วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1759

เยี่ยชิวมองเห็นฉากนี้ หวังว่าโลกใบนี้จะไม่วุ่นวายเพราะความต้องการของตัวเอง พูด : “ผู้หญิงทุกคน พวกคุณไม่ต้องเขินอาย รีบเข้าไปได้เลย”

ในไม่ช้า หญิงสาวทั้งสี่คนกดอมตะชายเหม่ยเอาไว้ทันที ซุกตัวอยู่ข้างตัวเขา

หน้าผากของอมตะชางเหม่ยเต็มไปด้วยเหงื่อ นั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่กล้าขยับแม้แต่นิดเดียว ต่อว่าเยี่ยชิว : “เจ้าเด็กเหลือขอ นายแกล้งฉัน”

“นี่จะเรียกว่าแกล้งคุณได้ยังไง หลายวันที่ผ่านมาหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมแค่อยากให้คุณผ่อนคลายนิดหน่อย” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม : “ตาเฒ่า ไม่ต้องประหม่า”

“ฮึ สถานการณ์แบบนี้ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยพบเห็นสักหน่อย ฉันไม่ประหม่าหรอก” อมตะชางเหม่ยปากแข็ง

“ใช่ไหม” เยี่ยชิวพูดกับปีศาจสาวคนหนึ่ง : “นั่งบนตัก”

ปีศาจสาวคนหนึ่งรีบไปนั่งบนตักของอมตะชางเหม่ยทันที อมตะชางเหม่ยตกใจจนตัวสั่นไปหมด

“ตาเฒ่า ตอนที่อยู่ในโลกมนุษย์ คุณบอกว่าต้องการหาสองคนตลอดไม่ใช่เหรอ”

“ตอนนี้หาให้คุณสี่คน”

“พอใจไหม”

เยี่ยชิวถามด้วยรอยยิ้ม

อมตะชางเหม่ยต่อว่า : “พอใจบ้าอะไร ฉันเป็นผู้บำเพ็ญธรรม เกือบจะถูกนายทำลายแล้ว”

เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม : “ไม่ขนาดนั้น ฝึกฝนลำบาก การพักผ่อนอย่างเหมาะสมจะเป็นประโยชน์ต่อการฝึกฝน”

ผู้อาวุโสแกะได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาเป็นประกาย พูด : “น้องเยี่ย ดูเหมือนว่าพวกเราจะเดินเส้นทางเดียวกัน!”

แกเป็นปีศาจ ฉันไม่มีทางเดินเส้นทางเดียวกับแกหรอก

“น้องเยี่ย ท่านสนใจผู้หญิงคนไหน เลือกได้เลย” ผู้อาวุโสแกะพูด

“ไม่ว่าคนไหน ผมก็สามารถเลือกได้หมดเลยเหรอ” เยี่ยชิวถาม

“แน่นอน” ผู้อาวุโสแกะพูด : “ท่านเป็นแขกของกษัตริย์ เพียงแค่ท่านสนใจ เลือกได้เต็มที่เลย”

“ผมต้องการเธอ” เยี่ยชิวพูด

ผู้อาวุโสแกะมองไปตามทิศทางที่เยี่ยชิวชี้ไปหนึ่งที ใบหน้าแข็งทื่อไปเลย เพราะว่าคนที่เยี่ยชิวชี้คือผู้อาวุโสกระต่าย

ผู้อาวุโสกระต่ายพูดด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ : “คุณชายท่านนี้ ข้าอายุปูนนี้แล้ว อายุมากแล้ว เทียบกับแม่นางอายุน้อยเหล่านั้นไม่ได้”

“คำพูดนี้ผิดแล้ว ผู้อาวุโสกระต่ายมีเสน่ห์ที่ไม่มีใครเทียบได้ ชนะใจผม” เยี่ยชิวตบขาของตัวเอง พูดด้วยรอยยิ้ม : “ผู้อาวุโสกระต่าย มานั่งที่นี่”

“เอ่อ.....” ผู้อาวุโสกระต่ายเหลือบมองผู้อาวุโสแกะหนึ่งที

อีกฝ่ายเต็มไปด้วยความขมขื่น

ช่วงเวลาที่พวกเขากำลังลำบากใจ เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม : “มีคำพูดโบราณในบ้านเกิดของพวกเรา สุภาพบุรุษผู้ไม่พรากความรักใคร่ไป”

“อันที่จริง เมื่อกี้ผมล้อเล่นเท่านั้น ผู้อาวุโสทั้งสองท่านอย่าได้ถือสาเลย”

“ผู้อาวุโสแกะ บ้านเกิดของพวกเรายังมีคำโบราณอีกหนึ่งประโยค เรียกว่าการลงมือทำนั้นสำคัญกว่าความหวั่นไหว”

“เมื่อดอกบานก็ต้องตัดทิ้ง อย่ารอจนไม่เหลือดอก”

ผู้อาวุโสแกะเข้าใจคำพูดของเขา อุทาน : “ขอบคุณน้องเยี่ยที่ให้คำแนะนำ น้องชายอย่างนายคนนี้ฉันคบเป็นเพื่อนแน่นอน”

หลังจากนั้น ดูเหมือนว่าเขาจะเต็มไปด้วยความกล้า ชี้ไปที่ข้างๆตัวเอง พูด : “ผู้อาวุโสกระต่าย มานั่งตรงนี้”

ผู้อาวุโสกระต่ายไม่มีความลังเลใดๆ มานั่งข้างผู้อาวุโสแกะโดยตรง ขยิบตาหนึ่งที พูดอย่างมีเสน่ห์ : “เจ้ามันแกะบ้า ข้ารอเจ้ามานานมากแล้ว ในที่สุดเจ้าก็เปิดช่องให้สะที”

