วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1577

เย่ชิวใช้หนึ่งเพียงหนึ่งก้าวพาดผ่านถึงหลายสิบลี้ กวาดเหนือศีรษะของหลิงเมิ่งหาน และปรากฏตัวต่อหน้าเจียงอู๋ต่าวอย่างรวดเร็ว

"เพี๊ยะ!"

เย่ชิวเฆี่ยนแส้ลงไป ทั่วทั้งร่างกายของเจียงอู๋ต่าวถูกคาถากักขีง จึงทําได้แค่เพียงใช้พลังงานชี่มังกรและตั้งเทียนเพื่อต่อต้านอีกครั้ง

"ตูม!"

แส้ได้ฟาดลงไป ชี่มังกรของเจียงอู๋ต่าวก็ได้แตกเป็นเสี่ยงๆหลายสิบตัว และต้งเทียนก็ได้ถูกทําลายลงอีกสองอัน

ขั้นฝึกตนของเจียงอู๋ต่าวล่มสลายลงไปในทันใด

"ไอ้สารเลว ฉันขอสู้รบกับแก ให้รู้แพ้รู้ชนะกันไปเลย!"

ดวงตาของเจียงอู๋ต่าวโกรธจนเป็นสีแดงก่ำ เขาลำบากตรากตรำอย่าหนักเพื่อฝึกฝนมาตั้งหลายปีขนาดนี้ แต่ไม่คิดว่าจะถูกแส้ของเย่ชิวทำร้ายจนถึงขั้นพลัง มันคือความอัปยศอย่างยิ่ง

เมื่อกําลังจะสู้กลับ

"ตึก ตึก ตึก —"

เย่ชิวก้าวขึ้นไปในอากาศเก้าขั้นอย่างรวดเร็ว พลังการต่อสู้ถึงจุดสูงสุด ร่างกายของเต็มไปด้วยแสงสีทองราวกับราชาเทพเจ้า

"ตูม!"

เย่ชิวใช้เก้าก้าวแห่งสวรรค์ และหลังจากที่พลังการต่อสู้ถูกยกขึ้นสู่สถานะสูงสุด มันก็ได้กระตุ้นความแข็งแกร่งในร่างกายทั้งหมดขึ้นมา พร้อมกับเฆี่ยนแส้ลงอย่างดุเดือด

แส้เส้นนี้ รวบรวมความแข็งแกร่งที่แกร่งที่สุดของเย่ชิวเอาไว้

ก่อนที่เจียงอู๋ต่าวจะเคลื่อนไหวอะไรได้ ร่างของเขาถูกคุมขังอีกครั้ง และเมื่ออันตรายมาถึงเจียงอู๋ต่าวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องระเบิดพลังงานชี่มังกร ต้งเทียนและแผนภาพหยินหยางไท่จี๋ทั้งหมดที่เหลืออยู่ออกมาเพื่อปกป้อง

อย่างไรก็ตาม คราวนี้ความรู้สึกของเย่ชิวได้มีแต่ความอาฆาตอยากฆ่า และไม่อยากให้โอกาสอะไรกับเจียงอู๋ต่าวอีกต่อไป

"เพี๊ยะ!"

แส้ศักดิ์สิทธิ์เป็นเหมือนอาวุธที่คมที่สุดในโลก มันระเบิดพลังทะลุแนวป้องกันของเจียงอู๋ต่าว และฟาดลงไปที่ศีรษะของเจียงอู๋ต่าวอย่างรวดเร็ว

"ไม่—" เจียงอู๋ต่าวตะโกนด้วยความกลัว

"หยุด!" หลิงเมิ่งหานก็ตะโกนเสียงดังออกมา

อีกด้านหนึ่ง เมื่อหลี่เป่ยไห่ได้เห็นฉากนี้ เขาก็กําหอกไว้ในมือแน่น ถ้าเขาขว้างหอกออกไปในเวลานี้ก็จะสามารถป้องกันไม่ให้แส้ฟาดลงมาได้อย่างแน่นอน แต่ว่า ในที่สุดเขาก็ยังไม่เคลื่อนไหวอะไร

เจียงอู๋ต่าวยังเด็ก และได้ฝึกตนเป็นขั้นต้งเทียนระดับ10 แล้ว ถึงแม้ว่าในเวลานี้จะถูกเย่ชิวฟาดไปสองสามครั้งแล้ว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเจียงอู๋ต่าวเป็นอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้

คนแบบนี้ เมื่อเติบโตขึ้นจะยิ่งน่ากลัวมาก ถ้าเป็นเพื่อนกันก็คงไม่เป็นไร แต่เมื่อหันหลังให้แล้ว จะต้แงเป็นศัตรูตัวฉกาจแน่นอน

"ถ้าเจียงอู๋ต่าวตาย ฉันไม่เพียงแต่มีโอกาสได้หลิงเมิ่งหานมาเท่านั้น แต่ยังมีคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งน้อยลงอีกคนหนึ่ง เป็นผลดีต่อทั้งสองฝ่าย!"

หลี่เป่ยไห่เลือกที่จะยืนดูจากด้านข้างเฉยๆ

ในขณะนี้ แส้ได้ฟาดลงบนหัวของเจียงอู๋ต่าว

"ตึก!"

