ความลับทุกอย่างจะเเก้โจทย์ออกได้”

หลินต้าเหนี่ยวพยักหน้าเห็นด้วยกับคําพูดของอมตะชางเหม่ย และพูดว่า “พ่อของฉันยังเคยบอกด้วยว่า คิดมากเสียจิน ไปนอนดีกว่า”

“โอเค ไม่คิดแล้วกลับไปนอนเถอะ”เยี่ยชิวหัวเราะ เเล้วพาอมตะชางเหม่ยเเละหลินต้าเหนี่ยวกลับไปที่โรงแรม

พวกเขาไม่ได้สังเกตว่า ในมุมหนึ่งที่ไม่ไกล สวีโหย่วหยงและลุงเทียนกําลังจ้องมองพวกเขาอย่างเงียบๆ

สวีโหย่วหยงกล่าวว่า“ลุงเทียน รู้ไหมว่าก่อนหน้านั้นที่อยู่ตึกว่างชุน ทําไมฉันถึงห้ามนายออกมือฆ่าพวกเขาไหม?”

ลุงเทียนส่ายหัว“ข้าทาสไม่รู้ ”

สวีโหย่วหยงกล่าวว่า“เพราะกงซุนหยางอยู่ ”

“การประมูลครั้งนี้จัดขึ้นโดยศาลาหยงเป่า กงซุนหยางเป็นประธานเอง ถ้านายออกมือ เกรงว่าก่อนที่นายจะฆ่าพวกเขาทิ้ง นายจะถูกกงซุนหยางฆ่าก่อน ”

“กงซุนหยาวเป็นหนึ่งในมัคนายกหลายคนของศาลาหยงเป่า เขามีอำนาจสูง ทักษะเขาเองก็ไม่ธรรมดา แม้ว่าหัวหน้านิกายเห็นเขาเเล้ว ก็ต้องให้หน้าเขาหน่อย ถ้านายออกมือที่การประมูลที่เขาเป็นพิธีกร เขาฆ่านายตายเเล้ว หัวหน้านิกายก็ไม่ล้างแค้นให้หรอก ”

สวีโหย่วหยงยกมือขึ้นเเล้วขัดจังหวะคําพูดของลุงเทียน และพูดว่า “นายไม่จําเป็นต้องออกไปด้วยตนเอง ”

“ฉันเคยสังเกตมาก่อน ไอ้อ้วนของตระกูลหลินนั้นเป็นเพียงขั้นราชาสูง ส่วนเจ้าหนูน้อยและนักพรตเต๋านั้นคือขั้นเเก่นทองสูง คนรับใช้หญิงทั้งแปดคนของฉันเป็นขั้นเเก่นทองสูงหมด ฆ่าพวกเขาก็เเค่เรื่องง่าย ”

“ลุงเทียน ไผ่วิญญาณสีเลือดแดงได้มือแล้ว ทําเรื่องใหญ่สำคัญกว่า ”

“พวกเราไปที่จวนเจ้าเมืองก่อน”สวีโหย่สหยงพูดจบ ก็พาลุงเทียนและคนรับใช้หญิงที่เหลือจากไป

......

อีกฝ่างหนึ่ง

เยี่ยชิวพวกเขากลับไปถึงหน้าประตูโรงแรมแล้ว

“ต้าเหนี่ยว นายบอกข้าตรงๆ นายยังมีหินวิญญาณอีกกี่ก้อน?”อมตะชางเหม่ยถาม

หลินต้าเหนี่ยวตอบว่า“หมดแล้ว”

“หมดแล้ว?”อมตะชางเหม่ยอุทานว่า “นายใช้จ่ายไปหมดแล้วเหรอ?”

“ใช่แล้ว”หลินต้าเหนียวล่าวว่า“ ตอนที่หนีออกจากบ้าน ฉันขโมยแหวนทองลายมังกรของพ่ออย่างเงีย ๆ ข้างในมีหินวิญญาณทั้งหมดสามสิบล้านก้อน ในระหว่างทางฉันกินบ้างดื่มบ้างใช้จ่ายหินวิญญาณไปไม่น้อย หินวิญญาณที่เหลือ ให้กงซุนหยางไปทั้งหมดในวันนี้แล้ว”

อมตะชางเหม่ยโกรธมาก “ต้าเหนี่ยว ไม่ใช่ว่าฉันด่านายนะ นายช่างเป็นลูกผู้ดีมีเงินจริงๆ”

หลินต้าเหนี่ยวโต้กลับ“เต้าจ่าง นี่เป็นคําพูดที่ผิด ”

“ใช้หินวิญญาณยี่สิบล้านก้อนสามารถให้ปราชญ์หญิงโหย่วหยงยิ้มครั้งหนึ่ง สําหรับฉัน คุ้มค่ามาก!”

“เผื่อปราชญ์หญิงโหย่วหยงรู้สึกประทับใจเพราะความจริงใจของฉัน จะแต่งงานกับฉัน ถึงเวลานั้น เต้าจ่างยังจะยังบอกว่าฉันเป็นลูกผู้มีเงินไหม?”

หน้าตาอย่างนาย สวีโหย่วหยงจะแต่งงานกับนายเหรอ?

ฝันไปเถอะ!

อมตะชางเหม่ยแอบดุและพูดว่า “กลัวเเต่ว่านายให้ไผ่วิญญาณสีเลือดแดงเเก่เขาเเล้ว เขาไม่เพียงไม่ซาบซึ้ง เเล้วยังจะฆ่านายอีก”

“เต้าจ่าง นายอย่าพูดล้อเล่นแล้ว โหย่วหยงสวยเหมือนดอกไม้ และใจบุญ เธอจะฆ่าฉันได้ไง?”คูาพูดของหลินต้าเหนี่ยวเพิ่งจบลง ก็มีเจตนาการฆ่าที่เย็นชาแผ่ซ่านมาทั่ว