“น้องเยี่ย ขอบคุณ”

“ถ้าหากเจ้าต้องการให้ข้าช่วยอะไรในอนาคต พูดได้เลย”

“ได้” เยี่ยชิวหัวเราะ

นับตั้งแต่หลังจากที่เข้ามา เขาก็แอบสังเกตอย่างเงียบๆตลอด พบว่าผู้อาวุโสแกะแอบมองผู้อาวุโสกระต่ายเป็นครั้งคราว ผู้อาวุโสกระต่ายก็แอบมองผู้อาวุโสแกะเป็นครั้งคราวเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนแอบรักอีกฝ่าย เพียงแค่ต่างไม่มีการแสดงความในใจให้อีกฝ่ายเท่านั้น เยี่ยชิวทำให้ความฝันของปีศาจกลายเป็นจริง

“ใช่แล้ว น้องเยี่ย ผู้หญิงเหล่านี้ท่านสนใจคนไหนหรือ ไม่มีล่ะก็ ข้าจะจัดการให้เจ้าอีกครั้ง จะทำให้เจ้าพอใจอย่างแน่นอน” ผู้อาวุโสแกะพูด

เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม : “ผู้หญิงเหล่านี้ยอดเยี่ยมอย่างมาก ผมสนใจทั้งหมด”

“ความหมายของเจ้าคือ.....”

“ผมเอาทั้งหมด!”

ผู้อาวุโสแกะพูดด้วยเสียงหัวเราะ : “น้องเยี่ยเป็นคนที่อารมณ์อ่อนไหวจริงๆ น่านับถือ”

“ผู้หญิงทุกคน เข้ามาทั้งหมดเลย”

“น้องเยี่ยไม่เพียงแต่เป็นน้องชายของข้า ยิ่งกว่านั้นเป็นเพื่อนกับกษัตริย์ พวกเจ้าจะต้องดูแลน้องเยี่ยเป็นอย่างดี”

ภายใต้คำสั่งของผู้อาวุโสแกะ ปีศาจสาวเหล่านั้นมาล้อมเยี่ยชิวเอาไว้ทั้งหมด

“ผู้อาวุโสกระต่าย เอาเหล้าวิญญาณที่ดีที่สุดของเผ่าปีศาจของพวกเราออกมา” ผู้อาวุโสแกะตบผู้อาวุโสกระต่าย

เยี่ยชิวใช้โอกาสในครั้งนี้ สอบถามสถานการณ์ของเผ่าปีศาจจากปีศาจน้อย

……

และในเวลาเดียวกัน

ในที่ไกลแสนไกล

จิตวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุนหนีเอาชีวิตรอดตลอดทาง ในที่สุดก็หนีกลับมาถึงสำนักหยินหยาง มาถึงผาวิญญาณ

“ที่แท้โอกาสสูงสุดของภูเขาอมตะนั้นเกี่ยวข้องกับบุคคลนั้นจริงๆ”

“เพียงแต่ คนที่ตายไปแล้ว ทำไมถึงยังสามารถใช้พลังที่แข็งแกร่งแบบนี้ได้”

“หรือว่าเขายังไม่ตาย”

“เป็นไปไม่ได้! ด้วยระดับของเขาเข้าไปในภูเขาอมตะ ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย จะต้องมีเหตุผลที่ฉันไม่รู้อย่างแน่นอน”

นึกถึงจูชิงเหลียนคนนั้น อู่จี๋เทียนจุนยังคงหวาดกลัว คำรามด้วยความโกรธ

“อาวุธจักรพรรดิของสำนักของฉันถูกทำลายแบบนั้น ฉันไม่พอใจ ไม่พอใจ——”

จู่ๆ เสียงหนึ่งดังขึ้น

“อาจารย์!”

หลงผู้ซ่าปรากฏตัวข้างหลังอู่จี๋เทียนจุน ถามด้วยความประหลาดใจ : “อาจารย์ ทำไมท่านถึงตกอยู่ในสภาพแบบนี้”

ไม่ถามยังดีหน่อย ทันทีที่ถามอู่จี๋เทียนจุนก็โกรธอย่างมาก

“แกยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอ ทั้งหมดต้องโทษสารเลวอย่างแกคนนี้”

อู่จี๋เทียนจุนฉีกร่างของหลงผู้ซ่าเป็นชิ้น ๆ ตะคอก : “โลกมนุษย์ของพวกแกไม่มีคนดีเลยแม้แต่คนเดียว สมควรตาย สมควรตาย.....”

ร่างของหลงผู้ซ่าถูกฉีกเป็นชิ้นๆแล้วกลับมาเหมือนเดิม กลับมาเหมือนเดิมแล้วถูกฉีกเป็นชิ้นๆอีกครั้ง กลับไปกลับมาหลายร้อยครั้ง ทรมานเขาอย่างโหดเหี้ยม

“แกมันคนไร้ค่า เข้ามาอยู่ในสำนักของฉันนานขนาดนี้แล้ว แต่กลับสู้เยี่ยฉังเซิงคนเดียวไม่ได้ ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว”

“นับแต่นี้เป็นต้นไป เจ้าต้องอยู่ที่นี่กับสัตว์เทพห้าเศียร ไม่เป็นนักปราชญ์ ห้ามออกจากที่นี่”

“ไสหัวไปสะ!”

อู่จี๋เทียนจุนเตะหลงผู้ซ่าออกไป จากนั้นกัดฟันแน่นและพูด : “เยี่ยฉังเซิง กษัตริย์หมื่นปีศาจ พวกแกรอฉันไว้เลย ฉันจะฉีกพวกแกให้เป็นชิ้นๆในไม่ช้าก็เร็ว ล้างแค้นเรื่องของวันนี้”