ก๊อก ก๊อก
ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นจากด้านนอก แล้วเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยก็หยุดพูดทันที
“ใครน่ะ” อมตะชางเหม่ยถาม
“ท่านบุตรนักบุญ กระผมเอง” เสียงของชายร่างอ้วนวัยกลางคนดังมาจากนอกประตู
“เข้ามา!” เมื่อเยี่ยชิวพูดจบ ประตูก็เปิดออก จากนั้นชายอ้วนวัยกลางคนก็เดินเข้ามา ตามมาด้วยหญิงสาวกว่าสิบคนด้านหลัง
ผู้หญิงแต่ละคนกำลังแตกเนื้อสาว หน้าตาสะสวย รูปร่างสูงเพรียว สวมเสื้อผ้าโปร่งสบาย ปกปิดแค่ส่วนสำคัญ เผยผิวขาวทั่วเรือนร่าง
แต่ละคนถือถาดอยู่ในมือ โดยมีเหล้าวางอยู่บนถาด
“ท่านบุตรนักบุญ กระผมเตรียมเหล้าหลิงชั้นดีไว้ให้ท่านสองสามเหยือก มันสามารถบรรเทาความเหนื่อยล้าและยืดอายุให้ยืนยาวได้” ชายอ้วนวัยกลางคนพูดเอาใจ
“วางไว้หมดนั่นแหละ!” เยี่ยชิวพูดนิ่งๆ
“ครับ” ชายอ้วนวัยกลางคนโบกมือ จากนั้นหญิงสาวทั้งสิบก็วางถาดลงบนโต๊ะทันที
“ทานให้อร่อยครับ ท่านบุตรนักบุญ” หลังจากพูดจบ ชายอ้วนวัยกลางคนก็หันหลังและเดินออกไป แต่หญิงสาวทั้งสิบกลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
“เดี๋ยวก่อน”
เยี่ยชิวเรียกชายอ้วนพลางชี้ไปที่หญิงสาวกลุ่มนั้นแล้วถามว่า “นี่คืออะไร”
ชายอ้วนตอบว่า “ท่านบุตรนักบุญ พวกเธอมารับใช้ท่านครับ”
“พวกเธอเชี่ยวชาญในการร้องเต้นเล่นดนตรี แถมยังไม่ใช่แค่สวย แต่ยังเป็นงานอีกด้วย”
“สิ่งสำคัญที่สุดคือพวกเธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์ที่ไม่เคยผลิบาน”
“ท่านบุตรนักบุญอยากให้พวกเธอรับใช้อย่างไรก็ได้”
เยี่ยชิวทำหน้าขรึมและพูดว่า “คุณไม่รู้เหรอว่าทำไมผมถึงมาพักที่นี่”
“ถ้าพลาดเรื่องสำคัญไป คุณจะต้องรับโทษอะไร”
“นอกจากนี้ผมยังเป็นบุตรนักบุญของสำนักหยินหยาง เคยพบเจอนางฟ้านางสวรรค์มามากมาย คุณคิดว่าผู้หญิงที่ประแป้งหนาๆ พวกนี้คู่ควรกับผมเหรอ”
“ให้พวกเธอออกไปเดี๋ยวนี้”
ชายอ้วนวัยกลางคนตกใจมากจนรีบโบกมือให้หญิงสาวเหล่านั้นและบอกว่า “ลงไปเร็วๆ”
หญิงสาวเหล่านั้นรู้ว่าอะไรควรไม่ควร พวกเธอโค้งคำนับให้เยี่ยชิวและเดินออกจากห้องไปโดยไม่ปริปากถามอะไร
ชายอ้วนวัยกลางคนรีบขอโทษ “ท่านบุตรนักบุญ กระผมคิดไม่รอบคอบเอง ขอโทษครับ กระผม...”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ผมเข้าใจเจตนาของคุณ” เยี่ยชิวกล่าว “วางใจเถอะ ถ้าผมจับเยี่ยหวู่ซวงได้เมื่อไร คุณจะได้ประโยชน์แน่”
“ขอบคุณครับท่านบุตรนักบุญ” ชายอ้วนวัยกลางคนหลั่งน้ำตาด้วยความซาบซึ้ง
“จริงสิ เดี๋ยวผมจ่ายค่าห้องให้คุณ” หลังจากพูดจบ เยี่ยชิวก็หยิบวงแหวนอากาศออกมา
“ไม่ต้องครับ ไม่ต้อง” ชายอ้วนวัยกลางคนรีบโบกมือไปมา จากนั้นก็หยิบวงแหวนอากาศออกจากปากกระบอกแขนเสื้อด้วยความเร็วและส่งให้เยี่ยชิว “นี่คือเงินมัดจำที่ผู้อาวุโสให้ไว้ ก่อนหน้านี้กระผมไม่รู้ว่าท่านบุตรนักบุญจะมาพักที่นี่ กระผมจึงรับไว้อย่างไม่สำนึกในบุญคุณ วอนท่านบุตรนักบุญอย่าถือโทษ”
เยี่ยชิวพูดว่า “คุณเก็บไว้เถอะ...”
