วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1864

เมื่อเยี่ยชิวได้ยินคำพูดของลู่ฟู่กุ้ย เขาก็รู้สึกประหลาดใจ “ผู้ชายคนนี้สังเกตเห็นอะไรบางอย่างหรือเปล่า?”

นอกจากนี้ยังมีความประหลาดใจในดวงตาของอมตะชางเหม่ย

อย่างไรก็ตาม เยี่ยชิวยังคงสงบและพูดว่า “เจ้าเมืองลู่ คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?”

“ทำไมฉันถึงต้องการชีวิตของคุณ?”

“เว้นแต่ว่า คุณจะทรยศต่อหัวหน้า และทรยศต่อสำนักหยินหยาง”

ลู่ฟู่กุ้ยหัวเราะอย่างเต็มที่ “ฉันคือเจ้าเมืองกวงหมิง พี่ชายของฉันเป็นผู้อาวุโสของสำนักหยินหยาง เราทั้งคู่ภักดีต่อหัวหน้า เราจะทรยศต่อสำนักหยินหยางได้อย่างไร?”

“ถ้าอย่างนั้น” เยี่ยชิวกล่าว “รีบนำของออกจากคลัง”

“รับทราบ!” ลู่ฟู่กุ้ยตอบและข้ามประตูหลังบ้านไป

เยี่ยชิวส่งข้อความถึงอมตะชางเหม่ยและผู้อาวุโสวัวทันที “ผู้เฒ่า ระวังตัวให้ดี ลู่ฟู่กุ้ยคนนี้มีไหวพริบมากกว่าที่เราจินตนาการไว้”

“อย่ากังวล เขาแค่อยู่ในขั้นหยวนอิงกลางเท่านั้น เขาไม่สามารถก่อปัญหาได้มากนัก” อมตะชางเหม่ยพูดขัด

ขณะที่เยี่ยชิวสำรวจลานบ้าน สังเกตเห็นว่า ทหารยามนับพันคนไม่เมา

เพราะมันไม่สมเหตุสมผลเลย ที่ทหารยามทุกคนจะเงียบขรึม

มีบางอย่างผิดปกติ

“เป็นไปได้ไหมที่ลู่ฟู่กุ้ยค้นพบอะไรบางอย่างจริงๆ?” เยี่ยชิวขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ผู้เฒ่า ไปที่คลังกันเถอ”

“อย่าเพิ่งรีบไป ลู่ฟู่กุ้ยยังไม่ได้นำเหล้ามา” อมตะชางเหม่ยนั่งนิ่ง

“ในชีวิตคุณไม่เคยดื่มเลยเหรอ?” เยี่ยชิวเริ่มรำคาญ

อมตะชางเหม่ยหัวเราะเบาๆ “ฉันไม่เคยได้ลิ้มรสเหล้าอายุพันปีเลยจริงๆ ฉันสงสัยว่ามันรสชาติเป็นอย่างไร? ฉันกำลังตั้งตารอมันอยู่!”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ผู้เฒ่า พวกเรา...…”

ยังพูดไม่จบ

ทันใดนั้น ร่างของลู่ฟู่กุ้ยก็โผล่ออกมาจากประตูหลังบ้าน มือของเขาว่างเปล่าโดยไม่ได้จับอะไรเลย

“ของอยู่ไหน?” เยี่ยชิวถาม

ลู่ฟู่กุ้ยยิ้มและพูดว่า “บุตรเทพ วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน ฉันดื่มมาไม่น้อย ก่อนหน้านี้ฉันสับสนเล็กน้อย มีบางอย่างที่ฉันลืมบอกคุณ”

“สิ่งของในคลัง ฉันเกรงว่าคุณจะเอามันออกไปไม่ได้”

ใบหน้าของเยี่ยชิวเข้มขึ้น “หมายถึงอะไร?”

ลู่ฟู่กุ้ยยิ้ม “เพราะสิ่งของในคลังถูกคนอื่นเอาไปแล้ว”

“คุณกำลังพยายามหลอกลวงฉันเหรอ?” เยี่ยชิวพูดอย่างเย็นชา “ลู่ฟู่กุ้ย คราวนี้ฉันกำลังตรวจสอบในนามของหัวหน้า การรวบรวมทรัพยากรก็เป็นคำสั่งของหัวหน้าเช่นกัน แม้ว่าคุณจะมีหัวหน้าคอยดูแลคุณ แต่ถ้าคุณกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของหัวหน้า ก็ระวังอย่า ที่จะเดินจากไปโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ”

