วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1764

อีกฝั่ง

ในพระราชวังอันหรูหราแห่งหนึ่ง

เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยอยู่ด้วยกัน

“ไอ้เด็กเปรต พวกเรารีบออกจากเผ่าปีศาจเถอะ สถานที่เเย่แห่งนี้อยู่ไม่ได้อีกเเล้ว”อมตะชางเหม่ยพูด

“ทําไมถึงจะอยู่ต่อไม่ได้ล่ะ?”เยี่ยชิวถาม

“ถ้าอยู่ต่ออีก ทักษะทั้งหมดของข้าก็จะพังพินาศจริงๆเเล้ว”อมตะชางเหม่ยพูดด้วยใบหน้าขมขื่น“ผู้อาวุโสแพะตัวนั้น ปล่อยให้สาววัยหนุ่มเหล่านั้นอยู่กับพวกเราทุกวัน ”

“ข้าก็เป็นผู้ชายปกติ ปีศาจหญิงพวกนั้นไม่สวมเสื้อผ้ากัน หน้าตาสวยเหมือนดวงจันทร์ อิงฉันไว้ ทําให้ฉันคันใจ”

“ถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ฉันกลัวจะอดไม่ไหวแล้ว”

เยี่ยชิวยิ้ม“อดไม่ไหวก็อย่าอดเลย จากมุมมองทางการแพทย์ อดไว้ไม่ดีต่อสุขภาพ ถ้าระบายอย่างพอสมควรมีประโยชน์ต่อสุขภาพด้วย”

“ถุย กูเป็นนักพรต อดมาหลายสิบปีแล้ว ไม่อยากเสียซิง”อมตะชางเหม่ยอ้อนวอน“ไอ้เด็กเปรต พวกเรารีบออกไปจากที่นี่เถอะ ”

“นายจะหวู่ซวงไม่ใช่เหรอ?”

“พวกเราไปหาหวู่ซวงกันเถอะ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“นายคิดว่าฉันไม่อยากออกไปเหรอ ช่วงนี้ไม่เห็นสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยเลย ไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บของเขาเป็นไงบ้างเเล้ว ”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า“ข้าคิดว่า สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยจงใจหลบนาย เขาสั่งให้ผู้อาวุโสแพะต้อนรับพวกเราอย่างกระตือรือร้น ก็เพื่อที่อยากให้พวกเราอยู่ในเผ่าปีศาจ ”

“ไอ้เด็กเปรต สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยชอบนายเเล้วเเน่ๆ”

“เขาอยากให้คลอดลูกจิ้งจอกตัวน้อยให้นาย”

เยี่ยชิวจ้องอมตะชางเหม่ย“เเมร่งอย่าพูดไปเรื่อย ”

อมตะชางเหม่ยยิ้มและพูดว่า “ที่จริงแล้ว ถ้าไม่มีปีศาจหญิงพวกนั้นรังเเกฉัน อยู่ต่อที่เผ่าปีศาจก็คงเป็นทางเลือกที่ดี ”

“ในที่สุดแล้ว กองกําลังชั้นนําเหล่านั้นของตงฮวงถูกนายรุกรานหมดเเล้ว ถ้าออกไป พวกเราจะเป็นเหมือนหนูวิ่งเพ่นพ่านบนถนน ทุกคนต่างส่งเสียงร้องให้ตี”

“ไอ้เด็กเปรต หรือว่า พวกเราอยู่ต่อที่เผ่าปีศาจเถอะ?”

“ฉันบอกให้ผู้อาวุโสเเพะ เรียกเขาอย่าจัดปีศาจหญิงวัยหนุ่มอีก พวกเราฝึกฝนอยู่ที่นี่”

“ด้วยความสัมพันธ์ของนายกับสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อย สามารถได้รับทรัพยากรการฝีกฝนมากมายเเน่ พวกเราอยู่ที่นี่ รอทะลุขั้นนักปราชญ์เเล้ว ค่อยออกไปฆ่าทุกทิศทาง โค่นล้มกองกําลังชั้นนําเหล่านั้นของตงฮวง เป็นไงล่ะ?”

เยี่ยชิวถอนหายใจ“ทะลุขั้นนักปราชญ์ยากเกินไปเเล้ว”

“ถ้าเป็นอย่างที่นายพูด พวกเราคงต้องอยู่ที่นี่หลายร้อยปีหรือหลายพันปีขึ้นไปก็ได้”

“เมื่อถึงตอนนั้น ญาติและเพื่อนของฉันในโลกมนก็ตายหมดเเล้ว”

“ฉันรอไม่ไหว”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า“ถ้ารอไม่ไหว งั้นก็ออกไปจากที่นี่”

“อืม”เยี่ยชิวพยักหน้าเล็กน้อย และพูดว่า “พวกเราเสียเวลากับที่นี่ไม่ได้ ฉันจะรีบออกไป หาพ่อของฉันให้เจอ ”

ในขณะนี้

“ตุ้งๆ!”

มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ทันใดนั้น เสียงของผู้อาวุโสเเพะก็ดังขึ้น“พี่เยี่ย เต้าจ่าง พวกเธออยู่ไหม? ”

อมตะชางเหม่ยกลัวเล็กน้อย และด่าด้วยเสียงเบา“เชี่ย เเพะตัวนี้อยู่มาอีกเเล้ว คงไม่ใช่ว่ามาเรียกพวกเราไปอาบน้ําอีกแล้ว? ”

ในขณะนี้ เสียงของผู้อาวุโสเเพะดังขึ้นอีกครั้ง

“พี่เยี่ย เต้าจ่าง ได้โปรดเปิดประตูหน่อย ฉันมีข่าวดีจะบอกให้พวกเธอ”

อมตะชางเหม่ยรีบพูดว่า“ ไอ้เด็กเปรต นายไปเปิดประตู ถ้าเเพะตัวนั้นถามหาฉัน นายก็บอกว่าฉันไม่อยู่ ”

ซิ่ว

หลังจากที่อมตะชางเหม่ยพูดจบ เขาก็รีบหามุมที่ซ่อนในห้อง และซ่อนไว้

อมตะชางเหม่ย“ไอ้เด็กเปรต ฉันขอบคุณ แต่ว่า ข้าไม่ต้องการให้นายปกป้องฉัน และฉันก็ไม่อยากไปกับนาย”

“ทำไม?” เยี่ยชิวรู้สึกงุนงง

อมตะชางเหม่ยพูดด้วยความโกรธ“นายลืมไปแล้วเหรอ ตราบใดที่ข้าอยู่กับนาย ไม่ว่าครั้งไหน ในที่สุดผลประโยชน์ถูกนายรับไปหมด ข้าไม่ได้รับแม้แต่ขนเส้นเดียว ”

“นายคือดวงชะตาที่ไม่ถูกกันของฉัน”

“ถ้าฉันพานายไปเด็ดโอสถศักดิ์สิทธิ์ เเล้วโอสถศักดิ์สิทธิ์ยังมีส่วนแบ่งของฉันอีกไหม?”

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ในใจนายกําลังคิดโอสถศักดิ์สิทธิ์อยู่”

เยี่ยชิวหมดคําพูดครู่หนึ่ง และดุว่า“ดั่งสุนัขกัดหลี่ว์ต้งปิน”

“ไอๆนายรอฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะกลับมาหลังจากเด็ดโอสถศักดิ์สิทธิ์ได้เเล้ว”อมตะชางเหม่ยโบกมือและเดินตามผู้พิทักษ์สองสามคนออกไป

เหลือเพียงผู้อาวุโสแพะและเยี่ยชิว

“ผู้อาวุโสเเพะ เธอเคยเห็นสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยไหม? อาการบาดเจ็บของเขาเป็นอย่างไร? เยี่ยชิวถาม

ผู้อาวุโสเเพะยิ้มและพูดว่า “พี่เยี่ย นายเป็นห่วงเธอกษัตริย์เเบบนี้ ทำไมนายไม่ไปดูด้วยตัวเองล่ะ? ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“วันก่อนฉันไปเยี่ยมสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อย แต่นายห้ามฉันและไม่ปล่อยฉันไป ”

ผู้อาวุโสเเพะยิ้ม“วันก่อนเป็นเพราะกษัตริย์กําลังรักษาแผล แต่ตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนเเล้ว กษัตริย์บอกว่าจะพบนาย”

“ไปกันเถอะ ฉันจะพานายไป”

หลังจากผู้อาวุโสเเพะพูดจบ เขาก็พาเยี่ยชิวไปยังพระราชวังที่สูงสุดและสง่างามที่สุด

“กษัตริย์อยู่ข้างใน”

ผู้อาวุโสตบไหล่เยี่ยชิว และพูดอย่างมีความหมายว่า “พี่เยี่ย ในฐานะผู้ชาย บางครั้งต้องกล้าหาญหน่อย และกระตือรือร้นหน่อย ”

“หมายความว่ายังไง?”เยี่ยชิวไม่เข้าใจ

ผู้อาวุโสเเพะยิ้มและพูดว่า “นายรีบเข้าไปเถอะ อย่าปล่อยให้กษัตริย์รอนาน ”