วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1760

อู่จี๋เทียนจุนพูดจบ วิญญาณหายไปในทันที กลับไปรักษาอาการบาดเจ็บที่วิหารของตัวเอง

ส่วนที่ลึกที่สุดของผาวิญญาณ

ร่างของหลงผู้ซ่าเละเทะ มีเลือดไหลออกมามุมปาก นึกถึงฉากที่น่าสยดสยองที่ถูกอู่จี๋เทียนจุนทรมาน เขาก็รู้สึกโกรธแค้น

“ฮึ อู่จี๋เทียนจุน แกรอฉันเอาไว้เลย”

“ต้องมีสักวัน ฉันจะฉีกร่างของแก”

“และยังมีเยี่ยฉังเซิง ฉันไม่มีทางปล่อยแกไปแน่นอน”

และในเวลานี้ ทันใดนั้นก็มีเสียงที่เหมือนกับผีดังขึ้นในหู : “เด็กน้อย อยากเรียนวิชาเทพไร้เทียมทานไหม”

“ใคร” หลงผู้ซ่าตกใจอย่างมาก มองดูรอบๆ

เขาอยู่ที่ผาวิญญาณมาสักพักหนึ่งแล้ว ตามที่เขารู้ ที่นี่นอกจากสัตว์เทพแล้ว ไม่มีขนแม้แต่เส้นเดียว

“เจ้าเดินไปทางซ้ายสามสิบเมตร” เสียงที่เหมือนกับผีนั้นดังขึ้นอีกครั้ง

“ตกลงคุณเป็นใคร” หลงผู้ซ่าถามอย่างระมัดระวัง

“ทำตามที่ข้าพูด เจ้าก็จะสามารถเห็นข้าเดี๋ยวนี้เลย” เสียงนั้นพูด

หลงผู้ซ่าเดินไปทางซ้ายสามสิบเมตร มาถึงหน้าผาแห่งหนึ่ง

บนหน้าผา ถูกสลักด้วยแผนภาพไทเก๊กหยินหยางขนาดเท่าอ่างหนึ่งอัน

“คุณอยู่ไหน” หลงผู้ซ่าถามอีกครั้ง

“เจ้าวางมือลงบนแผนภาพไทเก๊ก” เสียงนั้นพูด

หลงผู้ว่ายื่นมือออกไปอย่างระมัดระวัง กดไปที่แผนภาพไทเก๊กหยินหยาง วินาทีต่อมา แรงดูดอันมหาศาลดึงเขาเข้าไปในกำแพงหิน

ทันใดนั้น หลงผู้ซ่าปรากฏตัวในถ้ำแห่งหนึ่ง

ถ้ำแห่งนี้เย็น ชื้น และมืดมิดไร้แสง มันเหมือนกับนรกทั้งเก้า ต่อให้เป็นพลังยุทธ์ระดับหลงผู้ซ่าแบบนี้ก็ตาม ก็อดไม่ได้ที่จะขนหัวลุกเช่นกัน

“เดินเข้าไปข้างในเรื่อยๆ” เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง

หลงผู้ซ่าเดินเข้าไปอย่างช้าๆ เดินไปตามถ้ำหลายร้อยเมตร จู่ๆก็หยุดเดิน เขามองเห็นคนๆหนึ่ง

เพียงแค่เห็นคนผู้นั้นนอกจากหัวแล้ว เนื้อและเลือดในร่างกายถูกกำจัดออกไปทั้งหมด เหลือเพียงโครงกระดูกเท่านั้น

ผมของเขายุ่งเหยิง แขนขาถูกมัดด้วยเชือกเหล็ก มีเชือกเหล็กสองเส้นพันอยู่บนกระดูกปี่ผา

หลงผู้ว่าสังเกตเห็น เชือกเหล็กทั้งหกเส้นมีสีแดงราวกับเลือด ถูกสลักด้วยยันต์อักขระ ทันทีที่มองเห็นก็รู้ว่าไม่ใช่โซ่ธรรมดา

ปลายเชือกเหล็กอีกด้าน ถูกตอกเข้ากับกำแพงหิน คนผู้นั้นดูเศร้าหมอง ราวกับสัตว์ประหลาด

เห็นได้ชัดอย่างมาก เจ้าหมอนี่ถูกกักขังอยู่ที่แห่งนี้

หลงผู้ซ่ากำลังสังเกตคนผู้นั้น คนผู้นั้นเงยหน้าขึ้นทันที ยิ้มที่มุมปาก ทำให้หลงผู้ซ่าตกใจจนเกือบจะล้มลงกับพื้น

ไม่ใช่ว่าหลงผู้ซ่าขี้กลัว แต่เป็นเพราะว่าใบหน้าของคนผู้นั้นน่าเกลียดเกินไปแล้ว จมูกของเขาถูกตัดและใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล ราวกับว่ามีคนกรีดใบหน้าของเขาหลายพันครั้งด้วยมีดสั้น

“เด็กน้อย ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ใช่คนชั่ว” คนผู้นั้นเปิดปากพูด

ไม่ใช่คนชั่วแล้วจะถูกขังอยู่ที่นี่เหรอ

หลงผู้ซ่าสงบสติอารมณ์ ถาม : “คุณเป็นใคร”

