วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1556

เยี่ยชิวเข้าไปในรอยแยก และส่งสายตามองไปรอบ โดยรอบมีต้นไม้โบราณสูงตระหง่าน และมีดอกไม้ป่ากับหญ้านานาชนิดทุกหนทุกแห่ง

นอกจากนี้ ในพื้นที่ว่างอันมหาศาล จากพื้นที่ไกลๆ มีภูเขาลูกเล็กๆ จำนวนมาก

นักพรตเหล่านั้นที่เข้าไปก่อนหน้านี้ ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย น่าจะไปตามล่าหาสมบัติ

เพียงเยี่ยชิวและคนอื่นๆ เข้าไป ก็สังเกตเห็นว่า พลังจิตวิญญาณในที่แห่งนี้เข้มข้นกว่าภายนอกหลายเท่านัก

"แย่แล้ว ฉันจะบุกทะลวงเข้าไป"

หลินต้าเหนี่ยวเป็นเพียงแค่ขั้นราชาสูง ทันใดก็ถูกบำรุงด้วยพลังจิตวิญญาณอันเข้มข้น ขั้นระดับบรรลุก็คลายออกทันที

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "หยุดยั้งเอาไว้ก่อน รอหลังจากออกไปเพื่อเอาชีวิตรอดจากภัยพิบัติ"

หลินต้าเหนี่ยวพยักหน้า และหยุดยั้งขั้นระดับบรรลุเอาไว้

"ไป!" เยี่ยชิวพูดจบ จึงก้าวเท้าเตรียมจะไปข้างหน้า

"เจ้าเด็กเหลือขอ ช้าก่อน" อมตะชางเหม่ยเรียกเยี่ยชิวเอาไว้ แล้วหัวเราะแหะๆ : "รอให้ฉันทำนายดวงก่อนว่า สมบัติอยู่ที่ไหน"

พูดจบ อมตะชางเหม่ยก็หยิบเหรียญทองแดงสามเหรียญออกมา และเริ่มทำนายดวงชะตา

ผ่านไปประมาณครึ่งนาที

"คำนวณออกมาแล้ว" อมตะชางเหม่ยชี้นิ้วไปยังด้านหน้า แล้วกล่าวว่า: "เครื่องหมายเสี่ยงทายแสดงว่า ตลอดเส้นทางด้านหน้า จะต้องมีสมบัติอย่างแน่นอน"

เยี่ยชิวไม่พูดจา ภายในใจคิดว่า ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ทำนายดวง ฉันก็จะต้องไปข้างหน้าอยู่แล้ว

"เต้าจ่าง คุณยังจะต้องทำนายดวงอีกเหรอ?" หลินต้าเหนี่ยวค่อนข้างประหลาดใจ แล้วกล่าวถามว่า: "แม่นยำหรือไม่?"

"ทำไม ไม่เชื่อในความสามารถของฉันอย่างนั้นเหรอ?" อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า: "ให้ฉันทำนายดวงให้คุณไหมล่ะ"

"เอาสิ!" หลินต้าเหนี่ยวตอบรับด้วยความยินดี

อมตะชางเหม่ยชำเลืองมองบางส่วนในร่างกายของหลินต้าเหนี่ยว จากนั้นก็เก็บเหรียญทองแดง แล้วกล่าวว่า: "ฉันทำนายดวงออกมาแล้ว คุณไม่ถึงสามเซนติเมตรหอก"

ในชั่วพริบตา ใบหน้าของหลินต้าเหนี่ยวก็แดงระเรื่อ ดวงตาทั้งคู่จ้องเขม็งมองอมตะชางเหม่ย

อมตะชางเหม่ยเห็นหลินต้าเหนี่ยวไม่โต้แย้ง ภายในใจก็รู้สึกตกตะลึง แล้วแอบกล่าวว่า: "เป็นไปไม่ได้ ฉันก็แค่พูดมั่วๆ ไป มันถูกด้วยเหรอ?"

