วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1536

คนรับใช้หญิงที่สวีโหย่วหยงสั่งมา ถูกเยี่ยชิวฆ่าอย่างโหดเหี้ยม ในเหตุการณ์เต็มไปด้วยกลิ่นเลือดแรง

“ไป!”

เยี่ยชิวชิวกล่าว

อมตะชางเหม่ยถามว่า “ไอ้เด็กเปรต นายอยากเปลี่ยนไปอยู่ที่ที่ปลอดภัยใช่ไหม?”

“ดูเหมือนว่าความคิดของนายจะตรงกับความคิดของข้าเลย ”

“คนของสํานักหยินหยางอยากฆ่าพวกเรา คนรับใช้หญิงพวกนั้นฆ่าไม่สำเร็จ เกรงว่าสวีโหย่วหยงจะมาที่นี่ด้วยตนเอง ดังนั้นพวกเราอยากอกจากดีกว่า ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“ไอ้เเก่ นายเข้าใจผิดเเล้ว ฉันหมายถึงพวกเราไปฆ่าสวีโหย่วหยงกันเถอะ”

อมตะชางเหม่ย“......”

หลินต้าเหนี่ยวกล่าวว่า“ฉันก็จะไปด้วย ไอ้เเก่นั้นขู่ว่าจะตัดอัณฑะฉัน ฉันจะฆ่าเขาทิ้ง“ว่าแต่พี่ฉางเซิง นายสัญญากับฉันได้ไหม”

เยี่ยชิวถามว่า “เรื่องอะไร?”

หลินต้าเหนี่ยวกล่าวว่า “นายช่วยบังคับสวีโหย่วหยงไว้ก่อนได้ไหม แล้วเอาให้ฉันจัดการ”

“ทำไม นายยังอาลัยอาวรณ์เขาไม่ได้เหรอ?” เยี่ยชิวเกลี้ยกล่อม“แผ่นดินไม่ไร้เท่าพุทรา เขาพอมีใจฆ่านายแล้ว นายยังมีความจำเป็นต้องรักหยกถนอมบุปผาอีกเหรอ?”

หลินต้าเหนี่ยวยิ้มอย่างโรคจิต และพูดว่า “ฉันไม่ได้รักหยกถนอมบุปผา ฉันอยาก……เฮ่ๆ!”

เเมร่ง

สีหน้าของเยี่ยชิวเปลี่ยนเป็นสีเขียวทันที ก็ดุในใจอย่างเเรงว่า ไอ้อ้วนนี่ โหดเหี้ยมจริงๆ!

หลินต้าเหนี่ยวกล่าวว่า“ถ้าเธอไร้น้ำใจไร้คุณธรรมกับฉัน งั้นก็อย่าโทษฉันที่โหดร้าย นายน้อยไม่ได้ยั่วง่ายๆ”

“อย่างไรก็ตาม สวีโหน่ยหยงเป็นปราชญ์หญิงของสํานักหยินหยาง ทักษะของเธอไม่ต่ํา และชายชราที่ข้างๆเขาก็แข็งแกร่งเช่นกัน ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา ”

“พี่ฉางเซิง นายสู้พวกเขาไหวไหม?”

“ไว้ใจได้เลย ไอ้เด็กเปรตได้ฆ่าบุตรนักบุญไปหลายองค์เเล้ว คนเหล่านั้นของสํานักหยิน ไม่จำเป็นต้องกลัว......”อมตะชางเหม่ยยังพูดไม่จบ ทันใดนั้นก็เห็นเยี่ยชิวจ้องเขาอย่างเคร่งขรึม รู้ทันทีว่าเขาพูดคำาที่ไม่ควรพูดออกมา จึงรีบหุบปาก

หลินต้าเหนี่ยวก็มีความสนใจเลย และถามอย่างสงสัย“พี่ฉางเซิง นายเคยฆ่าบุตรบักบุญ เป็นใครกัน?นายบอกชื่อออมา ดูว่าฉันีู้จักไหม?”

“เป็นเเค่ผู้คนเล็กๆทั้งหมด นายไม่เคยได้ยินหรอก”เยี่ยชิวกล่าวว่า“เพื่อไม่ให้รอช้า พวกเรารีบไปหาคนของสํานักหยินหยาง ถือโอกาสที่สวีโหย่วหยงยังไม่รู้ว่าคนรับใช้หญิง พวกเราตีเขาอย่างรับมือไม่ทัน”

ในขณะนั้น ทั้งสามคนก็ออกจากโรงเเรง

“ว่าแต่ พวกเรายังไม่รู้ว่าเขาอาศัยอยู่ที่ไหน?” อมตะชางเหม่ยพูดอย่างกะทันหัน

เยี่ยชิวตกตะลึง ใช่แล้ว เมื่อกี๊ฆ่าคนรับใช้หญิงคนนั้นตายเเล้ว ลืมถามว่าสวีโหย่วหยงอาศัยอยู่ที่ไหน

