วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1853

ซ่งเชวียจ้องมองข้อความบนหยกส่งสารที่ถูกส่งมา สมองของเขาหยุดชะงัก

“อะไรนะ ศิษย์น้องอวิ๋นเจี๋ยตายแล้ว? นี่มันเป็นไปได้ยังไง!”

ปฏิกิริยาตอบสนองแรกของซ่งเชวียคือ เขาคิดว่านี่เป็นข่าวที่ผิดพลาด

“เป็นไปได้ไหมที่จะเกิดความผิดพลาดขึ้นกับวังพิทักษ์วิญญาณ?”

“ศิษย์น้องอวิ๋นเจี๋ยจะตายไปแล้วได้ยังไง?”

“ก็เห็นอยู่ว่าตอนนี้เขาอยู่ข้างกายของข้า!”

ซ่งเชวียหันมาในทันใด ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ เวลานี้เยี่ยชิวได้ไปยืนอยู่ข้างกายของถังเยี่ยแล้ว

และในขณะเดียวกัน เขาก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติของเรื่องราวที่เกิดขึ้น

“ผู้อาวุโสแห่งวังพิทักษ์วิญญาณเป็นนักบุญผู้แข็งแกร่ง เรื่องนี้ไม่มีทางผิดพลาดเป็นแน่”

“หากศิษย์น้องอวิ๋นเจี๋ยจากไปแล้วจริงๆ เช่นนั้นศิษย์น้องอวิ๋นเจี๋ยที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นใคร?”

“อีกอย่าง วันนี้ศิษย์น้องอวิ๋นเจี๋ยดูแปลกไปจากปกติ”

เมื่อซ่งเชวียนึกถึงตรงนี้ เขาก็ไม่สนใจอมตะชางเหม่ยและผู้อาวุโสวัวอีกต่อไป แววตาของเขาจับจ้องมาที่ร่างกายของเยี่ยชิว

สำหรับเขาแล้ว อวิ๋นเจี๋ยคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

“ศิษย์น้องอวิ๋นเจี๋ย ศิษย์พี่มอบหยกให้กับเจ้าไปชิ้นหนึ่ง เจ้าหยิบหยกชิ้นนั้นออกมาได้หรือไม่?” ซ่งเชวียพูดกับเยี่ยชิว

บ้าไปแล้วหรือเปล่า ศัตรูอยู่ตรงหน้า จะถามแบบนี้ออกมาเพื่ออะไร?

ถังเยี่ยไม่เข้าใจสถานการณ์ เขาพูดออกมาว่า “ศิษย์พี่ซ่ง ศัตรูอยู่ตรงหน้า หยุดถามคำถามที่ไม่เกี่ยวข้องพวกนี้ก่อนจะได้ไหม......”

“เจ้าหุบปากไปก่อน!” ซ่งเชวียไม่แม้แต่จะชายตามองถังเยี่ย สายตาของเขาจับจ้องไปที่เยี่ยชิว “หยกที่ข้ามอบให้เจ้าอยู่ที่ไหน?”

เยี่ยชิวยิ้มออกมา “หายไปแล้ว”

“หายไปแล้ว หรือว่าเจ้าไม่เคยมีมันอยู่ตั้งแต่แรก?” แววตาของซ่งเชวียเฉียบคมขึ้นในทันใด

“ไม่มี” เยี่ยชิวยอมรับอย่างซื่อตรง

ทันใดนั้น สายตาของซ่งเชวียเฉียบคมขึ้นกว่าเดิมมาก มันเหมือนกับแสงของดาบอันแหลมคม เขาตะโกนออกมาว่า “เจ้าเป็นใครกันแน่?”

เรื่องราวดำเนินมาถึงตอนนี้แล้ว เยี่ยชิวไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอีกต่อไป เขาเลิกปลอมตัวและเผยใบหน้าและรูปร่างที่แท้จริงออกมา

“เยี่ยฉังเซิง!”