"เต้าจ่าง คุณรังแกคนอื่น!" หลินต้าเหนี่ยวพูดจบ ก็วิ่งไปยังด้านหน้าด้วยความอับอาย โดยไม่หันหน้ากลับมามอง

เมื่อเยี่ยชิงเห็นฉากนี้ จึงกล่าวว่า: "ตาเฒ่า คุณอย่าพูดจาไร้สาระไปหน่อยเลย"

"ไอ้เด็กเปรต แกคิดว่าปฏิกิริยาของต้าเหนี่ยวมันปกติอย่างนั้นเหรอ?" อมตะชางเหม่ยกล่าว: "ถ้าเป็นคนอื่น ให้ตายยังไงก็จะไม่ยอมรับเป็นแน่ แต่เขากลับวิ่งหนีไป ฉันจึงสงสัยอย่างมากว่า ฉันคงจะไม่ได้พูดผิดอย่างแน่นอน"

"เพียงแต่ รูปร่างของเขาสูงใหญ่ขนาดนั้น ตามหลักเหตุผลแล้วก็ไม่น่าจะเล็กขนาดนั้นนะ"

"ต้าเหนี่ยวป่วยเป็นโรคอะไรหรือเปล่านะ?"

เยี่ยชิวก็รู้สึกแปลกใจ เขาจึงกล่าวว่า: "กลับไปฉันจะหาโอกาสตรวจดูสักหน่อย"

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า: "ไอ้เด็กเปรต คนที่เข้ามาในครั้งนี้มีจำนวนไม่น้อยเลย ถ้าหากพวกเราเจอลูกศิษย์เหล่านั้นของสำนักหยินหยาง สำนักปู่เทียนและสามดินแดนศักดิ์สิทธิ์ แล้วคุณคิดว่าจะทำอย่างไรกัน?"

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "หวังว่าพวกเขาจะไม่มายั่วยุฉันนะ"

"ถ้าหากพวกเขายั่วยุคุณล่ะ?" อมตะชางเหม่ยกล่าวถาม

ในดวงตาของเยี่ยชิวปรากฏแสงอันเยือกเย็น และกล่าวด้วยเสียง: "ใครกล้ามายั่วยุฉัน ฉันจะฆ่ามันให้หมด!"

อมตะชางเหม่ยยิ้มแล้วกล่าวว่า: "ฉันก็รู้อยู่แล้วว่าคุณจะเป็นเช่นนี้ ไอ้เด็กเปรต พวกเราตกลงกันแล้วนี่ หากคุณต้องการที่จะฆ่าคนจะต้องพาฉันไปด้วย ฉันจะติดตามคุณไปแล้วพลิกผันเปลี่ยนแปลงโลกฝึกเซียนไปโดยสิ้นเชิง"

เยี่ยชิวกรอกตามองบน แล้วกล่าวว่า: "ถึงอย่างไรคุณก็เป็นผู้บำเพ็ญนะ ทำไมถึงมีจิตใจที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ล่ะ?"

อมตะชางเหม่ยยิ้มแล้วกล่าวว่า: "ฉันก็แค่อยากจะหาอะไรทำสักเล็กน้อยจะได้ไม่รู้สึกเบื่อน่ะ"

เยี่ยชิวกล่าว: "อย่ามัวพูดไร้สาระเลย ไปกันเถอะ!"

ตอนนี้ คนทั้งสองได้มุ่งตรงเดินไปข้างหน้า

เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เยี่ยชิงก็หยุดฝีเท้าลง จากนั้นจึงขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า: "ต้าเหนี่ยวไปไหนแล้วล่ะ? ทำไมถึงไม่เห็นเขาเลย?"