คนผู้นั้นพูด : “ตอนนี้เจ้าเป็นลูกศิษย์ของเจ้าสุนัขตัวนั้น ตามรุ่นแล้ว เจ้าน่าจะเรียกฉันว่าอาจารย์อา”

“อาจารย์อาเหรอ” หลงผู้ซ่าตะลึง : “คุณเป็นศิษย์ร่วมรุ่นกับอาจารย์ของผมเหรอ”

“เจ้าสุนัขอู๋จีคนนั้นทำร้ายฉัน”

จ้าวหยินหยางพูดด้วยความโกรธ ต่อจากนั้นกดเสียงต่ำลง

“หลังจากออกจากการปิดกั้นตัวเอง อาจารย์ทราบสถานการณ์ของฉัน กระอักเลือดหมดสติไปเลย เดิมทีอาจารย์กำลังจะเสียชีวิต เพราะว่าได้รับผลกระทบอย่างลึกซึ้งจากสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน แต่ว่าผ่านไปแค่ไม่กี่วันก็เสียชีวิตแล้ว”

“ก่อนที่จะเสียชีวิต เขาสืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนักให้อู๋จี”

“สำหรับผู้อาวุโสเหล่านั้น คิดว่าการตายของอาจารย์ มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉัน บวกกับฉันกลายเป็นคนพิการ จึงต้องการขับไล่ฉันออกจากสำนักหยินหยาง”

“ใครจะไปรู้ เจ้าสุนัขตัวนนั้นแสร้งทำเป็นเศร้าต่อหน้าผู้อาวุโสเหล่านั้น บอกว่าฉันเป็นคนที่เขาเคารพมากที่สุด แม้ว่าฉันจะกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ก็ตาม หวังว่าเหล่าผู้อาวุโสจะเมตตา อย่าขับไล่ฉันออกจากสำนักหยินหยาง”

“เหล่าผู้อาวุโสต่างคิดว่าเจ้าสุนัขตัวนั้นเต็มไปด้วยความรักและความยุติธรรม ชื่นชมเขามากขึ้น บวกกับเขาเป็นเจ้าสำนักอีกด้วย เหล่าผู้อาวุโสจึงเห็นด้วยกับคำขอร้องของเขา”

“แต่ผู้อาวุโสโง่เขลาเหล่านั้น จะรู้ได้ยังไง เจ้าสุนัขอู๋จีคนนั้นเก็บฉันไว้ในสำนัก ก็แค่ต้องการทรมานฉัน ทำให้ฉันอับอาย”

“ในเวลาเดียวกัน เขาก็กังวลว่าหลังจากที่ฉันออกจากสำนักหยินหยาง ถ้าหากพลังยุทธ์กลับมา จะมาแก้แค้นเขา”

“แม้ว่าฉันจะเคยเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่ง แต่ว่าหลังจากกลายเป็นคนไร้ค่า แม้แต่คนกวาดพื้นก็ดูถูกฉัน ต่อยเตะฉัน เจ้าสุนัขอู๋จีคนนั้นมองเห็นแล้ว ยังมาเยาะเย้ยและดูถูกฉัน เหล่าลูกศิษย์ของสำนักก็มารังแกฉันและทำให้ฉันรู้สึกอับอายอย่างไร้ยางอาย”

จ้าวหยินหยางแสดงรอยยิ้มเศร้าบนริมฝีปาก พูด : “โลกแห่งการฝึกฝนก็เป็นแบบนี้แหละ ตอนที่นายเป็นอัจฉริยะ มีแต่คนบูชา เพียงแค่กลายเป็นคนไร้ค่า ก็จะถูกดูถูก”

หลงผู้ซ่าถาม : “ตามที่คุณพูด น่าจะเป็นอาจารย์ที่กักขังคุณไว้ที่นี่ แต่ทำไมเขาถึงไม่ฆ่าคุณล่ะ”

“เพราะว่าเขาไม่กล้า” จ้าวหยินหยางพูด : “ก่อนที่อาจารย์จะเสียชีวิต ก็รู้ว่าฉันถูกอู๋จีทำร้ายแล้ว เพียงแต่ในเวลานั้นพลังของอาจารย์อ่อนแอเกินไปแล้ว ฆ่าอู๋จีไม่ได้ และไม่สามารถฆ่าอู๋จีได้”

“หลังจากผมกลายเป็นคนพิการ อู๋จีเป็นบุคคลที่มีระดับการฝึกฝนสูงสุดในหมู่คนรุ่นใหม่ นอกจากนี้เขามีความทะเยอทะยาน การครอบครองสำนักหยินหยางเป็นทางเลือกที่ดี”

“อาจารย์ตัดสินใจสืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนักให้อู๋จี แต่อู๋จีต้องสาบานด้วยเลือดแห่งสวรรค์ ห้ามฆ่าฉันไปตลอดชีวิต ไม่อย่างนั้นจะต้องตายโดยไร้ที่ฝังศพ”

“ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้ฉันไม่ตาย ดังนั้นเลยถูกกักขังอยู่ที่นี่”