“เรื่องเล็กๆน้อยๆ ฝากไว้กับฉันเลย ”

หลังจากหลินต้าเหนี่ยวพูดจบ ก็ไปหาคนมาสอบถาม

สวีโหย่วหยงเป็นปราชญ์หญิงของสำนักหยินหยาง ด้วยสถานะอันสูงส่ง รวมทั้งหน้าตาสวยงาม หลินต้าเหนี่ยวสอบถามได้อย่างรวดเร็ว

ถามได้แล้ว กลุ่มสวีโหย่วหยงเข้าไปในจวนเจ้าเมือง ”หลินต้าเหนี่ยวกล่าว

เยี่ยชิวขมวดคิ้ว “เรื่องนี้ลำบากแล้ว ในจวนเจ้าเมืองต้องมีปรมาจารย์เเน่ เรื่องนี้ไม่ง่ายเเล้ว!”

หลินต้าเหนี่ยวกล่าวว่า“หรือว่าฉันหาวิธีแอบเข้าไป ถือโอกาสฆ่า?”

“ไม่ได้”อมตะชางเหม่ยกล่าว"ถ้าถูกเขาเห็น เจ้าเมืองเปิดค่ายกลปกป้องเมือง ถึงตอนนั้นพวกเราหนีไม่พ้นสักคน”

“งั้นทําอไงดี?” หลินต้าเหนี่ยวก็มีลําบากใจละ

เยี่ยชิวครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “พวกเราไปสังเกตในจวนเจ้าเมืองก่อน แล้วค่อยทําการตกลง”

หลังจากนั้น ทั้งสามคนก็ไปที่จวนเจ้าเมือง

เยี่ยชิวไม่ได้สังเกตเห็นว่า ที่ไม่ไกลจากพวกเขา มีเงาดําที่ติดตามพวกเขาตลอดเวลา

ไม่กี่นาทีต่อมา

เยี่ยชิวแอบเข้าไปในจวนเจ้าเมืองอย่างเงียบๆ เขาระมัดระวังมาก กลัวว่าปรมาจารย์จะรู้สึกถึงเขา

จวนเจ้าเมืองใหญ่เกินไป รวมทั้งเยี่ยชิวกลัวที่อยู่ของเขาจะถูกเปิดเผยเขาจึงค้นหาไปครู่หนึ่ง ถึงจะพบร่องรอยของสวีโหย่วหยง

ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณคนรับใช้หญิงของสวีโหย่วหยง มีหลายคนที่เฝ้าอยู่ประตูห้องห้องหนึ่ง

เยี่ยชิวคิดในใจ คนรับใช้หญิงเฝ้าอยู่ข้างนอก งั้นสวีโหย่งต้องอยู่ในห้องแน่

เขาเปิดดวงตาสวรรค์ดูไปทีหนึ่ง สวีโหย่วหยงและลุงเทียนอยู่ในห้องจริงๆ ทั้งสองกําลังคุยอะไรกันอยู่

เยี่ยชิวเดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆ จากนั้นเอาหูแนบไว้หน้าต่างแล้วฟังเลย

สวีโหย่วหยงถามว่า “ลุงเทียน ฝั่งสํานักตอบกลับยัง?”

ลุงเทียนพยักหน้า“มีข่าวจากสํานักบอกว่าได้เชิญผู้เชี่ยวชาญมาคาดการณ์ออกมาว่า ของสิ่งนั้นจะปรากฏในเที่ยงคืนนี้”

“ดีมากเลย” สวีโหย่วหยงลตื่นเต้นมาก และถามอีกครั้ง”แน่ใจพิกัดยัง?”

“แน่ใจเเล้ว อยู่ในป่าลมดํา”ลุงเทียนกล่าวว่า “ป่าลมดําอยู่ห่างจากที่นี่ ประมาณห้าสิบกิโลเมตร ”

“ตอนนี้ห่างจากเที่ยงคืนยังเหลืออีกสองชั่วโมง ”

“คุณหนู พกวเราจะออกเดินทางเมื่อไหร่?”

สวีโหย่วหยงไม่ได้คิด เเล้วพูดว่า “ไปตอนนี้ ตั้งกับดักล่วงหน้า อย่าปล่อยให้สิ่งนั้นหนีไป”

ลุงเทียนกล่าวว่า“เเต่ว่า คนรับที่หญิงที่คุณหนูสั่งให้ไปฆ่าไอ้อ้วนยังไม่กลับมา หรือว่ารอพวกเขาด้วย?”

“ ไม่รอพวกเขาแล้ว มีเเต่พวกเราก็พอแล้ว”สวีโหย่วหยงพูดอย่างแน่วแน่ไม่แปรผันว่า“ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คืนนี้ต้องสำเร็จ”

“ถ้าทําได้สําเร็จ หัวหน้าของสํานักจะให้รางวัลใหญ่พวกเราแน่ ”

“ไป!”

หลังจากสวีโหน่วหยงพูด ก็พาลุงเทียนเดินออกห้องอย่างรวดเร็ว