วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1537

เยี่ยชิวซ่อนอยู่นอกหน้าต่าง เห็นว่าสวีโหย่วหยงและลุงเทียนเดินออกจากห้อง จากนั้นเอาเรือฝ่าลมออกมาลําหนึ่ง พาคนรับใช้หญิงหญิงสิบกว่าคน ทะลุอากาศ

“พวกเขาจะทำไปอะไร?”

เยี่ยชิวรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย แล้วออกจากจวนเจ้าเมืองอย่างเงียบๆ

กลับไปข้างนอก

ทักร่างของเยี่ยชิวเพิ่งปรากฏขึ้นจากสภาวะล่องหน หลินต้าเหนี่ยวก็กล่าวว่า“พี่ฉางเซิง เมื่อกี๊ฉันเห็นมีเรือหนึ่งลำออกจากจวนเจ้าเมือง สวีโหย่วหยงและะกลับไปไอ้เเก่ยืนอยู่ข้างบน พวกเขาจะกลับไปที่สำนักงานหยินหยางรึเปล่า?”

“ไม่ใช่ พวกเขากําลังจะไปป่าลมดํา”เยี่ยชิวเล่าถึงสิ่งที่เขาเคยได้ยินมาก่อน

อมตะชางเหม่ยฟังเเล้ว แตะคางของเขา และพูดว่า “ดูเหมือนว่า มีของดีในป่าลมดํา ดึงดูดความสนใจของสวีโหย่วหยง”

หลินต้าเหนี่ยวกล่าวว่า“ป่าลมดำาฉันรู้ อยู่ห่างจากที่นี่ประมาณห้าสิบกิโลเมตร เป็นเทือกเขาที่ไม่มีคนอาศัยอยู่เลย ”

ภูเขาที่ไม่มีคนอาศัยอยู่?

เหมาะกับการฆ่าคน!

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เยี่ยชิวก็พูดรีบพูดว่า“เพื่อไม่ใช้รอช้า พวกเราก็ไปที่ป่าลมดํา ก่อนดูว่าสวีโหย่วหยงพวกเขาจะทําอะไร แล้วหาโอกาสจะฆ่าพวกเขาให้หมด”

ในขณะนั้น หลินต้าเหนี่ยวเป็นผู้นําทางพาเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยไปยังป่าลมดํา

สิบห้านาทีต่อมา

ป่าลมดํา

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้น เห็นว่าป่าลมดําก็คือเทือกเขาขนาดใหญ่ ในกลางคืนที่มืด เหมือนกับสัตว์ร้ายยักษ์ที่กําลังคืบคลาน เต็มไปด้วยความอํามหิต

“พวกเราเข้าไปดูกัน ระวังตัวด้วย อย่าให้คนสํานักหยินหยางเห็นพวกเรา ”

เยี่ยชิวตักเตือนคำหนึ่ง แล้วนําเข้าไปในเทือกเขา

ในภูเขา ต้นไม้โบราณสูงตระหง่าน หินแปลกผมแห้ง ลมก็โหยหวน เหมือนผีร้องไห้หมาป่าคําราม

ทั้งสามคนเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง

หลังจากเดินไปประมาณสิบกิโลเมตร ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็หยุดก้าวเท้าและกระซิบว่า “คนของสํานักหยินหยางอยู่ข้างหน้า ”

อมตะชางเหม่ยเเละหลินต้าเหนี่ยวรีบซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้โบราณ มองไปข้างหน้า และเห็นสวีโหย่วหยงอยู่ที่ห่างออกไปสามร้อยเมตรทสั่งลุงเทียนและคนรับใช้หญิง

“ทำตามที่วางแผนไว้”สวีโหย่วหยงพูดด้วยเสียงทุ้มลึก

“ใช่!”คนรับใช้หญิงตอบ เเล้วก็ลงมือพร้อมกัน ขุดหลุมที่พื้นดินที่ภมีเส้นผ่านศูนย์กลางสามเมตร ลึกประมาณครึ่งเมตรอย่างรวดเร็ว จากนั้นลุงเทียนก็ฝังตะปูไม้หลายสิบตัวที่ยาวกว่าหนึ่งฟุตตรงรอบหลุมดิน

“พวกเขาทําอะไร?”หลินต้าเหนี่ยยถามด้วยเสียงเบา

“ถ้าจ้าดูไม่ผิด ไอ้แก่นั้นกําลังทําค่ายกล”อมตะชางเหม่ยพูดว่า“ดูพวกเขาแบบนี้ เหมือนว่าพวกกําลังขุดกับดักอยู่”

“กับดัก?”หลินต้าเหนี่ยวตกตะลึง“หรือว่าสวีโหย่วหยงอยากจะใช้กับดักนี้เพื่อจับใครสักคน?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“ไม่เหมือนจะจับคน ถ้าจะจับคน กับดักแบบนี้ก็ไร้ประโยชน์เลย”

ในเวลานี้ เขาเห็นสวีโหน่วหยวนําไผ่วิญญาณสีเลือดแดงออกมาแล้วเสียบไว้ในหลุมดิน และในเวลาเดียวกัน มือหยกก็ปัดไปเบา ๆ

เวิ่ง!

