วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1578

ตอนที่เย่ชิวยืนขึ้นมานั้น ใบหน้าของเขาเย็นชาราวกับเหล็กไหล ร่างกายเผยให้เห็นถึงความอาฆาตอันยิ่งใหญ่ราวกับว่าถูกเทพเจ้าจอมสังหารเข้าสิง

"นายตายแน่!"

เย่ชิวมองไปที่ หลี่เป่ยไห่ และพูดอย่างเย็นชา

หลี่เป่ยไห่ไม่สนใจเลยสักนิด และพูดอย่างดูถูก:" ฉันไม่ใช่เจียงอู๋ต่าวนะ นายฆ่าฉันไม่ได้หรอก" ”

"ฉันแนะนําให้นะ มอบซวนหวู่ให้ฉันเสียดีๆ ”

"บางทีฉันอาจจะมีความสุขมากพอที่จะเก็บศพนายไว้ทั้งศพก็ได้ ”

เย่ชิวไม่พูดอะไรอีก ถือแส้ไว้ในมือและกําลังจะฆ่าหลี่เป่ยไห่ แต่ในเวานี้หลิงเมิ่งหานกลับแทงดาบเข้ามา

"ฟึ๊บ!"

พลังงานของดาบขท่วมท้นโอบล้อมเย่ชิวเข้ามา

หลิงเมิ่งหานระเบิดพลังทั้งหมดออกทุกท่วงท่า เพื่อต้องการล้างแค้นเจียงอู๋ต่าว

คราวนี้ เย่ชิวไม่ได้หลบ แต่ในทางกลับกันก็ทักทายอย่างกล้าหาญ ร่างกายอาบไปด้วยแสงสีทองราวกับราชาเทพเจ้า

"ออกไป!"

เย่ชิวตะโกนอย่างรุนแรง พร้อมหับยกแส้ขึ้นมาแล้วเฆี่ยนตี

"เพี๊ยะ!"

หลิงเมิ่งหานถูกเฆี่ยนลอยออกไปทันที ตามมาติดๆ เย่ชิวก็ติดตามไป ใช้แส้ตีอีกสองสามครั้ง จนทำให้หลิงเมิ่งหานได้รับบาดเจ็บสาหัส

หลิงเหมิงหานซึ่งอารมณ์ฉุนเฉียวอยู่มาก สู้กลับอย่างสิ้นหวัง และถึงกับสังเวยสวรรค์ต้งเทียนทั้งเก้า

เย่ชิวโหดเหี้ยม ไม่มีเจตนาที่จะสงสารหรือเห็นใจแม้แต่น้อย ใช้เวลาอันรวดเร็วเพื่อต้งเทียนทั้งเก้าของหลิงเมิ่งหาน ทําให้การฝึกตนของหลิงเมิ่งงหานตกลงสู่สุดยอดขั้นแกนทอง

สุดท้าย เย่ชิวเตะร่างของหลิงเมิ่งหานอออกไป

"ปัง!"

ทันใดนั้น หลิงเมิ่งหานก็ลอยกลับหัวเหมือนลูกปืนใหญ่ออกไป แล้วก็ล้มลงกับพื้นเขา ไถลออกไปเป็นระยะหลายสิบเมตร ก่อนที่จะทรงตัวได้ ในปากยังคงอาเจียนเป็นเลือดและใบหน้าที่สวยงามก็ซีดลงเหมือนกระดาษ

ถ้าไม่ใช่เพราะหลินต้าเหนี่ยวตกหลุมรักหลิงเมิ่งหานละก็ เย่ชิวก็คงจะลงมือฆ่าหลิงเมิ่งหานให้สิ้นซากต่อไป เพราะแต่เดิมทีเขาก็ไม่ได้มีความประทับใจที่ดีต่อผู้คนในสำนักหยินหยางตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

ไม่ไกลนัก

เมื่ออู่เชียนฟานเห็นฉากนี้ ก็อ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้างและมีใบหน้าที่ไม่น่าเชื่อ

ก่อนหน้านี้เย่ชิวทําให้อู่เชียนฟานรู้สึกเหลือเชื่อก็ตอนฟาดหัวของเจียงอู๋ต่าว และในเวลานี้เห็นเย่ชิวแข็งแกร่งและทุบตี หลิงเมิ่งหานอย่างไร้ความปราณี ตั้งแต่จุดสูงสุดของต้งเทียนไปจนถึงจุดสูงสุดขั้นแกนทอง เข่ายิ่งประหลาดใจ

"เห็นได้ชัดว่าเด็กคนนี้อยู่ในขั้นแกนทอง ทําไมพลังการต่อสู้ถึงบิดเบือนขนาดนี้"

"เขาใช้วิธีแบบไหนอยู่กันแน่"

"ทําไมเจียงอู๋ต่าวและหลิงเมิ่งหานที่เป็นถึงเป็นขุมพลังที่จุดสูงสุดของต้งเทียน เมื่อเผชิญหน้ากับเด็กคนนั้น ก็เกือบดูเหมือนจะไม่มีพลังที่จะต่อสู้กลับได้"

ใบหน้าของอู่เชียนฟานเต็มไปด้วยความสงสัย

หากเขาต่อสู้กับเย่ชิวสักยกถ้าอย่างนั้นจะสามารถรับรู้ถึงพลังของแส้ศักดิ์สิทธิ์นั่นได้อย่างชัดเจน

ทันใดนั้นแสงสีทองก็พุ่งออกมาในดวงตาของอู่เชียนฟาน

"เด็กคนนี้ไม่ใช่ง่ายๆเลย เพียงแค่ขั้นแกนทอง ก็มีพละกําลังที่ฆ่าต้งเทียนสูงสุดได้ ถ้ายอมรับเขามาเป็นทาสได้ ในอนาคตก็คงจะช่วยได้มาก”

"ตราบใดที่เขาช่วยฉัน ฉันก็จะสามารถขึ้นครองบัลลังก์แห่งราชวงศ์โจวที่ยิ่งใหญ่ได้ในอนาคตอย่างแน่นอน และฉันอาจกลายเป็นจักรพรรดิที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์ของราชวงศ์โจวที่ยิ่งใหญ่ในอนาคต!"