“บุตรเทพ โปรดอย่าโกรธเลย ฉันกำลังพูดความจริงและไม่หลอกลวงคุณ” ลู่ฟู่กุ้ยกล่าว “สิ่งของในคลังของเจ้าเมืองได้ถูกส่งมอบให้กับคนอื่นแล้วจริงๆ”

“ใคร?” เยี่ยชิวถาม

“ฉัน!” เสียงอันทรงพลังดังขึ้น

หลังจากนั้นทันที ประตูก็เปิดออก มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมาจากข้างใน

เยี่ยชิว อมตะชางเหม่ยและผู้อาวุโสวัว เงยหน้าขึ้นมองทันที

ชายหนุ่มมีรูปร่างสูงตระหง่าน ปล่อยแรงกดดันไปทั่วร่างกาย ใบหน้าหล่อเหลา เต็มไปด้วยความเย็นชา ดวงตาจ้องมองไปที่เยี่ยชิวอย่างเย็นชา

หลังจากที่ชายหนุ่มออกมาจากห้อง ชายสูงอายุสองคนก็รีบเดินตามไปยืนอยู่ข้างๆ ลู่ฟู่กุ้ย

เห็นได้ชัดว่า ชายสูงอายุสองคนนี้เป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวของลู่ฟู่กุ้ย

“อาจารย์ ทั้งสามคนนี้อยู่ขั้นทงเสินสูง” ผู้อาวุโสวัวบอกอย่างลับๆ เพื่อเตือนพวกเขา

ชายหนุ่มหยุดห่างจากเยี่ยชิวสามเมตร เยี่ยชิวมองเขาด้วยสายตาที่เพ่งพินิจ

เยี่ยชิวไม่รู้จักชายหนุ่มคนนี้ แต่เขาสังเกตเห็นสัญลักษณ์ของสำนักหยินหยาง ที่ปักอยู่บนเสื้อผ้า ซึ่งบ่งบอกว่าชายหนุ่มมาจากสำนักหยินหยาง

และสถานะของเขาก็ไม่ต่ำอย่างแน่นอน

ไม่นะ ตกหลุมพรางแล้ว

เยี่ยชิวรู้สึกถึงอันตรายภายใน แต่เมื่อมีประสบการณ์ชีวิตและความตายหลายครั้ง ความสงบของเขานั้นเกินกว่าคนธรรมดาทั่วไป แม้จะรู้ว่าติดกับดัก แต่เขาก็ยังคงสงบ

ใบหน้าของลู่ฟู่กุ้ยไม่มีรอยยิ้มอีกต่อไป แต่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าในขณะที่เขาชี้ไปที่เยี่ยชิว และตะโกนว่า “เยี่ยฉังเซิง คุณมีความกล้ามาก ฆ่าคนไปมากมายและยังคงกล้าที่จะหลอกลวงที่นี่ วันนี้เป็นวันตายของคุณ”

อมตะชางเหม่ยเยาะเย้ย “พวกคุณต้องการฆ่าพวกเราเพียงไม่กี่คนเหรอ ฝันไปเถอะ!”

ซูอู๋หมิงยิ้ม “เยี่ยฉังเซิง เมื่อบุตรอยู่ที่นี่ คุณจะไม่สามารถหลบหนีได้”

เมื่อเยี่ยชิวเห็นท่าทางมั่นใจของซูอู๋หมิง ก็คาดเดาว่าอีกฝ่ายได้วางกับดักไว้อย่างแน่นอน

และนั่นเอง

ขณะที่ซูอู๋หมิงพูดเสร็จ

ซิ่ว ซิ่ว ซิ่ว

ทหารยามของคฤหาสน์ของเจ้าเมือง ซึ่งมีจำนวนหลายพันคน ทั้งหมดยืนขึ้น ชักอาวุธของพวกเขา และล้อมรอบเยี่ยชิวและคนอื่นๆ

ไม่เพียงแค่นั้น

“บูม!”

เสียงดังมาจากท้องฟ้า

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าเรือเหาะของซ่งเชวียถูกทำลายด้วยฝ่ามือฟาด และชายชราผมขาวก็เดินออกมาจากรอยแตกในอากาศ

นักบุญที่แข็งแกร่ง!

ผู้อาวุโสวัวก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ยืนใกล้กับเยี่ยชิว เพื่อป้องกันการโจมตีของนักบุญต่อเยี่ยชิว

อย่างไรก็ตาม มันยังไม่จบ

ทันทีหลังจากนั้น รอยแตกอีกอันปรากฏขึ้นในอากาศ และชายชราอีกคนก็เดินออกไป ยืนเคียงข้างกับชายชราผมขาวคนก่อน กลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวของนักบุญครอบงำทุกสิ่ง