วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1850

หลังจากถังเยี่ยกลืนยาวิญญาณเข้าไป เขาได้ความรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันใด แม้ว่าอาการบาดเจ็บจะยังไม่หายดี แต่เห็นได้ชัดว่าร่างกายของเขานั้นผ่อนคลายลงมาก

เขาขอบคุณเยี่ยชิวอีกครั้ง

“ศิษย์น้อง ขอบคุณเจ้ามาก”

เมื่อเปรียบเทียบกับคนไร้ความเมตตาอย่างซ่งเชวีย เห็นได้ชัดว่าถังเยี่ยรู้สึกชอบอวิ๋นเจี๋ยมากกว่า

“ศิษย์พี่ไม่ต้องเกรงใจ ก่อนหน้านี้ท่านดูแลข้าเป็นอย่างดี ทุกสิ่งยังคงฝังลึกอยู่ในใจของข้าอย่างชัดเจน” เยี่ยชิวพูดอย่างไม่จริงใจ

เมื่อได้ยินคำพูด ความสุขของถังเยี่ยก็เอ่อล้นยิ่งขึ้น

“ศิษย์น้อง ยาวิญญาณเม็ดนี้เจ้าสำนักมอบให้เจ้า แต่เจ้ากลับมอบมันให้ข้า ในฐานะที่ข้าเป็นศิษย์พี่ ข้าไม่อาจรับผลประโยชน์ของเจ้าฝ่ายเดียวได้”

เมื่อถังเยี่ยพูดถึงตรงนี้ เขาหยิบวงแหวนอากาศออกมาและมอบให้เยี่ยชิว

“ศิษย์พี่ นี่มัน......” เยี่ยชิวแสร้งทำเป็นเกรงใจ

“อย่าได้เกรงใจศิษย์พี่ไปเลย” ถังเยี่ยยัดวงแหวนอากาศใส่มือของเยี่ยชิว จากนั้นพูดออกมาว่า “ด้านในมีหินวิญญาณอยู่จำนวนหนึ่ง มันไม่ใช่สิ่งที่มีมูลค่าอะไร เทียบกับยาวิญญาณที่ท่านเจ้าสำนักมอบให้กับเจ้าไม่ได้ ไม่ควรค่าแก่การเอ่ยถึง”

เยี่ยชิวแอบใช้จิตสำนึกในการตรวจสอบ ด้านในวงแหวนอากาศมีหินวิญญาณอยู่จริง แต่ปริมาณของมันนั้นมากมายจนน่าตกใจ

ปริมาณของมันไม่น้อยกว่า 20 ล้านก้อน!

“สมแล้วที่เป็นลูกศิษย์หยินหยางคนแรก เป็นการลงมือที่คุ้มค่ายิ่งนัก”

ขณะที่เยี่ยชิวกำลังรู้สึกขอบคุณอยู่ในใจ เขาก็ชำเลืองมองไปที่ซ่งเชวีย แอบพูดออกมาว่า “เจ้านั่นเป็นบุตรเทพแห่งสำนักหยินหยาง เขาน่าจะมีสมบัติติดตัวอยู่ไม่น้อย?”

และในตอนนั้นก็เป็นตอนที่ซ่งเชวียมองมาทางนี้พอดี

ที่จริงตั้งแต่ตกลงมาบนพื้นดิน ซ่งเชวียคอยจับตาดูเยี่ยชิวอยู่ตลอดเวลา เขาเฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของเยี่ยชิว

ไม่ใช่เพราะเขาสงสัยในตัวเยี่ยชิวแต่เป็นเพราะส่วนลึกในใจของเขามีความรู้สึกที่แตกต่างสำหรับอวิ๋นเจี๋ย

“ถังเยี่ย เจ้าดื่มเป็นเพื่อนเจ้าเมืองเฉียนไปก่อน ข้ามีบางอย่างจะพูดคุยกับอวิ๋นเจี๋ยเล็กน้อย” ซ่งเชวียเดินเข้ามา

“อ่า!” ถังเยี่ยตอบรับกลับไป จากนั้นก็ไปดื่มเป็นเพื่อนเฉียนเฉิงเกน

ทันทีที่เขาจากไป ซ่งเชวียขมวดคิ้วขึ้นมาทันที เขาถามออกมาว่า “ศิษย์น้องอวิ๋นเจี๋ย เมื่อครู่เจ้ามอบสิ่งใดให้ถังเยี่ยงั้นหรือ?”

