วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1687

"คว้าง!"

โลงศพสีทองสั่นเล็กน้อยและหยุดลงโดยไม่ได้ดึงดูดความสนใจเยี่ยชิวเลย

แต่ในทางกลับกันเจ้าจิ้งจอกขาวเหมือนจะสังเกตเห็นอะไร หันหัวไปมองโลงศพสีทองด้วยสายตาที่สงสัย

"นายเป็นยังไงบาง?"เยี่ยชิวถามอย่างเป็นห่วง

"สบายใจได้ ยังไม่ตาย"น้ำเสียงของเจ้าจิ้งจอกขาวหนักแน่นมากแต่ว่าเสียงเหมือนคนไม่มีแรง

เยี่ยชิวเอาใบต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์สีทองออกมาจากถุงเฉียนคุนห้าใบยื่นให้เจ้าจิ้งจอกขาวพูดว่า"กินซะ"

เจ้าจิ้งจอกขาวเห็นใบไม้ ความประหลาดใจก็ปรากฏขึ้นในดวงตาและพูดว่า"เยี่ยฉางเสิ่นดูไม่ออกนะเนี้ยว่าบนตัวนายจะมีของดีเยอะขนาดนี้"

"นายจะเอาไม่เอา?"เยี่ยชิวถาม

"เอา"เจ้าจิ้งจอกขาวพูดจบก็เอาใบศักดิ์สิทธิ์สีทองกลืนลงไป ไม่ช้าสภาพจิตใจของเขาก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เลียๆลิ้นถามว่า"เยี่ยฉางเสิ่น ฉันยังไม่ดีเลย ฉันขออีกหน่อย"

เจ้าจิ้งจอกขาวสูญเสียไปสองชีวิต เยี่ชิวก้อยากให้เขาอีกไม่กี่ใบอยู่หรอกแต่ใบของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์สีทองถูกเขากินจนเกือบจะหมดต้นอยู่แล้ว แม้แต่เยี่ยชิวเองยังทำใจที่จะกินไม่ได้เลย

"ไ่ม่มีแล้ว"เยี่ยชิวพูด

"นายโกหกฉัน"เจ้าจิ้งจอกขาวไม่เชื่อ ใช้มือจับแขนเยี่ยชิวไว้แล้วอ้อน"ฉันอยากได้อีก ฉันอยากได้อีก......"

"ไม่มีจริงๆแล้ว"

"นายมีแน่นอน เร็วเอามาให้ฉัน"

เพรี๊ยะ！

เยี่ยชิวตบก้นเจ้าจิ้งจอกขาวอย่างแรง ทันใดนั้นร่างของเจ้าจิ้งจอกขาวสั่นไปทั้งตัวและส่งเสียง"โอ้......สบาย!"

เสียงมีเสน่ห์มาก

เยี่ยชิวค้นพบความสยองคือหลังจากได้ยินเสียงเจ้าจิ้งจอกขาวเหมือนจะรู้สึก……

"เยี่ยชิวหน่อเยี่ยชิว คุณนี้มันสัตว์ร้าย!"

และในเวลานี้——

เมฆดำปกคลุมลมพัดแรง ทุกคนรู้สึกใจไม่ดีเหมือนกำลังจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น

"วูบ!"

ดาบเซวียนหยวนที่ซ่อนอยู่ในตาซ้ายเยี่ยชิวสั่นขึ้นมาเล็กน้อยออกคำเตือน

ไม่ดีแล้ว มีอันตราย！

"โฮก——"

จู่ๆสิงโตไฟที่หู่จื่อนั่งอยู่ก็คำราม

ในเวลานี้ซวนหวู่ของอมตะชางเหม่ยและยูนิคอร์นของหยุนซีก็คำรามเช่นกัน

สัตว์เทพทั้งสามตัวต่างดูกระสับกระส่าย

เจ้าจิ้งจอกขาวก็รู้สึกถึงความอันตรายเลยรีบพูดว่า"เยี่ยฉางเสิ่น ที่นี้อันตรายรีบหนีไปเร็ว อ๋อใช่คิดหาวิธีเอาโลงศพสีทองนั้นไปด้วย"

เยี่ยชิวรีบหันหลังเดินไปทางหน้าผา อย่างไร็ตามเขาเดินไปได้แค่สองก้าวก้มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น

"คว้าง!"

โลงศพทองทั้สองสั่นก่อนที่จะบินขึ้นฟ้า

"เกิดอะไรขึ้น?"

