วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1763

สิ่งที่เยี่ยชิวและหลงผู้ซ่าพบเจอนั้นตรงกันโดยสิ้นเชิง ชีวิตของเขาในเผ่าปีศาจนั้นสนุกสนาน

ผู้อาวุโสแกะอยู่กับเขาและอมตะชางเหม่ยทุกวัน ต้อนรับด้วยเหล้าชั้นดีและเนื้อชั้นดี ในเวลาเดียวกันก็มีปีศาจสาวอยู่รอบตัว มีความสุขอย่างมาก

ติดต่อกันเก้าวัน

หลังจากเก้าวัน ผู้อาวุโสแกะได้รับคำสั่งจากสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อย ให้ไปรายงานสถานการณ์

พระราชวังของกษัตริย์

“ท่านกษัตริย์ บาดแผลของท่านเป็นเช่นไร” ผู้อาวุโสแกะถามด้วยความเคารพ

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยสวมกระโปรงยาวสีขาว นั่งอยู่บนเก้าอี้ทอง พูดอย่างไม่แยแส : “ไม่เป็นอะไรแล้ว”

“ผู้อาวุโสแกะ ช่วงที่ผ่านมาเยี่ยฉังเซิงทำอะไรบ้าง”

“เจ้าเล่าให้ข้าฟังสิ”

“ขอรับ” ผู้อาวุโสแกะตอบกลับ รายงานทุกสิ่งที่อย่างที่เกิดขึ้นในช่วยหลายวันที่ผ่านมาให้สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยฟัง

หลังจากฟังจบ สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยขมวดคิ้ว

“เจ้าหมายความว่า เยี่ยฉังเซิงเผชิญหน้ากับปีศาจสาวสวยเหล่านั้น ไม่มีความคิดแม้แต่น้อยหรือ” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยรู้สึกประหลาดใจ

“ใช่แล้ว” ผู้อาวุโสแกะพูด : “แม้ว่าตอนที่เยี่ยฉังเซิงจะดื่มเหล้ากับปีศาจสาวเหล่านั้น ดูเหมือนว่าจะมีความสุขอย่างมาก แต่ว่าผู้น้อยกลับพบว่าสายตาของเขาชัดเจนอย่างมาก ไม่มีความคิดฟุ้งซ่านเลย”

“นอกจากนี้ข้าพูดไปหมดแล้ว ปีศาจสาวเหล่านั้นสามารถนอนกับเขาได้”

“แต่ว่าทุกครั้ง เยี่ยฉังเซิงดื่มเหล้าเสร็จก็กลับไปนอนแล้ว ไม่ให้ปีศาจสาวบริการ”

“นอกจากนี้มีอยู่ครั้งหนึ่ง ข้าส่งปีศาจสาวอายุน้อยสี่คนเข้าไปในห้องของเขา เดิมทีคิดว่าสำเร็จแล้ว ใครจะไปคิด วันรุ่งขึ้นปีศาจสาวบอกข้าว่า พวกเธอเล่นหมากรุกกับเยี่ยฉังเซิงทั้งคืน”

“ท่านกษัตริย์ ข้าน้อยมีความคิดหนึ่งอยากจะพูด ไม่รู้ว่าควรพูดดีหรือไม่”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยพูด : “ไม่มีคนนอกที่นี่ พูดออกมาก็ไม่เป็นไร”

“ขอรับ” ผู้อาวุโสแกะพูด : “ข้าน้อยเดาว่า สิ่งที่เยี่ยฉังเซิงต้องการนั้นอาจไม่ปกติ บางทีเขาอาจจะชอบเพศเดียวกัน”

“ไร้สาระ” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยพูด : “ตามที่ข้ารู้มา เยี่ยฉังเซิงมีคนรู้ใจมากมาย นอกจากนี้เขามีความสัมพันธ์กับนักบุญหญิงหยุนซีของนิกายดาบชิงอวิ๋นแล้ว ความต้องการของเขาปกติอย่างแน่นอน”

“เขา ไม่ได้รังเกียจเผ่าปีศาจของพวกเราใช่ไหม”

“หรือบางที เขารู้สึกว่าปีศาจสาวเหล่านั้นไม่สะอาด”

ผู้อาวุโสแกะอึ้งไปเลย : “น่าจะไม่ใช่มั้ง!”

“ข้าล้วนแล้วพูดกับเขาแล้ว ปีศาจสาวเหล่านั้นกำลังอยู่ในวัยเติบโต สภาพสมบูรณ์แบบทุกคน”

“ตอนที่เขาดื่มเหล้ากับปีศาจสาวเหล่านั้นสนุกสนานอย่างมาก และไม่ได้มีท่าทางของความรังเกียจใดๆ”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยขมวดคิ้วแน่นขึ้น

“ตามหลักแล้วไม่น่าใช่ รูปร่างของปีศาจสาวเหล่านั้นยอดเยี่ยมอย่างมาก เยี่ยฉังเซิงอยู่ในช่วงอายุที่กำลังรุ่งโรจน์ ในเมื่อไม่รังเกียจพวกเธอ แล้วทำไมถึงไม่สนใจพวกเธอ”

“เว้นเสียแต่ ปีศาจสาวเหล่านั้นอยู่ในสายตาของเขา เป็นแค่แป้งหยาบเท่านั้น”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดถึงตรงนี้ ถามผู้อาวุโสแกะอีกครั้ง : “อมตะชางเหม่ยเป็นยังไง”