“ยาเม็ดวิญญาณ” เยี่ยชิวตอบกลับไป “ท่านเจ้าสำนักมอบยาเม็ดวิญญาณที่ช่วยรักษาบาดแผลให้กับข้า ข้าเห็นบาดแผลของศิษย์พี่ถังยังไม่หายดี ข้าจึงมอบมันให้กับเขา”

ซ่งเชวียตำหนิออกมา “เจ้าเลอะเลือนไปแล้วงั้นหรือ นั่นเป็นถึงยาวิญญาณที่ใช้ในการรักษาบาดแผลชั้นเลิศ ท่านเจ้าสำนักมอบมันให้กับเจ้า เพราะเขาต้องการให้เจ้าเก็บไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน เหตุใดเจ้าจึงมอบมันให้กับผู้อื่นตามใจชอบเช่นนี้?”

เยี่ยชิวตอบด้วยรอยยิ้ม “ศิษย์พี่ซ่ง ศิษย์พี่ถังไม่ใช่คนอื่น”

“เพื่อที่จะจับเยี่ยหวู่ซวง ทำให้ศิษย์พี่ถังบาดเจ็บสาหัส เมื่อครู่ท่านยังตำหนิเขาต่อหน้าทุกคน เขาคงเสียใจมากเป็นแน่”

“ข้ามอบยาวิญญาณให้กับเขา ประการแรกหวังว่าบาดแผลของเขาจะหายโดยเร็ว เพื่อจะได้ไปจับตัวเยี่ยหวู่ซวง”

“ประการที่สองคือหวังว่าเขาจะเข้าใจความลำบากของท่านพี่ และไม่ตำหนิท่านพี่อย่างไร้เหตุผล”

ที่แท้เขาทำทั้งหมดลงไปเพื่อข้า

เมื่อซ่งเชวียได้ยินเช่นนี้ ความรู้สึกขอบคุณในหัวใจของเขาเอ่อล้นออกมา สายตาที่เขาจ้องมองเยี่ยชิวไม่ได้มีแค่ความอ่อนโยน แต่ยังเต็มไปด้วยความรัก

นี่มันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่น่าตกใจเป็นบ้า

เยี่ยชิวรู้สึกคลื่นไส้และขนลุกไปทั้งตัว เขาพยายามหลบสายตาของซ่งเชวีย “อีกอย่าง แม้ว่าข้าจะมอบยาวิญญาณให้กับศิษย์พี่ถัง แต่ข้าก็ไม่ได้เสียเปรียบอย่างใด ศิษย์พี่ถังมอบหินวิญญาณให้ข้าตั้ง 20 ล้านก้อน”

ความไม่พอใจยังคงปรากฏอยู่บนใบหน้าของซ่งเชวีย เขาพูดออกมาว่า “ยาเม็ดวิญญาณนั่นเป็นยาระดับสูง เมื่อถึงช่วงเวลาสำคัญ มันสามารถช่วยชีวิตของเจ้าเอาไว้ได้ มันใช่สิ่งที่จะเอามาเทียบกับหินวิญญาณ 20 ล้านก้อนงั้นหรือ?”

“หรือว่าเจ้าขาดแคลนหินวิญญาณ?”

ไม่รอให้เยี่ยชิวตอบคำถาม ซ่งเชวียหยิบวงแหวนอากาศขึ้นมาอีกหนึ่งวง จากนั้นมอบมันให้กับเยี่ยชิว “สิ่งนี้ให้เจ้า”

ในใจของเยี่ยชิวรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก แต่ปากกลับแสร้งพูดออกมาว่า “ศิษย์พี่ซ่ง ข้า......”