อมตะชางเหม่ยยิ้มแล้วกล่าวว่า: "คาดว่าคงจะถูกคำพูดของฉันทำให้อับอาย ฉะนั้นเขาจึงไม่อยากที่จะเผชิญหน้ากับพวกเราน่ะสิ"

"คุณก็เหมือนกัน ทำไมถึงปากเสียแบบนี้" เยี่ยชิวกล่าวเตือนว่า: "ต้าเหนี่ยวดีกับพวกเราไม่น้อย หากเจอกันกับเขา คุณก็อย่าเอ่ยถึงเรื่องนี้อีกก็แล้วกัน"

"พวกคุณทำการหักกระดูกทั้งหมดของเขา และตัดเอ็นข้อมือและเอ็นร้อยหวายของเขาด้วย"

"แล้วก็ ไอ้อ้วนคนนี้มันกล้าถ่มเลือดใส่ฉัน ฉะนั้นตัดลิ้นของเขาด้วย"

"จำเอาไว้ว่าอย่าให้เขาตาย ฉันยังต้องการที่จะเก็บเขาเอาไว้ เพื่อเอาเขาเป็นเหยื่อล่อให้เพื่อทั้งสองออกมา"

"ครับ!" คนทั้งสี่รับปาก จากนั้นก็เดินไปยังตรงหน้าของหลินต้าเหนี่ยว

คนทั้งสี่คนนี้ล้วนเป็นผู้ฝึกฝนทั่วไป หลังจากที่ได้รู้ว่าอู๋ลู่เป็นคุณชายของสำนักจักรพรรดิอสูร ก็มีความคิดที่จะขอพึ่งพาอาศัยทันที ด้วยเหตุนี้จึงต้องการอาศัยโอกาสนี้ ในการแสดงความจงรักภักดีต่ออู๋ลู่

นักพรตคนหนึ่งมองหลินต้าเหนี่ยวแล้วกล่าวพลางหัวเราะหึหึว่า: "ไอ้อ้วน แกผิดใจกับใครไม่ผิด ดันมาผิดใจกับคุณชายอู๋ นี่คือเบื่อที่จะมีชีวิตยืนยาวแล้วหรือยังไง?"

"คาดไม่ถึงเลยว่า รูปร่างของแกเหมือนหมูยังไม่พอ แต่สมองของแกก็ดันโง่เหมือนหมูอีก"

"ที่แกต้องมีจุดจบแบบนี้ ทั้งหมดต้องโทษตัวแกเองทั้งสิ้น โทษคนอื่นไม่ได้หรอก"

"พี่ชายทั้งหลาย ลงมือกันเถอะ!"

นักพรตทั้งสี่คนกำลังจะลงมือ ทันใดนั้น เสียงคำรามของดาบอันแหลมคมก็ดังขึ้นในอากาศ

"ฟิ้ว——” "

พลังดาบอันแหลมคมทะลวงผ่านอากาศ และนักพรตคนหนึ่งก็ถูกโจมตี ทันใดนั้น ร่างของเขาก็กลายเป็นหมอกเลือด

"ใครกัน?"

คนทั้งสามคนที่เหลือและอู๋ลู่ ต่างก็หันหน้าไปมองพร้อมกัน หลังจากที่เห็นเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ย บนใบหน้าของอู๋ลู่ก็ปรากฏรอยยิ้มทันที

"ฉันกำลังตามหาพวกคุณสองคนอยู่พอดี คาดไม่ถึงว่าพวกคุณจะมาเร็วขนาดนี้ เช่นนั้นก็จะได้ฆ่าพวกคุณพร้อมกัน......."

คำพูดของอู๋ลู่ยังไม่ทันจบ ร่างของเยี่ยชิวก็มาถึงตรงหน้าของหลินต้าเหนี่ยวแล้ว เขานำหมัดโจมตีออกไปสามครั้ง ในชั่วพริบตา นักพรตของขั้นแกนทองทั้งสามคนก็กลายเป็นหมอกเลือดในทันที

จากนั้น เขาก็พุ่งออกมาราวกับสายฟ้า และบีบคอของอู๋ลู่เอาไว้

"ฉันไม่ฆ่าเด็ก แต่ยกเว้นแก"

เยี่ยชิงพูดจบ ก็หักคอของอู๋ลู่ จากนั้นก็ใช้เท้าเตะไปที่แกนทองของอู๋ลู่จนระเบิด!