“เห้อ ท่านกษัตริย์อย่าพูดถึงเลย” ผู้อาวุโสแกะถอนหายใจหนึ่งที ในน้ำเสียงมีการดูถูกเล็กน้อย พูด : “อมตะชางเหม่ยขี้ขลาดกว่าฉันอย่างมาก”

“วันที่หนึ่ง ตอนที่เขามองเห็นปีศาจสาวอายุน้อยเหล่านั้น ตกใจอย่างมาก ต่อมาดื่มเหล้าวิญญาณไปหนึ่งแก้ว เมาเหล้าจนหมดสติไปทันที”

“วันที่สอง เขาดื่มจนเมาอีกครั้ง”

“วันที่สาม ยังคงดื่มจนเมา”

“ต่อมาข้าพบว่า เขาแกล้งเมาเท่านั้น”

“ข้าน้อยก็มอบหมายให้ปีศาจสาวไปบริการเขาแล้ว ท่านกษัตริย์ลองเดาดูว่าเกิดอะไรขึ้น”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยถาม : “เกิดอะไรขึ้น”

“ยิ่งกว่านั้น พลังยุทธ์ของเขาอ่อนแอขนาดนี้ คู่ควรกับข้าด้วยหรือ”

“เว้นเสียแต่ในอนาคต.....เห้อ พูดเรื่องเหล่านี้ทำไม”

“ผู้อาวุโสแกะ เจ้ามอบหมายให้ผู้พิทักษ์พาอมตะชางเหม่ยไปเก็บโอสถศักดิ์สิทธิ์”

“จำไว้ พลังยุทธ์ของผู้พิทักษ์ที่เจ้ามอบหมายไปห้ามสูงเกินไป พลังยุทธ์ต่ำกว่าอมตะชางเหม่ยจะเป็นการดีที่สุด”

ผู้อาวุโสแกะพูด : “ท่านกษัตริย์ เก็บโอสถศักดิ์สิทธิ์อันตรายอย่างมาก ถ้าหากไม่มียอดฝีมือคอยช่วยเหลือ อย่างนั้นอมตะชางเหม่ยไม่เพียงแต่เก็บโอสถศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ นอกจากนี้อาจจะตายด้วยเหตุนี้ก็ได้”

“ถ้าหากเขาตายในเผ่าปีศาจ อย่างนั้นเยี่ยฉังเซิงไม่มีทางเก็บเผ่าปีศาจไว้อย่างแน่นอน”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยกลอกตาหนึ่งที : “เมื่อก่อนข้าได้ยินพวกเขาบอกว่า คนมีความรักจะมีไอคิวต่ำ ตอนนี้ดูเหมือนว่า ปีศาจก็เหมือนกัน”

“ผู้อาวุโสแกะ ฉันคิดว่าช่วงที่ผ่านมาเจ้ามากจะมีอะไรกับผู้อาวุโสกระต่าย กลายเป็นคนโง่ไปแล้ว”

“ถ้าหากอมตะชางเหม่ยเก็บโอสถศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างง่ายดาย อย่างนั้นเขาเก็บโอสถศักดิ์สิทธิ์เสร็จ จะต้องรีบออกจากเผ่าปีศาจอย่างแน่นอน”

“มีเพียงอันตรายรูปแบบต่างๆ ทำให้เขาเสียเวลาเพิ่มอีกนิดหน่อย แบบนี้จะทำให้เยี่ยฉังเซิงอยู่ที่เผ่าปีศาจของพวกเรานานขึ้นอีกหน่อย”

“แม้ว่าจะเป็นอันตราย หรือว่าเจ้าไม่สามารถส่งยอดฝีมือหลายคนไปแอบปกป้องเขาหรือ เพียงแค่อมตะชางเหม่ยไม่อันตรายถึงขั้นเสียชีวิต คนที่แอบปกป้องเขาก็ไม่ต้องลงมือ”

ผู้อาวุโสแกะเข้าใจทันที พูดด้วยความเคารพ : “ท่านกษัตริย์รอบคอบที่สุด”

“จะปล่อยให้ทางเยี่ยฉังเซิงอยู่เฉยๆไม่ได้เช่นกัน ต้องหาเรื่องให้เขาทำนิดหน่อย” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยบ่นพึมพำ จู่ๆภายในใจก็คิดแผนการออก พูดด้วยรอยยิ้ม : “ผู้อาวุโสแกะ เจ้าไปเรียกเยี่ยฉังเซิงมาหาฉัน”

“ฉันต้องการออกโรงด้วยตัวเอง”

ผู้อาวุโสแกะตะลึงไปเลย : “ท่านกษัตริย์ เว้นเสียแต่ท่านต้องการพลีกาย......”

“ไสหัวไปสะ!” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยโบกออกไปหนึ่งฝ่ามือ ตบจนผู้อาวุโสแกะบินออกไป

“พลีกาย พลีกาย สมองเต็มไปด้วยเรื่องของการพลีกาย ฮึ หรือว่าข้าอยู่ในสายตาของพวกเจ้า เป็นคนง่ายๆแบบนั้นหรือ”

ใบหน้าของสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยเต็มไปด้วยความโกรธ ต่อจากนั้นพูดอย่างไม่แยแส : “ถ้าหากไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ พลีกายหน่อยก็ไม่เป็นไร.....”