“รับไปเถอะ!” ซ่งเชวียยัดวงแหวนอากาศใส่มือของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวลองใช้จิตสำนึกตรวจสอบดู เขาพบว่าด้านในวงแหวนอากาศมีหินวิญญาณอยู่ถึง 50 ล้านก้อน

ในตอนที่เยี่ยชิวรับยาวิญญาณ จู่ๆ ซ่งเชวียก็จับมือของเขาไว้ พูดออกมาอย่างอ่อนโยน “ศิษย์น้องอวิ๋นเจี๋ย หลังจากนี้หากเจ้าต้องการสิ่งใด เจ้าก็บอกกับข้าตามตรง หากเป็นสิ่งที่ข้ามี ข้าจะมอบมันให้กับเจ้า”

“หากข้าไม่มี ข้าก็จะหาหนทางที่จะได้มันมาให้กับเจ้า”

“ต่อให้เจ้าต้องการดวงจันทร์บนท้องฟ้า ข้าก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเอามันลงมาให้มอบให้เจ้า”

นี่มันใช่คำพูดที่ศิษย์พี่จะพูดกับศิษย์น้องเสียที่ไหน เห็นได้ชัดว่ามันเป็นคำพูดที่มีไว้เพื่อสารภาพรักชัดๆ

น่าขยะแขยงเป็นบ้า

เยี่ยชิวรู้สึกคลื่นไส้จึงรีบดึงมือกลับมา จากนั้นพูดขอบคุณออกไปอีกครั้ง “ขอบคุณศิษย์พี่ซ่ง”

ซ่งเชวียพูดด้วยใบหน้าจริงจัง “ศิษย์น้องอวิ๋นเจี๋ย การกลั่นยานั้นเป็นเพียงเส้นทางเล็กๆ เจ้าอย่าได้ปล่อยให้การกลั่นยากลายเป็นอุปสรรคในการฝึกฝนของเจ้าเป็นอันขาด”

“ทักษะการฝึกฝนในปัจจุบันของเจ้าค่อนข้างต่ำ เจ้าควรจะมีสมาธิกับการฝึกฝนมากกว่านี้ พยายามอย่างเต็มที่เพื่อเพิ่มพลังยุทธ์”

“และกลายเป็นบุตรเทพในสักวัน”

“เข้าใจไหม?”

เยี่ยชิวตอบ “ศิษย์น้องเข้าใจแล้ว”

“เข้าใจก็ดีแล้ว” ซ่งเชวียตอบด้วยใบหน้าอ่อนโยน จากนั้นพูดว่า “ศิษย์น้องอวิ๋นเจี๋ย ตามข้าไปดื่มกับพวกเขาสักหน่อย”

พูดจบเขาก็เตรียมที่จะจูงมือของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวหลีกเลี่ยงมันอย่างชาญฉลาดและพูดว่า “ศิษย์พี่ เชิญ!”

ซ่งเชวียยิ้มออกมา หันกลับไปนั่งลงบนโต๊ะ ยกแก้วขึ้นมาพร้อมพูดว่า “เจ้าเมืองเฉียน ถังเยี่ย แม้ว่าสุราจะดีเลิศ แต่ก็อย่าได้ลุ่มหลงเป็นอันขาด หลังจากดื่มเสร็จแล้ว พวกเจ้าจะต้องตามข้าไปจับตัวเยี่ยหวู่ซวงมาโดยเร็วที่สุด”

“ศิษย์น้องอวิ๋นเจี๋ย เจ้าเองก็มากับข้าด้วย”

เหมือนว่าซ่งเชวียจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขารีบถามออกมาว่า “ศิษย์น้องอวิ๋นเจี๋ย เหตุใดพลังยุทธ์ของเจ้าจึงตกมาอยู่ที่สูงสุดของต้งเทียน?”