เมื่อถังเยี่ยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเยี่ยชิว เขาตกใจจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก

เขาคิดไม่ถึงเลยว่า อาชญากรตัวฉกาจของสำนักหยินหยางจะมาอยู่ข้างเขาในเวลานี้ แถมยังมานั่งดื่มสุราร่วมกับเขาในฐานะพี่น้อง

ถังเยี่ยรีบลุกขึ้นมาและไปยืนอยู่ด้านข้างของซ่งเชวีย เขาชี้ไปที่เยี่ยชิวพร้อมตะโกนออกมาว่า “เยี่ยฉังเซิง เจ้ากล้าดีนักนะ ถึงขั้นกล้าปลอมตัวเป็นนักบุญแห่งสำนักหยินหยางของพวกเรา เจ้าอยากตายมากเลยงั้นหรือ?”

ดวงตาของซ่งเชวียเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า เขากัดฟันพร้อมถามออกมาว่า “เยี่ยฉังเซิง อวิ๋นเจี๋ยอยู่ที่ไหน?”

เยี่ยชิวยิ้มพร้อมตอบออกไป “ศิษย์น้องอวิ๋นเจี๋ยของเจ้าตายไปแล้ว”

เมื่อซ่งเชวียได้ยินประโยคนี้ เขารู้สึกเหมือนท้องฟ้ากำลังถล่มลงมา ดวงตาของเขาพร่ามัว เขาพยายามอดทนและควบคุมตนเองไม่ให้หุนหันพลันแล่นใส่เยี่ยชิว เขาคำรามออกมา “อวิ๋นเจี๋ยตายด้วยเหตุใด?”

“ข้าเป็นคนสังหารเขาเอง” ผู้อาวุโสวัวพูดออกมา “เขาบดขยี้ศีรษะของเขาภายในฝ่ามือเดียว”

ใบหน้าของซ่งเชวียดุร้ายขึ้นมาทันใด เขาเงยหน้าตะโกนขึ้นสู่ท้องฟ้า “ศิษย์น้องอวิ๋นเจี๋ย ศิษย์น้องอวิ๋นเจี๋ยของข้า......”

“เยี่ยฉังเซิง ข้าจะสังหารเจ้า”

“ดาบของข้า!”

ซ่งเชวียยื่นมือขวาออกไปด้านหลังเพื่อเตรียมชักดาบ แต่สิ่งที่เขาได้กลับมาคือความว่างเปล่า ในตอนนั้นเขาถึงนึกขึ้นได้ว่า ตนเองได้มอบดาบให้กับเยี่ยชิวไปแล้ว

“เยี่ยฉังเซิง เจ้าคนสารเลว เจ้าโกหกข้า”

ซ่งเชวียโกรธจนควันออกหู

เยี่ยชิวที่เห็นฉากนั้น เขาไม่ได้รู้สึกเห็นใจเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เขาหัวเราะเยาะซ่งเชวีย “เจ้าไม่เพียงแค่ไม่เคยสงสัยในตัวข้า แต่เจ้ายังมอบยาวิญญาณชั้นเลิศ รวมถึงหินวิญญาณจำนวนมากเหล่านั้นให้กับข้า แม้แต่ดาบของเจ้า เจ้ายังมอบมันให้กับข้า”

“ไม่ว่าจะพูดอย่างไรข้าก็ต้องขอบคุณอวิ๋นเจี๋ย”

“หากไม่ใช่เพราะหัวใจและความหลงใหลที่เจ้ามีต่ออวิ๋นเจี๋ย ข้าจะได้รับประโยชน์จากเจ้ามากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?”

“ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเหตุใดบุตรเทพแห่งสำนักหยินหยางอย่างเจ้า คนที่สามารถเลือกสตรีที่เหมือนกับนางฟ้าได้ แต่กลับไม่เลือก เหตุใดต้องมาชื่นชอบศิษย์น้องของตนเองด้วย?”

