วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1680

"โอ๊ะ?"เยี่ยชิวมีความอยากรู้เลยถามเจ้าจิ้งจอกขาว"นายดูอะไรออกไหม?"

น้ำเสียงเจ้าจิ้งจอกขาวหนักแน่นและพูดว่า"ฉันรู้สึกถึงร่างกายของเขามีสายเลือดเผ่าอสูรไหลเวียน"

"ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินข่าวมาว่านายน้อยเผ่าอสูรกลับมาแล้ว เผ่าอสูรจัดพิธีต้อนรับแบบยิ่งใหญ่"

"ถ้าหากฉันดูไม่ผิดละก็ ไอ่หนูที่อยู่ตรงหน้าน่าจะเป็นนายน้อยของเผ่าอสูร"

เยี่ยชิวมีความตกใจเล็กน้อย หู่จื่อเป็นนายน้อยเผ่าอสูร?

เจ้าจิ้งจอกขาวพูดต่ออีกว่า"เยี่ยฉางเสิ่นอย่าช่วยเขา ไม่งั้นถ้าเขาโตมาอาจเป็นศัตรูตัวฉกาจของนายได้"

"อีกอย่างนายเป็นเผ่ามนุษย์ ถ้าเกิดไปเกี่ยวข้องกับเผ่าอสูรจะถูกเผ่ามนุษย์มองว่าทรยศได้"

"ถ้าหากนายช่วยเขาอนาคตเผ่ามนุษย์จะไม่มีที่สำหรับนาย"

เยี่ยชิวไม่เห็นด้วยและพูดว่า"ตราบใดถ้าฉันแกร่งมากพอ ยืนอยู่จุดสูงสุดของการฝึกตนเป็นเซียนเหยียบคนที่ไม่พอใจฉันให้อยู่ใต้ตีน ทำทุกอย่างตามใจตัวเอง"

"เห้ย ปากดีนะเนี้ย ฟังจากความหมายของนายคือต้องการพิสูจน์ว่าตัวเองจะเป็นจักรพรรดิ?"เจ้าจิ้งจอกขาวพูดดูถูก"นายอย่าคิดแม้แต่จะฝันเลย"

"ถึงแม้ฉันยอมรับว่านายมีพรสวรรค์ แต่ก็มีคนมากมายที่มีพรสวรรค์มากกว่านายมานานมากแล้ว"

"อย่างไรก็ตามหลังจากจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนในการฝึกเซียนก็ไม่เคยปรากฏจักรพรรดิที่แข็งแกร่งอีกเลย"

เยี่ยชิวพูด"สิ่งที่คนอื่นทำไม่ได้ใช่ว่าฉันจะทำไม่ได้สักหน่อย"

"ช่างเถอะ ฉันขี้เกียจจจะเถียงกับนาย ทางที่ดีนายฟังคำพูดฉันอย่าช่วยเขา"เจ้าจิ้งจอกขาวโน้มน้าวอีกครั้ง

เยี่ยนชิวหัวเราะตอบ"ถ้าเกิดเผ่าอสูรกลุ่มอื่นฉันสามารถยืนมองได้ แต่เผ่าอสูรนี้ฉันต้องปกป้องเขา"

หมายความว่าอะไร?

เขามีความเกี่ยวข้องกับเผ่าอสูร?

และในตอนที่เจ้าจิ้งจอกขาวกำลังงุนงงอยู่นั้นจู่ๆก็เห็นเยี่ยชิวพูดกับเผ่าอสูรคนนั้นว่า"หู่จื่อ ถอย"

"ครับ อาจารย์！"หู่จื่อตอบรับและถอยไปอยู่ด้านข้างอย่างเคารพ

"เกิดอะไรขึ้น? นายน้อยเผ่าอสูรเป็นลูกศิษย์นาย?"เจ้าจิ้งจอกขาวเบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อ

สีหน้าอู๋ฮวาตะลึง จนถึงเวลานี้เขาถึงเข้าใจว่าทำไมก่อนหน้านี้พูดดีๆด้วยถึงไม่รักษาน้ำใจ ที่แท้เผ่าอสูรคนนี้เป็นพวกเดียวกันกับเยี่ยฉางเสิ่น

อู๋ฮวาตะโกน"เยี่ยฉางเสิ่นนายตัวดี ไม่เพียงแต่เป็นเพื่อนกับเผ่าปีศาจยังรับเผ่าอสูรเป็นศิษย์ ถึงกับประหารชีวิตได้เลยนะ"

"ไม่ใช่เรื่องของเธอ!"เยี่ยชิวด่า"ถึงแม้วัดเหล่ยอินของพวกเธอเป็นนิกายพุทธ แต่ท่านอาจารย์พวกเธอคิดค้นคาถาทำให้ศพเดินได้พรรคนี้ ควรตายยิ่งกว่าเผ่าปีศาจอีก"

"บังอาจ นายเป็นนักพรตต้งเทียนยังกล้าพูดงี้กับนักบุญปรามาจารย์ระวังฉันจะส่งนายไปนรกสิบแปดชั้น"อู๋ฮวาพูดจบ ก็ตะโกนบอกลูกศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋นว่า"พวกนายเห็นหรือยัง เยี่ยฉางเสิ่นรับเผ่าอสูรมาเป็นศิษย์หนึ่งคนถ้าหากพวกนายยังเป็นเพื่อนกับเขาอีกละก็นิกายดาบชิงอวิ๋นของพวกนายก็จะโดนเผ่ามนุษย์ทุกคนเกลียดชัง"

