วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1679

“เผ่าปีศาจ?”

หัวใจของอู๋ฮวาเต้นรัว เขาไม่คิดเลยว่าเพียงเขาเอื้อมมือไปแตะโลงศพทองคำ เมื่อนั้นจะมีคนโผล่ออกมาโจมตีเขาทันที

แถมคนที่โจมตีเขายังมาจากเผ่าปีศาจอีกด้วย

หอกยาวลายมังกรเล่มนั้นมีพลังปีศาจล้นหลามและเจตนาฆ่าก็เผยออกมาอย่างรุนแรง

ทันใดนั้นมันก็มาอยู่ตรงหน้าเขา

ตอนนี้โลงศพทองคำอยู่ใกล้แค่เอื้อมและอู๋ฮวาไม่อยากถอย เขาจึงประสานนิ้วมือทั้งสิบและตะโกนเสียงดัง “จินกังไม่สลาย”

บูม!

ทันใดนั้นแสงพุทธะก็เปล่งออกจากร่างของอู๋ฮวา ผิวหนังทุกตารางนิ้วของเขากลายเป็นสีทองแวววาวราวกับถูกชุบด้วยทองคำ ดูทรงพลังอย่างยิ่ง

เขาปล่อยหมัดขวาปะทะเข้ากับหอกยาวลายมังกรเล่มนั้นด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ

“แกร๊ง!”

ราวกับอาวุธวิเศษสองชิ้นประจันหน้ากัน เสียงปะทะดังกึกก้องและอาวุธทั้งสองก็เด้งออกจากกันทันทีที่สัมผัส

แล้วหอกยาวลายมังกรก็พุ่งเข้ามาอีกครั้ง

ประกายแสงเย็นยะเยือกฉายวาบที่ปลายหอกอันแหลมคม ราวกับว่ามันสามารถบดขยี้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดในโลกได้

ในเวลาเดียวกัน พลังงานปีศาจก็พวยพุ่งไปปกคลุมทั่วหอกจนดูเหมือนกับมังกรปีศาจที่ดุร้ายกำลังพุ่งเข้าใส่หน้าผากของอู๋ฮวาด้วยความรวดเร็ว

“ไปให้พ้น!”

อู๋ฮวาแผดเสียงดังสนั่นราวกับสิงโตคำราม และคลื่นเสียงทั้งหมดก็กระทบเข้ากับหอกยาวลายมังกร

“แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง...”

ประกายไฟกระจายไปทุกทิศทาง

จากนั้นนิ้วมือขวาทั้งห้าของอู๋ฮวาก็ถูกผลักออกไปด้วยความเร็วสูง

นิ้วมือทั้งห้าเปรียบเสมือนยอดเขาห้าลูก เปล่งแสงพุทธอันช่วงโชติและคว้าหมับเข้าที่ปลายหอก

“ฉึบ!”

ปลายหอกคมมากและมีพลังลุกโชนไหลทะลัก แล้วมันก็กลายเป็นลูกไฟในชั่วพริบตา

อู๋ฮวาไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เพราะเขามีร่างกายจินกังไม่สลาย กายเนื้อของเขาแผ่พลังอย่างทรงอำนาจ

ในตอนนั้นเอง เขาถึงเงยหน้าไปมองผู้ที่โจมตีเขา

แล้วอู๋ฮวาก็ต้องตะลึง

“เด็กเหรอ”

อู๋ฮวาประหลาดใจมาก เขานึกไม่ถึงเลยว่าคนที่โจมตีเขาจะเด็กขนาดนี้ ดูเหมือนอายุสิบเอ็ดหรือสิบสองปีเท่านั้น

เด็กคนนั้นสูงประมาณสองเมตร ผมเผ้ายุ่งเหยิง ในมือถือหอกยาวลายมังกร ขี่สิงโตไฟ รอบกายรายล้อมไปด้วยกลิ่นอายของปีศาจ รัศมีน่าเกรงขามอย่างไม่มีใครเทียบ!

“เผ่าปีศาจมีเด็กที่ทรงพลังขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร”

อู๋ฮวาประหลาดใจไม่น้อย

เท่าที่เขารู้ เผ่าปีศาจยึดครองเป่ยอวี้และไม่ปรากฏตัวในตงฮวงมาหลายปีแล้ว

“เด็กนี่อายุเพียงเท่านี้ แต่มีพละกำลังสู้กับฉันได้ สถานะในเผ่าปีศาจของเขาคงไม่ใช่เล่นๆ”

“ถ้ารอให้เขาโตขึ้น เขาจะต้องกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจของฉันในอนาคตแน่นอน”

“จะฆ่าทิ้ง หรือว่า...”