ชายอ้วนวัยกลางคนจึงพูดว่า “ท่านบุตรนักบุญ อย่าขัดศรัทธากระผมเลยครับ การที่ท่านบุตรนักบุญมาเยือนโรงแรมเล็กๆ นั่นก็ถือเป็นพรในชีวิตอันยาวนานของกระผมแล้ว กระผมจะเก็บค่าห้องได้อย่างไรล่ะครับ”
“อีกอย่าง ถ้ากระผมเก็บค่าห้องจากท่านแล้วพี่เขยรู้ขึ้นมา เขาจะไม่มาหักขากระผมเหรอ”
“ท่านรีบเอาเงินมัดจำกลับไปเถอะครับ!”
ชายอ้วนถือวงแหวนอากาศด้วยมือทั้งสองและยื่นไปตรงหน้าเยี่ยชิว
เยี่ยชิวหยิบวงแหวนอากาศขึ้นมาและใช้สติของเขาตรวจสอบ นี่มันเยี่ยมไปเลย ในนี้ไม่ได้มีแค่ห้าล้านหลิงซือ แต่มีถึงสิบห้าล้านหลิงซือ
“เงินค่ามัดจำไม่น่าเยอะขนาดนี้รึเปล่า” เยี่ยชิวถาม
ชายอ้วนพูดเอาอกเอาใจ “เงินมัดจำที่ผู้อาวุโสให้ไว้คือห้าล้านหลิงซือ ส่วนที่เหลือเป็นเครื่องบรรณาการจากผม หวังว่าท่านบุตรนักบุญจะรับมันไว้”
หลังจากพูดจบ ชายอ้วนก็ยังกระวนกระวายใจ ด้วยกลัวว่าเยี่ยชิวจะไม่ยอมรับวงแหวนอากาศ
“ครับ” ชายวัยกลางคนร่างอ้วนตอบรับและออกจากห้องด้วยความรวดเร็ว
ทันทีที่เขาจากไป อมตะชางเหม่ยก็หัวเราะและพูดว่า “ตาอ้วนคนนี้โง่เหมือนหมูเลยแฮะ”
“ข้าล่ะขำจริงๆ”
“แล้วก็นะ ไอ้เด็กเปรต คืนเงินมัดจำให้ข้าด้วย”
เยี่ยชิวใจกว้างมาก เขาโยนวงแหวนอากาศให้อมตะชางเหม่ยและพูดว่า “ของเจ้าหมดเลย”
อมตะชางเหม่ยใช้สติตรวจดูก่อนจะยิ้มหน้าบาน “ให้สิบล้านหลิงซือจริงๆ ด้วย ลาภก้อนใหญ่เลย”
ในตอนนั้นเอง ผู้อาวุโสวัวก็ดึงขาหมูออกมา ส่งให้เยี่ยชิวและพูดว่า “อาจารย์ ทานให้อร่อย”
เยี่ยชิวเองก็ไม่เกรงใจ เขาหยิบขาหมูมากัดคำโตก่อนจะพูดว่า “คุณเองก็ไม่ต้องเกรงใจ รีบกินให้อิ่มท้อง คืนนี้ต้องเจอศึกหนัก”
ทั้งสามกินเนื้อและดื่มเหล้ากันอย่างสำราญ
“จริงสิ สหายผู้ทรงพลัง มีเรื่องหนึ่งที่ข้าสับสนมานานแล้ว” อมตะชางเหม่ยถามว่า “ทำไมข้าถึงเห็นหมูป่าที่เผ่าปีศาจเพียงตัวเดียว หมูตัวอื่นอยู่ที่ไหน”
ผู้อาวุโสวัวก้มหน้าก้มตากินหมูและพูดโดยไม่เงยหน้า “ถูกกินไปหมดแล้ว”
อมตะชางเหม่ย “...”
พวกเขาดื่มจนเมา กินจนอิ่ม
ทั้งสามพักผ่อนอยู่ในห้อง สะสมพลังและสังเกตสถานการณ์จวนเจ้าเมือง
เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ
ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง
ตอนกลางคืน
จวนเจ้าเมืองสว่างไสวและเต็มไปด้วยเสียงอึกทึกจอแจ
เวลาประมาณสามทุ่ม เรือลมขนาดมหึมาแล่นผ่านท้องฟ้าและมาหยุดเหนือจวนเจ้าเมือง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
เรื่องนี้มีเติมเงินอ่านไหมครับ แนะนำหน่อย...
ทำไมลงวันละตอนแล้วครับ ช่วยชี้แจงหน่อยครับ...
ทำไมช่วงนี้ลงวันละตอนล่ะครับอีกอย่างช่วงแรกได้อ่านตั้งแต่7โมงเช้าแต่พอลงตอนเดียวต้องอ่านตอน3โมงเย็น...
ไอ้ชิบหาย มีแต่หน้าเปล่าๆมา3วันแล้ว พอๆเลิกอ่านบล็อคแม่งออกเลย หนังสือที่อื่นมีอ่านเยอะแยะ...
หลังๆทำไมลงแต่หน้าเปล่า ไม่มีตัวหนังสือสักตัว...
จะอ่านบท1611-1616ยังใงคับ...
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...