ไผ่วิญญาณสีเลือดแดงปล่อยแสงเจ็ดสีออกมา สีสันสีสดใส ไม่เพียงเท่านั้น แต่ยังส่งกลิ่นหอมเเรงออกมา ราวกับว่าเป็นของที่อร่อยสุดในโลก

เกือบในเวลาเดียวกัน

เยี่ยชิวสังเกตเห็นในถุงเฉียนคุนมีอะไรแปลกๆ เมื่อเขามองไป พบว่าไข่ลึกลับนั้นกําลังชนหม้อเฉียนคุน อยากจะหนีออกมา แม้แต่มิงค์วัฒนะก็รีบจนเกาหัวและแก้ม กังวลจนหมุนอยู่กับ ดูเหมือนว่าเขาก็อยากจะออกมา

สวีโหย่วหยงทําท่ามือ และทันใดนั้น คนรับใช้หญิงที่นั่นก็กระโดดขึ้นหมด พากันซ่อนตัวไว้ที่อยู่บนต้นไม้โบราณ

ตามมา สวีโหย่วหยงและะลุงก็เทียนก็หาสถานที่ที่ซ่อนตัวอยู่ และซ่อนไว้

เยี่ยชิวเหลือบมองไปที่ไผ่วิญญาณสีเลือดเเดง ทันใดนั้นก็เข้าใจ และพูดว่า “ฉันรู้ว่าเขาอยากจะทําอะไรเเล้ว”

“เขาอยากทําอะไร?”อมตะชางเหม่ย

เยี่ยชิวไม่สนใจเขา

“ไอ้เด็กเปรต นายได้ยินฉันไหม?ที่ฉันพูดคือนายนั่นเเหละ ”

อมตะชางเหม่ยว่า“ทุกครั้งที่ฉันอยู่กับนาย ผลประโยชน์ถูกนายเอาไปหมด วันนี้ไม่ว่ายังไง นายก็ห้ามแย่งกับฉัน”

“ไม่แย่งกับนาย ได้ยัง?” เยี่ยชิวลดเสียงลง และเตือนว่า “ระวังกันหน่อย เดี๋ยวฟังคําสั่งของฉัน”

เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ

ในพริบตา ใกล้เที่ยงคืนเเล้ว

หลังต้นไม้โบราณต้นหนึ่ง ลุงเทียนพูดว่า “คุณหนู ทําไมสิ่งนั้นยังไม่ปรากฏ?”

“ยังไม่ถึงเที่ยงคืนไม่ใช่? ถ้าสิ่งนั้นอยู่ในเทือกเขานี้จริงๆ ถ้าได้กลิ่นไผ่วิญญาณสีเลือดเเดง ก็จะปรากฏตัวแน่นอน” สวีโหย่วหยงกล่าวว่า“รอเขาปรากฏตัว พวกเราก็ลงมือ ไม่ว่ายังไง ก็ห้ามให้หนีไป”

ลุงเทียนยิ้มและพูดว่า “คุณหนู คุณไว้ใจเลย ค่ายกลวางไว้แล้ว ของสิ่งนั้นก็หนีไม่พ้นแน่”

โฮ่ง

ทันใดนั้น ในส่วนลึกของเทือกเขา ก็มีเสียงคํารามที่สะเทือนโลก

ตามมาด้วยลมหายใจที่ทรงพลัง ก็แผ่กระจายมาจากระยะไกล ทําให้ผู้คนรู้สึกกดดันจนหายใจไม่ออก

“โฮ่งๆๆ”

เสียงนี้เหมือนเสียงระเบิดดังสนั่น แตกต่างจากเสียงคํารามของสัตว์วิญญาณธรรมดามาก กลับเหมือนกับเสียงของเครื่องยนต์

ยิ่งกว่านั้น เสียงคํารามยิ่งอยู่ยิ่งใกล้

เยี่ยชิวเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง

“มันมาแล้ว!”