อู๋ฮวาลังเล

อีกฟากหนึ่ง เมื่อเยี่ยชิวเห็นเด็กจากเผ่าปีศาจคนนี้ เขาก็ดูประหลาดใจในตอนแรก แต่ก็ตามมาด้วยความดีใจในไม่ช้า

“หู่จื่อ!”

เยี่ยชิวไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เจอหู่จื่อที่นี่

เขายังสังเกตเห็นว่าความแข็งแกรงของหู่จื่อเพิ่มขึ้นมาก เห็นได้ชัดว่าเขาเข้าสู่ขั้นสูงสุดของต้งเทียนแล้ว แต่เขาก็ไม่รู้ว่าหู่จื่อผ่านอะไรมาบ้าง แม้แต่ความสูงและบุคลิกก็เปลี่ยนไปจนดูเหมือนราชาปีศาจวัยเยาว์

แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร การได้พบหู่จื่อก็เป็นเรื่องน่ายินดี เขามองเว่ยเยว่และเซี่ยเฟยฮวา แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกนายสองคนโชคดีมาก ตอนนี้ฉันอารมณ์ดี ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะเหลือศพพวกนายไว้ให้”

หอกยาวลายมังกรในตอนนี้เป็นเหมือนเสาขนาดยักษ์ที่ตกลงมาจากฟากฟ้า ซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความกดดัน

พลังปีศาจที่น่าสะพรึงกลัวโหมกระหน่ำใส่อู๋ฮวา ราวกับคลื่นลมในทะเล

อู๋ฮวาโกรธมาก

เขาไม่คาดคิดว่าการพูดดีๆ ของเขาจะนำไปสู่ผลลัพธ์เช่นนี้

“นายคิดว่านายมีสิทธิ์มาอวดดีต่อหน้าฉันจริงๆ เหรอ”

หมัดของอู๋ฮวาพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับสายฟ้า มันปล่อยพลังที่แข็งแกร่งออกมาปะทะกับหอกยาวลายมังกรที่กำลังตกลงมา

“ปึง!”

เสียงดังสนั่น

หอกยาวลายมังกรถูกกระแทกกลับทันที

อู๋ฮวาก้าวไปข้างหน้า ต่อยหมัดทั้งสองข้างอย่างต่อเนื่อง โจมตีหู่จื่อราวกับพายุที่โหมกระหน่ำ หมัดสีทองเหมือนหยาดฝนหนาทึบแฝงพลังอันน่าสะพรึงกลัวไว้ เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการใช้วิธีที่ฉับไว

เพราะว่าเยี่ยชิวกำลังเข้ามาใกล้ อู๋ฮวาจึงต้องการสังหารหู่จื่อให้ได้ก่อนที่เยี่ยชิวจะมาถึง

มิฉะนั้น หากเยี่ยชิวและหู่จื่อร่วมมือกัน โอกาสที่เขาจะได้โลงศพทองคำก็จะเลือนราง

เยี่ยชิวจงใจชะลอฝีเท้า เพราะเขาอยากเห็นพลังการต่อสู้ของหู่จื่อ

ในขณะเดียวกัน เขาก็เตรียมพร้อมแล้ว หากหู่จื่อพ่ายแพ้ เขาก็จะลงมือได้ทันเวลา

พูดได้เลยว่าหลังจากที่ไม่ได้เจอกันเป็นเวลานาน พลังการต่อสู้ของหู่จื่อก็พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วและเขาก็สามารถต้านการโจมตีของอู๋ฮวาได้ทั้งหมด

แน่นอนว่าพลังยุทธ์ของอู๋ฮวานั้นลึกล้ำกว่าหู่จื่อ แม้ว่าหู่จื่อจะสกัดหมัดของอู๋ฮวาได้ แต่พลังอันแรงกล้าก็ทำให้หู่จื่อถอยหลังไม่หยุด

หากการต่อสู้ดำเนินต่อไปเช่นนี้ อีกไม่นานหู่จื่อคงได้รับบาดเจ็บ

เยี่ยชิวรู้ว่ารอไม่ได้แล้วและหมายมั่นจะลงมือ แต่สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยในอ้อมแขนกลับดึงมือเขาไว้แน่น

“ทำอะไร” เยี่ยชิวถาม

“ไม่ต้องลงมือหรอก” จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดเสียงทุ้ม “เด็กคนนั้นไม่ใช่ปีศาจธรรมดา!”