สีหน้าเยี่ยชิวมีแต่ความประหลาดใจ

ก่อนหน้านี้เขาลองมาหลายวิธีมากแต่โลงศพทองก็ไม่ขยับเลย หลังจากนั้นเขาต่อสู้กับอู๋ฮวาก็ยังคงอยู่ริมผาไม่ขยับ แต่ว่าตอนนี้ทำไมจู่ๆก็ขยับล่ะ?"

"ตูม!"

ทันใดนั้นโลงศพทองก็เปล่งประกายแสงออกมา ปล่อยแรงกดดันอันน่ากลัวเหมือนกับว่าเทพกำลังจะฟื้นคืนชีพ

ทันใดนั้นทุกคนก้รู้สึกหวาดกลัวเหมือนรู้สึกว่าสติหลุดไปแล้ว

"อาจารย์ รีบวิ่ง!"

หู่จื่อตะโกลเสียงดัง

ถเาเปลี่ยนเป็นแต่ก่อนเยี่ยชิวคงหนีตั้งแต่เช้าละ แต่ว่าโลงศพทองคือโอกาสสูงสุดจะหนีไปได้ยังไง ไม่ยอมแพ้เกินไปหน่อยหรอ

ถ้ารู้ว่าเพื่อหาโอกาสสูงสุดเจ้าจิ้งจอกเก้าหางต้องสูญเสียเลือดบริสุทธิ์ไปถึงหนึ่งหยด

ผ่านไปสักพัก แรงกดดันอันน่าสยองนั้นหายไปแล้ว

หยุนซีหันกลับไปมองสีหน้าเปลี่ยนทันทีพูดว่า"ไม่ดีแล้วฉางเสิ่น โลงศพนั้นอยู่หลังพวกเรา"

เยี่ยชิวหันกลับไปมอง เห็นโลงศพทองนั้นห่างจากพวกเขาไม่ถึงสองร้อยเมตร ถึงแม้จะไม่มีแรงกดดันน่ากลัวและรุนแรงนั้นแต่ก็พุ่งเข้าหาไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลง

"หรือว่ามันกำลังไล่ตามฉัน?"

เยี่ยชิวคิดได้แบบนี้ก็รีบตัดสินใจทันที

"ซีเออร์ พวกเราก็แยกกัน"เยี่ยชิวพูดจบก็ผลักหยุนซีออกและเปลี่ยนทิศทางอีกครั้ง

เป็นอย่างที่คาดไว้

เขาพึ่งเปลี่ยนทิศทางโลงศพทองนั้นก็เปลี่ยนทิศทางตามและไล่ตามหลังเขาอย่างเดียว

เจ้าจิ้งจอกขาวสังเกตเห็นสถานการณ์ถามว่า"เยี่ยฉางเสิ่น นายไปทำเรื่องอะไรที่มันไม่ดีมา ทำไมโลงศพนั้นถึงไล่ตามหลังนาย?"

"ฉันจะรู้ได้ยังไง?"เยี่ยชิวรู้สึกรำคาญเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าโลงศพทองนั้นจะเป็นโอกาสสูงสุดแต่ว่าถ้ควบคุมไม่ดีมันก็อาจจะตายได้

“เยี่ยฉางเสิ่น นายบอกฉันมาตามตรงว่านายไปรังแกผู้หยิงที่ไหนแล้วไม่รับผิดชอบเขาหรือป่าว เป้นผู้ชายใจร้ายหลายใจ?"

"พูดจาไร้สาระ ฉันจริงใจต่อผู้หญิงทุกคน......ถุยถุยถุย พูดอะไรแบบนี้กับนายทำไมหยุดพูดล่ามพลามซะ ฉันต้องวิ่งหนีเอาชีวิต"

เยี่ยชิวก้าวไปหนึ่งร้อยไมล์ทันที ทันใดนั้นร่างกายเหมือนทะลุเวลาไปถึงหนึ่งร้อยไมล์

หันกลับไปมองไม่มีเงาของโลงศพทองนั้นแล้ว

"เฮอะ~"เยี่ยชิวถอนหายใจพูดว่า"ในที่สุดก็สลัดจนหลุดไปสักที"

"เยี่ยฉางเสิ่น นายเงยหน้าขึ้นมอง"เจ้าจิ้งจอกขาวพูด

เยี่ยชิวรีบเงยหน้าขึ้นมองเห็นแค่โลงศพลอยอยู่กลางอากาศไม่มีเสียงไม่ขยับ ระยะห่างจากหัวเขาไม่ถึงห้าสิบเมตร

แม่งเอ้ย!

สีหน้าเยี่ยชิวเขียวเลย

และในเวลานี้โลงศพสีทองตกลงมา