เมื่ออู่เชียนฟานนึกได้เช่นนี้ ก็รู้สึกเพียงว่าหัวใจนั้นได้ปั่นป่วนและเลือดฉูบฉีดด้วยความตื่นเต้น

ดูเหมือนราวกับว่าได้เห็นตนเองได้กลายเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดในแผ่นดินแห่งราชวงศ์โจวผู้ยิ่งใหญ่ ยึดครองจักรวาลไว้ในมือและมองลงมาหาคนทั่วไป

อีกด้านหนึ่ง

ใบหน้าของหลี่เป่ยไห่มืดมนเล็กน้อย

เดิมทีเขาต้องการโจมตีและฆ่าเย่ชิว แต่เขาไม่คาดคิดว่าวินาทีระหว่างความเป็นและความตาย อมตะชางเหม่ยได้ผลักเย่ชิวออกไป ซึ่งทําให้แผนการโจมตีและการฆ่าของเขาล้มเหลวลง

ตอนนี้ความแข็งแกร่งของเย่ชิวทําให้ในใจของเขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก

"เด็กคนนี้แปลกมาก ”

หลังจากที่หลี่เป่ยไห่เห็นชะตากรรมของเจียงอู๋ต่าวและหลิงเมิ่งหาน เขาก็ไม่ต้องการที่จะเสี่ยงชีวิตอีกต่อไป เขากลัวว่าถ้าไม่ระวัง ก็อาจจะเดินตามรอยเท้าของเจียงอู๋ต่าวไปได้

เมื่ออู่เชียนฟานพูดนั้น ใบหน้าก็แสดงรอยยิ้มที่ใจดีและปล่อยความเมตตาให้กับเย่ชิว

"ประสาท!"

เย่ชิวด่าไปหนึ่งประโยคและพุ่งเข้าไปฆ่าหลี่เป่ยไห่

หลี่เป่ยไห่ต้องการหลบหนี แต่อู่เชียนฟานขวางทางด้านหลังของเขาไว้ และเมื่อเห็นว่าเย่ชิวจะฆ่าเขาอีกครั้ง ก็โกรธขึ้นมาทันที

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตนเองก็เป็นอัจฉริยะที่จุดสูงสุดของต้งเทียน ถูกคนคนหนึ่งจากนั้นแกนทองไล่ล่า ถ้าเขาไม่ต่อสู้กลับแล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

"โครม!"

หลี่เป่ยไห่แทงดายออกมา

ทันใดนั้นท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยเสียงปืน

แต่ละจังหวะปลกปล่อยความเหนือชั้นที่ไม่มีใครเทียบได้ ราวกับว่ามันกําลังจะทะลุผ่านความว่างเปล่านี้ จนรู้สึกน่าสะพรึงกลัวถึงขีดสุด

"เจ้าหนู ในเมื่อนายมองหาความตายเอง ถ้าอย่างนั้นฉันจะจึงไม่รังเกียจที่จะส่งให้นายไปตามทาง ”

หอกของหลี่เป่ยไห่ได้กลายเป็นลูกแก้วแห่งแสงที่ลุกโชนขึ้นมา และทันใดนั้นก็ปรากฏตัวต่อหน้าเย่ชิวอย่างดุร้ายและรวดเร็ว

"ฟึ่บ!"

เสียงฝีเท้าของเย่ชิวขยับร่างกายขึ้นมาสูงขึ้นสามฟุต และหลบหอกของหลี่เป่ยไห่ออกไป ตามมาติดๆ ทั่วทั้งร่างกายส่องแสงสีทองปะทุออกมาเหมือนภูเขาไฟระเบิด จิตวิญญาณแห่งสงครามที่น่าสะพรึงกลัวได้กวาดล้างสวรรค์และโลกไปทุกทิศ

"แม้ว่าเทพเจ้าจะมาในวันนี้ ก็ไม่สามารถช่วยนายได้!"

ใบหน้าของเย่ชิวไม่แยแสเลยสักนิด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาตที่แสนขมขื่น และหลังจากพูดจบเขาก็กวาดแส้และตีไปทางหลี่เป่ยไห่

ทันใดนั้นร่างกายทั่วทั้งร่างกายของหลี่เป่ยไห่ก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

"เกิดอะไรขึ้น?"

ก่อนที่หลี่เป่ยไห่จะตอบโต้กลับมา จู่ๆก็มีเสียงหม้อดังขึ้น ราวกับภูเขาที่ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า และความกดดันอันน่าสะพรึงกลัวปกคลุมโลกไว้

"ปราบปราม!"

เย่ชิวตะโกนออกมาอย่างดัง แล้วหม้อเฉียนคุนก็ทุบลงมา