“หัวใจของเจ้าช่างวิปริตยิ่งนัก!”

“อีกอย่าง หากอวิ๋นเจี๋ยที่อยู่ในหลุมรู้เรื่องนี้ขึ้นมา รับรู้ในสิ่งที่เจ้าทำ เจ้าคิดว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร? ข้าคิดว่าเขาคงจะโกรธมากจนต้องลุกขึ้นจากยมโลก”

นี่คืออาการของผู้ที่ถูกพิษ!

ทันใดนั้นซ่งเชวียก็นึกถึงยาวิญญาณระดับสูงที่เยี่ยชิวมอบให้กับถังเยี่ยเม็ดนั้น ถังเยี่ยกินมันเข้าไปแล้ว สุดท้ายเขาชี้มายังเยี่ยชิวพร้อมพูดว่า “เยี่ยฉังเซิง ยาวิญญาณที่เจ้ามอบให้ถังเยี่ยกินก่อนหน้านี้คือยาอะไรกันแน่?”

เยี่ยชิวตอบด้วยรอยยิ้ม “เป็นคนที่ขาดความเฉลียวฉลาดอย่างที่คิด ไม่อย่างนั้นถึงตอนนี้แล้วจะยังถามคำถามแบบนี้ออกมาได้ยังไง?”

“เจ้าคงไม่ได้คิดว่าข้ามอบยาวิญญาณให้กับเขาจริงๆ หรอกนะ?”

“ข้าจะบอกความจริงให้เจ้าได้รู้ ยาที่ข้ามอบให้เขาคือยาพิษที่มีฤทธิ์ร้ายแรงถึงชีวิต”

ถังเยี่ยร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด “เยี่ยฉังเซิง ไอ้-คน-บัด-ซบ-”

ตุบ!

เมื่อสิ้นเสียง กะโหลกศีรษะของถังเยี่ยระเบิดออกเป็นชิ้นๆ ร่างศพของเขากลายเป็นของเหลว

“นี่มัน......”

ในลาน ผู้คุ้มกันในจวนเจ้าเมืองเห็นฉากนี้ พวกเขารู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว

ยาพิษชนิดนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก แม้แต่กระดูกก็ไม่เหลือสักชิ้น

“ถังเยี่ย!” ซ่งเชวียคำรามออกมาอีกครั้ง จากนั้นไม่นานก็กระอักเลือดออกมาอีก

“บุตรเทพ อย่าได้โกรธไปเลย!” ผู้คุ้มกันคนหนึ่งปลอบใจ “ท่านควรจะพักผ่อนสักเล็กน้อย ข้าจะเป็นคนไปจัดการไอ้เด็กนั่นเอง”

ผู้คุ้มกันกำลังจะปล่อยซ่งเชวีย แต่ซ่งเชวียกลับคว้าเขาเอาไว้

“บุตรเทพคนนี้จะเป็นคนสังหารเขาด้วยตัวเอง”

ซ่งเชวียเช็ดเลือดที่มุมปาก จากนั้นออกคำสั่งกับผู้คุ้มกันสุดยอดขั้นทงเสินทั้ง 2 ว่า “กางค่ายกล อย่าให้ผู้ใดหนีรอดไปได้แม้แต่คนเดียว”

“ขอรับ!” ผู้คุ้มกันทั้งสองรับคำสั่ง แต่ละคนหยิบแผ่นหินที่ถูกหักครึ่งออกมา จากนั้นนำแผ่นหินทั้งสองมารวมกันกลายเป็นแผ่นเดียว สุดท้ายก็โยนมันขึ้นไปสู่ท้องฟ้า

ผู้คุ้มกันสุดยอดขั้นทงเสินทั้งสองลงมือในทันใด พวกเขาประสานมือและใส่พลังลงไปในแผ่นหินแผ่นนั้น

“ฮึ่ม!”

ท้องฟ้าและพื้นดินสั่นสะเทือน