"ฉันแนะนำพวกนายทางที่ดีคิดให้ดี"

นี้……

เหล่าลูกศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋นต่างมองหน้ากันและยังตัดสินใจไม่ได้ในทันที

"อ๊าก……"

และในเวลานี้ก็มีเสียงร้องดังขึ้น ทุกคนหันหน้าไปมองเห็นแค่อู๋ลู่ของสำนักจักรพรรดิอสูรถูกหยุนซีโจมตีฆ่า

ทันทีหลังจากนั้นหยุนซีก็ปรากฏข้างเยี่ยชิวพูดเสียงดังว่า"ไม่ว่าเยี่ยหลางจะทำยังไง ฉันสนับสนุนเขาเสมอ"

พอคำนี้พูดออกไป สีหน้าของฮู๋ฮวามืดมนลงไปกว่าเดิมพูดว่า"หยุนซี เธอต้องคิดให้ดีนะ ตอนนี้เยี่ยฉางเสิ่นนั้นได้หักหลังเผ่ามนุษย์ไปแล้วถ้าเกิดยังร่วมไปกับเขาเธออาจะถูกเขาพาเหนื่อย......"

ใครจะไปรู้ว่าหยุนซีกลับยิ้มและกอดแขนเยี่ยชิวพูดเสียงอ่อนหวานว่า"แค่ได้ตามเยี่ยหลางต่อให้จะยากลำบากขนาดไหนฉันก็ไม่ถอย"

ผู้หญิงคนนี้เป็นบ้า1

อู๋ฮวาแทบจะระเบิดออกมาพูดเสียงเย็นชาว่า"หยุนซี ฉันอยากจะถามเธอแทนเป็นตัวเองหรือชิงอวิ่น

หยุนซียิ้มอย่างมีเสน่ห์"นี้สำคัญด้วยหรอ?"

หลังจากเยี่ยชิวและอู๋ฮวาปะทะกันไปหนึ่งรอบทั้งสองก็พุ่งทะยานขึ้นฟ้ามาถึงด้านบนต่อสู้

รอบนี้ทั้งสองคนพลังระเบิดออกมาล้วนอยากให้อีกฝ่ายต้องตาย เพราะแบบนี้เลยต่อสู้กันดุเดือดมาก

ปืนยาวลายมังกรและวัชระไม่หยุดที่จะปะทะกัน เสียงดังเคร่งคราง แต่ละครั้งที่ปะทะกันเกิดประกายไฟยาวเป็นหลายฟุตดูน่าตื่นเต้นมาก

บนร่างกายของเยี่ยชิวและอู๋ฮวามีแสงเพริศแพร้ว แข็งแรงทรงพลังเหมือนคลื่นขนาดใหญ่และน่ากลัว

พวกเขาเหมือนเป็นดาวสองดวงที่พุ่งชนกันและเกิดสายฟ้ากวาดไปทั่วฟ้าดิน ทำให้คนตกใจมาก

"ฉึบ！"

ทันใดนั้นแสงเย็นก็ปรากฏขึ้นเยี่ยชิวใช้ปืนเป็นดาบ ใช้วิชาดาบไร้เทียมทานและทันใดนั้นแสงปืนแต่ละเล่มโจมตีปกคลุมไปทั่วทุกทิศและครอบอู๋ฮวาเอาไว้

อู๋ฮวาสังเกตเห็นว่าเยี่ยชิวยิ่งสู้ยิ่งโหด การต่อสู้แต่ละรอบแกร่งขึ้นกว่าแต่ละรอบเหมือนแรงไม่มีตกเลยสักนิด

"เยี่ยฉางเสิ่นทำไมแข็งแกร่งขนาดนี้?"

อู๋ฮวาตกตะลึง

แม้ว่าคนอย่างเว่ยอู๋จี้ยังเป็นอัจฉริยะ แต่ว่าอู๋ฮวากลับดูถูกคนพวกนั้น เพราะว่าเขาคิดว่าตัวเองถึงเป็นอัจฉริยะที่แท้จริง แต่ว่าเยี่ยชิวในตอนนี้ทำให้อู๋ฮวารู้ว่าพลังของเยี่ยชิวไม่ได้ด้อยไปกว่าตัวเองเลย

"ตูม——"

ปืนยาวลายมังกรพ่นแสงปืนออกมาเหมือนกับสึนามิที่กำลังปะทุเต็มไปด้วยรังสีอมหิตที่น่าสะพรึ่งสั่นสะเทือนไปทั่วท้องฟ้า

"ตึงตึงตึง……"

วัชระกลางมือซ้ายของฮู๋ฮวาปล่อยสัญลักษณะลึกลับออกมาแต่ละอันบังแสงปืนไว้ จนเกิดเสียงทองคำและหินแตก

เยี่ยชิวแทงอย่างต่อเนื่องหนึ่งร้อยแปดสิบรอบ

"พึบ——"

จู่ๆร่างกายอู๋ฮวาตะตุกเล็กน้อย ปากเสือมือซ้ายแตกกระจายมีเลือดไหล