ในทันใดนั้นศรีษะของเจียงอู๋ต่าวก็แตกเป็นเสี่ยง ๆ เลือดไหลสาดลงมา เหลือเพียงดวงวิญญาณดวงเดียวที่ลอยอยู่ในอากาศ

"หยุด!" หลิงเมิ่งหานรีบวิ่งพุ่งเข้ามา ตะโกนเสียงดังไปด้วย และขณะเดียวกันก็ใช้ดาบยาวแทงเข้ามายังเย่ชิวด้วย

เย่ชิวหลบออกไป และใช้แส้อันว่องไวฟาดดวงวิญญาณของเจียงอู๋ต่าวหายไป

"เพี๊ยะ!"

หากเปรียบเทียบแส้เป็นไม้กอล์ฟแล้ว ถ้าอย่างนั้นดวงวิญญาณของเจียงอู๋ต่าวก็เหมือนลูกกอล์ฟที่ถูกกระแทกจนลอยออกมา

"อ่า......"

เมื่อดวงวิญญาณของเจียงอู๋ต่าวลอยออกไป ก็ส่งเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวออกมา

แส้ของเย่ชิวเส้นนี้ได้กวาดจิตวิญญาณของเขาจนทำให้เกิดรอยแตกมากมายขึ้ เหมือนกับเปลือกไข่แตก

"หื้ม?"

เย่ชิวเลิกคิ้วขึ้น เพราะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ในความคิดของเมื่อกี้แส้เส้นนี้ควรจะสามารถทําลายวิญญาณดึกดําบรรพ์ของเจียงอู๋ต่าวได้ แต่ไม่คาดหวังว่าวิญญาณดึกดําบรรพ์ของเจียงอู๋ต่าวจะไม่แตกสลาย

"คู่ควรกับการเป็นอัจฉริยะ และแม้แต่จิตวิญญาณก็ลำลายยากกว่าคนธรรมดา ”

เย่ชิวกําลังจะพุ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง เพื่อฆ่าเจียงอู๋ต่าวให้สิ้นซาก ในเวลานี้หลิงเมิ่งหานแทงเขาเข้ามาด้วยดาบ

"เจ้าเด็กเหลือขอ ช่วยฉันด้วย!"

เมื่อเห็นว่าอมตะชางเหม่ยไม่สามารถหลบได้ จึงทําได้เพียงแต่ขอความช่วยเหลือจากเย่ชิว

เย่ชิววาบออกมา และด้วยแส้ถูกฟาดไปที่ดาบยักษ์ ในทันทีดาบยักษ์นั่นก็เปลี่ยนกลับเป็นขนาดเดิม

อมตะชางเหใยถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยืนเผชิญหน้ากับเย่ชิวและยิ้ม:"ขอบคุณนะ เจ้าเด็กเหลือขอ......ระวัง......"

ทันใดนั้นเย่ชิวก็พบว่าตัวเองถูกปกคลุมไปด้วยเงาแห่งความตาย และก่อนที่เขาจะมองย้อนกลับไป ก็ถูกอมตะชางเหม่ยผลักออกไป

วินาทีต่อมา

"อ๊า......

ร่างของอมตะชางเหม่ยลอยออกไปด้านข้าง พร้อมกับส่งเสียงร้องที่น่าสะพรึงกลัว

เย่ชิวเงยหน้าขึ้นและพบหอกที่วิ่งผ่านหน้าท้องของอมตะชางเหม่ย เกือบจะทะลุร่างของอมตะชางเหม่ยจนตาย

และในทันที หอกนั้นก็วาดโค้งอยู่ในอากาศและตกลงในมือของหลี่เป่ยไห่

ความอาฆาตอันมหึมาพุ่งเข้ามาในหัวใจของเย่ชิว แต่ในเวลานี้เขาไม่สามารถดูแลหลี่เป่ยไห่ได้อีกต่อไปและรีบวิ่งขึ้นไปสนับสนุนอมตะชางเหม่ย

เห็นเพียงว่าอมตะชางเหม่ยหมดสติไปด้วยความเจ็บปวด และมีช่องเลือดขนาดเท่ากําปั้นในช่องท้อง พร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาเรื่อย ๆ

ยิ่งกว่านั้น แผลอยู่ใกล้กับตันเถียนมาก หากลงไปอีกนิดหนึ่ง ตันเถียนของอมตะชางเหม่ยคงจะแตกและตายไปแล้ว

เย่ชิวกําลังจะรักษาอมตะชางเหม่ย แต่โดยไม่คาดคิดว่าหลิงเมิ่งหานจะแทงดาบเข้ามาฆ่าอีกครั้ง

"ถอยหลังสามร้อยก้าว!"

โม่เทียนจีตะโกนเสียงดังขึ้น จากนั้นหลิงเมิ่งหานก็รู้สึกเพียงว่ามีเชือกล่องหนดึงเอวของเธอจนทําให้เธอถอยหลังไปสามร้อยก้าวโดยไม่ได้ตั้งใจ

"พูดออกมาปุปกฎหมายก็ตามมาปัป?" หลิงเมิ่งหานตกใจเล็กน้อย

เย่ชิวใช้โอกาสนี้ช่วยอมตะชางเหม่ยห้ามแผลไว้ จากนั้นส่งอมตะชางเหม่ยให้กับหลินต้าเหนี่ยวและโม่เทียนจี

"พวกนายดูและเขาให้ดีๆ”

หลังจากพูดจบ เย่ชิวก็หยิบแส้แล้วยืนขึ้น